Begotten: Συγκλονιστική εμπειρία

Δε θεωρώ τον εαυτό μου λάτρη της αισθητικής του ακραίου. Τουλάχιστον, όχι σε τέτοιο βαθμό, που θα μετατραπεί σε μονομανία, σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής μου. Διάολε, δε ξέρω καν τι είναι "ακραίο". Αλλά με το χέρι στη φωτιά, το "Begotten" (1991) του συνονόματου Elias Merhige, είναι στάνταρ μέσα στις 5 πιο δυνατές ταινίες που μπορείτε να δείτε στη ζωή σας.

Ούτε διάλογοι, ούτε τίποτα. Χρώμα; Χαχ! Ούτε καν γκρίζο δεν έχει, η περισσότερη ταινία είναι γυρισμένη σε απόλυτο άσπρο και μαύρο. Χαρακτήρες; Τρεις και μια κομπανία από νομάδες δίχως πρόσωπα. Και όμως το γαμήδι σε κρατάει σε εγρήγορση, για 1 ώρα και 20 λεπτά που σου βασανίζει σαδιστικά τις αισθήσεις.

Το "Begotten" είναι βίωμα, χωρίς κανένα κλισέ ή κάτι παρόμοιο. Είναι βίωμα επειδή ξεπερνάει τα όρια του φιλμ και φτάνει στο απόλυτο συμπαντικό εκείνο κενό, όπου δέκτης-αντικείμενο αλληλεπιδρούν υποσυνείδητα, και χαράζουν ο ένας το μάγουλο του άλλου με ερωτικό πάθος και απέχθεια. Πολύ "ποιητικά" όλα αυτά; Οκέη λοιπόν. Ας σας πω ότι το φιλμ ξεκινάει με κοντινό πλάνο ένα φρικαλέο πούστα να χαρακώνεται μια ώρα, να πετάει τα όργανά του στο έδαφος και να κουνιέται σα καθυστερημένος. Και ότι στη συνέχεια μια γκόμενα παίρνει πίπα στο πτώμα του και μένει έγκυος. Και ο γιος τους είναι επίσης καθυστερημένος. Και μετά σκάνε οι νομάδες και γίνονται τα αποτρόπαια, των αποτρόπαιων, αμήν.


Προφανώς όλα είναι μια συμβολική θεώρηση του concept της θυσίας στα πλαίσια της θρησκείας (μετράτε πόσοι πριν τον Ιησού), με τον Θεό και τη Γη και το μπάσταρδό τους, αλλά να σας πω την αμαρτία μου, οι καιροί που εκστασιαζόμουνα πανεύκολα και μόνο που ψιλοκαταλάβαινα τις προθέσεις του δημιουργού για συμβολικά τερτίπια, ήδη έχει περάσει. Αυτό που είναι το σημαντικότατο είναι το ότι θα πονέσετε. Ω ναι, θα πονέσετε και θα τρώτε κι εσείς μαχαιριές μαζί με το φρικιό της εισαγωγής, και θα ξερνάτε και σεις άντερα σαν τον γιο, και θα σας σέρνουνε και σας απ' τον ομφάλιο λώρο μέσα σε αμμουδιές, με τις ώρες. Διότι εδώ έχουμε το πιο ακομπλεξάριστο σε φιλμ, εδώ έχουμε τέχνη η οποία είναι τεχνή ακριβώς επειδή δε τη νοιάζει (και μπορεί και να μη θέλει να είναι, παρόλο το αρτιστικό στήσιμο της ταινίας) να είναι, έχουμε ματιές στα υπαρξιακά προβλήματα που κλειδώνουμε στη γκλάβα μας από πίσω για να αισθανόμαστε ασφαλείς όταν χαιρόμαστε απολαύσεις όπως το γαμήσι ή ένα ποτήρι ουισκάρα. Έχουμε, με απλά λόγια, μια από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες στο κόσμο της 7ης τέχνης και πρέπει να την αγκαλιάσουμε όσο πιο σφιχτά γίνεται, όσο κι αν μοιάζει να είναι στεφανωμένη με συρματοπλέγματα και αγκάθια. Διότι μαγκάκο μου, ματώνει η ταινία για πάρτη σου, ματώνεις εσύ για αυτή, βρίσκεις το κοινό σημείο που τα κοκκινάδια συναντιόνται, το ξεριζώνεις με βία και χτίζεις από πάνω του κάτι άλλο. Τι άλλο θες, κακομαθημένε τύπε, τι;

Εν ολίγοις; Εμπιστευτείτε την τριχωτή μου σκατόφατσα και τρέχτε βρείτε torrents σήμερα κιόλας.