Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Ζητιανά

Είμαστε η κατουρημένη γενιά του ωχαδερφισμού, αδερφές της αξιοπρέπειας και πόρνες της ψευτοαμφισβήτησης. Τράβα μου τ'αρχίδια, να τραβήξω και τα δικά σου. Εκπαιδευμένα λυκόπουλα, ευθανασία για την πάρτη μας τζαμπέ όταν πλέον το τσουτσούνι σταματήσει να λειτουργεί σαν συλλέκτης ορασμών. Κατάθλιψη του σαββατοκύριακου για μη χαρτογραφημένες περιοχές του εγκεφάλου. Μούλοι, μπάσταρδοι, παιδιά χωρίς γονείς αλλά κρεμασμένα από τριχωτούς ζαρωμένους πούτσους και γουρουνίσια μουνιά θεοβρώμικα για μια ζωή. Θρεμμένοι από μήτρες από πλαστικό και σελοτέιπ, άχαροι, δυσλεκτικοί χοντροί, σπονδυλική στήλη με παϊδια από σκουπίδια. Μυρίζουμε, γευόμαστε, ακούμε, μπανίζουμε, αγγίζουμε ό,τι ευκολότερο μας πλησιάζει την αυγή- στο τέλος της μέρας απλώς τα παρατάμε, βολεμένοι με την πολιτεία από σπιρτόκουτά μας. Μια φωνή είχαμε, και αυτή χάθηκε όταν παρατήσαμε την ανάγκη μας να ενώσουμε τα κομμάτια ενός μωσαϊκού κουνουπιών, ζητιανιάς του λόγου και της πράξης. Κάποτε θυμάμαι είχαμε και δάχτυλα, τώρα αντί γι'αυτά ξύσαμε μαχαίρια, και κάθε φορά που πάω να σε αγκαλιάσω, σου σκίζω το δέρμα σαν να σου επιβάλλω να το αλλάξεις. Χρώματα, αρώματα, τα πάντα με τον τόκο της υπερβολής, χάνοντας την ουσία της μικρότερης νιφάδας που κρύβει μέσα της κόσμους, έναντι ενός τεράστιου, αυτοκρατορικού ινδικού ελέφαντα με μπιχλιμπίδια στολισμένου, που αργοπεθαίνει από καρκίνο ενώ φέρνει κύκλους με μεγαλοπρέπεια.

Πριν στη ζητιανά ενδώσω, μωρό μου,
θυμήσου τον μαλάκα σου και στείλτου καμιά ευλογία
μπας και ψευτοχαρεί μπρος στο κάλπικο θαύμα της επικοινωνίας
με άτομα που μας είναι απαραίτητα, επειδή ακριβώς στη φλόγα δεν μείναμε πολύ,
να καούμε παρέα, για να τα μισήσουμε όπως πρέπει
και να τα αγαπήσουμε για πάντα.
Καθώς, μόνο όταν κάτι το νιώθεις μέσα σου,
μπορείς να το μειώσεις εως το πιο βρωμερό, τιποτένιο επίπεδο
να το μισήσεις ρίχνοντάς του το φταίξιμο και για την αμαρτία μυρμηγκιών ακόμα,
και στη συνέχεια να θυμηθείς ότι ταυτόχρονα κάνεις το ίδιο και για σένα
αγαπώντας έτσι αυτό που θεωρείς το συνοδευτικό κομμάτι
μιας καθημερινότητας δίχως τη παραμικρή σταγόνα βροχής.

Δεν υπάρχουν σχόλια: