ΤΥΠΟΙ ΜΠΕΚΡΗΔΩΝ PART 3

1)Επιχειρηματίας μπεκρής (ο οραματιστής)
------------------------------------------------
Τους ξεχωρίζεις από χιλιόμετρα, κυρίως επειδή από ένα σημείο και μετά, και ενώ έχουν καθίσει εδώ και ώρα στο μαγαζί, το μάτι σου τους πιάνει να κοιτάνε έντονα αριστέρα και δεξιά, τα δοκάρια, τα καναπέδια, το χώρο του DJ, τα ποτά. Στην αρχή, όπως είναι φυσικό, θεωρείς ότι τσεκάρουν το χώρο- μετά από λίγη ώρα όμως, και μέσα σε φάση σούρας, έχουν ήδη πιάσει κεφαλοκλείδωμα το μαγαζάτορα (ο οποίος πολύ πιθανό να ναι και αυτός σούρα) και του αναλύουν ολόκληρο επιχειρηματικό σχέδιο: θα βάλεις καναπέδες εκεί, θα τραβήξεις τους άλλους απέξω, θα το ανοίγεις το μαγαζί σα καφετέρια και το πρωί, θα βάλεις τέτοια μουσική για τέτοια ώρα... κοίτα να δεις. Σαν θεατής και ακροατής, χασμουριέσαι απ' το πρώτο λεπτό, αν τύχει να πέσεις πάνω τους. Αλλά πάντα φανταζόμουν ότι, αν είχα μαγαζί, και ο κάθε επιχειρηματίας του ζύθου ερχόταν και μου πρηζε τα παπάρια με το πώς θα έπρεπε να δουλεύω το μαγαζί μου, μάλλον θα τα'παιρνα στη κράνα. Και το πιο αστείο: οι τύποι φέρνουν τις πιο άθλιες δικαιολογίες πάντα, για να δικαιολογήσουν το οποιοδήποτε όραμά τους. Δε νομίζω να έχουν σχέση οι τεκτονικές πλάκες αν σούρθηκαν αναμεταξύ των, αγορίνα μου, με το γιατί πρέπει να επενδύσω στο να βάλω πιο παχιά μαξιλάρια στους καναπέδες.

2)Σουρεαλιστής μπεκρής (ο άρχοντας των ψευδαισθήσεων)
--------------------------------------------------------------
Γνωστότατη, υπερ-συνηθισμένη κατηγορία. Αγαπητή ίσως, μιας και, ας το παραδεχτούμε, όλοι μας στη σούρα, έχουμε την τάση να μπλέκουμε θέματα και να τα στριμοκωλιάζουμε στην άκρη της γλώσσας μέχρι να τα εκτοξεύσουμε σε ανυποψίαστους συναδέλφους αλκοολοκαταναλωτές. Αυτοί οι τύποι όμως παίρνουν χρυσό μετάλλιο άνετα. Οι συζητήσεις ξεκινούν από τους U2, πχ, μέσα σε 10 λεπτά πάνε στο 30 κόσμο, από κει στο γιατί τα αποδημητικά πουλιά πετάνε σε ομάδες και πόσο εντυπωσιακό είναι να το βλέπεις σε συννεφιασμένους ουρανούς, σε 5 λεπτά θυμάται πόσο του λείπει το παστίτσιο από το χωριο, και κλείνει με ένα μελαγχολικό μειδίαμα για τότε που πήδηξε τη κόρη του περιπτερά μέσα στα καλάμια, στο ίδιο χωριό πάντα. Δε λέω. Έχει ίσως μια ροή σκέψεων. Έχω παρατηρήσει επί του θέματος, ότι αυτό είναι μια τέχνη που δε κατέχει ο κάθε μπεκρής. Υπάρχουν πολλοί πχ, που λένε ό,τι έχουν να πουν, μένουν σιωπηλοί όσο τους μιλάει ο άλλος σκεπτόμενοι ό,τι μαλακία θες μέσα στο καζάνι τους, και απαντάνε με αλλαγή 180 μοιρών στη συζήτηση. Αλλά όχι- οι συγκεκριμένοι φίλε κρατάνε τουλάχιστον τα προσχήματα- είναι πώς σου σκάει το κάθε ερέθισμα στη γκλάβα κείνη την ώρα, ξέρω γω, η ιδέα πώς μεταφράζεται σε εικόνα. Αλλά όπως και να'χει, well done.

3)Μουλωχτός μπεκρής (ο κανόνης)
----------------------------------------
Καταρχάς, να εξομολογηθώ ότι, όπως και πολλοί από σας φαντάζομαι, έχω ενδώσει πολλές φορές στο πολυαγαπημένο "κανονάκι" σε μαγαζά. Η τέχνη του κανονιού (ή "πιστόλα" αν θέλετε) είναι μια ικανότητα που για να την αποκτήσεις πρέπει να περάσουν χρόνια και χρόνια. Λεπτεπίλεπτες κινήσεις, σίγουρες για τον εαυτό τους, εκμετάλευση της ατμόσφαιρας του κάθε μαγαζιού, πολλά εν πάσει περιπτώσει, που δε μας σηκώνει και βδομάδα ολόκληρη να τα αναλύουμε. Οι συγκεκριμένοι τύποι είναι αφόρητα διασκεδαστικοί, ενοχλητικοί, ή συμπαθείς, αναλόγως της καύλας σας. Αλλά όπως και να'χει, να θυμάστε: όταν πάτε να μπείτε σε ένα μπαρ και την ίδια στιγμή βγαίνουν άτομα που φαντάζουν αδιάφορα, αλλά την ίδια στιγμή, με το που στρίψουν απ' τη γωνιά, αρχίσουν να γελάνε ευχάριστα, τότε δύο συμβαίνουν: είτε είναι πετυχημένοι κανονάκηδες (και ναι, το γέλιο και οι εναγκαλισμοί είναι ένα είδος τελετουργικού, αν θέλετε, για την επιτυχία του να φύγουν χωρίς να πληρώσουν, ή να πληρώσουν λιγότερα απ'ό,τι χρωστάνε καθαρά), είτε η φάτσα σας είναι υπέροχα διασκεδαστική και φέρθηκαν ευγενικά.

4)Ψυγειομπεκρής (ο αποτυχημένος κομικός)
----------------------------------------------
Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν χιούμορ. Οκέη. Ούτε γω ιδιαίτερα, απλά είχα την ευτυχία να γνωρίσω μερικούς που το κατέχουν και γαμάει. Αλήθεια γαμάει, πέρα από υποκειμενικότητες περί του "τι κάνει το καθένα να γελάει". Ή το'χεις, ή δε το'χεις. Είναι ίσως άβολο, να είσαι σε μια παρέα, απ' την οποία ένα άτομο χωρίς χιούμορ, εκτοξεύει συνέχεια κρυάδες, και απαιτεί από σένα να γελάσεις. Το κατανοώ. Αλλά ρε πούστη, αν η ίδια παρέα είναι στο μπαρ, και κάποιο παρόμοιο άτομο έχει γίνει λιάρδα, δε σε σώζει τίποτα. Κάνε το σταυρό σου, κάνε στσιμπούκι στον Αη Γιώργη, δε ξέρω, ό,τι αισθάνεσαι καλύτερο, αλλά να ξες ότι θα σε φάει η μαρμάγκα. Ο ψυγειομπεκρής θα σε βομβαρδίσει με ένα μάτσο απαίσια λογοπαίγνια, αποτυχημένα ανέκδοτα (τα οποία παίρνουν ώρα, και τα οποία, μα το θεό, παίζει να μπερδέψει σε βαθμό κακουργήματος, ή, παίζει τα ανέκδοτα να γαμάνε σαν ανέκδοτα, αλλά να τα πει τόσο κατακρεουργημένως ευνουχισμένα, που να ξενερώσει και καυλωμένο ελέφα), ανούσιες δήθεν πιπεράτες ιστορίες (καρφώστε το καλά στο νιονιό σας: το να λέτε απλά μια ιστορία που έχει σεξ και πούτσες και μουνιά, θεωρείται αστείο μόνο από βρέφη, ανοργασμικές θεούσες και 14χρονα που ακόμα φαντασιώνονται πως είναι το γυναικείο όργανο αναπαραγωγής), ή και καλά "ψαγμένο" χιούμορ, "εγκεφαλικό", όπου "εγκεφαλικό" εννοείται εγκέφαλος αμοιβάδας βέβαια. Κοίτα να δεις: σαν ευγενής παπάρας σε βαθμό παρεξηγήσεως, συνήθως χαζογελάω μέχρι να σουρώσω καλά, μετά απλά όλα γυρίζουν και δε προσέχω τίποτα, οπότε άστον να μιλάει και γάμα τον. Οι πιο σπαθί τύποι, έχουν όλο το δίκιο του κόσμου να τους κάνουν κλύσμα με μίσος μέσα στο μαγαζί. Τους αξίζει.

5)Βαρβατομπεκρού (η αγριογκόμενα)
----------------------------------------
Πείτε με μαλάκα, οι γυναίκες της παρέας, αλλά το γυναικείο φύλο το ψιλοσνομπάρω στα ποτά. Δε λέω ότι δεν υπάρχουν γυναίκες που βάζουν κάτω άνετα άντρες στο πιοτί, αλλά, ούτε έχω τύχει να γνωρίσω καμία τέτοια, ούτε και πιστεύω ότι είναι πολλές. Άρα εδώ μιλάμε με τα δικά σας δεδομένα/μέτρα, ω πανέμορφες (έτσι, να βγάλω και μια ευαισθησία καλλιτεχνική, να πιάσω και γκόμενα, που είναι και ο απώτερος σκοπός της τέχνης). Η βαρβατομπεκρού θα νιώσει ζαλάδα, και, ίσως δήθεν απειλούμενη, θα σφιχτεί, θα κρατηθεί από τη μπάρα δυνατά, θα μασουλάει πατατάκια κοζάροντας σα μπάτσος τους πάντες, θα είναι στη τσίτα ρε αδερφέ. Αν κάποιος κακόμοιρος, δε, κάνει το λάθος να πάει να της τη πέσει, θα φάει είτε σνομπάρισμα, είτε βρίσμο του αιώνα- "ποιος είσαι συ", "τι νομίζεις ότι κάνεις", "πουτάνα με πέρασες ρε μαλάκα" και τέτοια. Μερικές, θεωρούν καλό να βρίζουν τον άλλο μες τα μούτρα του επί 3 ώρες, αγνοώντας το ότι, αν ο άλλος, άντρας γαρ, νευριάσει και με το δίκιο του, δε το χει και πολύ να της χώσει καμιά μπουνιά στο κούτελο. Οπότε κοπέλες, ηρεμάτε και χαλαρώστε. Όλος ο κόσμος σας ανήκει.

6)Μαέβιους Παχατουρίδης (ο κωλοκαλλιτέχνης)
----------------------------------------------------
Ναι, ίσως λίγο "ιδιαίτερο", αλλά δεν είναι και σπάνιο. Δε θα αναφερθώ καν σε dress codes και τέτοια. Δε θα αναφερθώ καν στην σεξουαλική προτίμηση, συνήθως, αυτών των τύπων (λέω "συνήθως". οκέη. Λέω, "ΣΥΝΗΘΩΣ". Δω μέσα πολιτικάλυ κορέκτ μαλακίες δεν έχει, γκέγκε;). Τίποτα από αυτά δεν είναι ουσιαστικά ενοχλητικό. Αυτό όμως που σε κάνει να θες να αρπάξεις γρύλο και να τους αδειάσεις τα αιμοπετάλια στο τραπέζι, είναι ότι νιώθουν την απέραντη, την ΑΙΩΝΙΑΑΑΑΑ, την ΜΕΓΑΛΗΗΗΗΗΗΗ ανάγκη, να δείξουν σε όλους, πόσο καλλιτεχνάρες, θεωρητικά έστω, είναι. Και "ο Τζιραλντάιο αυτό" και "ο Ιερώνυμος Μπος" το άλλο και "ο Ρόρρης, πήγα στην έκθεσή του, μεχ, μέτριααααααα", ναι, λες και μπορείς να ζωγραφίσεις εύκολα σα το Ρόρρη, παλιοπουτανίτσα πεοκαταναλώτρια. Τα λόγια είναι απλά: (1) οι θεωρητικές γνώσεις από μόνες τους δε σε κάνουν καλλιτέχνη, αν είσαι κλειστόμυαλο αρχίδι που περιφρονεί τα πάντα εκτός από την αντανάκλασή του στο καθρέφτη, (2) η τεχνική δε σε κάνει καλλιτέχνη, αν είσαι κλειστόμυαλο αρχίδι που περιφρονεί τα πάντα εκτός από την αντανάκλασή του στον καθρέφτη, (3) ο συνδιασμός αυτών των δύο δε σε κάνει καλλιτέχνη, αν είσαι κλειστόμυαλο αρχίδι που περιφρονεί τα πάντα εκτός από την αντανάκλασή του στο καθρέφτη, (4) το να ψάχνεις να γίνεις καλλιτέχνης, είναι τόσο μαλακισμένο, όσο και το να γαμάς τη γκόμενά σου, και να τη ρωτάς όλο συναισθηματικότητα, "σε πονάω αγάπη μου;". Άντε ρε μαλάκες, άντε.