Ημερωμένα Λόγια 11

Ο πούστης ο Sartre μας εγάμησε όλους, πατριώτες. Ναι, αυτός, ο Ζαν-Πωλ. Ο απελευθερωτής.

Βλέπεις, δε θα μάθουμε ποτέ το πώς προήλθαμε σαν είδος. Ούτε το πού θα πάμε. Γάμησε μια σαύρα τα βακτήρια, τα οποία μετά γίνανε πιθήκια που στη συνέχεια τα πήρε μια συμπαντική υπερδύναμη πάνω από την εξώσφαιρα και με τη βοήθεια εξωγήινων, μετάλλαξε τον βρωμερό αυτό γόνο σε κάτι πιο ανθρώπινο και αδύναμο, μοιράζοντας τα 7 στέμματα της ψυχής του σε διαφορετικές πραγματικότητες περιστρεφούμενες σα τροχό ώστε να επαναλαμβάνει την υπαρξιακή του μιζέρια επ'αόριστον, μόνο και μόνο για να πεθάνει και να καταλάβει ότι μόνο το σκοτάδι απ' το κασόνι θα βλέπει από δω και πέρα, άντε, κάτι κρυφάκουσε και απ' τα σκουλήκια ότι όπου να'ναι, δυο κωλοτρυπίδες-θέρετρα, μία χάμου και μία απάνω, θα κάνουν πόλεμο και θα ανοίξουν τα κασόνια, ώστε να απελευθερωθεί και το μεγάλο ερπετό στο σκοτεινότερο σημείο της αντίληψης του κόσμου και ο πολυαγαπημένος γιος της συμπαντικής οντότητας να γίνει ένα με τον πιο αγαπημένο του μαθητή/εραστή που το πρόδωσε επίτηδες, αλλά στο τέλος επειδή ο Λάμπης δεν έζησε καλά, μετεμψυχώθηκε στην επόμενη ευκαιρία για ζωή σαν σκώληκας, κι όλα αυτά, μέσα στα μικροτσίπ μιας γιγάντιας μητρικής πλακέτας... αυτό ξέρουμε. Ωραία πράματα ε;

Αν υπάρχει ο παράδεισος, τότε θα περιμένουμε όλοι μια ζωή μπροστά από το ταμείο για να βγάλουμε επουράνιες ταυτότητες, μα δε θα γίνει ποτέ- θα περιμένουμε μέχρι το τέλος πολλών αιώνων, μιας και τα αγγελάκια θα ναι απασχολημένα με το να κυνηγάει το ένα να γαμήσει τα τρυφερά κωλομάγουλα του άλλου, που θα αχνοφαίνονται μέσα από την ομίχλη από τα χνώτα του τεράστιου, υπέρβαρου Πατέρα, στις κοιλάδες της ηρεμίας...βαρεμάρας. Αν υπάρχει η κόλαση, τότε θα κατεβαίνεις χεσμένος στο φόβο για να σου πει ο γεράκος στην είσοδο με βαριεστημένο ύφος ότι, δεν υπάρχει κόλαση, άρα θα ανέβεις απάνω να περιμένεις μια αιωνιότητα για να βγάλεις ταυτότητα. Μαλάκα, ε μαλάκα, που πήγες να τη σκαπουλάρεις. Αν είμαστε στο κωλοΜατρίξ, φέρτε μου το κόκκινο χάπι...και το μπλε μαζί...και ό,τι άλλο πολύχρωμο χάπι σας βρίσκεται πρόχειρο, σε λογική τιμή, ευχαριστώ πολύ. Να κάνουμε υπερσυμπαντική/υπαρξιακοτεχνολογική ψυχεδέλα rave party φάση, να γουστάρουμε, με μισό καμμένο εγκέφαλο στο τίποτα, απ τη μίαν άκρη του διαστήματος στην άλλη. Αν ο τροχός της Σαμσάρα δουλεύει ακόμα, αμφιβάλλω πολύ, γράσσο δεν έχομε, συγγνώμη παιδιά, συγγνώμη για τη καθυστέρηση, εεεεχμ, θα αργήσουν λίγο οι νέες μετεμψυχώσεις, εεεχμ, συγγνώμη, και η φωνή από τα μεγάφωνα κλείνει, και περιμένεις στο άπειρο να δεις τι θα γίνει με τη πάρτη σου, ενώ από πίσω παίζει τραγούδια αναμονής κινητών τηλεφώνων της Βονταφόν. Αν βγήκαμε από πιθήκια ή σαύρες ή οτιδήποτε έμβιο από παλιά, ακόμα καλύτερα, σκαρφαλώνω στη ταράτσα μου, γαμάω μια θηλυκιά ενώ ταυτόχρονα τρώω τις ψείρες της (και παρά τη θέλησή της) και μετά βουτάω στο κενό- πίθηκας έτσι, πίθηκας αλλιώς. Πασπαλίζω και με σκατά την κεραία της τηλεόρασής μου. Αν πάλι, μας φτιάξανε οι εξωγήινοι, ή καλύτερα να βρούμε τα συστατικά της λέξεως, "εκ", "σόι", "γίνει" (ο χειρότερος εξωγήινος είναι πάντα συγγενής σου), χώνω κεραία στη κωλοτρυπίδα μου και στέλνω υπερπλανητική κλανιά κατευθείαν στο μητρικό τους σκάφος, να το διαλύσω όλο- τα μαλακισμένα. Ε μαλακισμένα, που μας αφήσατε δω χάμου. Αν είμαι υποχρεωμένος να ζήσω τα πάντα σα flashback ξανά και ξανά και ξανά (η ωραία αυτοανακύκλωσή μας) σε άλλα σημεία του σύμπαντος/πραγματικότητες, τότε πολύ ευχαρίστως να καταλήξω μπεκρής σε όλες τους, ξανά και ξανά και ξανά- το'ξερα εγώ ότι κάπου την είχα ξαναπετύχει αυτή την Edelsteiner. Αν πάλι, περιμένουμε να ενωθεί ο Ιησούς ο μπάρμπας μαζί με την Ιούδα, να σχηματιστεί το έμβρυο του αύριο αποκομμένο από σκοτάδι και φως, να ξυπνήσει η πόρνη η Βαβυλώνα που σημαίνει αυτοολοκλήρωση και υποταγή στο άγριο, χυδαίο, ανθρώπινο και ειλικρινές, και αν....βασικά, γάμησέ το. Τα αποκρυφιστικά μου θυμίζουν το Σωτήρη- τα βαριέσαι επειδή μιλάνε πολύ. Αν είναι, τέλος, να παίξουνε μπουκέτα ο Ουρανός και η Κόλαση, για να περιμένω γω, είτε να κριθώ, είτε να ξαναξυπνήσω από τον τάφο και να ξανακριθώ... ε γάμησέ με. Πάω ομολογώ και αύριο στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής ότι πχ διακινώ ναρκωτικά και μπλέκω με το σύστημα δικαιοσύνης της Ελλάδας. Ίδιο πράγμα, εδώ και τώρα.

