"3 πράγματα, Ηλία μου, 3 πράγματα. Πρώτον: Τα φύλλα. Σημαντικό στοιχείο. Δε μπορείς να μη νοιάζεσαι για τα φύλλα, είναι 4 πόντοι, οι οποίοι δεν είναι παίξε γέλασε. Παίρνε ό,τι έχεις όταν μπορείς. Δεύτερον: Να εκμεταλευτείς, κατ' επέκτασην να κάνεις σωστή χρήση, των πόντων που έχεις στα χέρια σου. Πρέπει να τους πάρεις σίγουρα, δε θα ρισκάρεις χωρίς λόγο να τους δώσεις στον αντίπαλο. Τρίτον: δύο πράγματα μαζί εδώ. Η στρατηγική, που μπορείς να πεις ότι είναι να συνδιάσεις καλά τα φύλλα και να θυμάσαι ποια φύλλα έχουν περάσει, και η εμπειρία, να μπορείς να βοηθήσεις και να συμπληρώσεις τα κενά του συμπαίκτη, ένας έμπειρος παίκτης πχ αν επιλέξει να δηλώσει στα τρία φύλλα, είναι 1000% σίγουρος ότι δε θα φάει ξερή, ένας έμπειρος παίκτης επίσης ξέρει να χειρίζεται τέλεια τις φιγούρες. Και προφανώς, Ηλία μου, η τύχη, που όπως στα περισσότερα παιχνίδια με τα χαρτιά, παίζει από μόνη της αρκετά σημαντικό ρόλο".
Ποιος είμαι γω να διαφωνήσω με τον man;
Έχει πλάκα να θυμάμαι πάντως την εξέλιξη του πράγματος. Πριν χρόνια, παίζαμε πόκερ για την πλάκα μας, με φασόλια. Μαζευόμασταν σε σπίτια συγχωριανών, και περνάγαμε αρκετές ώρες έτσι. Θυμάμαι κιόλας τα λίγα που με είχαν διδάξει. Ήταν υπέροχο το πόκερ ΜΕ ΦΑΣΟΛΙΑ. Από τη μια στιγμή στην άλλη όμως, έγινε η έκρηξη. Μια μέρα δηλαδή, έφτασα στο σπίτι του Στέργιου στις 2 το πρωί, ως είθισται, με τη σακούλα με τα φασόλια μου, έτοιμος για good, friendly, violent fun. Τα μανιτάρια τσιγαροκαπνίλας που με αγκάλιασαν σαν συγγενείς εξ Αμερικής, όταν άνοιξα την πόρτα, μου έβαλαν τους πρώτους ψύλλους στα αυτιά. Τα υπόλοιπα στοιχεία με έκαναν να καταλάβω. Ένα μάτσο τύποι που δεν ήξερα, μαζί με τους φίλους μου. Προφανώς γνωστοί τους. Μάρκες, πράσινη τσόχα και κανονικά φράγκα. Λέξεις που εκτοξεύονταν αυθόρμητα: "ΤΣΕΚ!", "ΟΛ-ΙΝ", ιαπωνικά ονόματα αντηχούσαν στο δωμάτιο. Σαστίζω, λέω, "Ωχ, με συγχωρείτε" και επιστρέφω σπίτι. Όπου και κατάλαβα ότι δεν είχα κάνει λάθος, ήμουν όντως σπίτι του Στέργιου και όχι σε χαρτοπαικτική λέσχη. Πέταξα το φασολοσάκουλο στο συρτάρι, όπου και μαζεύει σκόνη μέχρι και σήμερα. Κάποια στιγμή θα το ανοίξω, και θα βγει από μέσα μια τεράστια φασολιά! Θα φτάνει τον ουρανό! Θα τη σκαρφαλώσω! Στα σύννεφα, θα πατήσω με τη λαγνεία και την πονηριά του πρωτοπόρου! Και θα δω τον γίγαντα και το Στέργιο να παίζουν πόκερ, ποντάροντας τα χρυσά αυγά της κότας του πρώτου!
Και τότε θα φουντάρω.
Το Planescape: Torment, είναι ένα από τα καλύτερα rpgs όλων των εποχών. Κάτω τα χέρια, το "όχι" δεν γίνεται δεκτό σαν απάντηση ούτως ή άλλως. Τιμής ένεκεν στο παιχνίδι που με κάνει να ξεχνιέμαι, ώστε να περνάνε οι μέρες πιο γρήγορα μέχρι τις 18 του μήνα (τότε που θα γυρίσει δηλαδή η γκόμενά μου από 25ημερες διακοπές στο εξωτερικό, με άλλα λόγια), παραθέτω τη διδασκαλία του Zerthimon μέσω των Unbroken Circles του, που μπορεί ο κύριος πρωταγωνιστής να μάθει από τον Dak'kon (μεγάλη μορφή_).
1st Circle of Zerthimon:·
Lesson learned: "Strength lies in knowing oneself. I learned that once someone does not *know* themselves, they are lost. They become tool for others."
2nd Circle of Zerthimon:·
Lesson learned: "I learned that not *knowing* something can be a tool, just like flesh and steel, if upon encountering it, you attempt to *know* its nature and how it came to be."
3rd Circle of Zerthimon:
· Lesson learned: "Endure. In enduring, grow strong.
4th Circle of Zerthimon:
· Lesson learned: "When one chooses to see only what is before them, they see only a part of the whole. They are blind. And just as Vilquar was blinded by his promised reward, so were the *illithids* blinded to the true Rising. For when they heard Vilquar's words, they turned their sight outwards again, didn't they? And the Rising was free to strike?
5th Circle of Zerthimon:
· Lesson learned: "There is great strength in numbers, but there is great power in one, for the strength of the will of one may gather numbers to it. There is strength not only in *knowing* the self, but *knowing* how to bring it forth in others."
6th Circle of Zerthimon:· Lesson learned: "I know that Zerthimon's devotion to the People was such that he was willing to protect them from themselves. He knew the *illithids* had come not to *know* themselves in their obsession with control and domination. So he chose to stop Gith before she carried the People to their deaths. There must be balance in all things, or else the self will not hold."
7th Circle of Zerthimon:
· Intelligence required to unlock: 16
· Lesson learned: "It speaks of time as an ally, not as an enemy. It says that patience can sharpen even the smallest of efforts into a weapon that can strike the heart of an empire. Your victories may be small, but over time, a greater victory may be achieved."
8th Circle of Zerthimon:
· Intelligence required to unlock: 18
· Lesson learned:"It speaks of focus and discipline... about how not *knowing* oneself can physically divide the man. It also speaks of the weaknesses that division causes. It seems to me that it tells one to not only *know* themselves and take strength from that, but that your focus can reveal weaknesses in your enemy."
Κιουλ, ορ νοτ;
