Σήμερα

Σήμερα χάθηκα ολίγον παρατηρώντας το φως του ηλίου στα πλακάκια της μικρής πλατείας. Υπέροχα ήταν, λες και μας τύλιγαν με μια μεγάλη, ζεστή, πορτοκαλόχρωμη ζελατίνα. Λες και περπάταγα αλλού- Θεσσαλονίκη, μάλλον Πάτρα για την ακρίβεια. Αυτό κράτησε για 3 δεύτερα, μέχρι να δω τη Φλώρινα πάλι μπρος μου και αποτυχημένος στην προσπάθεια της νέας ανακάλυψης. Στη καφετέρια είναι σαν τσίρκο. Χρώματα παντού, και στη θέση που καθόμαστε, ο ήλιος να μας χτυπάει ακόμα. Είσαι σαν βασιλιάς. Όταν το φως πέφτει απότομα, νιώθεις ένα ελαφρύ ξύσιμο στο λαιμό, τσιμπιές, σαν να χεις ιδρώσει μόνο σε αυτή τη περιοχή, λες και βρέχει με μικροσκοπικά σύννεφα. Απλωθήκαμε και μείναμε να προσπαθούμε να μαντέψουμε τι δουλειά έκαναν οι δυο περίεργοι gay δίπλα μας- δικηγόροι λέει ο ένας, συγγραφείς ο άλλος, δάσκαλοι ο παράλλος- συμφωνούμε στο αρθρογράφοι και είμαστε ευτυχισμένοι.