Όσον αφορά το κασόνι;
Μπαχ. Ας με θάψουν παρέα με ένα σκασμό από ουίσκια. Σκοτάδι, ησυχία, ουισκάκι, άντε, να λες και καμιά κουβέντα με τα σκουλήκια, ή να ψιθυρίζεις βρώμικα ανέκδοτα στα καντηλάκια για τη μνήμη σου. Ζωάρα στο θάνατο.

Και έρχεται ο Ζαν-Πωλ, ο Ζαν Πωλ ο Σάρτρης, και λέει πώς, στη πραγματικότητα, πηγή όλης της δυστυχίας του ανθρώπινου όντος, είναι ότι αντιλαμβάνεται βαθιά μέσα του, ότι έχει απόλυτη ελευθερία να επιλέξει οτιδήποτε θέλει για τη ζωή του. Ότι δε γεννιέται με σκοπό, ότι όλα είναι στην επιλογή του, και ότι οι πράξεις του έχουν συνέπειες. Και γι'αυτό, παθαίνει κατάθλιψη όταν καταλαβαίνει το βάρος της ελεύθερης στη πραγματικότητα ύπαρξής του- ότι είναι καταδικασμένος σε απόλυτη ελευθερία.

Να πας να γαμηθείς, Ζαν-Πωλ. Ή μπορώ να σε λέω Ζαν;
Να πας να γαμηθείς, επειδή συμφωνώ απόλυτα με ό,τι λες, αλλά αυτή τη περίοδο της ζωής μου, δε χρειαζόταν καθόλου, μα καθόλου να το ξαναθυμηθώ. Το ότι επιλέγω τι κάνω και το ότι όσο μιζέρια σκορπάω τριγύρω, είναι αποτέλεσμα/συνέπεια μόνο των δικών μου πράξεων και κανενός άλλου.

Ωραία ρε Ζαν. Από κούτσικος, έμαθα να φέρομαι σαν ενήλικας.
Τώρα, πλέον ενήλικας, που θέλω να τα γράψω όλα στα παπάρια μου για λίγο, τα συναισθηματικοαλκοολικοοικογενειακοφιλικά, και να μη με νοιάζει τίποτα, να αισθανθώ λίγο κούτσικος πάλι, γιατί δε μπορώ;

"Faiblesse" μου λέει το τσογλάνι, και μου'ρχεται να του σβουρίξω αγκωνιά.
Φαιμπλές, φαιμπλές. Έτσι είναι.
Ωραία. Σας αφήνω εσάς τους δυνατούς να ξεκουραστείτε.
Πάω για να κάνω log out στο κρεβάτι μου.