Έφτιαξα και ένα πρόχειρο σχέδιο στο μυαλό μου, για μια δικιά μου θρησκεία. Αλλά επειδή ήταν σκέψη της στιγμής, επέμεινα όπως είναι φυσικό στο γαρνίρισμα, στη σάλτσα, και όχι στην ουσία. Επειδή ακριβώς το τελευταίο είναι πιο διασκεδαστικό. Η βάση είναι λοιπόν ότι θα βασίζεται στις παρανυχίδες. Στις παρανυχίδες των ποδιών- τα πόδια είναι η βάση του σύμπαντος για εμάς. Οι παρανυχίδες των ποδιών συμβολίζουν τις θεϊκές εμφανίσεις/υποστάσεις ανά τους αιώνες. Το άγαλμά μας, και η κύρια πηγή πίστης, θα'ναι ένας τεράστιος, σκαλιστός άσπρος ρινόκερος, από μάρμαρο. Θα ναι στολισμένος με γαρύφαλα, κοσμήματα και το κέρατό του θα'ναι αυστηρώς χρυσό. Δεν είναι ότι γουστάρουμε τα σούξου μούξου με περασμένα μεγαλεία, αλλά λίγο στυλ παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανένα. Όσον αφορά τις παρανυχίδες, θα υπάρχει το εξής τελετουργικό: οι πιστές (αυστηρώς γυναίκες), θα τους ρίχνουν χρυσόσκονη το πρωί. Το μεσημέρι θα προσεύχονται μέχρι τις 9 το βράδυ, αυστηρά, χαϊδεύοντάς τις και επαναλμβάνοντας συνέχεια τα ονόματα των θεϊκών υποστάσεων. Στις 6 το πρωί θα τις τραβάνε βίαια από τα δάχτυλα του αγάλματος και θα τις κρατάνε όλες σε ένα κατάλευκο πανί, στα ιερά του ναού, σαν ελιές φανταστείτε, μέχρι κάθε Κυριακή. Το τελετουργικό αυτό θα γίνεται καθημερινά, και προφανώς οι παρανυχίδες, οι οποίες για το άγαλμα θα ναι σκαλιστές και υπερμεγεθείς, θα αλλάζονται από τους πιστούς κάθε μέρα, μετά το τέλος του τελετουργικού. Στο τέλος τώρα κάθε Κυριακής, θα τις πατάνε με γουδί και θα σκορπάνε τη σκόνη, αυστηρώς στις 1 το πρωί της Δευτέρας, από τα 4 ψηλότερα σπίτια του συνοικισμού, ενώ ταυτόχρονα οι ανώτατοι ιερείς θα ψέλνουνε από το πρωί μέχρι το απόγευμα, και όλοι θα είναι αναγκασμένοι να προσκυνάνε στις μεγάλες πλατείες, όσο διαρκούν οι ψαλμοί, οι οποίοι και θα ακούγονται σε όλη τη περιοχή με τη χρήση ντουντούκας.
Τα εικαστικά της υπόθεσης.
Τώρα μένει να βρω ποιες είναι οι θεϊκές υποστάσεις, τι συμβολίζει ο ρινόκερός μου, ποια είναι τα πιστεύω του, πώς φτιάχτηκε η θρησκεία (ψευδή ιστορικά στοιχεία = μεγαλύτερη δήθεν εγκυρότητα = πιο διεκπαιρεωμένη παπαρολογία μεταμφιεσμένη σε επιχειρηματολογία = πιο πολλοί πιστοί = πιο πολύ χρήμα/πιο πολλές ανέσεις για μας τους masterminds) και όλα τα υπόλοιπα. Ωραία πάει.
Σήμερα το σούρουπο, βγήκα έξω από το σπίτι και ανηφόρησα προς τον επάνω δρόμο, προς Βέλο, οδηγούμενος από φωνές. Και όντως, από μακριά, φαινόταν σαματάς. Σταματάω, βλέπω συγχωριανούς και τον πατέρα μου και τη θεια μου μαζί τους, καθώς και περαστικούς που είχαν αφήσει τα αμάξια τους τριγύρω, να είναι όλοι πάνω από ένα νεαρό Αλβανό, ο οποίος είχε "ισιώσει" κανονικότατο στην άκρη του δρόμου και φαινόταν να πονάει αρκετά. Ρωτάω: κάποιος τύπος τον παρέσυρε με το μηχανάκι και τον άφησε εκεί να ψοφήσει. "Ωραία", σκέφτομαι, "χωριό τα ωραία σου. Γαμώ το Χριστό μας όλους". Ο κόσμος πληθαίνει, τα τηλέφωνα στην αστυνομία και το Κέντρο Υγείας για ασθενοφόρο πληθαίνουν επίσης, κανείς όμως δε μας κάνει την τιμή να