53

Μια βροχή μοιάζει με οποιαδήποτε άλλη- οπότε επιλέγω να φαντασιώνομαι ότι είναι αγγλικές οι σταγόνες που με κουτσουλάνε, ξύνοντας τη λάσπη απ το πεζοδρόμιο με το πόδι μου. Ήταν να φτιάξω ένα μετρό, κάποτε, στο ίδιο σημείο, από καρυδότσουφλα και οδοντογλυφίδες- και τα βαγόνια θα ταν αιχμάλωτες σαρανταποδαρούσες, μέχρι που ανακάλυψα, πιτσιρικάς, ότι με διασκέδαζε πιο πολύ να τις καίω με το τσιγάρο μου παρά να τις αιχμαλωτίζω. Και κοίτα να δεις, που εδώ που πριν υπήρχε στόμα με πλεξούδες, άναρχες και ανούσιες, από τρίχες, τώρα δεσπόζει μια κωλοτρυπίδα, υγρή και θρασύτατη- κι από κει που έχεζα, τώρα μιλάω, και φλυαρώ σα γκόμενα. Πεπεισμένος ότι το χριστιανικό μου μικρο-θαύμα θα γίνει, χάζευα με τις ώρες τον ουρανό ελπίζοντας ότι ο συνονόματος προφήτης θα κατέβει με το μουράτο του φλογερό άρμα, και θα μου το δώσει για μια υπεργαλαξιακή κούρσα. Αφου παράτησα την ιδέα, δεχόμενος ψυχαναγκαστικά ότι το άρμα είναι για επισκευή εδώ και αιώνες (όπως και η θρησκεία μας), μου έμεινε μόνο να προσποιούμαι ότι ζωγραφίζω με τα σύννεφα- το δάχτυλό μου, παντοδύναμο πενάκι. Το ίδιο δάχτυλο που πλέον χώνω στη νέα μου κωλοτρυπίδα, κάνοντας συσπάσεις για να ανάψω ένα τσιγάρο. Και πριν το καταλάβω, η βροχή θεριεύει και με βλέπω σε ταράτσες πολυκατοικιών, 10 χρονών, να παίζω σαξόφωνο με μάσκα οξυγόνου. Ερωτικά μπλουζ, μανάρα μου, και πόσο θα θελα να μου τον χώσω, έτσι νέος και λαχταριστός που δεσπόζω μπρος στη φάτσα μου.