Αρχίδια "αντιθανατικό", μεσιέ Ταραντίνο

Τόσο καιρό, με τόνους φτυαρίσματα να σκάνε στα αυτιά μου από κάθε σχεδόν κολλητό που έχω, όταν ερχότανε η κουβέντα στη συγκεκριμένη ταινία, απέφευγα συνειδητά να δω το "Death Proof". Θες ότι ο ΤαραΝτίνος μοιάζει ωραίο τυπάκι, ξηγημένος, θες ότι δηλώνω αιώνια ερωτευμένος με τα σκυλιά των ρεζερβουάρ, τα βαμπίρια στα κωλόμπαρα και τις ενέσεις αδρεναλίνης που μας πρόσφερε απλόχερα τόσα χρόνια και δεν ήθελα να απογοητευτώ, σημασία έχει ότι είμασταν μακριά και αγαπημένοι και ωραία. Έλα όμως που σήμερα την πουτάνα τη μέρα τη Κυριακή, και μέσα σε μια απρόσμενα φουσκωμένη (σα παπάρια αβορίγινα) ζάλη βαρεμάρας, οι άμυνές μου έπεσαν, υπέθεσα ότι, αν μη τι άλλο, θα διασκεδάσω έστω και μαλακισμένα, σκέφτηκα και το ότι, δε γαμιέται, 2 ώρες θα περάσουν ευχαριστα- ας το νοικιάσω.

Μαλακίες και πουστιές. Ας το θέσω ευγενικά: αν έπρεπε κανείς να επιλέξει μεταξύ του να χώσει μια τεράστια κοτρώνα με βρώμικα καρφιά μέσα στη κωλοτρυπίδα του και μετά να χοροπηδήσει με το κώλο πάνω σε πυρωμένα κάρβουνα, και του να καθίσει να δει τη ταινία, θα ήταν αποκρουστικός μαλάκας αν έκανε το δεύτερο. Μπορώ να σκεφτώ τον Ταραντίνο να χαζογελάει σαν παιδάκι έκτης δημοτικού, βλέποντας την σκηνή πχ με τον Kurt Russell που σκάει πάνω στις πρώτες γκόμενες με 200 χλμ το δευτερόλεπτο και γίνονται όλα πουτάνα, θεωρώντας το "χιουμορίστικο". Αυτό δε σημαίνει ότι είναι κιόλας. Διότι επίσης, πχ, μπορώ να σκεφτώ και τον Szilveszter Matuska να χώνει εκρηκτικά σε ράγες τραίνων, κάνοντάς τα όλα κομμάτια, και παίρνοντας καμιά κατοστάρα τουλάχιστον κόσμο στο λαιμό του, και να το θεωρεί "καυλωτικό" (αληθινή ιστορία). Είναι;

Θα μιμηθώ αυτές τις διαφημίσεις για το "ΠΟΠ και ΡΟΚ" περιοδικό που παίζουν στις τηλεοράσεις αυτή τη περίοδο, και θα σας πω την πλοκή του "Death Proof" μέσα σε είκοσι δεύτερα και κάτι παραπάνω. Λοιπόν: Τρία χασισοπούτανα φέρνουν βόλτες με το αμάξι τους και φλυαρούν ακατάπαυστα περί ενός μάτσου ανούσιων μαλακιών που ακούς και αν φέρεις μια βόλτα σε καφετέρια τη μέρα ακριβώς που έχει πάει πενταήμερη στη πόλη σου το 5ο Νίκαιας. Ο γερό Russell την πέφτει σε μία ξανθιά στο μπαρ, τα χασισοπούτανα γίνονται ντίρλα, ο γερο Russell την πέφτει και στη μία από τις τρεις τύπισσες, ο γερό Russell χώνει τη ξανθιά στο αμάξι και τις λιωνει το κεφάλι με μπαντιλίκια και στη συνέχεια σκάει πάνω στο αμάξι των άλλων τριών (τέσσερις πλέον, υπολογίστε μία τζιβιτζιλού συν) και τις ξεπετσάει άγρια. Cut και μετά εισαγωγή τεσσάρων νέων τσουλών, οι οποίες και, μαντέψτε: σου πρήζουν το πούτσο με μαλακίες που δεν αφορούν κανέναν, πόσο μάλλον εσένα, καψερέ θεατή. Κάνουν μαλακίες στο δρόμο, ο γερο Russell τις παίρνει στο κατόπι, τις τρομοκρατεί, μετά όμως τον παίρνουν αυτές στο κυνήγι στην εθνική, και στο τέλος του σπάνε άσχημα τα μούτρα στο ξύλο. Δη εντ.
Μπραβό, μπραβό Άσπρη Αστραπή, βγήκες πρώτη στον ιππόδρομο.

