Πάλι.

-Οπότε, ποιο ήταν το πρόβλημα;
-Θα σου πω, θα σου πω

(ο τύπος με τα γυαλιά ηλίου και τη φαλάκρα τσάκωσε ένα παξιμάδι από τον δίσκο και αφού το μάσησε καλά και έφτυσε τα τρύμματα στο χαλί, συνέχισε)

-Ήμουνα με αυτή τη γκόμενα, έτσι;
-Μάλιστα.
-Φοβερή γκόμενα. Μιλάμε για προσόντα, όχι αστεία.
-Σπάνια.
-Ναι. Ήταν απόλυτα γαμεύσιμη, αλλά ταυτόχρονα πνευματώδης- μπορούσες να συννενοηθείς, και όχι μόνο, αλλά και να κάνεις, σε φάσεις, και γαμώ τις συζητήσεις.
-Πολύ καλό αυτό. Το πρόβλημα πού είναι;
-Λοιπόν αυτή η γκόμενα γεννήθηκε με ένα μεγάλο κόμπλεξ. Όχι πολλά, ένα, αλλά βαρβάτο.
-Το οποίο είναι;
-Γεννήθηκε σε χωριό, και δε μπόρεσε ποτέ να το ξεπεράσει.
-Αχα.

(Ο τύπος με το κεφάλι πελεκάνου ρούφηξε αργά λίγο από τον καφέ του)

-Ο κόσμος όλος της φαινόταν ένα μεγάλο γαμήσι.
-Εννοείς, πηδιότανε συνέχεια και με όποιον έβρισκε;
-Όχι, όχι, το αντίθετο, όσον καιρό τα είχαμε τσινάσει, τα πρώτα χρόνια έστω, ήταν ειλικρινής και πολύ ευπρεπής. Βέβαια ένα από τα αγαπημένα της χόμπυ ήταν το φλερτ, παντού και πάντοτε, αλλά ήταν τόσο υγιές και όχι πονηρό, που δεν ενοχλούσε κανέναν μας.
-Και καλά έκανε.
-Μάλιστα. Το θέμα είναι, ότι, επειδή πάντα αισθανόταν το χωριό να την πνίγει, και την ζωή γύρω από αυτό υπερβολικά μικρή και μονότονη για τα πάντα, άρχισε να εξειδανικεύει οτιδήποτε μη εγχώριο.
-Πολλές το κάνουν.

(ο τύπος με τη καράφλα και τα γυαλιά ηλίου μάσησε πάλι ένα παξιμάδι, φτύνοντας κάτω)

-Πολλές, ναι. Από ένα σημείο και μετά βέβαια, άρχισε να αλλάζει η ρότα. Στην αρχή ξεκίνησε σαν παρατηρήσεις. Γιατί δεν είσαι αρκετά πολιτισμένος, μη δείχνεις ότι είσαι από χωριό...

(ξαναφτύνει τα θρύψαλα στο χαλί)

