Ονειρο#

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν έξω απ την αυλή της θειας μου με μια μάλλον περίεργη παρέα για τα γούστα μου. Ήμουν μαζί με 4-5 "χιπχοπάδες", ο ένας εκ των οποίων και μαύρος. Οι τύποι έκαναν αφόρητη φασαρία, αφόρητη όμως. Τραγούδαγαν (ή μάλλον γκάριζαν), αυτοσχεδίαζαν εμετικές ρήμες, έκαναν αποτυχημένο beatboxing- και ενώ όλα αυτά ήταν το λιγότερο αστεία, ανησυχούσα ότι θα πεταχτεί όλος ο κόσμος στον αέρα. Έφυγα τρέχοντας, αλλά όπως πήγαινα να βγω απ την αυλή, για κακή μου τύχη έβγαινε η θεια μου με τη νυχτικιά της και από πίσω ο θειος μου. Άρχισαν να φωνάζουν και να ειρωνεύονται προς όλες τις κατευθύνσεις, εγώ δε, είχα την τιμητική μου, καθώς υποστήριξαν ότι φυλάνε μια σφαίρα για το κούτελό μου, εις ολίγον. Τότε ήταν που μπήκα σε ένα τριπάκι αυτο-αμφισβήτισης και με ένα νεύμα διάλυσα όλη αυτή τη σκηνή, κάνοντάς την κομμάτια, επέπλεα για λίγο στο μαύρο, μέχρι που ξαφνικά άλλαξαν όλα.

Πλέον ήμουν σε ένα τεράστιο σπίτι. Το εσωτερικό του μεγάλο σαν γήπεδο baseball. Κάτι παραπάνω από βίλα δηλαδή σε μέγεθος, αλλά ταυτόχρονα, μέσα επικρατούσε βρωμιά, δυσωδία, σήψη, σκατίλα, κατουρλιό. Όλα αυτά τα ένιωθα χωρίς να μπορούσα να μυρίσω. Το εσωτερικό ήταν χωρισμένο λοιπόν σε μικρά τετραγωνικά δωματιάκια. Μέσα στο καθένα, υπήρχε και ένα κάδρο που απεικόνιζε και μια διαφορετική γκόμενα. Από τον τρόπο που ήταν στημένες, θα λεγα άνετα ότι ήταν πουτάνες. Με το που άγγιζες λοιπόν την κάθε εικόνα, η κάθε πουτάνα ζωντάνευε και εγώ έπρεπε να αρχίσω να γαμάω ό,τι κινείται! Δεν θυμάμαι να είδα κανονική σεξουαλική πράξη- αν'αυτού, θυμάμαι σίγουρα να πηγαίνω από κάδρο σε κάδρο με την περηφάνεια και τη σιγουριά ότι είχα γαμήσει ό,τι μπορούσα και να φανερώνω ακόμα περισσότερες πουτάνες. Στο τέλος, στη τελευταία εικόνα, αντί για γκόμενα, εμφανίστηκε ένας μεγάλος ξιφίας. Για κάποιο λόγο που δε μπορώ να καταλάβω, πήγα να τον γαμήσω κι αυτόν- μέχρι που με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: Καλά, ρε, δε ντρέπεσαι;! Τόσο πολύ σε μαγέψανε αυτές οι πουτάνες; Έλα μαζί μου τώρα! Οπότε ξανά διαλύθηκε όλη η σκηνή και έμεινα στο μαύρο, μέχρι που το περιβάλλον άλλαξε ξανά

Τέλος, έπεσα σε ένα μεγάλο λιβάδι. Φαινόταν λες και ήταν χάρτινο- ήταν αρμονικό αλλά και νεκρό, κάπως, το ήξερα ότι δεν ανέπνεε. Ένας γέρος-επιστάτης, γεμάτος ρυτίδες και με ένα τεράστιο κυνόδοντα να προεξέχει, εμφανίστηκε και με σήκωσε όρθιο με το ζόρι, λέγοντάς μου ότι έχουμε δουλειά. Στην ερώτησή μου πού είναι ο ξιφίας, μου απάντησε αδιάφορα ότι τον μαγείρεψε και τον έφαγε όσο εγώ λέει ήμουν σε κόμα. Με πήρε μαζί του, με έβαλε σε ένα περίεργο γερανό- μικρού μεγέθους, και μου έδειξε ψηλά. Είδα ότι μια μεγάλη, περίεργη μάζα, σα το φεγγάρι αλλά μικρότερη (πάραυτα το ίδιο απειλητική για μας) πλησίαζε προς το μέρος μας, γαμιώντας τα πάντα στο διάβα της. Μου είπε ότι εδώ και χρόνια αυτός προσπαθούσε να μαγκώσει με το γερανό αυτό το σώμα για να σώσει τα λιβάδια, αλλά δε μπορούσε. Προσπαθήσαμε και οι δύο αρκετές φορές αλλά ο γερανός όλο έφερνε κύκλους και καταλήγαμε να πέφτουμε στο έδαφος χτυπημένοι. Αποφασίσαμε να το σχολάσουμε. Ο γέρος με οδήγησε κάπου- voila! Ήμουνα πάλι πίσω στην αυλή της θειας μου, αλλά επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Κανείς τριγύρω. Αράξαμε σε κάτι σκαλοπάτια. Ο γέρος μου είπε ότι πρέπει να βγάλω αυτό που έχω μέσα μου έξω και να βιαστώ διότι ειδάλλως θα με κατασπαράξει. Θυμάμαι ότι δίχως καμία άλλη ενημέρωση, άρχισα να σφίγγομαι και να εκτοξεύω φλέβες στο πρόσωπο, μέχρι που εν τέλει μεταμορφώθηκα σε ένα μεγάλο, περίεργο πράγμα, σαν παγώνι και λύκο μαζί, και ότι δε μίλαγα εγώ πλέον. Η φωνή μου είχε αλλάξει και δε μπορούσα να την ελέγχξω. Έβριζα τον γέρο με τις χειρότερες λέξεις και περπατούσα γκρεμίζοντας τον τοίχο της αυλής, ο οποίος ξαναχτιζόταν μόνος του, μουρμουρίζοντας "Απαίσια η ώρα και η στιγμή που έμαθα να αναπνέω μέσα σε αυτό το κουκούλι". ΄Τελικά, σκότωσα το γέρο (αν και δε θυμάμαι να το είδα ότι όντως το κάνω αυτό) και ξανάγινα άνθρωπος, μπήκα στο σπίτι μου, άνοιξα το ψυγείο και έψαχνα να βρω να φάω δημητριακά. Μέχρι που ξύπνησα.