Τρίτη και φαρμακοτσούτσουνη, λένε. Ε ναι. Μην έχοντας τιμήσει τους Αμερικάνους καμία από τις προηγούμενες δύο εμφανίσεις τους στη χώρα μας, αισθανόμουν απ' την αρχή ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα λογαριασμό που πρέπει να κλείσει- για το καλό το δικό μου, κυρίως. Και αυτή τη φορά είχαμε γκρουπ- 4 νοματαίοι κατεβήκαμε από τα κωλοβούνια ειδικά για τη περίσταση, και ψιλοχαθήκαμε στα στενά τα εχθρικά της πρωτεύουσας (φάση "Σπίτι από φύλλα" του Danielewski).
Κυριακή βράδυ, το κεφάλι όλων μουδιασμένο (μαζί με το υπόλοιπο σώμα), έξω από το Fuzz επικρατεί ψιλοχαμός- οπότε, για να μη χάσουμε το πολυπόθητο προαναφερθέν μούδιασμα, το ενισχύουμε με καμιά μπυρίτσα (ο ψηλός προτιμάει τις αλχημείες του με ούζα και χυμό) όσο περιμένουμε να ανοίξουν οι πόρτες του club. Είμαστε δε, τόσο αποφασισμένοι να απολαύσουμε τους Isis σε φάση Δελλιά (σούρα και μαστούρα), που, με αυτά και μ'εκείνα, χάσαμε και το support σχήμα των Transitional- εη, δε φταίμε μεις, οι περιστάσεις. Σημασία έχει ότι από τη στιγμή που τοποθετήσαμε τους κώλους μας στο εσωτερικό του club, και για την επόμενη μιάμιση περίπου ώρα, τριπάραμε στο μέγιστο δυνατό επίπεδο.
Isis: επαγγελματίες. Το βλεπες παντού. Από τους πολύχρωμους προβολείς και την εναλλαγή φωτός-σκοταδιού για το παραπάνω trippy effect, από τις οθόνες για μας τους πικραμένους του μεσαίου αναστήματος που λόγω συνθηκών βολευτήκαμε εκ των όπισθεν και δε βλέπαμε με όλους τους ψηλολέλεκες μπρος μας (εκτός κι αν σηκωνόμασταν στις μύτες των ποδιών), από την επιλογή των κομματιών (σχεδόν όλο το τελευταίο άλμπουμ- προφανώς, δυο τρία κομμάτια από το προηγούμενο, και ένα από Oceanic και Panopticon για τα ληγούρια, εμάς), από το απέριττο (μα ουσιώδες) στήσιμό τους στη σκηνή. Larger than life σου λέω, και δε πέφτω έξω. Οι Isis έχουν δαγκάσει με μανία τη θέση τους στο πάνθεον των σημαντικότατων συγκροτημάτων του σύγχρονου, σκληρού ήχου, εξελίχτηκαν από ένα από τα πιο περιπετειώδη ακραία και ελπιδοφόρα σχήματα του παρελθόντος σε ένα βαριετέ vechicle του λεγόμενου "post metal" (μαλακισμένες ταμπέλες, αράπη μου), πάντα, μα πάντα όμως, με τη δικιά τους, ιδιαίτερη σκοπιά στα πράγματα. Το βλεπες από το κοινό που το καναν ό,τι γούσταραν. Το βλεπες από τα μέλη της μπάντας, που όλοι τους έδειχναν να ζούσαν 1000% όλα όσα παρέδιδαν σε μας, τους καυλωμένους, απλόχερα και με καλή θέληση. Ο Aaron Turner, με το νέο look λιοντάρι/άστεγος/Λαρσαίος-πριν-κανα-χρόνο, δε σταμάτησε να κοπανιέται σα παρλιακό στα μεγαλειώδη ξεσπάσματά τους, τέλειο ζευγάρι με τον έτερο κιθαρίστα Josh Graham, και σου ερχότανε να ανέβεις στη σκηνή και να τους αγκαλιάσεις αδερφικά. Τα οποία μεγαλειώδη ξεσπάσματα, τώρα που το σκέφτομαι, επί σκηνής, ακούγονταν ακόμα πιο... μεγαλειώδη. Βαριά. Μοναρχικά. Τα κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο, δε, απογειώνονταν σε βαθμό φάρσας- αυτή η μπάντα σε κάνει ό,τι θέλει, με μαθηματική ακρίβεια.
Μη ξεγελιέστε. Οι Isis ακολουθούν πλέον τη δικιά τους πορεία. Δεύτερο "Oceanic" ή "Panopticon", όχι απλά δε πρόκειται να βγει (προφανώς), αλλά και οι ίδιοι δείχνουν διατεθειμένοι να συνεχίσουν να κλωτσάνε πιο ατμοσφαιρικά/λαοφιλή μπαλάκια προς το μέρος μας. Γι'αυτό και τη χτεσινή συναυλία, περισσότερο θα την χαρακτήριζα post metal event παρά οτιδήποτε άλλο. Το βλεπες από το μισό "πολύχρωμο", αναίμακτο και απέριττο Γκάζι που είχε σκάσει μύτη. Το άκουγες παντού τριγύρω, όταν πάνω από το 60% που ήταν στο live ρωτούσε το όνομα κάθε κομματιού κατά τη διάρκεια του show. Όχι ότι χαλάει κανέναν αυτό, βέβαια. Όχι, όχι, όχι. Οι Isis αξίζουν οποιαδήποτε προβολή και οποιαδήποτε πτυχή δημοσιότητας τους χτυπήσει την πόρτα, και με το παραπάνω. Και ασχέτως αν γουστάρουμε ή όχι αυτό που παράγουν πλέον (το τελευταίο cd δε το χω εμπεδώσει όσο θα'θελα, by the way), θα ήμασταν βλάκες αν τους αρνιόμασταν την ευκαιρία για τη μεγάλη απόδρασή τους από έναν χώρο, που λίγο ή πολύ, αυτοί (με μερικούς άλλους) όρισαν, με δίσκους-ορόσημα/μεγάλους έρωτες σαν το "Oceanic", και την τοποθέτησή τους στα σαλόνια. Εη, το έκαναν οι Mastodon, άλλωστε, και όλοι προσκυνήσαμε. Γιατί τώρα να αλλάξει κάτι, δηλαδή;
TOP 5 ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ
-----------------------------
->Είπαμε, το νέο σουλούπι του Turner. Έμπαινε, λέοντα, έμπαινε.
->Τα πριν-της-συναυλίας. Το μεγάλο σπίτι του θείου, το δωμάτιο με τα βαλσαμωμένα γεράκια και τις φωτογραφίες του Ορέστη Μακρή.
->Τα μετά-της-συναυλίας. Εξηγούμαι: πρόβλημα γω με το Γκάζι δεν έχω, και δε θα μπορούσα, μιας και σπανίως κατεβαίνω στον "πολιτισμό" ούτως ή άλλως. Απλά, ο κόσμος εκεί στην πλειοψηφία του είναι τόσο "κιουλ" που με αποσυντονίζει από την πραγματικότητα. Το μπαράκι πάντως που πήγαμε μετά τους Isis, με ευχάριστη μουσική, ήταν οκέη- η συνέχεια δε, στο σπίτι του έκφυλου Άγγελου, το ιδανικό τριπαριστό τελείωμα μιας εξαίσιας βραδιάς.
->Που βρήκα ταξί με τη μία, 7 το πρωί, για τον Κηφισσό.
->Που ένας γνωστός δε γάμησε, επειδή δεν άνοιγε η πόρτα του σπιτιού του έκφυλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου