Τα μαύρα σκυλιά

Στις πλατφόρμες βλέπω τα μαύρα σκυλιά να χορεύουν και να τραγουδούν,
στ'αρχίδια τους που κάποιοι αποφάσισαν, πριν απ αυτά, για αυτά,
ότι σε μια βδομάδα από σήμερα θα περάσουν από ευθανασία βόλτα.
Συνεχίζουν μέχρι να ρθει το βράδυ,
και το μόνο που τα ξεχωρίζει απ τον κόσμο που περνάει αδιάφορα,
είναι ένα μάτσο ασημένιες χάντρες πάνω απ τα κεφάλια τους,
που κάποιοι ξέχασαν ότι τις λένε αστέρια.
Συνεχίζουν μέχρι να πέσουν στο έδαφος ξερά,
νεκρά, χωρίς ανάσα,
βαμμένα με το αίμα απ τις δαγκωματιές που χαρίσανε το ένα στο άλλο,
το ύψιστο δώρο, το ίδιο με το λυκόπουλο στη μάνα του.
Φορτηγά και τεράστια κονσερβοκούτια έρχονται το πρωί
ασάλευτοι κηφήνες με στολές και ξυρισμένα κεφάλια
μαζεύουν τα κουφάρια τους, τα βάζουν σε σκουπιδοσακούλες
και φορτώνοντάς τα, κομπάζουν για το μάταιο του χτεσινοβραδινού χορού τους,
αν και μέσα τους καταριούνται το Θεό του Ρολογιού
που δε τους έδωσε μια παραπάνω ευκαιρία να χορέψουν κι αυτοί παρέα.