4.Π.Π.Γ.Κ (4 πίνακες που γαμάνε κώλους)

Α, να ξηγηθόμεν πρώτ'απ'όλα: δε πρόκειται να πέσουν αναλύσεις σε πίνακες και τα ρέστα. Εκτός του ότι δεν είναι υπόθεση στραγάλι, να μαλακιζόμεθα δηλαδή τριγύρω σα γκρουπ θέραπυ λέγοντας τις παπαριές μας, έχω βαρεθεί κιόλας απ' τη σχολή όλο τούτο το πανηγύρι. Οπότε, απλά: 4 πίνακες που γαμάνε κώλους. Αχά. Αχά.


GERHARD RICHTER
"Red Blue Yellow"
--------------------------
Να ξηγηθώ. Δε κόβω τις πουτσότριχές μου για τον Γεράρδο. Και προφανώς, δεν μπαίνω μέσα στο όλο τριπάκι, να βγω γυμνός στο δρόμο τραβώντας τα βυζά μου, φωνάζοντας ότι αυτός είναι ο "best living painter of our century" (γιουχου). Τα περισσότερα αφηρημένα εξπρεσιονιστικο-φανή δε, έργα του, με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Απ' την άλλη, οι ΚΑΛΟΙ πίνακές του, είναι πραγματικά ΚΑΛΟΙ. Και πρέπει να χαιρετίσουμε και το ότι ο τύπος είχε τα αρχίδια, όχι μόνο να κινηθεί σε όποιο χώρο του γούσταρε, ζωγραφικώς, αλλά να αποκηρύξει και την "αφαίρεση για την αφαίρεση", εκτελώντας και τον ονομαζόμενο "καπιταλιστικό εξπρεσιονισμό". Ο συγκεκριμένος πίνακας γαμάει, επειδή απλά ο Richter, άνετος και μάγκας, άρχοντας της γραφής (και του πινέλου, και της ατμόσφαιρας), προχωράει, αργά και σταθερά και μαγκόβια να πούμε, και φτιάχνει ψυχεδελοχώρο "ανοιχτό", με το μπουρδούκλωμα από πινελιές του- το κάνει να μοιάζει δε, τόσο, μα τόσο παχυλό και ζουμερό, που δε μπορείς να πεις τίποτα αρνητικό επί του θέματος. Ωραίος ο γεροτζόβενας.


GUSTAVE COURBET
"Η καταγωγή του κόσμου"
---------------------------
Λίγα τα λόγια σας για τον Κουρμπέ, κυρίες μου. Ο τύπος ήταν βρωμίλος, λιγδιάρης, χυδαίος, γύφτουλας- και επίσης, και γαμώ τα "χέρια". Ο τύπος ήταν το άλλο άκρο- έβλεπες τον Delacroix πχ και έλεγες, "Α, ωραία, τέχνη", έβλεπες τους πίνακες του Courbet και πάτωνες, "Μα καλά, τι; Πώς;". Ναι ρε. Τι και πώς και έτσι κι αλλιώς και αλλιώτικα, και πασαλιμανιώτικα. Ο Courbet ήτο τσόγλανος. Βουκολικό τσογλάνι. Και οι πίνακές του, ασχέτως του περιεχομένου (ακόμα και οι πιο "επίσημοι", χμφ, όχι μόνο τα "ερωτικά"), βρώμαγαν μουνίλα. Ο Courbet ήτο ο Mike Patton του κινήματος των Ρεαλιστών. Κοιτάχτε τον πάνω πίνακα και φανταστείτε πώς θα'χαν μείνει μαλάκες όλοι, όταν είχε πρωτοσκάσει. Παρατηρήστε την υφή, το πόσο μαστόρικα είναι πλασμένος. Μετά σκεφτείτε πώς του'σκασε άραγε η φάση, και έβγαλε αυτό που έβγαλε. Και στο τέλος, κάντε τα μαθηματικά με τη σημερινή εποχή και πάρτε πούλο. Τι; Δε με πιστεύετε στα περί Mike Patton; Ε να:

Ο πίνακας λέγεται "Καλησπέρα κύριε Κουρμπέ". Ορίστε. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας.


FRANCIS BACON
"Πίνακας 1946"
-------------------
Μια εκ των δημοφιλέστερων καταπιεσμένων πουστάρων του αιώνα μας. Ίσως φάω βρίσιμο, μα, κάθε φορά που ακούω περί "γκέη καλλιτεχνών που βγάζουν τα σώψυχά τους", γελάω με τη καρδιά μου, και μετά στουμπώνω ένα καφάσι σκατά στα μούτρα του κάθε τυχάρπαστου, ο οποίος αγνοεί προφανώς ότι, μετά τον Francis, ο πήχης ανέβηκε δέκα βήματα ψηλότερα. Όχι μόνο για τους γκέη. Για τους ζωγράφους γενικότερα. Σπάνιος παίκτης ο κύριος, και ειλικρινής- πόσες, μα πόσες φορές ακούτε περί "καταραμένων καλλιτεχνών"; Ε, αυτή είναι η επιτομή τους. Το πακέτο. Το όλον. Ο συγκεκριμένος πίνακας είναι από τους αγαπημένους μου γενικότερα- η σάρκα, η σκιά, όλα εν πάσει περιπτώσει τα σημειολογικά στοιχεία που τον τριβέλιζαν ως το θάνατο, φιλτραρισμένα με τόνους σκατίλας και απαισιοδοξίας. Το καλύτερο απ'όλα; Στην αρχή ο τύπος ξεκίνησε να ζωγραφίζει ένα πουλί, και τελικά κατέληξε σε αυτό...


AUSTIN OSMAN SPARE
"Προσωπογραφία"
--------------------------
Προειδοποίησης: μη τυχόν και σκάσει κανα ελιτίστικο καλλιτεχνοτσούτσεκο, που δεν είδε πουθενά μέσα στα κωλοβιβλία της σχολής του τον Spare, και αρχίσει τα μειωτικά και τις μαλακίες. Όχι ότι μπορεί κιόλας- και μόνο αυτό το σχέδιο να έκανε, πάλι μπροστά θα ήτανε. Ο Austin Osman Spare είναι περισσότερο γνωστός σε συγκεκριμένους...κύκλους ας πούμε, κυρίως επειδή ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αποκρυφιστές του αιώνα μας, παρά για το ζωγραφικό του ταλέντο- αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο τύπος "κένταγε". Είτε με τα λεγόμενα "αυτόματά" του, είτε με εικονγραφήσεις για περιοδικά και βιβλία, ο Austin παρουσιάζει μια πρωτοφανή, θα έλεγα, στοιβαρότητα και σοβαρότητα στις επιλογές του στην διεκπαιρέωση των γραμμών. Στις επιλογές. Αρχίδια ως το πάτωμα, ντελικάτο ραφινάρισμα στη πρώτη επαφή, το οποίο ξεδιπλώνεται και ανοίγεται, φανερώνοντας δαιμόνια, διαβόλια, τριβόλια, ό,τι σκατά μπορεί να γεννήσει ο ανθρώπινος νους (ή οι παράλληλες διαστάσεις, ή η Κόλαση, ή, ή... εν πάσει περιπτώσει τώρα), εδώ, μπροστά. Ανθρώπινα. Χύμα και σταράτα. Πάρτα. Τσαφ.