Προ των Πυλών

At the Gates, live, για μας, τους κωλο-Έλληνες; Πριν κάτι χρόνια θα ακουγόταν τελείως ουτοπικό, μόλις όμως έσκασαν τα νέα για τη συναυλία στο Gagarin, περίπου 1300 νοματαίοι πλημμύρισαν το χώρο, έτοιμοι να αποδώσουν το απαραίτητο σέβας στην μεγαλύτερη ίσως σουηδική death metal μπάντα που βγήκε ποτέ- κι επειδή ξέρω οτί πολλοί τσινάνε, ας το αλλάξω: Στην σουηδική death metal μπάντα που δημιούργησε το καλύτερο σουηδικό death metal album όλων των εποχών, το "Slaughter of the Soul".

Οι The Ocean παίζουν κι είμαστε ακόμα απ'έξω. Στ'αρχίδια μας, βασικά- ακόμα και με το που έφτασα στο συναυλιακό χώρο, τόσο εγώ, όσο και οι φίλοι και συνοδοιπόροι μου είμασταν είτε κομμάτια απ τη κούραση είτε υπέρμετρα βαριεστημένοι, οπότε δε μας ενδιέφερε τίποτα σε σχέση με τη συναυλία, πόσο μάλλον με το support. Από γνωστό πάντως άκουσα ότι "έπαιξαν χειρότερα απ την Γαλλία"- επειδή όμως δεν είχα πάει Γαλλία, απ' το ένα αυτί μπαίνει και απ το άλλο βγαίνει, και συνεχίζουμε.

Σπρωξίδι, ανυπομονησία, προσμονή για τη μπάντα πάνω στις σκάλες. Δε φαίνεται τίποτα- είπαμε, βαρεμάρα, αλλά 32 Γιούροζ σκάσαμε, οπότε δεν είμαστε και μαλάκες. Κατεβαίνουμε κάτω, μπαστακωνόμαστε στο κέντρο. Όσο η ώρα περνούσε, η βαρεμάρα και η κούραση άρχισαν να πηγαίνουν περίπατο. Σε ένα λεπτό θα έβγαιναν μπροστά μας οι θεοί (ή, όσο με αφορά, ο Θεός...), δε μπορείς να μιζεριάζεις με μικροαστικές ψευδαισθήσεις. Και όντως. Με τις πρώτες νότες του Slaughter of The Soul, εναρκτήριου κομματιού και πύλη για την είσοδό μας σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, και για 1,5 ώρα περίπου (λιγότερο ή περισσότερο αν παίξανε δε ξέρω, είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου), η μπάντα-φετίχ του μουσικού μου παρελθόντος και ο τραγουδιστής που πάλαι ποτέ θεωρούσα πατρική φιγούρα, χάρισαν σε όλους μας τη καλύτερη Κυριακή της ζωής μας.

Τα τραγούδια; Με χειρουργική ακρίβεια. Τα παλαιότερα δε, live σκοτώνουν ακόμα πιο πολύ, η blackmetal ρίζα τους γίνεται 10 φορές πιο θανατηφόρα, η doom διάθεσή τους 10 φορές πιο ασήκωτη. Ο ήχος; Καλός έως αρκετά καλός. Οι κιθάρες σε σημεία δεν ακούγονταν, όπως και αρκετά solo-s, η φωνή και τα τύμπανα όσο πιο δυνατά και καθαρά γίνονταν, το ίδιο και το μπάσο. Playlist; Πάρε να χεις... Όλο το "Slaughter of the Soul", σχεδόν όλο το "Terminal Spirit Disease", 4 τραγούδια απ το "The Red in the sky...", άλλα 4-5 απ το "Burning Darkness", καθώς και ένα απ το Ε.Ρ "Gardens of Grief" (!!!!). Για encore, στο τέλος, κράτησαν το "Blinded by fear" (σίγουρος άσσος στο μανίκι) και έκλεισαν το "τελευταίο At the Gates show ever" (λόγια του Lindberg) με το "Kingdom Gone" όπου άφησα την τελευταία μου ανάσα ανάμεσα σε ιδρωμένες μασχάλες, ιπτάμενους αγκώνες και τείχη από φανελάκια.

Επαγγελματική εμφάνιση, εξαίσια εμφάνιση- όποιος πει το αντίθετο, ήταν μάλλον σε άλλη συναυλία. Ή ίσως τους είδε στο εξωτερικό και "εκεί ήταν καλύτεροι". Ο Lindberg είναι Θεός. Χαίρεται που είναι στη σκηνή και σε γεμίζει ενέργεια για να φωνάξεις μαζί του και να χτυπηθείς προς τιμήν του- είναι ο άνθρωπος που θες να αρπάξεις απ το χέρι και να τον πας να τον κεράσεις ρακόμελα με το ζόρι. Και αν σε αυτή την εμφάνιση λείπανε οι φιγούρες του a-la Elvis, 14 Νοεμβρίου που θα τον ξανασυναντήσω με τους Disfear στο An Club, πιστεύω ότι δε θα μείνω παραπονεμένος...

Έφτυνα τούφες απ το μαλλί του μπροστινού μου, μύριζα πουτσίλα/αντρίλα, πόναγα παντού, καθόμουν στο πεζοδρόμιο λούτσα στον ιδρώτα και σκεφτόμουνα: Ε όχι, αυτή τη συναυλία, ΔΕΝ θα ήθελα, ΠΟΤΕ να την είχα χάσει. Πράγμα περίεργο, επειδή, όπως είπα, ξεκίνησα κουρασμένος και βαριεστημένος. Και σπάνια ξεφεύγω απ τις μικροαστικές μου ψευδαισθήσεις, τόσο, μα τόσο εύκολα...