Έχει κανα θετικό στοιχείο η ταινία; Αμέ, πώς.
Αυτό:

Αλλά και πάλι, όσους κώλους τουρλωτούς και να χώσει ο Ντίνος στη ταινία του, στο τέλος καταντάει εκνευριστικό, ακριβώς επειδή δεν μπορείς να πιαστείς από τίποτε άλλο για να υποφέρεις το ανούσιο του πράγματος. Συμπαθητικό το κολπάκι με τα "χαλασμένα" εφφέ δήθεν γαμημένης μπομπίνας, αλλά τι να σου κάνει από μόνο του; Αν δηλαδή, συ καίγεσαι να γαμήσεις τη γκόμενά σου, σα τρελός σου λέω, και αυτή αδιάφορα σου πάρει μία πίπα για να τελειώνεις και να την αφησεις ήσυχη, αυτό το λες ωραίο; Διότι αυτό είναι το "Death Proof"- ο οργασμός που μας υποσχέθηκε ο Ταραντίνο, αλλά ποτέ δε μας χάρισε. Και είναι και λειψό το κινηματογραφικό του το τσιμπούκι τούτο, σα να σταματάει η γκόμενα στα τελειώματα και να σου λέει, "ψέματα σου λεγα, σιγά μη περιμένω να τελειώσεις κιόλας".

Μην ακούσω κανέναν να λέει ότι ο Ταραντίνο θέλει να παίξει μαζί μας και ότι ουσιαστικά αν εκνευρίστηκα, σημαίνει ότι ο σκηνοθέτης πέτυχε το σκοπό του. Σινεφίλ επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι με την καμία, αλλά από ταινίες που θέλουν να σε γδάρουν ζωντανό, να σου σπάσουν τη ψυχολογία ή τη διάθεση στα δύο, ξέρω, πιστέψτε με- και αυτή δεν είναι κάτι τέτοιο. Ούτε να ακούσω για κρυφο(ή φανερο)σχόλια κινηματογραφικής πραγματικότητας που έχει δω μέσα- γιατί, στις προηγούμενες ταινίες του, δηλαδή, δεν είχε; Φυσικά και είχε- αλλά δεν στεκόσουν μόνο σε αυτά, επειδή προφανώς, η πλειοψηφία των προηγούμενων ταινιών του σε γάμαγαν από τον κώλο και έλεγες κι ευχαριστώ. Το "Death Proof" είναι μια αποτυχημένη απόπειρα για φτηνή διασκέδαση (με την οποία δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, μπάη δε γουέη), μια αποτυχημένη απόπειρα για kinky χιούμορ, μια αποτυχημένη απόπειρα για βλαχο-τεστοστερόνη με καυλόγκαζα και μπαντιλίκια, μια αποτυχημένη απόπειρα για μαγκιόρικα στυλάκια (με τον γερο Russell να σκούζει σαν κωλόγρια προς το τέλος της ταινίας, όσο μεγάλη και να'ναι η ουλή του), μια αποτυχημένη γενικά απόπειρα να μας πείσει ότι είναι όντως δικιά του ταινία, και όχι προϊόν του αποτυχημένου και με ειδικές ανάγκες τρίτου ξαδέρφου του, στον οποίο και είχε υποσχεθεί κάποτε, κάτω από μια πευκιά, όταν ήταν πιτσιρίκια, ότι "αν κάποτε γίνω μεγάλος σκηνοθέτης, θα αφήσω και σένα, Μπίλλυ-Μπομπ, να γράψεις ένα σενάριο και να το κάνω γω ταινία". Κρίμας.