-Μπορώ να καταλάβω γιατί στα έλεγε αυτά.
-Ναι. Όχι. Δηλαδή, ναι, αλλά όχι μόνο. Σε πρώτη φάση, είπα, δε γαμείς, καιρός για ανανέωση. Άρχισα να πλένομαι συχνότερα. Πραγματικά, γυάλιζα και τη καράφλα μου.
-Ενδιαφέρον.
-Άρχισα να προσέχω περισσότερο πώς ντύνομαι. Πέταξα και τις τρύπιες κάλτσες μου με τα κλωνάρια ελιάς.
-Όουχ.
-Καθάρισα την τσιμούχα από τα ούλα μου, άρχισα να ξυρίζομαι συχνότερα.
-Δε μου φαίνεται ότι έκανες άσχημα.
-Δε ξέρω, σημασία έχει ότι το πάλεψα, πάνω κάτω. Μετά όμως περάσαμε στην επόμενη φάση. Την παγκόσμια.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή, να, ξέρεις, γιατί δεν είσαι μορφωμένος σαν τους Γάλλους; Γιατί δεν είσαι πιο πνευματικός, σα τους Ασιάτες;
-Έλα μου ντες.
-Άκου κει, να μου πει εμένα για γαλλική διανόηση, που χω διαβάσει τα άπαντα του Μπαντλέρ!
-Του ποιου;
-Του Μπαντλέρ.
-Ποιου;
-Του Μπαντλέρ παιδάκι μου- ώχου, πού να ξέρεις εσύ από λογοτεχνία και ποίηση; Αυτόν που χει βγάλει "Τα άνθη του σκατού", την ποιητική συλλογή!
-Ο ποιος έχει βγάλει τι;
-Ωχ, πάμε παρακάτω, θα στο φέρω να το διαβάσεις καμιά μέρα, είναι αρκετά μέτριο μεν, αλλά αξίζει το χρόνο σου.
-Ναι, θα με σώσεις.
-Όπως και να χει το πράγμα, στην αρχή είπα, πλάκα έχει. Παίζουμε τους Ευρωπαίους. Πλάκα έχει.
-Χαίρομαι που το είδες έτσι.
-Μετά όμως περάσαμε στα τoξικά.
-Δηλαδή;
-Να, βλέπαμε τους μετανάστες που παλεύανε να μπούνε στο πλοίο για να την τζάσουνε και μου έλεγε, πώς θα ήθελα να με γάμαγε ένας τέτοιος. Ο πόλεμος των τόξων, λέει.
-Ο ποιος;
-Ο πόλεμος των τόξων.
-Ποιος;
-Πω, τι να σου εξηγώ τώρα, η τοξική συνείδηση που λέμε; Που έγραφε για αυτήνα ο Μαρκ;
-Ο ποιος;
-Ο Μαρκ μωρέ, που χε μετά τη φίρμα με τα βρακιά, με τον άλλονα τον μεγάλο της επανάστασης, τον Σπένσερ.
-Αχά...
-Δε μπορώ να καταλάβω βέβαια πώς δυο μεγάλοι λόγιοι της τοξικής πάλης και επαναστάτες, καταλήξανε να ράβουνε εσώρουχα.
-Λεγεται καπιταλισμός, εν πάσει περιπτώση, για συνέχισε γιατί αισθάνομαι λες και έχω πάρει LSD.

(ο τύπος με το κεφάλι πελεκάνου πιάνει το κεφάλι του αργά και πίνει λίγο ακόμα καφέ. Ο τύπος με τη καράφλα και τα γυαλιά ηλίου συνεχίζει)

-Ε ναι. Μετά μπλέχτηκαν τα τοξικά με τα φυλετικά, και φτάσαμε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να είμαι μαύρος σενεγαλέζος με χοντρή ψωλή. Ε καλά όλα τα άλλα, αλλά και η ψωλή τώρα; Η βαρβάτη ηπειρώτικη ψωλή που χει σκίσει ταβάνια και έχει δαμάσει κύμματα;
-Και τι είπατε μετά, ψωλ... εεεε, φίλε μου;
-Με ρώταγε, καλά, παρεξηγιέσαι; Γιατί, εσένα δε σε έλκει κάτι που δεν έχω εγώ;
-Πολύ σοφή ερώτηση.
-Της είπα, βασικά, όχι ιδιαίτερα. Αν και θα θελα περισσότερο βυζί.
-Εσύ;
-Οχι, λέω, να είχε, της είπα.
-Αχά.
-Αλλά εκτός αυτού. Όλα αυτά συνεχίστηκαν μέχρι που τελικώς έτυχε να ταξιδέψει στην Γαλλία.
-Όπου;
-Ε, εκεί πηδήχτηκε με έναν μαύρο χοντρό σενεγαλέζο.

(ο τύπος με το κεφάλι πελεκάνου μπήγει υστερικά γέλια. Ο τύπος με την καράφλα και τα γυαλιά ηλίου δε δείχνει να νοιάζεται, και φτύνει πάλι θρύψαλα στο χαλί)

-Συγγνώμη, συγγνώμη, δεν έπρεπε να γελάσω...ααααχ...
-Δε με πειράζει, σε όσους το χω διηγηθεί έχουν γελάσει έτσι.
-Μάλιστα...ααααχ...και, χμ, και, δε μου λες, αυτό ήτανε, ε;
-Ε ναι. Δε μπορώ εγώ να ατιμασθώ έτσι στη ψύχρα από έναν άπλυτο, βρωμιάρη Γάλλο, ο οποίος θα έχει και τσιμούχα στα δόντια σήμερα, και τρυπημένες κάλτσες. Και παίζει και να μην κάνει και μπάνιο συχνά!
-Χμ, χμ, μάλιστα. Υποθέτω ότι έχεις γνωρίσει Γάλλους, για να το λες αυτό, ε;
-Όχι. Αλλά βλέπω πολύ τηλεόραση.

(ο τύπος με το κεφάλι πελεκάνου μπήγει ξανά υστερικά γέλια και η αυλαία πέφτει)