εμφανιστεί. Περισσότερα τηλέφωνα. Ανάβω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, αμήχανα, ο πατέρας μου δίπλα το ίδιο. Ο μεγαλύτερος αδερφός του παιδιού έχει ήδη φτάσει τρέμοντας και τρέχοντας και παίρνει λίγη ώρα να τον ηρεμήσουμε και να τον πείσουμε ότι κατά πάσα πιθανότητα, ο πιτσιρικάς δε θα πεθάνει. Κανένα ασθενοφόρο. Κανένα περιπολικό. Ζήτω η χώρα μας. Δεν είναι μόνο η περιοχή μας και μην εθελοτυφλείτε. Όταν είναι να κάνουμε επιχείρηση σκούπα σε αλλοδαπούς, το κάνουμε στο άψε σβήσε, και το κάνουμε και τέλεια. Όταν όμως είναι να τους σώσουμε τη ζωή, όπως αξίζει σε κάθε ανθρώπινο ον, το παίζουμε ντίβες και αργούμε ενδεικτικά. Το μπλε φως του καρούμπαλου φαίνεται μες το σκοτάδι, το περιπολικό επιτέλους καταφτάνει. Μια μπατσίνα με γαλόνια και πίσω της ένας πιτσιρικάς τροχονόμος-ντυμένος, κατεβαίνουν. Δυσφορία, φωνές από όλους για την μεγαλειώδη καθυστέρηση, τουπέ και υφάκι από την τύπισσα. Περισσότερες φωνές. Σε μια φάση η μπατσίνα απειλεί ότι αν δε σωπάσει η θεια μου, θα την πάει μέσα με χειροπαίδες. Ο πατέρας μου εκρύγνειται- είχα να τον δω έτσι...δε ξέρω, γιατί παραπάνω από δυο δεκαετίες δεν τον έχω δει έτσι ξανά. Ουρλιάζει σα δαίμονας, πλησιάζει την μπατσίνα, στέκεται από πάνω της σα κτήνος, απαιτεί η τύπισσα να μιλάει καλύτερα και να σεβαστεί όλους μας, όσους έμειναν με τον νεαρό σε εκείνο το σημείο για να τον βοηθήσουν όπως μπορούν, σε μια φάση απέχει ένα εκατοστό από τη μούρη της και ακόμα και τώρα, θαρρώ πως αν δεν τον έπαιρνα με τη βία, απότομα, από τη πλάτη, και να τον σύρω παραπέρα, θα της είχε σπάσει δόντια, στη καλύτερη. Ο πιτσιρικόμπατσος, ψαρωμένος, μου ψιθυρίζει να κάνω τον πατέρα μου καλά, του κλείνω βιαστικά το μάτι, σπρώχνοντας το γέρο μου μακριά, ενώ αυτός φτύνει και γρυλίζει μέσα από τα δόντια του, "Συναναστρέφομαι στο γραφείο με αυτούς τους μαλάκες 10 χρόνια, η άλλη έρχεται με τα γαλόνια της εδώ, θα της γαμήσω το μουνί", θα της γαμήσει το ένα, το άλλο, πήρατε μια ιδέα. Του προτείνω να ηρεμήσει, κι εγώ, και ένας γείτονας που ήταν από δίπλα. Η καρδιά του είναι σα μπαλόνι, άλλα 3 τέτοια ξεσπάσματα και θα γράφω πλέον όχι από τον υπολογιστή του πατρικού μου, αλλά από τον υπολογιστή της μαούνας που θα χω πιάσει δουλειά αναγκαστικά για να θρέψω μάνα και αδερφή. Ηρεμεί, όλως περιέργως, τον κερνάω ένα τσιγάρο. Το ασθενοφόρο ακούγεται από μακριά. Τον παίρνω και πάμε σπίτι. Και κάπου εκεί ξαναθυμήθηκα, τι μου αρέσει στο μικρό, ρατσιστικοφανές, όμορφο χωριό μου: Μπορεί μέχρι πριν λίγο, για πολλούς κατοίκους, ο νεαρός Αλβανός να ήταν ένα ακόμη εγκληματικό στοιχείο που λιμπιζόταν τα σπίτια τους. Εκείνη τη στιγμή, όποιος πέρασε σταμάτησε (σχεδόν), απόδειξη οι ουρές από αμάξια που έφραζαν τα 2/3 του δρόμου, και πλέον ο νεαρός ήταν απλά ένας συγχωριανός που έπρεπε να νοσηλευθεί. Και όλοι φώναξαν, και όλοι βοήθησαν όπως μπορούσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου