Η ομορφότερη γυναικεία ύπαρξη που έχω δει ποτέ είναι καρφωμένη μέσα στο όνειρο που επαναλαμβάνεται σταθερά, εδώ και κάτι μήνες τώρα, στο κεφάλι μου.Η παγίδα είναι ότι η νοσταλγία μου για το μέλλον, καθώς και η ανασφάλειά μου για την μοναξιά, με κάνουν να θέλω να της τοποθετήσω όρια: Σάρκινους τοίχους, ομιλία, πιστεύω, προσωπικότητα. Ποτέ, μα ποτέ, δε θα γίνει αυτό. Ακόμα και όταν οι πόρτες της εμπειρίας ανοίξουν παραπέρα για τη πάρτη μου, ακόμα και όταν δω τους σπόρους του σώματος και του πνεύματός μου να φυτρώνουν μπρος μου με θράσος, ποτέ, μα ποτέ, δε θα ξεχάσω την αγνή, τρομακτικά ελεύθερη ομορφιά της γυναίκας του ονείρου μου. Και κανένα ζωντανό ον τριγύρω μου δε θα την αντικαταστήσει, στο μυαλό μου. Διότι καμία, κανένας μας, δεν είναι πιο ζωντανός από την πιτσιρίκα με τα άσπρα φουστάνια, που χορεύει μέσα στην έρημο, χαιρετίζοντας ένα αύριο που, για πρώτη φορά στη ζωή μου, δε ξέρω αν θέλει να καταφτάσει, αφήνοντάς με ένα άγαλμα, παγωμένο μεταξύ φωτός και χρόνου, να κάθομαι να την παρατηρώ στα τέσσερα, τσακάλι μικρό, ψαρωμένο, και να την συζητάω με το φεγγάρι.
Καμία, κανένας, τίποτα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου