Να'σαι καλά
ανώνυμε, άγνωστε μεθύστακα,
στο σκοτεινό σοκάκι κοντά στο σπίτι μου,
σε βλέπω να παραπατάς όπως κι εγώ,
ξέροντας πού βαδίζεις αλλά χωρίς πυξίδα,
το σπίτι σου και σπίτι μου, το "ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ"
του στομάχου,
να'σαι καλά λοιπόν,
διότι ξέρω ότι όταν σε βλέπω,
αναγνωρίζω ότι είμαι αρκετά καλά,
για να ξέρω που πηγαίνω
(και μάλλον το ίδιο και εσύ)
άρα δε θα σε πειράξει που γράφω για σένα σουρωμένος
είναι η κληρονομιά της φαμίλιας μου,
και αν ναι,
πίστεψέ με,
εχθρός σου δεν είμαι,
είμαι απλά ένα ακόμα χαμένο κορμί,
σαν εσένα,
που έτυχε να ακούσει 2-3 πράγματα πραπάνω,
ο αμόρφωτος μούλος,
και τώρα κοκορεύεται στους αδερφικούς του φίλους και στα γκομενάκια.
Μα δεν είμαστε για τον πούτσο,
για να κλαις,
φίλε μου;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου