THE LAND OF RAPE AND HONEY
Το πρώτο που έδωσε τις βάσεις της ταυτότητας των Μίνιστρυ όπως τους ξέρουμε και σήμερα. Ανελέητο, ένας βιομηχανικός βιαστής δίχως αισθήματα, σκοτεινό και σε σημεία τρομακτικό. Οι "groovy" στιγμές του σε κολλάνε, τα ανώμαλα samples σε κολλάνε ακόμα περισσότερο, μια αύρα αρρώστιας να πλανάται σε κάθε σύνθεση, οι στιγμές αγνής noise-ίλας βάζουν τη στάμπα. Η τέλεια παρακμή, η ηδονή της σήψης, όσο αδερφίστικη περιγραφή και να είναι όλο αυτό- ένα άλμπουμ-δολοφόνος. Τέλειο.
THE MIND IS A TERRIBLE THING TO TASTE
Συνεχίζοντας ακόμα πιο πέρα από εκεί που άφηνε τον θεατή το LORAH, το Mind... είναι ίσως το πρώτο "κλασσικό" Μίνιστρυ άλμπουμ για πολλούς. Επειδή όμως σ'αυτό το μπλογκ δε μας νοιάζουν οι πολλοί και οι "αντικειμενικότητες", θα χαρίσω προσωπικά τον παραπάνω τίτλο στο LORAH χωρίς όμως να σημαίνει ότι το TMIATTTT υστερεί σε κάτι- όχι. Είναι ακόμα πιο οξύ, ακόμα πιο απειλητικό αν θέλετε, με μερικές ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ που σε στέλνουν αδιάβαστο. Απλά, σε σχέση με το Land, είναι λιγότερο αισθαντικό: Δεν έχει την ίδια μυρωδιά πνευμόνων που καίνε, μπουκαλιών που σπάνε, φλέβες που τινάζονται απ την βελόνα... Όμως, έχει συνθέσεις δουλεμένες εξαίσια, στημμένες τέλεια και μια παραγωγή για τότε απίθανη. Εύγε!
Το "μοδάτο" άλμπουμ των Μίνιστρυ, η mainstream επιτυχία τους. Όχι αδίκως. Είναι κλασσικό, αν μη τι άλλο, επειδή η μπάντα εδώ ξεπερνάει τα μουσικά της όρια ακρότητας ως τότε (τα μουσικά, τονίζω, όχι τα αισθαντικά) και φτιάχνει ένα δίσκο μανιασμένο, τίγκα στην ειρωνία και την απαισιοδοξία, κατάμαυρο, αλλά με πιο groovy και ευκολοάκουστα τραγούδια για τον κοινό νου και το κοινό αυτί. Δεν ειν τυχαίο που το "Jesus Built My Hotrod" ή το ομώνυμο (τραγουδάρες!) τα ξέρει και ο κάθε άσχετος (διότι καλό είναι μερικά πράγματα να λέγονται όπως είναι, ειδάλλως η μουσική καταντάει τρόπαιο του καθένα και όχι αισθαντική απόλαυση) ενώ το "Scarecrow" (υπέρτατη τραγουδάρα!) μόνον οι οπαδοί... Για τη πλειοψηφία, το καλύτερο Ministry άλμπουμ. Στ'αρχίδια μας.
FILTH PIG
Ανήκοντας στην μειοψηφία λοιπόν, και με μια δικαιολογημένη οπαδική οργή που ο εγχώριος δήθεν σοβαρός μουσικός τύπος υποτιμάει το εν λόγω άλμπουμ επειδή βρίσκεται στη σκιά του Psalm 69, πιστεύω ότι εδώ έχουμε το "μπαμ". Η ωρολογιακή βόμβα των Ministry έσκασε επιτέλους, τα ναρκωτικά και γενικά η δύσκολη περίοδος της ζωής του Jorgensen τότε κάνουν τον καλλιτέχνη να χτυπήσει κόκκινο και παραδίδει στο κόσμο το αριστουργηματικό Filth Pig. Γιατί είναι αριστουργηματικό; Διότι μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι απ τα πιο ειλικρινή άλμπουμ των 90s. Ότι ακούς εδώ μέσα, ο Jourgensen το νιώθει και φαίνεται. Καμία προσποιητή στιγμή, μια ΣΚΑΤΙΛΑ (ή ΛΑΣΠΙΛΑ, αναλόγως του πόσο προσβάλεστε) καλύπτει την κάθε σύνθεση, η μουσική έχει γίνει πιο μινιμαλιστική, πρωτόγονα ελκυστική και επιθετική με ουσία, με μεσαίων ταχυτήτων κυρίως ρητορείες μίσους, σταρχιδισμού και σκατανθρωπιάς με λόγο ύπαρξης και όχι κωλοπαιδίστικες ανωριμότητες. Ενας έντονος beatnik αέρας επίσης να διακατέχει όλο το δίσκο- άλλωστε ο Burroughs όπως ξέρουνε και οι πέτρες πλέον, "συμμετείχε στο Just One Fix απ το Psalm 69". Απαραίτητος δίσκος.
THE DARK SIDE OF THE SPOON
Απίθανος τίτλος- ο Al σίγουρα έχει να μας πει πολλά για τη Σκοτεινή Αυτή πλευρά του Κουταλιού (και αφήστε τους υπόλοιπους να μένουν στο Pink Floyd λογοπαίγνιο). Και πολύ καλό άλμπουμ- οι Ministry εδώ επιστρέφουν σε ένα πιο σκοτεινό, τρόπω τινά, τροπάρι, με ελεγχόμενη όμως αυτή τη φορά βαβούρα, συνθέσεις που άλλοτε στέκονται από μόνες τους εξαιτίας της straightforward φύσης τους και άλλοτε σου μένουν σα σύνολο στο τέλος της ακρόασης. Ένα δύσκολο άλμπουμ για να το συμπαθήσεις, απαιτεί αρκετές ακροάσεις αλλά ανταμοίβει τους έχοντες χρόνο να του χαρίσουν.
ANIMOSITISOMINA
Χμμμ, περίεργη περίπτωση δίσκου. Η παραγωγή είναι πολύ δυνατή- ίσως παραείναι δυνατή και βαβουριάρικη για τους σκοπούς της μπάντας. Τα τραγούδια, πιο μεταλικά από ποτέ- αυτό άλλοτε δουλεύει και δίνει τραγουδάρες, άλλοτε αποτυγχάνει και δίνει μετριότητες. Θα το χαρακτήριζα όχι κακό, αλλά άνισο: Σε στιγμές απογειώνεται, σε άλλες βυθίζεται, πάντα με συννεφάκια μαστούρας όμως από πάνω του και με ένα Hawkwind άρωμα σε σημεία που μετράει πολύ. Καλό, αλλά δεν ακούγεται συνήθως ολόκληρο.
Δισκάρα ουρανοκατέβατη που έσκασε από κει που δε το περίμενε κανείς! Τίποτα στο Animositisomina δε σε προετοίμαζε για αυτό! Τίποτα! Μέσα του, κλείνει τις καλύτερες στιγμές του Psalm 69 (θεωρείται συνέχειά του άλλωστε), φιλτραρισμένες με τα ερεθίσματα της μετά 2000 εποχής και σε αφήνει στο τοίχο, ηττημένο και ντροπιασμένο που τόλμησες να αμφισβητήσεις τους Ministry. Από βαγκνερικά επικά samples που κολλάνε άψογα σε uber-thrash riff-αρες, μέχρι ξετσίπωτο industrial punk και από εκεί σε μαστουριάρικους τεχνολογικούς παιάνες, οι τύποι δε παίζονται! Ακόμα και το πνεύμα του Cobaine καλούν, υποσυνείδητα, σε ένα-δύο κομμάτια...Εγγύηση ποιότητας και πώρωσης, δίσκος-θαύμα.
RIO GRANDE BLOOD
Η πώρωση συνεχίζεται. Από πολλούς παραδοσιακούς έχει φάει πολύ θάψιμο, αλλά στα παπάρια μας οι κολλημένοι- εδώ έχουμε φρενίτιδα σκέτη. Πραγματικά, το industrial εδώ πάει σχεδόν περίπατο (πέραν των Bush Samples και μερικών άλλων) και είναι λες και ο θειος Al τζαμάρει με τους Slayer! Thrash, thrash, thrash και λίγο παραπάνω thrash για το γαμώτο. Εδώ φαίνεται η μαγκιά του Jourgensen που αντί να μαλακώνει όσο γερνάει, γίνεται το αντίθετο- είναι σα να ξανανιώνει και να χώνει όσο μπορεί. Επίσης φαίνεται και η ικανότητά του να γράφει κομματάρες που δε χρειάζεται να είναι αγκιστρωμένες στα στενά πλαίσια του peiramatikou ή του prwtoporou ή έστω του industrial για να πιάσει το παλμό του ακροατή- το κάνει και με τις τσίτες απελευθερωμένες και ανίκητες. Επίσης δισκάρα, μετά από ένα κλασσικό πλέον Houses...
THE LAST SUCKER
Επίλογος των Ministry, λέει. Τέλος του δρόμου για τον Al; Δε ξέρω, αλλά δεν έχει σημασία στη συγκεκριμένη περίπτωση. Θυμάμαι πόσο είχα ενθουσιαστεί μαζί με τον φίλτατο Γιώργο όταν έτυχε να το αγοράσουμε πάνω κάτω ίδια περίοδο μαζί, και πόσο ξενερωμένος είμαι πλέον. Καλό άλμπουμ, αλλά κόβει στα δυο την θριαμβευτική πορεία των δύο προηγούμενων. Όπως κάθε συνειδητοποιημένος οπαδός Ministry, έτσι κι εγώ τόλμησα να φαντασιωθώ, πριν το αγοράσω, περί έπους, για το χρυσό 3/3 που λένε, που θα σήμαινε και το μη αμφισβητίσιμο κλείσιμο της ιστορίας της μπάντας με τον καλύτερο τρόπο. Περιέχει μερικά τραγούδια που σε προϊδεάζουν για κάτι όντως μεγάλο, αλλά το σύνολο των βαρετών τραγουδιών μπορώ να πω ότι υπερτερεί. Το χειρότερο όμως είναι αυτή η αίσθηση πλαστικούρας που αφήνει στο στόμα, σαν το μπιφτέκι που είναι κατεφυγμένο και το ξαναζεσταίνεις για να το απολαύσεις, ή ακόμα χειρότερα, το μπιφτέκι των McDonalds...Η συμμετοχή του Burton C Bell με αφήνει αδιάφορο (αντικειμενικά έχει γαμώ τις φωνές και ας μην τον πάω καθόλου, αλλά στο άλμπουμ δε τραγουδάει και καθόλου), η anti-Bush mania σταθερή και δυνατή όπως μας έχει συνηθίσει, μερικοί ειρωνικοί στίχοι γαμάνε, αλλά γενικώς, σόρρυ, αλλά μπορούσες και πολύ καλύτερα, μάγκα μου.
1 σχόλιο:
Groupara! RIP
Δημοσίευση σχολίου