Ημερωμένα λόγια 17

Πρωινό ξύπνημα, πρωινό κεφάλι. Ανάγκη για περισσότερο ύπνο, για περισσότερα όνειρα. Μας αξίζει, σα ράτσα;
Μπουρμπουλήθρες στη λεκάνη και στο νιπτήρα, σταγόνες απ' τις τρίχες στη μούρη να στάζουν, τα κατουροσακούλια να πονάνε σα διάολοι και το κάτουρο να αφήνει αφρούς, οι τρίχες στο σαγόνι και στα μάγουλα να μπλέκονται και να πονάνε.
Να στρίψεις τσιγάρο; Βαριέσαι; Όχι. Απλά πονάει όλο σου το σώμα και το στήθος. Τα πλεμόνια. Μάλιστα.
Στρίβεις μετά.
Ωραίο πρωινό.

Στη Πρώτη είμαστε πολύ όμορφα. Χωριό κοντά στη Φλώρινα κατοικημένο πλέον μόνο από γερόντια με γελάδια/πρόβατα και κάποιους 30άρηδες-40αρηδες το πολύ. Πρασινάδες παντού, αλλά οι άνεμοι κατηφορίζουν τσουτσουνοτραγανίστρες. Δε γαμιέται.

Όξω έχουν βγάλει τα γελάδια να βοσκάνε. Όσοι δεν έχουν ξαναδεί γελάδια εκστασιάζονται. Οι υπόλοιποι κοιτάμε με χαρά. Οι γελάδες είναι χοντρές και άτσαλες και μαλακισμένες. Αρκεί να δεις πώς τρίβουνε τη μούρη τους στα γρασίδια. Τίποτα. Μηδέν.

Τις προσπερνάμε και πάμε στο ποτάμι. Στη ζούγκλα. Στα χορτάρια ως τον αφαλό. Ωραία. Αν εξαιρέσεις την αφηρημένη φοβία για σαϊτες. Κωλοφίδια. Γω και ο Ιντιάνα Τζόουνς. Κλασιμεντέν.
Και τα τσιγάρα ωραία. Παχιά. Γεμάτα.
Υποσχέσεις. Και χαλασμένες ευκαιρίες.

Χάνομαι πιο χάμου, στο εργαστήρι.
Σχεδιάζω κάτι κρανία γελάδων, αλλά ανάποδα.
Τριπίλα.
Και σε κουτάκια, προσχέδια.
Λεπτομέρειες σα να λέμε.
Και οι καριόλες,
όσο βλαμμένες και να'ναι,
στο κρανίο τους έχουν γαλαξίες ολόκληρους.
Τοπία.
Κάθε γελάδας κρανίο έχει μέσα του
ένα τοπίο,
μια χώρα. Μια ήπειρο.
Εύγε.

Πάλι έξω.
Πάλι στο τετράτροχο βεεμώτ.
Πάμε στη πόλη.
Παπάρια Φλώρινα.

Συνέχεια.
Ο καναπές καίει.
Οι ματιές είναι νεκρές.
Απ' το πρωί.
Και μέχρι το βράδυ
απλά λες
"άλλη μια μέρα"
"ε;"
με τσιγάρα δερβίσηδες
και τη χαμένη ευκαιρία
να δεις
και να κάμεις
και να παρουσιάσεις.

Πα-πα-πα-πα
Γιαχβέ φυλάξει!

το βράδυ στο μπαράκι το γνωστό
η καρέκλα κόκκινη σκούρα
η ίδια,
στην οποία αμολάω κλανιές
εδώ και αιώνες.
Το αφεντικό εκεί
να έρθει να μιλήσει
ωραίος τύπος
αλλά κάθε φορά
λιώμα και οι δύο,
απλά λέμε ο ένας στον άλλο,

-Χμμμ, καλός κόσμος σήμερα για καθημερινή,ε;
-Καθημερινές είναι για να καλοπεράσεις, Σάββατο βγαίνει όλη η μαλακία.
-Χμφ.
-Ναι. Καθημερινές. Σάββατα και Παρασκευές παίζουμε κάτι μαλακίες.
-Καλά πάει το μαγαζί;
-Καλά μωρέ. Κόσμος πολλής Σάββατο και Παρασκευή.
-Ε ναι.
-Ναι. Τότε έιναι.

Με κερνάει και αλκόλια.
Ωραίος.

Γνωστές και μη γνωστές μάπες τριγύρω,
μα δε με νοιάζει.
Στο μπάνιο όλα είναι μπλε
σκούρα σχεδόν
αλλά με τη διαφορά
ότι η μπλε σκουριά της λάμπας
δω πέρα παραδίδεται ελεύθερα, πολιτισμένα,
στο τεχνοκρατικό γαλάζιο της ατμόσφαιρας.

Όπως και να χει,
μες το μπλε,
αμολάω ό,τι πορτοκαλί έχω μέσα απ' το πουλί μου
Και όποιος/όποια κάνει το λάθος να ανοίξει τη πόρτα απότομα
ενώ κατουράω
θα έρθει αντιμέτωπος με το
σκυθρωπό, ντροπαλό μου
κρεάτινο μέθυσο ανάμεσα απ' τα πόδια μου
Καλή τύχη.

Παπάρια.
Τα φώτα λιγοστεύουν στα μάτια μου.
Οι ώρες περάσαν.
Παλιά έτρωγα αϋπνίες για βδομάδα και πάνω
πλέον απλά είναι όλα γαμάτα.
ύπνος πολυτελείας.
Παπάρια. Πούλο.

Το ποτάμι δίπλα μου
απαιτεί να του δώσω σημασία,
τα σκυλιά απέναντι
διασκεδάζουν να με κατακρίνουν με κραυγές,
οι λάμπες από πάνω
φωτίζουν σαν ανακριτές,
τα πλακάκια από χάμου,
ζορίζονται σαν αρσιβαρίστες.

Να'στε καλά όλα εσείς
Που μπορώ ακόμα
να σας πληκτρολογώ
και να σας θυμάμαι.

Το ζερό αυτό σας θυμάται.
Όπου να'ναι, αν συνεχιστούν οι πόνοι
ίσως όχι.
Καλή τύχη μωρέ.