Ο τρίτος δρόμος...Δεξιά

Κάτι σαν οικογενειακό κειμήλιο αυτό το κόμιξ, δώρο μιας θειας μου στο πατέρα μου περίπου 2 δεκαετίες πριν (μπορεί να κάνω και λάθος), ο "Τρίτος Δρόμος Δεξιά" του Γιάννη Ιωάνου (εκδόσεις Καστανιώτη) αποτελεί μια απ τις καλύτερες και πιο αποτελεσματικές σάτυρες που έγιναν ποτέ για την κοινωνική/πολτική κατάσταση της χώρας μας τη δεκαετία του 80. Με κεντρικό ήρωα τον Παππανδρέου τον πρεσβύτερο, βουτάει στα φλέγοντα ζητήματα της ελληνικής πραγματικότητας του τότε (ΚΥΠ, Α.Τ.Α, οι Αμερικάνοι κλπ κλπ) και άναρχα αναδομεί τις κομματικές αντιδράσεις πάσης φύσεως σε Luis Defunes-ικά μανιφέστα μαύρου χιούμορ και κυνισμού. Πολυτιμότερο κι από 10 ντοκυμαντέρ για την Ελλάδα, μαζί.

Jacques Mesrine, 1979

Διότι αυτός που ζει στη σκια, ποτέ δε θ'αγκαλιάσει τον ήλιο.

(θα τον γυρίσουν σε ταινιά με τον Cassel στο ρόλο του. Ετοιμάζομαι για τα χειρότερα)

Μιεου

Πραγματικά πανέμορφο. Ανεκτίμητο, εξαίσιο, μοναδικό.

Χίλια μπράβο στο τύπο που το σκέφτηκε.

Womb of seasons

The bond between a name and its essence

is that you cannot forge the essence with respect or understanding

towards the one who bears the name-

you have to invent the name in your throat

thus, presenting to the subject the gift of being

then, lock it on the back of your head

and try to activate its creational forces

Every name is a lover

whose womb breeds seasons

"Change" is not just a word

and no star looks like another, anymore.

Fingernails depicted as Saints

We're asexual beings/ shrouded in sexual outfits/
our stimuli form a Rhino Deity/ and his Temple is our climax
Masquerade of whims/ self-idolation as a remedy/
rape is another form of art/ when used against the memory/ of your dead echo of respect
Holy Carcass/ once full of life/ now bees in Her Womb
and Her body a temple/
Her vagina, a honey-producing trumpet of the Apocalypse
and I'm Her Jericho/ to watch me tremble and fall/ in front of Her
and smile till the end/ with a wound in my chest
As if I'm stabbed/ from the Horn/ of my Rhino Deity

To learn to respect/ what chews my inner self with canines of saphyre/
is to accept/ that I never loved anything/ except my inability to caress my faults

Spines of Forgotten Deities

Forming weapons out of your imperfections/

Since the weapon of choice/ is always the one of failure.

To drink/ the blood that someone/ pissed on your cup

(the cup/ your wife/ your children/)

Let's propose a toast/ to the fang that slices the most

Your lust for life/ prepared and organized/ like cups for a wedding

beatiful/ but dead inside

Since love/ is for you that which jumped out/ of the cocoon/

during the metamorphosis of a low self esteem/ (the self esteem that is yours to handle)

Nullifying your self/ for the shake of "we"

when "we"/ is in reality another "I"/ bred with the fascist craving of a Mithras bull

Generalized subjectivity/

raising a temple/ now named "objectivity"/ and the opium of the people was never so appropriate before/ now used for the faceless masses/ to recreate

All your life, a piece of meat,

meat for their cannons/ to fire/ and consume your ego

and will to create something personal

Collosus Infant of Shit and Tar

Since I can't ask for forgiveness, or shake my head with sympathy,/ I wear the skin of cement and pretend I'm invulnerable,/ in my daily routine, in my daily muder/
Who would have guessed, from the stares of the martyrs/ (pagans, in a world of statues)/ to the grins of those who starved to death/ (from lack of communication)/ that death itself would be so meaningless/ when realizing that your breath is not yours/ from the first place/

All my lies/ are floating in front of my eyes/ like thrones around the Father

All my memories/ hanging from the ceiling/ like a hermaphrodite Jupiter/ (dressed as a bride)
So now I realize/ what we build, is what we leave behind/ but what we leave behind/ sometimes/is constructed from a palm far wider than ours/ taming our will to breathe/

A COLLOSUS/ WITH THE BODY OF THE INFINITE INFANT/
RIDING A MAKARA OF CABLES, STOLEN SWEAT AND SUBURBAN PROMISES

/(OF SELF-RESPECT)/

THE SHIT COVERING HIS BODY/ IS YOU AND ME/ AND OUR ANCESTORS/

THE TAR IN HIS EYES/ IS OUR INABILITY/ TO FEEL EACH OTHER

A COLLOSUS/ WITH THE BODY OF AN INFINITE INFANT/

IS WHAT WE BUILT/ FROM YEARS OF ABUSE/ AND BROKEN PROMISES

HOPE YOU'RE NOT SATISFIED WITH IT/

'CAUSE I'M NOT

Οδηγίες Προς Νέους

Ναι, ναι, ΔΕΝ είναι ψεύτικες οι φωτογραφίες. Είναι οδηγίες προς ΔΑΠ-ίτες και ΔΑΠ-ίτισσες απ την παράταξη- μα δεν είναι συγκινητικό, το ποσό πνευματικότητας και αίσθησης καθήκοντος που τους διακρίνει;
(ευχαριστώ τον ανώνυμο -κατ'επιλογήν του- φίλο που το στειλε)

The Cult of Minimalism

"He goes naked or wears the shroud of a corpse, he covers himself in the ashes of the cremation ground" (Aghori, perfection of the lord Shiva)

Man survived the fluxus of perfection/
by avoiding perfection itself/
and shrouding his inability to understand perfection/
with the fake measures of "perfection" as a term/
constructed by the human mind/
What once used to be a Tower of Ivory
now is a cathedral that bleeds impurity-
impurity of reason,

Defiler of comprehension/
Sovereign of wannabe philosophical manifestations/
Pseudo-social tamer of disbelief/

we strangle our infant of creativity,
in order to pretend "perfection"/
And our saliva is that of a snail/
its trail depicts the majority of thoughts/ we left unfinished,
dreams unrealised/

It's all because we crowned you the monarch,
you, a Crippled Messiah of Make-Believe
Why do we have to spread our will in fields of Theory
while we only need to ACT?
Your bonds are rotten,
your chain of breaths is weak, I'm the weakest link,
and I command you to choke,
choke like a motherfucker,
choke like an old and dirty elephant,
bleeding from its trunk,

and I swear/
I'll strangle myself with you.

Προ των Πυλών

At the Gates, live, για μας, τους κωλο-Έλληνες; Πριν κάτι χρόνια θα ακουγόταν τελείως ουτοπικό, μόλις όμως έσκασαν τα νέα για τη συναυλία στο Gagarin, περίπου 1300 νοματαίοι πλημμύρισαν το χώρο, έτοιμοι να αποδώσουν το απαραίτητο σέβας στην μεγαλύτερη ίσως σουηδική death metal μπάντα που βγήκε ποτέ- κι επειδή ξέρω οτί πολλοί τσινάνε, ας το αλλάξω: Στην σουηδική death metal μπάντα που δημιούργησε το καλύτερο σουηδικό death metal album όλων των εποχών, το "Slaughter of the Soul".

Οι The Ocean παίζουν κι είμαστε ακόμα απ'έξω. Στ'αρχίδια μας, βασικά- ακόμα και με το που έφτασα στο συναυλιακό χώρο, τόσο εγώ, όσο και οι φίλοι και συνοδοιπόροι μου είμασταν είτε κομμάτια απ τη κούραση είτε υπέρμετρα βαριεστημένοι, οπότε δε μας ενδιέφερε τίποτα σε σχέση με τη συναυλία, πόσο μάλλον με το support. Από γνωστό πάντως άκουσα ότι "έπαιξαν χειρότερα απ την Γαλλία"- επειδή όμως δεν είχα πάει Γαλλία, απ' το ένα αυτί μπαίνει και απ το άλλο βγαίνει, και συνεχίζουμε.

Σπρωξίδι, ανυπομονησία, προσμονή για τη μπάντα πάνω στις σκάλες. Δε φαίνεται τίποτα- είπαμε, βαρεμάρα, αλλά 32 Γιούροζ σκάσαμε, οπότε δεν είμαστε και μαλάκες. Κατεβαίνουμε κάτω, μπαστακωνόμαστε στο κέντρο. Όσο η ώρα περνούσε, η βαρεμάρα και η κούραση άρχισαν να πηγαίνουν περίπατο. Σε ένα λεπτό θα έβγαιναν μπροστά μας οι θεοί (ή, όσο με αφορά, ο Θεός...), δε μπορείς να μιζεριάζεις με μικροαστικές ψευδαισθήσεις. Και όντως. Με τις πρώτες νότες του Slaughter of The Soul, εναρκτήριου κομματιού και πύλη για την είσοδό μας σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, και για 1,5 ώρα περίπου (λιγότερο ή περισσότερο αν παίξανε δε ξέρω, είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου), η μπάντα-φετίχ του μουσικού μου παρελθόντος και ο τραγουδιστής που πάλαι ποτέ θεωρούσα πατρική φιγούρα, χάρισαν σε όλους μας τη καλύτερη Κυριακή της ζωής μας.

Τα τραγούδια; Με χειρουργική ακρίβεια. Τα παλαιότερα δε, live σκοτώνουν ακόμα πιο πολύ, η blackmetal ρίζα τους γίνεται 10 φορές πιο θανατηφόρα, η doom διάθεσή τους 10 φορές πιο ασήκωτη. Ο ήχος; Καλός έως αρκετά καλός. Οι κιθάρες σε σημεία δεν ακούγονταν, όπως και αρκετά solo-s, η φωνή και τα τύμπανα όσο πιο δυνατά και καθαρά γίνονταν, το ίδιο και το μπάσο. Playlist; Πάρε να χεις... Όλο το "Slaughter of the Soul", σχεδόν όλο το "Terminal Spirit Disease", 4 τραγούδια απ το "The Red in the sky...", άλλα 4-5 απ το "Burning Darkness", καθώς και ένα απ το Ε.Ρ "Gardens of Grief" (!!!!). Για encore, στο τέλος, κράτησαν το "Blinded by fear" (σίγουρος άσσος στο μανίκι) και έκλεισαν το "τελευταίο At the Gates show ever" (λόγια του Lindberg) με το "Kingdom Gone" όπου άφησα την τελευταία μου ανάσα ανάμεσα σε ιδρωμένες μασχάλες, ιπτάμενους αγκώνες και τείχη από φανελάκια.

Επαγγελματική εμφάνιση, εξαίσια εμφάνιση- όποιος πει το αντίθετο, ήταν μάλλον σε άλλη συναυλία. Ή ίσως τους είδε στο εξωτερικό και "εκεί ήταν καλύτεροι". Ο Lindberg είναι Θεός. Χαίρεται που είναι στη σκηνή και σε γεμίζει ενέργεια για να φωνάξεις μαζί του και να χτυπηθείς προς τιμήν του- είναι ο άνθρωπος που θες να αρπάξεις απ το χέρι και να τον πας να τον κεράσεις ρακόμελα με το ζόρι. Και αν σε αυτή την εμφάνιση λείπανε οι φιγούρες του a-la Elvis, 14 Νοεμβρίου που θα τον ξανασυναντήσω με τους Disfear στο An Club, πιστεύω ότι δε θα μείνω παραπονεμένος...

Έφτυνα τούφες απ το μαλλί του μπροστινού μου, μύριζα πουτσίλα/αντρίλα, πόναγα παντού, καθόμουν στο πεζοδρόμιο λούτσα στον ιδρώτα και σκεφτόμουνα: Ε όχι, αυτή τη συναυλία, ΔΕΝ θα ήθελα, ΠΟΤΕ να την είχα χάσει. Πράγμα περίεργο, επειδή, όπως είπα, ξεκίνησα κουρασμένος και βαριεστημένος. Και σπάνια ξεφεύγω απ τις μικροαστικές μου ψευδαισθήσεις, τόσο, μα τόσο εύκολα...

ΧΑΡΡΥ>

[Χώρος: Ένα μεγάλο κουτί. Κάθε πλευρά του είναι ένας καθρέφτης από μέσα, πράγμα που σημαίνει ότι μπορείς να δεις από έξω προς τα μέσα αλλά όχι το αντίθετο. Ωμά, κατακόκκινα κρέατα, γεμάτα ζουμιά, είναι πεταμένα παντού στο εσωτερικό του κύβου. Μέσα στον κύβο-καθρέφτη κατοικεί ο Χάρρυ]

[Χάρρυ: Μεγαλόσωμος, αρκετά χοντρός, καραφλός με ουλές στο κεφάλι. Φοράει μια άσπρη ποδιά και τίποτ'άλλο, η οποία είναι γεμάτη αίματα. Η φιγούρα του πέους του διαγράφεται φανερά πίσω απ την ποδιά, σα βουναλάκι- το πέος είναι σε στύση. Μοιάζει μπερδεμένος]

ΧΑΡΡΥ: Θα ορκιζόμουν ότι άλλη ανατροφή έλαβα απ τους δικούς μου... (μασουλάει- μιλάει με το στόμα γεμάτο) Αν μη τι άλλο, γεννήθηκα για να ζήσω (μεγαλύτερη μπουκιά), πού είναι η ζωή τώρα; Ποια ανατροφή και πού; (μασουλάει με μανία- αντίστοιχα με το ψυχολογικό σκαμπανέβασμα) Ξέρω μόνο ότι πρέπει να ζω εδώ. Στον κύβο με τους καθρέφτες. Από πότε; Ξέρω γω...σάμπως υπάρχει πλέον χρόνος; Τι είναι ο χρόνος; Πετάει εδώ τριγύρω, κοντά; Έχει φωλιά σε κανα δέντρο; Με τι σκουλήκια καθημερινότητας ταϊζει άραγε τα μικρά του, τις μέρες, τους μήνες, τις ώρες, τα λεπτά, τα χρόνια... (μασάει) τα δευτερόλεπτα, τους αιώνες, τις βδομάδες (ξαναμασουλάει) και τα λοιπά και τα λοιπά.

(γραπώνει ένα κομμάτι κρέας. Το κομμάτι κρέας είναι μεγάλο, αφράτο, και έχει μια μεγάλη οπή στο κέντρο του)

ΧΑΡΡΥ: Είμαι εδώ μέσα... πόσο καιρό; Δε ξέρω. Θυμάμαι ότι ήμουν πάντως τουλάχιστον... 20 κιλά ελαφρύτερος. Και θα είχα πεθάνει, αν δεν έρχονταν τα κρέατα να με βρουν. Ω ναι, τα κρέατα με αγαπάνε, όσο κι εγώ αυτά.

(παρατηρεί την οπή στο κομμάτι. Χώνει το δάχτυλό του μέσα)

ΧΑΡΡΥ: Έχω ξεχάσει τι θέλω να κάνω πια. Ποια ανατροφή; Υπάρχει ανατροφή; Ποιος χρόνος; Ποιος χρόνος να με κρίνει και για τι; Ποιες αξίες τρέχουν τριγύρω και δε τις βλέπω; Μήπως δε τρέχει καμία;

(πιάνει με δύναμη το πέος του)

ΧΑΡΡΥ: Και τι να πω στον πατέρα μου όταν βγω έξω; "Πού είχες πάει;". Πού είχα πάει; Ήμουνα σε ένα κύβο; Θα θυμώσει. Ή με μένα ή με αυτόν. Και τι να λέει η μάνα μου η κακόμοιρη; Ότι σηκώθηκα κι έφυγα; Θα θυμώσει, θα πεθάνει απ τη στεναχώρια όμως πριν θυμώσει...ή μετά; δε ξέρω...

(χώνει τα δάχτυλα πιο βαθειά στην οπή και τα στριφογυρνάει άτσαλα, ατσούμπαλα. Ζουμιά απ το κρέας πέφτουν στο έδαφος)

ΧΑΡΡΥ: Δε ξέρω τι είμαι. Ποιος είμαι άραγε; Χάραξα στη κοιλιά μου μια λέξη, το θυμάμαι καλά...

(κοιτάει τη κοιλιά του σηκώνοντας τη ποδιά και φανερώνοντας το πέος του. Η χαρακιά λέει "ΧΑΡΡΥ")

ΧΑΡΡΥ: Μα δε ξέρω να διαβάζω- ή μάλλον, ίσως ήξερα. Αλλά δεν είμαι συνεπής στο να θυμάμαι. Τι να θυμάμαι; Τι λέω; Ποιος είμαι; Τι είμαι; Μα βέβαια- θα δημιουργήσω, είμαι ο Βασιλιάς των Κρεάτων!

(φέρνει μια βόλτα περήφανα στο εσωτερικό του κύβου, σαν να παρελαύνει μοναχός του. Μετά από πέντε γύρους, κάθεται στο πάτωμα μαζί με το κομμάτι κρέας με την οπή. Ξαναβάζει τα δάχτυλά του μέσα στην οπή)

ΧΑΡΡΥ: Κοιμάμαι; Δε θυμάμαι. Τα πλάσματα σαν εμένα κοιμούνται; Κλείνω τα μάτια και βλέπω ότι κοιμάμαι, τα ανοίγω και δε μπορώ να κοιμηθώ. Αλλά δεν νυστάζω ποτέ. Κουράζομαι; Τα πλάσματα σαν εμένα, κουράζονται; Πού είναι η ανατροφή μου, όντως.

(πλέον έχει αφαιρεθεί απ την οπή. Με το άλλο χέρι γραπώνει γερά το πέος του)

ΧΑΡΡΥ: Ξέρω μόνο τι μ'αρέσει... Και το τι μ'άρέσει...είναι ό,τι αρέσει σε ένα πλάσμα σαν εμένα...ό,τι πρέπει να αρμόζει...

(σηκώνει τη ποδιά, φέρνει το κομμάτι κρέας δίπλα απ το πέος του και αυνανίζεται)

ΧΑΡΡΥ: Η δικιά μου ευχαρίστηση είναι η αλήθεια μου...

(τελειώνει πάνω στο κρέας. Το αφήνει στην άκρη και κοιτάει το πάτωμα)

ΧΑΡΡΥ: Πότε άραγε θα κοιμηθώ; Και πότε θα καταφέρω να ξαναδώ τους δικούς μου;

(κλείνει τα μάτια, κυλιέται στα κρέατα και γυρίζει πλευρό)

ΧΑΡΡΥ: Ποιους δικούς μου; Έχω "δικούς"; Μου ανήκει κάτι; Ανήκω εγώ κάπου;

(ξαφνικά κλείνουν τα φώτα, ο κύβος μένει κατάμαυρος)

ΧΑΡΡΥ: Υπάρχω; Ή θα γεννηθώ ξανά;

Ο Μιχάλης να δώσει το μήνυμα της παράστασης.

Παραισθησιογόνα (μουσικά)

1) YA HO WA 13 "I'M GONNA TAKE YOU HOME"

Του διαβόητου Father Yod και της αίρεσής του στα τέλη της δεκαετίας του 60 στο Hollywood. Μαστούρα, μαστούρα, μαστούρα, ψυχεδελικό rock, όπως ακριβώς το φαντάζεστε με κριτήριο την εποχή στην οποία βγήκε (δεκαετία ΄70), με μερικά απ τα πιο φάλτσα φωνητικά που θα συναντήσετε. Μουσική δέκα φορές πιο δυνατή από κόκκινο ινδικό, δέκα φορές πιο αποτελεσματική από το τελευταίο Electric Wizard (ΠΡΟΣΟΧΗ: Αυτό ΔΕ σημαίνει ότι αναγκαστικά είναι και "καλύτερο"- ο νοών, κατάλαβε). Και στ'αρχίδια σας τα περί αίρεσης- αν μη τι άλλο, ο μπάρμπας-Yod είχε και εστιατόριο. Ήξερε να τρώει καλά, αυτό τον απαλλάσει από κάθε κατηγορία.

2)ANYONES DREAMCOLOR "ACID DAZE"

Παραισθησιογόνο. Ο άγνωστος (τουλάχιστον για μένα) τυπάς που δημιούργησε αυτό το δίσκο, ήθελε να μεταφράσει σε νότες κάποιο τριπάρισμά του και μα τη πίστη μου, τα κατάφερε απολύτως. Psychedelic "rock" καταστάσεις, σαν Hawkwind εντελώς κόκκαλο να προσπαθούν να βγάλουν άκρη με τους εαυτούς τους, περισσότερο αγγίζει τη λογική soundscape παρά μουσικών κομματιών. Το γεγονός ότι βγήκε το 92 αλλά αν σας το βάλουν να παίζει θα πιστεύετε οτι πρόκειται για κάποια underground μπάντα δεκαετίας 60, τα λέει όλα. Πραγματικό μουσικό ναρκωτικό.

Το σκοτάδι ζει.

Κοίταξα κάτω απ το κρεβάτι πολλές φορές προσπαθώντας να βρω με το ζόρι έναν μπαμπούλα για να κατουρηθώ πάνω μου- φευ. Μετά κατάλαβα ότι για άλλη μια φορά, ο μπαμπούλας ήταν το ίδιο το κρεβάτι. Απαίσιο, αισχρό, ανήθικα άβολο αρχίδι- και ακόμα είμαι στο "α". Ο χώρος; θάλασσα από ρούχα και εσώρουχα στα δυτικά, μισάνοιχτες γρίλιες στη μπαλκονόπορτα μπροστά μου, ένας ανεμιστήρας πίσω μου να σκανάρει το δωμάτιο κλάνοντας ψύχος (πού τότε τόσο είχα ανάγκη, σαν ανάσα ετοιμοθάνατου- ίσως επειδή εγώ ήμουν σωματικά νεκρός) και ένας ημίγυμνος παπάρας που ενίοτε αποκαλώ και "πολύ καλό φίλο" να ροχαλίζει ξαπλωμένος στο κρεβάτι δίπλα μου. Στην ίδια ζάλη με μένα.

Αυτό που ανακαλύπτεις μετά από κατάχρηση αλκοόλ είναι ότι το σκοτάδι που γεννάς κλείνοντας τα μάτια είναι ζωντανό. Μα ζωντανό, το γαμήδι! Είναι σα να σου ρχεται επιφώτιση, κατανοείς το βαθύτερο σχέδιο- το σκοτάδι ανέκαθεν ήταν ζωντανό, απλά το παίζει νεκρό τη πλειοψηφία των ωρών. Των ημερών, των βδομάδων, των μηνών, των χρόνων. Και όταν σε βρίσκει έτοιμο για να σε θερίσει, χορεύει σα δερβίσης, με το πρωτόγονο θράσος του κυνόδοντα που εντοπίζει τη τροφή του, σα να σε κοροϊδεύει για την αδυναμία σου να σταθείς στα πόδια σου. Μια πρέζα ζωής όταν όλα είναι μαύρα (τίποτα), μα συνειδητοποιείς ότι μια πρέζα πραγματικής ζωής απ το τίποτα είναι επίπονη- ποιο καλύτερο μάθημα;

Το ξύπνημα μοιάζει αρχικά μεγαλειώδες- πάντα. "Είμαι καλά, είμαι καλά", το αυτονόητο του να στέκεσαι όρθιος και να έχεις αντίληψη του τι γίνεται φαντάζει άθλος, κατόρθωμα, μέγιστη επιτυχία. Ο έταιρος συνήγορος στο έγκλημα τρίβει τα μάτια του με αλαντιν-ιακή αφοσίωση, λες και περιμένει να βγει κάποιο τζίνι από μέσα και με ένα νεύμα του, το puzzle από χυμένα κομμάτια κεφαλιού να ξαναφτιαχτεί ανώδυνα. Τηλεόραση, παπαριές, 1 το μεσημέρι και φαντάζει άλλη εποχή. Το ωραίο είναι ότι αποθηκεύεις ερεθίσματα- όχι αναγκαστικά εικόνες. Φώτα από ποικίλες πηγές, φιγούρες που πολλαπλασιάζονταν ανά δεύτερο, γυναικείες παρουσίες στο στριμόκωλο τραπέζι- το ταξί έγινε καλοκαιρινό, δε φταίει απόλυτα ο συνένοχος γι'αυτό, πάντως, μα τη πίστη μου, προσπάθησα πολύ να μη με πάρουν τα υστερικά γέλια βλέποντας τον να μετατρέπεται σε μια αλκοολική Χάρυβδη, ρουφώντας και φτύνοντας νερό στα καθίσματα και έξω απ το παράθυρο. Ή ό,τι εξέλαβα σα νερό.

Τηλεόραση, παπαριές, 2 το μεσημέρι και αναγκαστική αποχώρηση απ το κελί μας, εμείς, οι μοναχοί της ηλιθιότητας και της συνειδητής, εικονικής "ανωριμότητας"... Η σιγουριά για το αλάθητο του Πάπα στις καταχρήσεις γι'άλλη μια φορά μετατρέπεται σε εξαργυρωμένη μπαρούφα, παραμύθι για Καθολικούς. Μια βόλτα με το ασανσέρ για το διάδρομο της πολυκατοικίας και με το που κλείνει η Πόρτα, γίνομαι ο Ωκεανός και απελευθερώνω τα παιδιά μου στο πάτωμα. Μικρά, ασύμμετρα κομμάτια ύλης μέσα σε ένα χείμαρρο νερού. Θα ορκιζόμουνα ότι είδα Καλιφορνέζους surfer να τρέχουν προς το μέρος μου- ο Μέγας Ευεργέτης, ο Κατέχων το Κύμμα. Πιασμένος απ το χέρι και συρμένος έξω απ την πολυκατοικία με μια ιδέα ξερατού να κάνει bungee-jumping απ τα μούσια μου, ήρθα σε επαφή με τον έξω κόσμο. Πανάκεια- αλλά τι να εκτιμήσεις όταν θέλεις απλά χάσεις το νόημα της εκτίμησης για το περιβάλλον γύρω σου και να χαλαρώσεις;

Η Αθήνα είναι μια γριά πουτάνα. Ή καλύτερα, ένα μεγάλο, γέρικο, απαίσιο μουνί, ροζιασμένο και μπλαβιασμένο από τις αρρώστιες και τις κακουχίες. Παραμένει μουνί, ναι- ζωοφόρος δύναμη, κρύβει πολιτείες στις σάλπιγγες- αλλά δεν είμαι σίγουρα εγώ αυτός που θα δωρίσει ιδρώτα και σπέρμα για να γονιμοποιήσει πάσης φύσεως ωάρια της αλλαγής. Τα αμάξια πάνε πιο αργά απ'ό,τι συνήθως, για την ακρίβεια, δε τους δίνω πολύ σημασία. Ο Πασόκος και ο Κνίτης στα φανάρια εναλλάσονται με χαρακτηριστική αργοπορία- στον Κνίτη σταματάμε και τον αγνοούμε, στον Πασόκο περπατάμε και τον αποφεύγουμε χαρακτηριστικά- και κρίμα που δεν υπάρχουν άλλες κομματικές μεταφορές σε σχέση με τα φανάρια, μη βιαστείτε να με χρωματίσετε με τη μέθοδο της εις άτοπον επαγωγής. Πεζοδρόμιο, κουρασμένα πρόσωπα και ιδρώτας- με πιστεύετε όταν λέω ότι είναι πρώτη φορά εδώ και καιρό που αισθάνομαι καλά; Όχι όμορφα αναγκαστικά, δεν είμαι απαισιόδοξος παπάρας. Αλλά καλά. Ζεστά.

Το μετρό φάνταζε πάντα για έναν βλάχο σαν εμένα ένας hi-tech λαβύρινθος της Κρήτης, πολλές φορές έχω προσπαθήσει να αναζητήσω το μίτο της Αριάδνης στο κασκόλ που κρέμεται της Μαρίας, στο λυμμένο κορδώνι του Μηνά, στα φαρδιά παντελόνια του Αργύρη και πάει λέγοντας. [Ελπίζω να έπεσα κοντά, αν μη τι άλλο, στα ονόματα που σκαρφίστηκα για τους ανά καιρό ανώνυμους οδηγούς μου. ] Αυτή τη φορά ήταν ένας ναός. Ο ναός της βεβιασμένης Πράξης, της ουτιδανότητας. Ο σκοπός δεν είναι να προλάβεις το μετρό, αλλά να τρέξεις για να το προλάβεις. Το μετρό πάει αργά. Του ψιθύρισα ότι κινδυνεύει, ότι πιθανότατα αν ζαλιστώ ξανά θα το γεμίσω νερό και αποφάγια και συμφωνήσαμε να το πάρει χαλαρά το θέμα. Δίπλα, ο σύντροφος στη "παρακμή" (τι ωραία, αυθαίρετη λέξη, ε;) την παλεύει προς το παρόν καλύτερα.

Έξοδος, είσοδος, έξοδος, είσοδος.
Συνάντηση εδώ, συνάντηση εκεί,
σουβλάκια, βρώμικα ποτήρια με σιχαμένο νερό βρύσης,
ψηλά σκαμπό-κατάρτια, άγνωστος κόσμος που σε αγγίζει και σου μιλάει χωρίς να σε ξέρει,
καμεραμέν, αιδεία, μαλλιά, ψευταράδες,
καθρέφτες να αντανακλούν το φως του άρρωστου επίσης ήλιου,
αναψυκτικά στα χέρια, σαμπάνιες στη φαντασία, το όνειρο του μικροαστού
[που έγινε μεγαλοαστός εμπειρικά]
κανάτα με παγάκια, η άρνηση του τσιγάρου,
κοινωνικά φόρουμ σαν μαντρί για ορφανούς της ύπαρξης (εμείς),
βιασύνη, τρέξιμο, είσοδος, Μετρό, έξοδος, Προαστιακός
Και να αναρωτιέμαι άλλη μια φορά,
ήμουν εγώ χτες το βράδυ που προσπαθούσα να δώσω υπόσταση στο σκοτάδι των ματιών,
ή αυτό με κοίταζε όπως κοίταζα εγώ αυτό και χόρευε με πάθος μπρος μου;

Μια δήλωση στα γρήγορα

Ο Rollins είναι θεός.

Bufo Marinus

O χοντρός της φωτογραφίας παλαιότερα σουλάτσκερνε κατά μήκος της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Τώρα υπάρχει και στις Δυτικές Ινδίες, Φλόριντα, Χαβάη, Αυστραλία, Φιλιππίνες. Στις Φιλιππίνες μάλιστα σα μπρατσαράς/μπράβος-προστάτης των καλλιεργειών από εχθρούς. Πίσω απ τα μάτια, έχει δηλητηριώδεις αδένες. Οι Μάγια είχανε συστηθεί με την αρχοντιά του- μέχρι και σε τοιχογραφίες τον βλέπουμε τον χοντρό. Τον απαίσιο. Πράμα που σημαίνει ότι ξέρανε για το δηλητήριό του- μιας και είχαν τονίσει τους αδένες του στη ζωγραφιά- αλλά όχι και το αν μπορεί να λειτουργήσει σαν παραισθησιογόνο. Ο χοντρός χύνει. Χύνει μπουφοτενίνη και μπουφταλίνη. Επικίνδυνα για την καρδιά αμφότερα, εκτός από μικρές δόσεις ή επεξεργασίες τεχνικής φύσης. Στη Νότια Αμερική, τον ξεζουμίζανε τον χοντρό- αλείφανε τα βέλη τους οι Ινδιάνοι με το δηλητήριό του. Το καλύτερο: οι Αμαχουάκα του Περού, προκαλούσαν εγκαύματα στον εαυτό τους και μετά, έτριβαν σε αυτά δηλητήριο Bufo. Μπαίνανε σε κατάσταση έκστασης, της πουτάνας να ουμε, και επικοινωνούσαν με τα πνεύματα των ζώων και του δάσους. Το spicy part είναι ότι η μπουφοτενίνη υπάρχει και στον φίλο μας τον Αμανίτη. Γιεα.
Το συμπέρασμα;

Τον πάω τον χοντρό.

Ενδοσκόπηση

Teonanacatl, η σάρκα των θεών.
Εντυπωσιακές οι μαστούρες των Αζτέκων, τουλάχιστον κρίνοντας απ τα φαντασμαγορικά, πομπώδη ονόματα των ουσιών τους.
Ο μινιμαλισμός όπως αιωρείται σαν λιπόσαρκη έννοια σήμερα, πάνω απ τα κεφάλια μας, έχει καταστρέψει τα πάντα, τελικά.
"Ρε, Τλαλόκα, αδερφέ, πάμε για κανά teonanacatl;"
"Ναι ρε φίλε, φύγαμε"
Ο διάλογος που μου σπάει τ'αρχίδια να φαντάζομαι.
"Αχ, αυτό το haoma, με ξετίναξε χτες το βράδυ"
-οι Ινδουιστές επίσης, Ιρανοϊνδοί βασικά. Άριοι.
"Πέτρο, πάμε για κανα μανιτάρι ρε;"
Άκου δω τώρα. Ευκολία στην έκφραση; Αρχίδια. Τεμπελιά είναι.
Άλλοι βέβαια το κάνουν πιο λιανά.
"Πάμε για καμιά μυτιά"
Αρχίδια, και οι Ινδιάνοι Τουκάνο σνιφάρανε κορνητοποιημένο μίγμα βιρόλα.
Είδες;
Αρχίδια είσαι.

Landsc-face

Landscape - face = landsc(f)a(c)pe

Τρίτη βράδυ

Κάτι φίλοι μου, Κοριάκοι, με προσκάλεσαν να γίνω αυτόπτης μάρτυρας ενός μανιταρο-πάρτυ που διοργάνωναν εκείνο το βράδυ της Τρίτης. Απ τη μία, ήθελα σα τρελός να πάω- το δήθεν φιλοσοφικό και εξερευνητικό άλλοθι της υπόθεσης με είχε ιντριγκάρει, ακόμα και αν τα μανιτάρια δεν είναι μέσα στις μαστουρικές μου προτεραιότητες. Απ την άλλη, έβρεχε σα πούστης, πού να βρω, σκέφτομαι, θα γίνω χάλια, άσε που τίποτα δεν είναι σίγουρο -διότι οι Κοριάκοι συχνά ακυρώνουν τελευταία στιγμή, θυμάμαι και τα βαφτήσια του μικρού Αβέζια.

Δε γαμιέται, σκέφτομαι, τι άλλο να κάνω κιόλας; Παλαιοσιβηρικοί λάοι, παιδάκι μου, σκέφτομαι σχεδόν αυθαίρετα, καθώς ο τάρανδος έσπρωχνε το έλκυθρο νωχελικά. Παρόλο που έβρεχε, ναι. Μη βιάζεστε να με πείτε ψεύτη, ξέρετε τι σκυλιά είν οι τάρανδοι των Κοριάκων; Παλαιοσιβηριακοί λαοί, τακτ καθόλου, φινέτσα μηδέν, ό,τι πρέπει για τα χνώτα μου! Η διαδρομή δε θα μπορούσε να είναι πιο βαρετή: Δέντρο, δέντρο, δέντρο, ααααα- αγελάδα!, δέντρο, δέντρο, δέντρο, δέντρο... Πού και πού εμφανιζόταν στο βάθος κάποια περίπου ανθρώπινη μορφή, αλλά μπααααα...Τι να πρωτοδείς; Τι να πρωτοκάμεις; Οι τρεις Κοριάκοι φίλοι μου έστεκαν αμίλητοι- χαίρω πολύ, 5 χρόνια και μιλάνε σπάνια, τώρα θα τους έπιανε ξαφνικά η πίρλα; Το μόνο που μπορούσα να κάνω, είναι να παρατηρώ το περιβάλλον χασμουριώντας μάκρια όλες τις προσμονές για κάτι ιδιαίτερο και περιπετειώδες.

Εν τέλει φτάσαμε στη καλύβα. Γερό σκαρί, που λεν και για τα πλοία, καμωμένη με μεράκι- μπορώ να πω ότι είχα βοηθήσει κι εγώ κατά την κατασκευή της, μεταφέροντας καρυδότσουφλα και ξηρούς καρπούς για τους Κοριάκους εργάτες. Στο εσωτερικό, άλλα τρία άτομα, άγνωστα σε μένα, περίμεναν σιωπηλά. Έγνεψα για "καλησπέρα", ουδείς τινάχτηκε καν. Οι Κοριάκοι φίλοι έκαναν λιτά και λιγομίλητα τις συστάσεις και καθήσαμε όλοι στο έδαφος σχηματίζοντας κύκλο.

Ο ένας, ο πιο μουντρούχος, θα έλεγα, ξετύλιξε ένα πανί και από μέσα έβγαλε τον περίφημο Αμανίτη τον μυϊοκτόνο, το μανιτάρι του Σούπερ Μάριο, όλο μπρος μου, να λάμπει εκτυφλωτικά, σα να είχα κερδίσει το λαχείο και να νόμιζα ότι όλα ήταν χαρούμενα όπως εγώ. Στην πραγματικότητα, η σκηνή ήταν επίσης λιτή- το μανιτάρι ήταν ημι-λερωμένο, ο τυπάς το βγαλε απ τα πανιά και το έβαλε στη μέση και μπλα μπλα- προτιμώ όμως το φαντασμαγορικό του πράγματος, έστω και φτιαγμένο από εμένα, ειδάλλως σωθήκαμε, πνιγήκαμε στον αγγελοπουλισμό. Εν πάσει περιπτώση. Οι προοπτικές, απ'όσα κατάλαβα, ήταν είτε να κάνουν μπαλάκια τα αποξηραμένα μέρη του μανιταριού και να τα καταπιούν μεμιάς, είτε να βράσουν το μανιτάρι σα σούπα, είτε να το μουλιάσουν μέσα σε ένα κωλο-απόσταγμα απόχυμό μύρτιλου (που χαν μάθει να κάνουν απ τους Κοζάκους, άλλα μούτρα αυτοί!). Οι δυο τελευταίες προοπτικές ήταν περίπλοκες και χρονοβόρες, οπότε πέσαν με τα μούτρα και άρχισαν να κάνουν μπαλάκια, μπαλάκια, μπαλάκια. Υπέροχα. Σκεπτόμενος ότι ξέχασα να φέρω καμιά κάμερα μαζί, έβρισα τον εαυτό μου.

Σε λίγο χρονικό διάστημα, γινόταν της πουτάνας. Τουλάχιστον δυο απ αυτούς τραγουδούσαν (ή καλύτερα γκάριζαν) με όλη τους τη δύναμη. Προσπαθούσα να τους συγκρατήσω αλλά δε μου δίναν καν σημασία. Άλλοι δύο είχαν πέσει σε κάποιου είδους θρησκευτική έκσταση, ένας άλλος δεν έδειχνε σημεία ζωής και ο τελευταίος- καλά, ο τελευταίος... Είχε βγει εξω και ακολουθούσε λέει τους ανθρώπους του μανιταριού, πλάσματα χωρίς λαιμό και χωρίς πόδια. Πρόσταζε λέει το Μεγάλο Κοράκι να τους ακολουθήσει (σύμφωνα με το θρύλο τους, το Μεγάλο Κοράκι είχε ζητήσει τη βοήθεια της Ύπαρξης για να σηκώσει ένα βαρύ φορτίο και Αυτή του πε να φάει Αμανίτη για να τα καταφέρει- άκου κει τώρα) και αυτός έπρεπε να τους προλάβει. Μόλις που πρόλαβα κι εγώ, με τη σειρά μου, να τον σταματήσω, αν και κατάλαβα ότι ήμουν ούτως ή άλλως ψιλοάκυρος- δε κόβω και τ'αρχίδια μου, αλλά αυτός ο τελευταίος, ο γηραιότερος όλων, ήταν ο σαμάνος, οπότε μάλλον του διέκοψα την οραματική έκσταση- στ'αρχίδια μου, είμαι δυτικός λευκός κατακτητής, χαααααρ κλπ κλπ.

Με το που ξαναμπήκα στη σκηνή, έμεινα μαλάκας: Την είχαν βγάλει όλοι έξω, και κατούραγαν παντού! Άλλος όρθιος, κανονικά, άλλος ξαπλωτός, άλλος κατακόρυφα- πίδακες κάτουρου εκτοξεύονταν προς όλες τις κατευθύνσεις κι εγώ να κάνω τον Tom Cruise για να μη με πάρει καμιά ρουκέτα. Εν τέλει, κατουρούσαν σε ένα ποτήρι και τα πίνανε- αηδιαστική συνήθεια για το θεατή, εμένα, αλλά ο Αμανίτης έχει την ικανότητα να κρατάει τις ιδιότητές του ακόμα και σε μορφή κάτουρου απ τον οργανισμό άλλου πλάσματος (ενίοτε πίνουν και κάτουρα μαστουρωμένου τάρανδου). Έχοντας δει αρκετά, και με την καλύβα να τρίζει, πήρα το έλκυθρο και σιγααααααα-σιγαααααα την έκανα για το σπίτι. Μανιτάρι-πάρτυ και μαλακίες. Αν δε τρως και συ, μη πας τσάμπα.

Βουκολική ποίηση

Αχ Αβρίλ,
Τρεις μέρες να σ'ειχα μόνο στο χωριο
-ούτε μία παραπάνω
Και θα μ'ερωτευόσουνα,
ω ναι,
και μένα, και την οικογένειά μου,
και τις γάτες μου, και τη γειτονιά μου,
και το χωριό μου, και τη θάλασσα του χωριού,
και την εκκλησία στη μέση του χωριού,
και τους τουρίστες στη θάλασσα το καλοκαίρι,
και τα κτήματα τα μουσκεμένα το χειμώνα,
και την κρεπερία, και το σουβλατζίδικο,
και τη λέσχη χαρτοπαικτών,
και το ιντερνετ καφέ που είναι στη πραγματικότητα μπουρδέλο,
και το σούπερ μάρκετ μας, και το μίνι μάρκετ μας,
και τους αλβανούς στην πλατεία με τα ποδήλατα,
και τις κότες, και τα πρόβατα,
και το Σέατ Κόρντομπα της μάνας μου,
και το δρόμο για την Αχέππα,
και το σπίτι του Αμερικάνου
-(μπα αυτό είναι μαλακία, Αβρίλ)

...
βασικά, ξες κάτι;
Αβρίλ;
Νομίζω ότι γουστάρω το χωριό μου περισσότερο από σένα.
Αλλά επειδή δε μπορώ να γαμήσω το χωριό μου,
-τουλάχιστον όχι με την έννοια που μου αρέσει,
κατέβα παρακαλώ Νεράντζα, Αχέπανς 1 η διεύθυνση,
πρώτο σπίτι του χωριού, στη στροφή.

Ονειρο#

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν έξω απ την αυλή της θειας μου με μια μάλλον περίεργη παρέα για τα γούστα μου. Ήμουν μαζί με 4-5 "χιπχοπάδες", ο ένας εκ των οποίων και μαύρος. Οι τύποι έκαναν αφόρητη φασαρία, αφόρητη όμως. Τραγούδαγαν (ή μάλλον γκάριζαν), αυτοσχεδίαζαν εμετικές ρήμες, έκαναν αποτυχημένο beatboxing- και ενώ όλα αυτά ήταν το λιγότερο αστεία, ανησυχούσα ότι θα πεταχτεί όλος ο κόσμος στον αέρα. Έφυγα τρέχοντας, αλλά όπως πήγαινα να βγω απ την αυλή, για κακή μου τύχη έβγαινε η θεια μου με τη νυχτικιά της και από πίσω ο θειος μου. Άρχισαν να φωνάζουν και να ειρωνεύονται προς όλες τις κατευθύνσεις, εγώ δε, είχα την τιμητική μου, καθώς υποστήριξαν ότι φυλάνε μια σφαίρα για το κούτελό μου, εις ολίγον. Τότε ήταν που μπήκα σε ένα τριπάκι αυτο-αμφισβήτισης και με ένα νεύμα διάλυσα όλη αυτή τη σκηνή, κάνοντάς την κομμάτια, επέπλεα για λίγο στο μαύρο, μέχρι που ξαφνικά άλλαξαν όλα.

Πλέον ήμουν σε ένα τεράστιο σπίτι. Το εσωτερικό του μεγάλο σαν γήπεδο baseball. Κάτι παραπάνω από βίλα δηλαδή σε μέγεθος, αλλά ταυτόχρονα, μέσα επικρατούσε βρωμιά, δυσωδία, σήψη, σκατίλα, κατουρλιό. Όλα αυτά τα ένιωθα χωρίς να μπορούσα να μυρίσω. Το εσωτερικό ήταν χωρισμένο λοιπόν σε μικρά τετραγωνικά δωματιάκια. Μέσα στο καθένα, υπήρχε και ένα κάδρο που απεικόνιζε και μια διαφορετική γκόμενα. Από τον τρόπο που ήταν στημένες, θα λεγα άνετα ότι ήταν πουτάνες. Με το που άγγιζες λοιπόν την κάθε εικόνα, η κάθε πουτάνα ζωντάνευε και εγώ έπρεπε να αρχίσω να γαμάω ό,τι κινείται! Δεν θυμάμαι να είδα κανονική σεξουαλική πράξη- αν'αυτού, θυμάμαι σίγουρα να πηγαίνω από κάδρο σε κάδρο με την περηφάνεια και τη σιγουριά ότι είχα γαμήσει ό,τι μπορούσα και να φανερώνω ακόμα περισσότερες πουτάνες. Στο τέλος, στη τελευταία εικόνα, αντί για γκόμενα, εμφανίστηκε ένας μεγάλος ξιφίας. Για κάποιο λόγο που δε μπορώ να καταλάβω, πήγα να τον γαμήσω κι αυτόν- μέχρι που με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: Καλά, ρε, δε ντρέπεσαι;! Τόσο πολύ σε μαγέψανε αυτές οι πουτάνες; Έλα μαζί μου τώρα! Οπότε ξανά διαλύθηκε όλη η σκηνή και έμεινα στο μαύρο, μέχρι που το περιβάλλον άλλαξε ξανά

Τέλος, έπεσα σε ένα μεγάλο λιβάδι. Φαινόταν λες και ήταν χάρτινο- ήταν αρμονικό αλλά και νεκρό, κάπως, το ήξερα ότι δεν ανέπνεε. Ένας γέρος-επιστάτης, γεμάτος ρυτίδες και με ένα τεράστιο κυνόδοντα να προεξέχει, εμφανίστηκε και με σήκωσε όρθιο με το ζόρι, λέγοντάς μου ότι έχουμε δουλειά. Στην ερώτησή μου πού είναι ο ξιφίας, μου απάντησε αδιάφορα ότι τον μαγείρεψε και τον έφαγε όσο εγώ λέει ήμουν σε κόμα. Με πήρε μαζί του, με έβαλε σε ένα περίεργο γερανό- μικρού μεγέθους, και μου έδειξε ψηλά. Είδα ότι μια μεγάλη, περίεργη μάζα, σα το φεγγάρι αλλά μικρότερη (πάραυτα το ίδιο απειλητική για μας) πλησίαζε προς το μέρος μας, γαμιώντας τα πάντα στο διάβα της. Μου είπε ότι εδώ και χρόνια αυτός προσπαθούσε να μαγκώσει με το γερανό αυτό το σώμα για να σώσει τα λιβάδια, αλλά δε μπορούσε. Προσπαθήσαμε και οι δύο αρκετές φορές αλλά ο γερανός όλο έφερνε κύκλους και καταλήγαμε να πέφτουμε στο έδαφος χτυπημένοι. Αποφασίσαμε να το σχολάσουμε. Ο γέρος με οδήγησε κάπου- voila! Ήμουνα πάλι πίσω στην αυλή της θειας μου, αλλά επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Κανείς τριγύρω. Αράξαμε σε κάτι σκαλοπάτια. Ο γέρος μου είπε ότι πρέπει να βγάλω αυτό που έχω μέσα μου έξω και να βιαστώ διότι ειδάλλως θα με κατασπαράξει. Θυμάμαι ότι δίχως καμία άλλη ενημέρωση, άρχισα να σφίγγομαι και να εκτοξεύω φλέβες στο πρόσωπο, μέχρι που εν τέλει μεταμορφώθηκα σε ένα μεγάλο, περίεργο πράγμα, σαν παγώνι και λύκο μαζί, και ότι δε μίλαγα εγώ πλέον. Η φωνή μου είχε αλλάξει και δε μπορούσα να την ελέγχξω. Έβριζα τον γέρο με τις χειρότερες λέξεις και περπατούσα γκρεμίζοντας τον τοίχο της αυλής, ο οποίος ξαναχτιζόταν μόνος του, μουρμουρίζοντας "Απαίσια η ώρα και η στιγμή που έμαθα να αναπνέω μέσα σε αυτό το κουκούλι". ΄Τελικά, σκότωσα το γέρο (αν και δε θυμάμαι να το είδα ότι όντως το κάνω αυτό) και ξανάγινα άνθρωπος, μπήκα στο σπίτι μου, άνοιξα το ψυγείο και έψαχνα να βρω να φάω δημητριακά. Μέχρι που ξύπνησα.

Ministry

Οι Ministry είναι μπαντάρα. Οκέη; Οκέη να λές. Επειδή λοιπόν οι Γκρίζες Μέρες της Νεράντζας πλέον καταντούν αυτοκτονικά ανυπόφορες, ιδού μια σύντομη περιγραφή και αξιολόγηση των περισσότερων Ministry αλμπουμ (τα "With Sympathy" και "Twitch" δεν περιλαμβάνονται διότι πολύ απλά δεν τα έχω ακούσει ποτέ ολόκληρα). Βάμος.

THE LAND OF RAPE AND HONEY
Το πρώτο που έδωσε τις βάσεις της ταυτότητας των Μίνιστρυ όπως τους ξέρουμε και σήμερα. Ανελέητο, ένας βιομηχανικός βιαστής δίχως αισθήματα, σκοτεινό και σε σημεία τρομακτικό. Οι "groovy" στιγμές του σε κολλάνε, τα ανώμαλα samples σε κολλάνε ακόμα περισσότερο, μια αύρα αρρώστιας να πλανάται σε κάθε σύνθεση, οι στιγμές αγνής noise-ίλας βάζουν τη στάμπα. Η τέλεια παρακμή, η ηδονή της σήψης, όσο αδερφίστικη περιγραφή και να είναι όλο αυτό- ένα άλμπουμ-δολοφόνος. Τέλειο.

