Λάμα

Το λάμα ανέβηκε στην ψηλότερη κορυφή του βουνού, ψάχνοντας τη μηλιά.
Τα πόδια του γέμισαν αίματα, η ανάσα του λιγόστευε, δεν είχε φάει και κοιμηθεί για μέρες, αλλά συνέχισε- ακόμα και μετά από 5 μήνες αϋπνίας και μην έχοντας μασουλήσει τίποτα. Μόνο λίγες σταγόνες νερό απ τις περιστασιακές βροχές. Αλλαγή εποχής.
Στο τέλος, η μηλιά έστεκε μπροστά του, υπέρλαμπρη, κανένα χέρι δεν την είχε παρενοχλήσει ποτέ, μήλα αστραφτερά, φαινομενικά πεντανόστιμα, κανένα σκουλήκι δεν τολμούσε να πλησιάσει διότι θα πέθαινε από ντροπή εκείνη τη στιγμή. Ξύλο γερό, δροσερό, σκιά τεράστια, μεγαλειώδης, ένα τεράστιο δέντρο στη μέση του κόσμου, πραγματικά, με τους καρπούς του όμως κοντά στο έδαφος, ένα δέντρο ευεργέτης, ένα δέντρο του θεού. Αναμφίβολα, ένα και μόνο ένα μήλο από αυτό το δέντρο, θα έφτανε για να χορτάσει κάποιον για μήνες, όχι επειδή τα μήλα ήταν τεράστια, αλλά επειδή ήταν πεντανόστιμα, τόσο, που δε θα ήθελες να αποχωριστείς το υπέροχο συναίσθημα της γεύσης τους ποτέ σου- το έκανες αναγκαστικά. Το λάμα έκλαψε από χαρά.

Πλησίασε το δέντρο, αγνοώντας τα μήλα, και με περίτεχνες κινήσεις, κατούρησε στις ρίζες του. Κατούραγε για ώρες, η μηλιά δεν έδειχνε να νοιάζεται, ήταν τόσο τέλεια που το κάτουρο δεν τολμούσε να τη λερώσει, γλιστρούσε από το κορμό και τις ρίζες μην αφήνοντας κανέναν λεκέ. Το λάμα, μετά από 20 λεπτά κάτουρου, μάζεψε τη τριχωτή, άσπρη ψωλή του, και κατέβηκε το βουνό ευτυχισμένο, μέχρι που πέθανε στα μισά της διαδρομής για την επιστροφή.