Αυθορμητισμοί 2

[Χώρος: Ένας βρώμικος διάδρομος, ο οποίος οδηγεί σε μια πόρτα. Μια ξύλινη, έυθραυστη πόρτα. Παντού, οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με ροχάλες και μια αηδιαστική μυρωδιά κάτουρου συντροφεύει και το τελευταίο δεύτερο που περνάει κανείς μέσα εκεί. Μια σειρά αντρών περιμένει να μπει στη πόρτα- αριστερά της, ένας εύσωμος νέγρος με χαβανέζικο μπλουζάκι στέκει αγέρωχος και ακούνητος, σα να φυλάει τη πόρτα. Η ούρά είναι μικρή, θα λεγε κανείς γύρω στα 5 αρσενικά το ένα πίσω απ το άλλο. Μέσα απ την πόρτα ακούγονται κραυγές, τριξίματα, πράγματα να σπάνε και βρωμόλογα. Ένας περιποιημένος τύπος, με αφάνα, μούσια, γυαλιά και κασκόλ, γεματούλης, καπνίζοντας μια πίπα, πλησιάζει τον τελευταίο της ουράς. Ο οποίος και είναι κοκαλιάρης, με ξυρισμένο κεφάλι, αξύριστα μούτρα, και δείχνει ανασφαλής. Ή βαριεστημένος]

ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Συγγνώμη, είστε εδώ για το λόγο για τον οποίο βρίσκομαι κι εγώ;
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: (σαστισμένος, και αφού κοιτάει πρώτα τριγύρω του): Τι εννοείτε;
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Εννοώ, με όλο το θάρρος, είστε εδώ ζητώντας ερωτικές υπηρεσίες;
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Ε, ναι...;
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Είσθε σίγουρος; Το είπατε με ένα τόνο αυθαιρεσίας- λες και αναγκαστήκατε να το πείτε.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Ε, βασικά...να, εγώ μια πίπα θέλω...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Αχά.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Συγγνώμη...εεε....μήπως είστε Μάρτυρας του Ιεχωβά;
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Όχι, σαφώς όχι...
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: ...διότι δεν έχω λεφτά πάνω μου και δεν ενδιαφέρομαι για τη θρησκεία...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Και καλά κάνετε. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Έλεγε ο μεγάλος εκείνος...
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: ...είσθε κομμουνιστής μήπως; διότι δε με ενδιαφέρει ούτε η πολιτική...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Δυο φορές καλύτερα, κύριέ μου! "Η πολιτική είναι η περόνη πάνω στη χειροβομβίδα του καπιταλισμού"!
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Α...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Δε θα με ρωτήσετε ποιος το λέει αυτό;
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Εεε, βασικά...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: "Πέτρος Θεοφιλόπουλος"
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Α...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Εγώ είμαι αυτός.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Μάλιστα... είστε τότε ποιητής...; Άνθρωπος των γραμμάτων;
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Χαίρομαι που μου κάνατε αυτή την ερώτηση. Διότι μου δίνετε την ευκαιρία να αποσαφηνίσω κάποια πράγματα σχετικά με τη λεγόμενη "κουλτούρα" που μας μαστίζει- και δεν είναι κουλτούρα, πίστεψτε με. Έχετε λίγη ώρα; Ξέρετε ηδονίζομαι περισσότερο όταν πριν τις ερωτικές περιπέτειες, αναλύω φιλοσοφικά θέματα!
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Κοιτάξτε...να, εγώ ήρθα εδώ για μια πίπα...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: (διακόπτοντάς τον) Μια πίπα. Έτσι ακριβώς κύριέ μου. Μια πίπα. Η κουλτούρα είναι μια καλή πίπα, όπως την αποκαλούν. Ένα ερωτικό φιξάκι- και σας ερωτώ. Συμφωνείτε ότι πλέον είμαστε σε ένα διανοητικό κενό, μια αλληλουχία ερεθισμάτων που εν τέλει οδηγούν σε μια μη-κατηγοριοποιήσιμη πνευματική ανεπάρκεια της μονάδας ως προς την αναγνώριση του Ειλικρινούς και του Άξιου Λόγου;
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Εεεε, κοιτάξτε, εγώ...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Ακριβώς. Το εγώ. Το εγώ, το εγώ το εγώ το εγώ! Το ποινικοποιημένο εγώ! Μα ποιος δαίμονας, μέσα στα σάβανά του από φωτιά, τύλιξε το ανθρώπινο ον και το οδήγησε, μεσμερισμένο και αβοήθητο, στη Κοιλάδα του Εμείς; Το Εγώ είναι λένε αμάρτημα- ας του κόψουμε και κλίση τότε, αυτού που, συνειδητά, απομακρύνεται από τον Κλήρο, με επίγνωση των δυνάμεών του, και προσπαθεί να γίνει καλύτερος για τους άλλους, πριν τους άλλους!
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Μα, κοιτάξτε, εγώ θέλω απλά μια...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Άξιοι της μοίρας τους, ας είναι, λέω εγώ. Ας κελαηδάνε τώρα, όσο είναι καιρός, ποιήματα για τη βροχή και για αγάπες χαμένες- μετά θα σπαρταράνε σα τη τσιπούρα, σα τη τσιπούρα κύριέ μου, ψάχνοντας το οξυγόνο της μεταμέλειας! Και όταν δε θα το βρίσκουν, ΘΑΝΑΤΟΣ! ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!

[Κατακόκκινος, με ιδρώτα να στάζει, βγάζει τα γυαλιά, τα καθαρίζει, τα ξαναφοράει και ρουφάει μια καλή από την πίπα του]

ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Είστε ένας εξαίσιος ομιλητής, χαίρομαι που αντιλαμβάνεσθε αυτά που λέω. Δεν είναι εύκολο, όσο εγωπαθές και να ακούγετ...
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: (διακόπτοντάς τον) Με συγχωρείτε...είναι η σειρά μου...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Η ουρά διαλύθηκε; Ή μήπως μπήκαν όλοι πριν από μας κιόλας;
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Δε ξέρω και δε με αφορά.

[Μπαίνει στη πόρτα. Ο στρουμπουλός μουσάτος τινάζει το κασκόλ του και κοιτάει τριγύρω]

ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Βρωμιά και σήψη- αυτός είναι ο λόγος που έλκομαι από την τραγικότητα του νου! Είμαι ένας σύγχρονος μπήτνικ, δίχως άλλο! Αλλά με τις αμαρτίες του παρελθόντος ανύπαρκτες. Καλή οικογένεια σημαίνει καλή ανατροφή, καλή ανατροφή σημαίνει καλή μόρφωση. Και καλή μόρφωση είναι σαν το πουλάρι, σπάνιο εκείνο πουλάρι, που δε χρειάζεται να το δαμάσεις για να...

[Εκείνη τη στιγμή μια μεγάλη ζαρντινιέρα από το πάνω μπαλκόνι πέφτει στο κεφάλι του και του το σπάει, αφήνοντάς τον νεκρό. Ο νέγρος, αφού πρώτα καταλάβει τι γίνεται, τον επεξεργάζεται, του αδειάζει τις τσέπες, του παίρνει το κασκόλ και την πίπα, και τον σέρνει στο κτήμα δίπλα για να τον θάψουν, αποφεύγοντας προβλήματα με το Νόμο. Ο τελευταίος της σειράς μόλις βγαίνει απ την πόρτα και βοηθάει τον νέγρο στο σπρώξιμο]

ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Ώστε πέθανα! Ωραία λοιπόν- όχι, ταιριαστός θάνατος για έναν αναζητητή της Γνώσης και Μόνον αυτής! Μακάρι να είχα χίλιους θανάτους σαν αυτόν κάθε μέρα! Αγαπητέ μου, δε βρίσκετε;
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Κοιτάξτε κύριέ μου. Γεγονός είναι ότι εγώ ήρθα απλά να μου πάρουν μια πίπα. Όπως και κάνανε. Γεγονός είναι επίσης ότι είμαι αμόρφωτος και άξεστος, και δεν καταλαβαίνω αυτά που μου λέτε, όσο σωστά και να φαίνονται. Όπως γεγονός είναι και το ότι ήρθατε κι εσείς για πίπα, αλλά το κρύβατε με τις φιλοσοφίες σας. Άρα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι εγώ βρήκα αυτό που ήθελα να βρω, εσείς όχι. Οπότε ποιος μιλάει στο σπίτι του κρεμασμένου για σκοινί; Πάντως όχι εγώ.

[Ο Κουλτουριάρης σιωπά, συνεχίζουν να σέρνουν και η αυλαία πέφτει]