THE MIND IS A TERRIBLE THING TO TASTE
Συνεχίζοντας ακόμα πιο πέρα από εκεί που άφηνε τον θεατή το LORAH, το Mind... είναι ίσως το πρώτο "κλασσικό" Μίνιστρυ άλμπουμ για πολλούς. Επειδή όμως σ'αυτό το μπλογκ δε μας νοιάζουν οι πολλοί και οι "αντικειμενικότητες", θα χαρίσω προσωπικά τον παραπάνω τίτλο στο LORAH χωρίς όμως να σημαίνει ότι το TMIATTTT υστερεί σε κάτι- όχι. Είναι ακόμα πιο οξύ, ακόμα πιο απειλητικό αν θέλετε, με μερικές ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ που σε στέλνουν αδιάβαστο. Απλά, σε σχέση με το Land, είναι λιγότερο αισθαντικό: Δεν έχει την ίδια μυρωδιά πνευμόνων που καίνε, μπουκαλιών που σπάνε, φλέβες που τινάζονται απ την βελόνα... Όμως, έχει συνθέσεις δουλεμένες εξαίσια, στημμένες τέλεια και μια παραγωγή για τότε απίθανη. Εύγε!

PSALM 69: THE WAY TO SUCCEED AND THE WAY TO SUCK EGGS
Το "μοδάτο" άλμπουμ των Μίνιστρυ, η mainstream επιτυχία τους. Όχι αδίκως. Είναι κλασσικό, αν μη τι άλλο, επειδή η μπάντα εδώ ξεπερνάει τα μουσικά της όρια ακρότητας ως τότε (τα μουσικά, τονίζω, όχι τα αισθαντικά) και φτιάχνει ένα δίσκο μανιασμένο, τίγκα στην ειρωνία και την απαισιοδοξία, κατάμαυρο, αλλά με πιο groovy και ευκολοάκουστα τραγούδια για τον κοινό νου και το κοινό αυτί. Δεν ειν τυχαίο που το "Jesus Built My Hotrod" ή το ομώνυμο (τραγουδάρες!) τα ξέρει και ο κάθε άσχετος (διότι καλό είναι μερικά πράγματα να λέγονται όπως είναι, ειδάλλως η μουσική καταντάει τρόπαιο του καθένα και όχι αισθαντική απόλαυση) ενώ το "Scarecrow" (υπέρτατη τραγουδάρα!) μόνον οι οπαδοί... Για τη πλειοψηφία, το καλύτερο Ministry άλμπουμ. Στ'αρχίδια μας.

FILTH PIG
Ανήκοντας στην μειοψηφία λοιπόν, και με μια δικαιολογημένη οπαδική οργή που ο εγχώριος δήθεν σοβαρός μουσικός τύπος υποτιμάει το εν λόγω άλμπουμ επειδή βρίσκεται στη σκιά του Psalm 69, πιστεύω ότι εδώ έχουμε το "μπαμ". Η ωρολογιακή βόμβα των Ministry έσκασε επιτέλους, τα ναρκωτικά και γενικά η δύσκολη περίοδος της ζωής του Jorgensen τότε κάνουν τον καλλιτέχνη να χτυπήσει κόκκινο και παραδίδει στο κόσμο το αριστουργηματικό Filth Pig. Γιατί είναι αριστουργηματικό; Διότι μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι απ τα πιο ειλικρινή άλμπουμ των 90s. Ότι ακούς εδώ μέσα, ο Jourgensen το νιώθει και φαίνεται. Καμία προσποιητή στιγμή, μια ΣΚΑΤΙΛΑ (ή ΛΑΣΠΙΛΑ, αναλόγως του πόσο προσβάλεστε) καλύπτει την κάθε σύνθεση, η μουσική έχει γίνει πιο μινιμαλιστική, πρωτόγονα ελκυστική και επιθετική με ουσία, με μεσαίων ταχυτήτων κυρίως ρητορείες μίσους, σταρχιδισμού και σκατανθρωπιάς με λόγο ύπαρξης και όχι κωλοπαιδίστικες ανωριμότητες. Ενας έντονος beatnik αέρας επίσης να διακατέχει όλο το δίσκο- άλλωστε ο Burroughs όπως ξέρουνε και οι πέτρες πλέον, "συμμετείχε στο Just One Fix απ το Psalm 69". Απαραίτητος δίσκος.

THE DARK SIDE OF THE SPOON
Απίθανος τίτλος- ο Al σίγουρα έχει να μας πει πολλά για τη Σκοτεινή Αυτή πλευρά του Κουταλιού (και αφήστε τους υπόλοιπους να μένουν στο Pink Floyd λογοπαίγνιο). Και πολύ καλό άλμπουμ- οι Ministry εδώ επιστρέφουν σε ένα πιο σκοτεινό, τρόπω τινά, τροπάρι, με ελεγχόμενη όμως αυτή τη φορά βαβούρα, συνθέσεις που άλλοτε στέκονται από μόνες τους εξαιτίας της straightforward φύσης τους και άλλοτε σου μένουν σα σύνολο στο τέλος της ακρόασης. Ένα δύσκολο άλμπουμ για να το συμπαθήσεις, απαιτεί αρκετές ακροάσεις αλλά ανταμοίβει τους έχοντες χρόνο να του χαρίσουν.

ANIMOSITISOMINA
Χμμμ, περίεργη περίπτωση δίσκου. Η παραγωγή είναι πολύ δυνατή- ίσως παραείναι δυνατή και βαβουριάρικη για τους σκοπούς της μπάντας. Τα τραγούδια, πιο μεταλικά από ποτέ- αυτό άλλοτε δουλεύει και δίνει τραγουδάρες, άλλοτε αποτυγχάνει και δίνει μετριότητες. Θα το χαρακτήριζα όχι κακό, αλλά άνισο: Σε στιγμές απογειώνεται, σε άλλες βυθίζεται, πάντα με συννεφάκια μαστούρας όμως από πάνω του και με ένα Hawkwind άρωμα σε σημεία που μετράει πολύ. Καλό, αλλά δεν ακούγεται συνήθως ολόκληρο.

HOUSES OF THE MOLE
Δισκάρα ουρανοκατέβατη που έσκασε από κει που δε το περίμενε κανείς! Τίποτα στο Animositisomina δε σε προετοίμαζε για αυτό! Τίποτα! Μέσα του, κλείνει τις καλύτερες στιγμές του Psalm 69 (θεωρείται συνέχειά του άλλωστε), φιλτραρισμένες με τα ερεθίσματα της μετά 2000 εποχής και σε αφήνει στο τοίχο, ηττημένο και ντροπιασμένο που τόλμησες να αμφισβητήσεις τους Ministry. Από βαγκνερικά επικά samples που κολλάνε άψογα σε uber-thrash riff-αρες, μέχρι ξετσίπωτο industrial punk και από εκεί σε μαστουριάρικους τεχνολογικούς παιάνες, οι τύποι δε παίζονται! Ακόμα και το πνεύμα του Cobaine καλούν, υποσυνείδητα, σε ένα-δύο κομμάτια...Εγγύηση ποιότητας και πώρωσης, δίσκος-θαύμα.

RIO GRANDE BLOOD
Η πώρωση συνεχίζεται. Από πολλούς παραδοσιακούς έχει φάει πολύ θάψιμο, αλλά στα παπάρια μας οι κολλημένοι- εδώ έχουμε φρενίτιδα σκέτη. Πραγματικά, το industrial εδώ πάει σχεδόν περίπατο (πέραν των Bush Samples και μερικών άλλων) και είναι λες και ο θειος Al τζαμάρει με τους Slayer! Thrash, thrash, thrash και λίγο παραπάνω thrash για το γαμώτο. Εδώ φαίνεται η μαγκιά του Jourgensen που αντί να μαλακώνει όσο γερνάει, γίνεται το αντίθετο- είναι σα να ξανανιώνει και να χώνει όσο μπορεί. Επίσης φαίνεται και η ικανότητά του να γράφει κομματάρες που δε χρειάζεται να είναι αγκιστρωμένες στα στενά πλαίσια του peiramatikou ή του prwtoporou ή έστω του industrial για να πιάσει το παλμό του ακροατή- το κάνει και με τις τσίτες απελευθερωμένες και ανίκητες. Επίσης δισκάρα, μετά από ένα κλασσικό πλέον Houses...

THE LAST SUCKER
Επίλογος των Ministry, λέει. Τέλος του δρόμου για τον Al; Δε ξέρω, αλλά δεν έχει σημασία στη συγκεκριμένη περίπτωση. Θυμάμαι πόσο είχα ενθουσιαστεί μαζί με τον φίλτατο Γιώργο όταν έτυχε να το αγοράσουμε πάνω κάτω ίδια περίοδο μαζί, και πόσο ξενερωμένος είμαι πλέον. Καλό άλμπουμ, αλλά κόβει στα δυο την θριαμβευτική πορεία των δύο προηγούμενων. Όπως κάθε συνειδητοποιημένος οπαδός Ministry, έτσι κι εγώ τόλμησα να φαντασιωθώ, πριν το αγοράσω, περί έπους, για το χρυσό 3/3 που λένε, που θα σήμαινε και το μη αμφισβητίσιμο κλείσιμο της ιστορίας της μπάντας με τον καλύτερο τρόπο. Περιέχει μερικά τραγούδια που σε προϊδεάζουν για κάτι όντως μεγάλο, αλλά το σύνολο των βαρετών τραγουδιών μπορώ να πω ότι υπερτερεί. Το χειρότερο όμως είναι αυτή η αίσθηση πλαστικούρας που αφήνει στο στόμα, σαν το μπιφτέκι που είναι κατεφυγμένο και το ξαναζεσταίνεις για να το απολαύσεις, ή ακόμα χειρότερα, το μπιφτέκι των McDonalds...Η συμμετοχή του Burton C Bell με αφήνει αδιάφορο (αντικειμενικά έχει γαμώ τις φωνές και ας μην τον πάω καθόλου, αλλά στο άλμπουμ δε τραγουδάει και καθόλου), η anti-Bush mania σταθερή και δυνατή όπως μας έχει συνηθίσει, μερικοί ειρωνικοί στίχοι γαμάνε, αλλά γενικώς, σόρρυ, αλλά μπορούσες και πολύ καλύτερα, μάγκα μου.

Γκρόνιμπαρντ νεος δίσκος

Οι Gronibard βγάζουν νέο δίσκο τον Οκτώβρη, "We are french fukk you"!. Πηγαίντε στο http://www.myspace.com/gronibard και ακούστε τα δυο νέα κομμάτια που είναι ΚΑΥΛΑ! Ε ρε γλέντια με τους σοδομικογαμήκουλες!

Αυθορμητισμοί 2

[Χώρος: Ένας βρώμικος διάδρομος, ο οποίος οδηγεί σε μια πόρτα. Μια ξύλινη, έυθραυστη πόρτα. Παντού, οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με ροχάλες και μια αηδιαστική μυρωδιά κάτουρου συντροφεύει και το τελευταίο δεύτερο που περνάει κανείς μέσα εκεί. Μια σειρά αντρών περιμένει να μπει στη πόρτα- αριστερά της, ένας εύσωμος νέγρος με χαβανέζικο μπλουζάκι στέκει αγέρωχος και ακούνητος, σα να φυλάει τη πόρτα. Η ούρά είναι μικρή, θα λεγε κανείς γύρω στα 5 αρσενικά το ένα πίσω απ το άλλο. Μέσα απ την πόρτα ακούγονται κραυγές, τριξίματα, πράγματα να σπάνε και βρωμόλογα. Ένας περιποιημένος τύπος, με αφάνα, μούσια, γυαλιά και κασκόλ, γεματούλης, καπνίζοντας μια πίπα, πλησιάζει τον τελευταίο της ουράς. Ο οποίος και είναι κοκαλιάρης, με ξυρισμένο κεφάλι, αξύριστα μούτρα, και δείχνει ανασφαλής. Ή βαριεστημένος]

ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Συγγνώμη, είστε εδώ για το λόγο για τον οποίο βρίσκομαι κι εγώ;
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: (σαστισμένος, και αφού κοιτάει πρώτα τριγύρω του): Τι εννοείτε;
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Εννοώ, με όλο το θάρρος, είστε εδώ ζητώντας ερωτικές υπηρεσίες;
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Ε, ναι...;
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Είσθε σίγουρος; Το είπατε με ένα τόνο αυθαιρεσίας- λες και αναγκαστήκατε να το πείτε.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Ε, βασικά...να, εγώ μια πίπα θέλω...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Αχά.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Συγγνώμη...εεε....μήπως είστε Μάρτυρας του Ιεχωβά;
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Όχι, σαφώς όχι...
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: ...διότι δεν έχω λεφτά πάνω μου και δεν ενδιαφέρομαι για τη θρησκεία...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Και καλά κάνετε. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Έλεγε ο μεγάλος εκείνος...
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: ...είσθε κομμουνιστής μήπως; διότι δε με ενδιαφέρει ούτε η πολιτική...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Δυο φορές καλύτερα, κύριέ μου! "Η πολιτική είναι η περόνη πάνω στη χειροβομβίδα του καπιταλισμού"!
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Α...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Δε θα με ρωτήσετε ποιος το λέει αυτό;
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Εεε, βασικά...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: "Πέτρος Θεοφιλόπουλος"
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Α...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Εγώ είμαι αυτός.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Μάλιστα... είστε τότε ποιητής...; Άνθρωπος των γραμμάτων;
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Χαίρομαι που μου κάνατε αυτή την ερώτηση. Διότι μου δίνετε την ευκαιρία να αποσαφηνίσω κάποια πράγματα σχετικά με τη λεγόμενη "κουλτούρα" που μας μαστίζει- και δεν είναι κουλτούρα, πίστεψτε με. Έχετε λίγη ώρα; Ξέρετε ηδονίζομαι περισσότερο όταν πριν τις ερωτικές περιπέτειες, αναλύω φιλοσοφικά θέματα!
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Κοιτάξτε...να, εγώ ήρθα εδώ για μια πίπα...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: (διακόπτοντάς τον) Μια πίπα. Έτσι ακριβώς κύριέ μου. Μια πίπα. Η κουλτούρα είναι μια καλή πίπα, όπως την αποκαλούν. Ένα ερωτικό φιξάκι- και σας ερωτώ. Συμφωνείτε ότι πλέον είμαστε σε ένα διανοητικό κενό, μια αλληλουχία ερεθισμάτων που εν τέλει οδηγούν σε μια μη-κατηγοριοποιήσιμη πνευματική ανεπάρκεια της μονάδας ως προς την αναγνώριση του Ειλικρινούς και του Άξιου Λόγου;
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Εεεε, κοιτάξτε, εγώ...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Ακριβώς. Το εγώ. Το εγώ, το εγώ το εγώ το εγώ! Το ποινικοποιημένο εγώ! Μα ποιος δαίμονας, μέσα στα σάβανά του από φωτιά, τύλιξε το ανθρώπινο ον και το οδήγησε, μεσμερισμένο και αβοήθητο, στη Κοιλάδα του Εμείς; Το Εγώ είναι λένε αμάρτημα- ας του κόψουμε και κλίση τότε, αυτού που, συνειδητά, απομακρύνεται από τον Κλήρο, με επίγνωση των δυνάμεών του, και προσπαθεί να γίνει καλύτερος για τους άλλους, πριν τους άλλους!
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Μα, κοιτάξτε, εγώ θέλω απλά μια...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Άξιοι της μοίρας τους, ας είναι, λέω εγώ. Ας κελαηδάνε τώρα, όσο είναι καιρός, ποιήματα για τη βροχή και για αγάπες χαμένες- μετά θα σπαρταράνε σα τη τσιπούρα, σα τη τσιπούρα κύριέ μου, ψάχνοντας το οξυγόνο της μεταμέλειας! Και όταν δε θα το βρίσκουν, ΘΑΝΑΤΟΣ! ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!

[Κατακόκκινος, με ιδρώτα να στάζει, βγάζει τα γυαλιά, τα καθαρίζει, τα ξαναφοράει και ρουφάει μια καλή από την πίπα του]

ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Είστε ένας εξαίσιος ομιλητής, χαίρομαι που αντιλαμβάνεσθε αυτά που λέω. Δεν είναι εύκολο, όσο εγωπαθές και να ακούγετ...
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: (διακόπτοντάς τον) Με συγχωρείτε...είναι η σειρά μου...
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Η ουρά διαλύθηκε; Ή μήπως μπήκαν όλοι πριν από μας κιόλας;
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Δε ξέρω και δε με αφορά.

[Μπαίνει στη πόρτα. Ο στρουμπουλός μουσάτος τινάζει το κασκόλ του και κοιτάει τριγύρω]

ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Βρωμιά και σήψη- αυτός είναι ο λόγος που έλκομαι από την τραγικότητα του νου! Είμαι ένας σύγχρονος μπήτνικ, δίχως άλλο! Αλλά με τις αμαρτίες του παρελθόντος ανύπαρκτες. Καλή οικογένεια σημαίνει καλή ανατροφή, καλή ανατροφή σημαίνει καλή μόρφωση. Και καλή μόρφωση είναι σαν το πουλάρι, σπάνιο εκείνο πουλάρι, που δε χρειάζεται να το δαμάσεις για να...

[Εκείνη τη στιγμή μια μεγάλη ζαρντινιέρα από το πάνω μπαλκόνι πέφτει στο κεφάλι του και του το σπάει, αφήνοντάς τον νεκρό. Ο νέγρος, αφού πρώτα καταλάβει τι γίνεται, τον επεξεργάζεται, του αδειάζει τις τσέπες, του παίρνει το κασκόλ και την πίπα, και τον σέρνει στο κτήμα δίπλα για να τον θάψουν, αποφεύγοντας προβλήματα με το Νόμο. Ο τελευταίος της σειράς μόλις βγαίνει απ την πόρτα και βοηθάει τον νέγρο στο σπρώξιμο]

ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΣ: Ώστε πέθανα! Ωραία λοιπόν- όχι, ταιριαστός θάνατος για έναν αναζητητή της Γνώσης και Μόνον αυτής! Μακάρι να είχα χίλιους θανάτους σαν αυτόν κάθε μέρα! Αγαπητέ μου, δε βρίσκετε;
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ: Κοιτάξτε κύριέ μου. Γεγονός είναι ότι εγώ ήρθα απλά να μου πάρουν μια πίπα. Όπως και κάνανε. Γεγονός είναι επίσης ότι είμαι αμόρφωτος και άξεστος, και δεν καταλαβαίνω αυτά που μου λέτε, όσο σωστά και να φαίνονται. Όπως γεγονός είναι και το ότι ήρθατε κι εσείς για πίπα, αλλά το κρύβατε με τις φιλοσοφίες σας. Άρα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι εγώ βρήκα αυτό που ήθελα να βρω, εσείς όχι. Οπότε ποιος μιλάει στο σπίτι του κρεμασμένου για σκοινί; Πάντως όχι εγώ.

[Ο Κουλτουριάρης σιωπά, συνεχίζουν να σέρνουν και η αυλαία πέφτει]

Κηφήνας

Εμείς- οι κηφήνες, μέσα στην μικροαστική μας ζάλη. Μέλι για τα στόματα των νέων, οι δήθεν γέροι με τις θυμοσοφίες του τότε, μασκαρεμένες σαν ανυπέρβλητη σοφία του τώρα. Εμείς, οι κηφήνες, με τις κεραίες που στάζουν σκατό και μέλι. Και σκληρή δουλειά- για το τι; Μα για να ικανοποιήσουμε τις αυταπάτες του εαυτού των άλλων. Εμείς, οι κηφήνες. Μάτια ανοιχτά, διάπλατα, σκανάροντας τις αλυσίδες που μας δένουν και ονομάζοντές τες "ηθική". "Σοσιαλισμό". "Δημοκρατία", "ανεκτικότητα", "αντικειμενικότητα". Τρίχωμα- να είχα τρίχωμα από ατσάλι και ας πέθαινα από καρκίνο. Να καίγομαι στα όργανά μου και να φιλάω το χέρι της αρρώστιας μέχρι να μείνω άψυχο τοτέμ. Προσκυνητάρι για τους οπαδούς της ανάγκης. Μέλι και σκατά, να στάζουν ταυτόχρονα από κάθε ουλή και να φωνάζω όλο στόμφο: "Να στε όλοι καλά, θα τα ξαναπούμε κάποτε, κάπου καλύτερα! Αλλά μέχρι τότε, πάρτε τ'αρχίδια μου!"

