Πάλι ο ίδιος, ο εαυτός μου.

Προχτές ξύπνησα, χάραξα τον πούτσο μου με ένα μαχαίρι, τόσο, που άφησα μόνο μια άμορφη μάζα από κρέας και μια υποτυπώδη σχισμή για να μοιάζει με μουνί. Ύστερα έκαψα το δεξί μου χέρι με ένα ολόκληρο πακέτο από τσιγάρα, τόσο, που στο τέλος η σάρκα έμοιαζε με σαπισμένο καραβόπανο, που και ο τελευταίος ζητιάνος δε θα ήθελε να σκεπαστεί με αυτό. Στο τέλος, χτύπησα το κούτελό μου τόσο δυνατά στον τοίχο, επαναλμβανόμενα, μέχρι που είδα το δέρμα να υποχωρεί μέσα από παχουλές στρώσεις αίματος, να ανοίγει, και να παρατηρώ μέσα από τα σακατεμένα μου μάτια το ίδιο μου το κρανίο να ραγίζει αργά και βασανιστικά. Όλα αυτά, για να πείσω τον εαυτό μου ότι το να μην ανήκω πουθενά και να μην δηλώνω τίποτα, το να μην έχω μια συγκεκριμένη ταυτότητα, είναι πέρα για πέρα κατανοητό και λειτουργικό. Το δικό μου τελετουργικό για να φύγει μακριά ο φόβος της αντιγνωμίας και της αποκαθήλωσης από τη Μεγάλη Σάλα των Ψαγμένων- για να μπορώ, σαν παιδί της γενιάς μου, να ψαρώνω άγουρες κοπέλες από το διαδίκτυο και να αισθάνομαι άρχοντας, μέσα στην απρόσωπη βόλη μου, όταν με παινεύουν και δήθεν κάνω πως αισθάνομαι περίεργα και ταπεινά. Όπως επίσης και να μπορώ άνετα να κρύβομαι πίσω από ένα τέλειο "Δεν ασχολούμαι, άρα δεν έχω άποψη", ή ακόμα καλύτερα, "Προτιμώ να ακούω παρά να μιλάω σε αυτά τα θέματα", η ειρωνία της ανοχής, όταν την ίδια στιγμή που με ρωτάνε την άποψή μου για τον κόσμο που ζω και απαντάω το παραπάνω, σκέφτομαι γάτες και βυζιά (ενίοτε και γάτες με βυζιά). Και τι υπέροχα που είναι, να μπορείς, επειδή έτυχε να ασχολείσαι με τις λέξεις από πολύ μικρός, να μπορείς να είσαι γλαφυρός σε αφηρημένα, χιλιοκουβεντιασμένα θέματα, όπου ξέρεις ότι θα κάνεις τις λογοτεχνικές σου μπιέλες και αν βρεθείς ξαφνικά σε αδιέξοδο, επικαλείσαι την ίδια την ανοιχτής υφής φύση του θέματος και βγαίνεις από πάνω (ή απλά "πιο διαβασμένος").

Γνώρισα ανθρώπους, στη μέχρι τώρα σύντομη πορεία της ζωής μου, που με έκαναν να αισθάνομαι ντροπή που ονομάζομαι κι εγώ "άντρας" όπως κι αυτοί. Έναν-δυο τους γνώρισα προσωπικά και με μεγάλη μου τιμή λέω ότι συζητώ μαζί τους σχεδόν καθημερινά. Άλλον ένα-δυο τους γνώρισα μέσα από το έργο τους, αλλά είναι τόσο μεγάλη η αφοσίωση και η αγάπη μου για αυτό, που με μεγάλη ειλικρίνεια λέω πως πλέον το κατέχω δίπλα μου, μέσα μου, και αυτό είναι το μόνο που με έσωσε ως τώρα. Γιατί πραγματικά, πολλά κοντινά μου πρόσωπα, αν ήξεραν πόσο κενός είμαι, σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους με τους οποίους έχω συναναστραφεί εδώ και χρόνια, δεν πιστέυω ότι θα είχαν πλέον θέληση για συναναστροφές, με ένα σκιάχτρο εντυπώσεων και θρυμματισμένης αυτοεκτίμησης.