Στάχτες

Απόψε ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω μερικούς ανθρώπους
που δε τους γνώρισα ποτέ
αλλά με έκαναν άντρα με το τρόπο τους.

Το ρεμάλι πχ από τους Pantera, τότε,
που κοπανιόταν και γκάριζε,
και σου δειξε οτι και ο μεγαλύτερος κρετίνος του κόσμου, ο πιο μπουνταλάς πρέζος, μπορεί να σε κάνει να στέκεσαι με γροθιές σφιγμένες και ότι είσαι δυνατός όσο τίποτε άλλο στο κόσμο.

τον Μπύχνερ και συγκεκριμένα τον Βόυτσεκ,
η μισή ψυχή μου σε γράμματα
"Να σκοτώσω τη σκύλα. Να τη μαχαιρώσω"

τους στίχους των Catharsis, τον Bryan.
Η μεγάλη γκιλοτίνα που κάνει τη ρυθμική της δουλειά,
σε κάθε κεφάλι που δε σκύβει
"One, by one, by one"

τον Spice που φώναζε,
μες την μεγαλοπρέπειά του,
"I'm not addicted. That's what you all say"
και με βοήθαγε ανέκαθεν με τα δικά μου.

Τον Μπουκόφσκι. Άντε να το πούμε να τελειώνουμε.
Τόσο απλότητα και ειλικρίνεια, την εκτιμάς
και ας βαριέσαι να την διαβάζεις όλη την ώρα.

Τον Αρτώ.
Πρεζάκια, μουρλαμένε καριόλη Αρτώ.
Υπέροχε Αρτώ.

Ο Φερλινγκέτι γάμαγε και έδερνε.
Μετριοπαθής ίσως για πολλούς αλλά
αυτή είναι η μαγκιά του:
δε δέχτηκε κιόλας το ρόλο του beatnik.
και γαμώ. Και έτσι πρέπει. Και να πα να γαμηθούνε.

Ο Lindberg που ούρλιαζε,
"22 years of pain and I can feel it closing in"
πάρτα. πάρτα πάρτα πάρτα.

Ο McCoy.
Που είπε αυτό:
"Winter without me, seems so beautiful".
Καθίστε σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για το καθέναν από σας,
ΤΩΡΑ.
μαλάκες,
ΤΩΡΑ.

Ο Πανούσης.
Για ό,τι έχει πει σχεδόν.
Απλά.

Το Grim Fandango.
Επειδή είναι όπως είναι.

Και τα μουστάκια.
Μουστάκια.
Τα μουστάκια έχομε, φίλοι.
Μουστάκια.
Αυτό μας έμεινε μόνο.
τέρμα.
Καληνύχτα