Κηφήνας

Εμείς- οι κηφήνες, μέσα στην μικροαστική μας ζάλη. Μέλι για τα στόματα των νέων, οι δήθεν γέροι με τις θυμοσοφίες του τότε, μασκαρεμένες σαν ανυπέρβλητη σοφία του τώρα. Εμείς, οι κηφήνες, με τις κεραίες που στάζουν σκατό και μέλι. Και σκληρή δουλειά- για το τι; Μα για να ικανοποιήσουμε τις αυταπάτες του εαυτού των άλλων. Εμείς, οι κηφήνες. Μάτια ανοιχτά, διάπλατα, σκανάροντας τις αλυσίδες που μας δένουν και ονομάζοντές τες "ηθική". "Σοσιαλισμό". "Δημοκρατία", "ανεκτικότητα", "αντικειμενικότητα". Τρίχωμα- να είχα τρίχωμα από ατσάλι και ας πέθαινα από καρκίνο. Να καίγομαι στα όργανά μου και να φιλάω το χέρι της αρρώστιας μέχρι να μείνω άψυχο τοτέμ. Προσκυνητάρι για τους οπαδούς της ανάγκης. Μέλι και σκατά, να στάζουν ταυτόχρονα από κάθε ουλή και να φωνάζω όλο στόμφο: "Να στε όλοι καλά, θα τα ξαναπούμε κάποτε, κάπου καλύτερα! Αλλά μέχρι τότε, πάρτε τ'αρχίδια μου!"

Αλλά ιδού: Μια φάλαινα ονειρεύτηκε ότι γεννήθηκε και όντως γεννήθηκε. Η φάλαινα που τη φωνάζουν "Εμπειρία". Αυτό που εμείς, οι κηφήνες, ποινικοποιούμε για τα μάτια τυφλών και τα κομμένα χέρια ανάπηρων. Για τις προσταγές των ζουμιών ενός αιδείου και για το φασισμό ενός καυλιού. Αλλά ξέρεις κάτι;
Είμαι τυφλός, είσαι κι εσύ. Ανάπηρος, λεπρός, είσαι κι εσύ. Γεμάτος καρκινώματα, ξερό ηφαίστειο έτοιμο να αφήσει τη τελευταία του πνοή, είσαι κι εσύ. Κομμάτι από μπριζόλα, με μέλι και σκατά, σερβιρισμένο στο πιάτο του μερακλή, είσαι κι εσύ. Γιατί λοιπόν να μου ζαλίζεις τα αρχίδια με υποκειμενικότητες και ελευθερίες;

Θα λάμψω πιο λαμπρά απ'όλους, μόνο αν μου δανείσεις φως.
Και θα φωνάξω πιο δυνατά απ όλους, μόνο αν μου φυσήξεις πνοή.
Αλλά μη μου ζητάς να γίνω ευκοίλιος της γνώσης, μορφωμένος, κουλτουριάρης, άνθρωπος των γραμμάτων, με κασκόλ και με αξύριστα μούτρα.
Είμαι ένας κηφήνας. Και ένας κηφήνας, είσαι κι εσύ.