Αλλά ιδού: Μια φάλαινα ονειρεύτηκε ότι γεννήθηκε και όντως γεννήθηκε. Η φάλαινα που τη φωνάζουν "Εμπειρία". Αυτό που εμείς, οι κηφήνες, ποινικοποιούμε για τα μάτια τυφλών και τα κομμένα χέρια ανάπηρων. Για τις προσταγές των ζουμιών ενός αιδείου και για το φασισμό ενός καυλιού. Αλλά ξέρεις κάτι;
Είμαι τυφλός, είσαι κι εσύ. Ανάπηρος, λεπρός, είσαι κι εσύ. Γεμάτος καρκινώματα, ξερό ηφαίστειο έτοιμο να αφήσει τη τελευταία του πνοή, είσαι κι εσύ. Κομμάτι από μπριζόλα, με μέλι και σκατά, σερβιρισμένο στο πιάτο του μερακλή, είσαι κι εσύ. Γιατί λοιπόν να μου ζαλίζεις τα αρχίδια με υποκειμενικότητες και ελευθερίες;

Θα λάμψω πιο λαμπρά απ'όλους, μόνο αν μου δανείσεις φως.
Και θα φωνάξω πιο δυνατά απ όλους, μόνο αν μου φυσήξεις πνοή.
Αλλά μη μου ζητάς να γίνω ευκοίλιος της γνώσης, μορφωμένος, κουλτουριάρης, άνθρωπος των γραμμάτων, με κασκόλ και με αξύριστα μούτρα.
Είμαι ένας κηφήνας. Και ένας κηφήνας, είσαι κι εσύ.

Om Gam Ganapataye Namaha

http://www.youtube.com/watch?v=KrxYqtxQjiE
Ο άρχοντας Ganesha, ο ισοπεδωτής των εμποδίων, mantra με αφρικάνικα τύμπανα.
Με τους καύσωνες πριν κάτι μήνες ήταν το ένα και το αυτό- τώρα, ταιριάζει επίσης στη γκρίζα περίοδο μεταξύ του θανάτου του Αυγούστου και της Γέννησης του Οκτώβρη

Η υπέροχη μουσική για βιντεοπαιχνίδια

Μουσική για βιντεοπαιχνίδια: Συχνά παραμελημένη ακόμα και από σοβαρούς όπαδούς μουσικής (δεν ειρωνεύομαι). Κάκιστα- δεν αρνούμαι ότι για να πρωταρχίσει κάποιος να καυλώνει (όσο είναι εφικτό αυτό) με βιντεοπαιχνιδιακά soundtrack πρέπει καταρχάς να είναι και gamer. Όμως, εδώ έχουμε χρυσό σκέτο, που πολλές φορές περνάει στο ντούκου, ακόμα και από τους ίδιους τους gamers, με τη λογική του "backround".

Ο Koji Kondo είναι αστέρι. Δηλώνω λάτρης του μεγάλος, ακόμα και... "υποσύνείδητα" που λένε, μιας και η μουσική του Super Mario πχ με συντροφεύει τώρα πάνω από δεκαετία, δίχως να ξέρω ποιανού είναι. Ο τύπος έχει φτιάξει τη μουσική για τους περισσότερους τίτλους της Nintendo, από τον υδραυλικό μέχρι το Zelda και από εκεί τελευταίως, στα ρεμίξ στο Super Smash Bros Brawl. Επίσης, έχει παίξει ζωντανά, με κλασική ορχήστρα, τη μουσική αυτή των βιντεοπαίγνιων- πράγμα που μας δείχνει πόσο μαλάκες είμαστε οι Νεοέλληνες. Πού τέτοια εδώ; Το μουσικό του τρίπτυχο κατά βάσην είναι free jazz, λατινική μουσική και κλασική, δίχως να απαρνείται κατά καιρούς και πιο κλασικό rock (πχ το main theme του Zelda που θυμίζει Deep Purple κλπ), όπως και το αναμενόμενο, γενικότερο soundtrack-ικό κλίμα.

http://www.youtube.com/watch?v=h_bwHlDD9Nc
Το Gerudo Valley theme από το Legend of Zelda: Ocarina of Time για Nintendo 64. Για ένα τόσο υπέροχο τραγούδι, χρειάζεται και ένα επίσης υπέροχο soundtrack- πιστεύω αυτό το δείγμα θα σας πείσει (και κάτι παραπάνω). Υπ'όψιν ότι πρόκειται για το remix από Super Smash Bros Brawl λόγο καλύτερου ήχου

http://www.youtube.com/watch?v=Ba76TBu1OzI
Ο Koji Kondo παίζει στο πιάνο το κύριο θέμα του Super Mario Bros.

http://www.youtube.com/watch?v=8A-A3lXP8tQ
Κλασική ορχήστρα Super Mario medley

Επίσης μεγάλος, αν και ομολογώ ότι το τελευταίο το δέχομαι σα κοινή διαπίστωση και όχι εμπειρικά, μιας και δεν έχω ασχοληθεί μαζί του όσο θα πρεπε, είναι ο Keiichi Suzuki. Γνωστός κυρίως για την έξοχη μουσική του Earthbound (Mother στην Ιαπωνία) αλλά και για μουσικές ταινιών (μεταξύ άλλων και του Zatoichi του Takeshi Kitano- αχα).

http://www.youtube.com/watch?v=V5CjB16gM94
Porkey's Theme από Earthbound 2 (Mother 3 στην Ιαπωνία), remix από Super Smash Bros Brawl- και το πρωτότυπο είναι ΚΑΥΛΑ, ΚΑΥΛΑ, αυτό πάντως είναι ίσως λιιιιιιιγο καλύτερο.

*Και επειδή η πολλή σοβαροφάνεια σκοτώνει, να και μερικοί αληταράδες που δε διστάζουν να διοκορεύσουν, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τον κύριο Kondo. Οπαδοί του είναι στην ουσία, αλλά είχαν αυτή τη τάση, ό,τι πιάνανε στα χέρια τους, να το κάνανε είτε χρυσό είτε σκατά. Ή και τα δύο μαζί.
http://www.youtube.com/watch?v=QrqxbVE_hbI

Σκηνή Ονείρου

[Χώρος: Άδειος, ένα μαύρο κουτί με ένα κατακόκκινο πανί αποπίσω. Θολούρα, ως φυσικό επακόλουθο της ονειρικής κατάστασης, λεπτομέρειες λίγες έως ελάχιστες. Με την ίδια ευκολία που αυτό τώρα είναι ένα μαύρο κουτί, θα μπορούσε να ήταν και βασιλικά λουτρά ενός χαλίφη. Δυο άτομα με πολύχρωμα σακάκια κάθονται σε δυο κούτσουρα. Ο ένας κρατάει έναν πελεκάνο, ή ίσως έχει κεφάλι πελεκάνου. Ο άλλος, δεν έχει χαρακτηριστικά. Είναι θολός. Ίσως και να μην υπάρχει κανονικά, αλλά να επιπλέει μεταξύ ύπνου και ξύπνιου]

ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Λοιπόν; Πόσο πάνε οι "χήνες"; Ε;
(προφανώς αναφέρεται στην πρέζα με γλώσσα της πιάτσας (κάποιας πιάτσας). Όπως την κοκκαϊνη την λέμε κοκόρι και πάει λέγοντας)
ΑΛΛΟΣ: Οι χήνες;
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Ναι, οι χήνες.
ΑΛΛΟΣ: Δεν έχω πολλές χήνες, φίλε. Έχω μόνο μία.
(προφανώς ο Αλλος έχει μια χήνα για κατοικίδιο)
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Μόνο μια;
ΑΛΛΟΣ: Ακριβώς
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Καλά βρε παιδί μου... Μία, μία. Ας βολευτούμε με ό,τι έχουμε. Πόσο πάει λοιπόν η μία χήνα;
ΑΛΛΟΣ: Μα, με συγχωρείς κύριέ μου, αλλά ποιος σου είπε ότι η Κλαρίς είναι για πούλημα;
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Ποια Κλαρίς;
ΑΛΛΟΣ: Η χήνα.
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Η "χήνα" έχει και όνομα;
ΑΛΛΟΣ: Γιατί να μην έχει; Την αγαπάω, πώς θα την φωνάζω;
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Μιλάς στις "χήνες" εσύ;
ΑΛΛΟΣ: Όχι σε όλες, μόνο στη Κλαρίς.
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Γιατί έτσι..;
ΑΛΛΟΣ: Μα, γιατί την αγαπάω. Έχω δεθεί μαζί της τόσα χρόνια.
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Και εγώ αγαπάω τις "χήνες"...Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι μια καλή "χήνα" με βοηθάει να ξεπερνάω τα πάντα...
ΑΛΛΟΣ: (διακόπτωντάς τον) Αυτό ξαναπέστο, κύριέ μου. Μεγάλη αλήθεια.
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Ότι, όταν αφήνω τη χήνα να γίνει ένα με μένα, όλα τριγύρω σταματού να υπάρχουν για κανένα μισάωρο...
ΑΛΛΟΣ: Και παραπάνω, και παραπάνω...
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Αλλά, ποτέ δεν έχω μιλήσει σε καμία, για να είμαι ειλικρινής...Πώς να το κάνω άλλωστε αυτό; Ακούγεται αστείο;
ΑΛΛΟΣ: Αστείο; καθόλου! Είναι η μόνη φυσική εξέλιξη, να μιλάς στη χήνα, αν την αγαπάς τόσο όσο λες!
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Σοβαρά;
ΑΛΛΟΣ: Μα τι λέμε τόσην ώρα;
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Μάλιστα...ενδιαφέρουσα άποψη...εν πάσει περιπτώσει, τι ήθελα να ρωτήσω...Α ναι! Πόσο πάει τελικά η χήνα;
ΑΛΛΟΣ: Νομίζω σας είπα, η Κλαρίς δεν είναι για πούλημα.
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Μα καθήστε, έμαθα από τον Τάδε ότι είστε μέσα σε αυτά...Ότι πουλάτε χήνες με το τσουβάλι.
ΑΛΛΟΣ: Κάποιο λάθος κάνετε, κύριέ μου. Δεν το έχω επάγγελμα- είναι απλά απόλαυση, με την Κλαρίς, καταλαβαίνετε...
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Μάλιστα... Εντάξει λοιπόν, να μη σας ενοχλώ άλλο...
ΑΛΛΟΣ: Καμία ενόχληση, μου αρέσει να μιλάω για την Κλαρίς.
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ: Εν πάσει περιπτώσει, καλή σας νύχτα.
ΑΛΛΟΣ: Επίσης, επίσης. Στο καλό.

[Ο Πελεκάνος φεύγει, ο Άλλος μένει στην ίδια θέση μέχρι που πέφτει η αυλαία]