Κυοφορείς.

Θυμάμαι που κάποτε άκουγα για μεγάλες νίκες και πικρούς καημούς να τις συνοδεύουν, ενώ από πίσω έψελναν οι μάρτυρες που με τα χέρια μας χτίσαμε για προσωπική χρήση και κατανάλωση. "Έγινες ο άντρας που έπρεπε να γίνεις, η νοικοκυρά που οφείλεις να σαι για τον άντρα που έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει, ο άντρας για την προστασία της νοικοκυράς σου". Α γαμήσου πια, σειρήνα από λάσπη. Ξέρω ότι απλά όταν έρχεται, και αφήνει τρίχες στο κρεβάτι, γουργουρίζοντας μέσα στη ζέστη της κουβέρτας, μικροσκοπική μέσα στα χέρια του "άντρα που έπρεπε να είμαι", το να δίνεις σε κάνει αυτό που είσαι και το να δέχεσαι συνηγορεί υπέρ αυτού.

Το δικό μου οδόφραγμα είναι τεράστιο και δε φτιάχτηκε από εμένα, αλλά να που το διασχίζω κάθε μέρα που περνάει, στις φωτιές και τα κάρβουνα του χτες. Λέγεται απλά ζωή και δε μετανιώνω στιγμή για το αντάρτικο, την αντίρηση συνείδησης του να δώσω όλο μου το είναι σε δυο πρασινωπά μάτια που με κοιτάνε έτοιμα να με κατασπαράξουν από αγάπη και περιέργεια για το αύριο.