Καραβάνια προς τα Γόμορρα

Ζήτα μου και θα σου φέρω
μυρωδιές, χρώματα και πρωινές σταγόνες φθινοπώρου
Ο ίδιος ο ήλιος του Σεπτέμβρη θα γίνω,
μυστηριώδης μα εξαίσιος συνομιλητής
Την προβιά του εραστή θα φορέσω
να ερωτευτείς ξανά αυτήν, όχι εμένα
επειδή ξέρω ότι δεν είσαι κάτι που ανήκει σε κανέναν
Τις αλήθειες κουβάλησα ως τώρα,
στην παχιά μου πλάτη μέχρι που το φεγγάρι με βρήκε λιπόθυμο απ τη κούραση
και μου ψιθύρισε τα μυστικά σου, για παρηγοριά,
για να καταλάβω ότι η φωλιά μου έπιασε φωτιά
και οι νεοσσοί μου έγιναν στάχτη,
παρέα με τα σκουλήκια που τους τάισα πριν, στο στόμα
Αλλά άυριο θα φύγουμε παρέα
θα ταξιδέψουμε μόλις μας δώσει σήμα το πρωινό
Και θα φύγουμε χαμογελαστοί
κουβαλώντας νέα που πρέπει να ακουστούν
Αν όμως σου πω ότι δεν φοβάμαι, θα είμαι ψεύτης
Ας γίνει λοιπόν το σώμα μας ένας ναός αισθήσεων ξανά
ο νους ο άρχοντας της ψυχής
και τα πάλατια που νομίζαμε ότι δε θα ξαναβλέπαμε ποτέ
θα φανούν άλλη μια τελευταία φορά,
μαζί, στο καραβάνι μας προς τα Γόμορρα, άλλη μια νύχτα πριν φουντάρουμε παρέα.