Sound In Time

Συνειδητοποίησα προσφάτως ότι έχω καιρό να γράψω κάτι μουσικό. Έξυσα το κεφάλι μου με απορία, ήπια δυο γουλιές νερό, και με το που είδα το "Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ" του Σολζενίτσιν και συγκεκριμένα την απαράδεκτη ζωγραφιά της μάπας του, που'χει για εξώφυλο, συνειδητοποίησα επίσης ότι αυτό γίνεται κατά κύριο λόγο, επειδή δεν ακούω ιδιαίτερα μουσική πια.
Έλα όμως που τα βράδια δω χάμου φαντάζουν τόσο μεγάλα και στεγνά, που κάτι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος για να ξεχαστεί. Εκτός απ' το να κοιμηθεί. Ειδικά αν έχει παίξει μπουνιές με το Μορφέα άπειρες φορές στο παρελθόν και τώρα η πουστάρα με τη ρόμπα και το ασπρουλιάρικο δέρμα αρνείται να έρθει να τονε χουφτώσει για να τονε πάρει ο ύπνος.
Και κάτω από τα Γκούλαγκ, και δίπλα από την αυτοβιογραφία του Ελντριτζ Κλήβερ (που στη πραγματικότητα είναι μισή μαύρο μανιφέστο, μισό θε-μου-πέθανε-ο-Μάλκολμ-ΕΞ +ο πρώτος Χ-Man που πέρασε στην ιστορία+, και μισό πόσο-καυλωμένοι-ήταν-οι-μαύροι-τότε-για-λευκό-μουνάκι-σαν-σύμβολο-ελευθερίας-απέναντι-στον-λευκό-φασίστα), είδα την καμμένη κόπια μου σε παρακμιακό cd antegrammeno του "Sound In Time" των Lungfish. Ω φώτα!
Τόσο καιρό να μη γράψω ένα σωστό άρθρο για δαύτο.
Τώρα, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι, το να ονομάζεις τον Σολζενίτσιν και τον Κλήβερ σε μια εισαγωγή κειμένου για το "Sound In Time" των Lungfish, είναι, στη καλύτερη, εκτός από άκυρο, και ψευτοεπίδειξη λιτερατούρικης επίγνωσης. Στο "Sound In Time" όμως υπάρχει λίγο απ' το πνεύμα και των δύο, όπως και αρκετών άλλων, είτε μέσω της κυκλικής προσέγγισης της μουσικής, είτε μέσω των μανιφέστων σουρεαλισμού/μαγείας/κοινωνικής αφύπνησης του σαλεμένου Daniel Higgs.


Ακόμα θυμάμαι τη πρώτη φορά που πήρα πρέφα αυτό το τύπο. Μέσω Lungfish, αλλά και solo πλέον, μιας και άργησα να τους προλάβω σα μπάντα πριν πέσουν σε χειμμερία νάρκη επ'αορίστου. Δε θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου, και θα πω ότι πρώτα απ'όλα, μου κανε εντύπωση η γενειάδα του. Το παρουσιαστικό του γενικότερα. Ανέκαθεν συμπαθούσα τους άντρες με γενειάδα, εκτός κι αν κρατούσαν κόφτη κάρβουνου και με πλησίαζαν με μισοχαμόγελο σαλεμένο, ψελίζοντας "Πάμε στα δάχτυλα του ποδιού τώρα, Ηλία!". Η παρουσία του γενικότερα- ένας σαλεμένος προφήτης να παλεύει μόνος του στη σκηνή, να χορεύει ιδιόμορφα, υπνωτισμένος από το μουσικό περίβλημα πίσω του, να εκτοξεύει κατάρες σε θεούς και δαίμονες τη μία σαν αφηνιασμένος, και την άλλη να μένει ακίνητος και να ψέλνει βελούδινα. Μεσμερίστηκα μεμιάς. Τα μουσικά ήταν αναπόφευκτο να μην έρθουν από κει και πέρα, καθώς, όπως κι εσείς φαντάζομαι τις περισσότερες φορές, για να μου αρέσει μια μπάντα, πρώτ' απ'όλα κοιτάω τη μουσική. Αλλά για να ΛΑΤΡΕΨΩ μια μπάντα, πρέπει να υπάρχει η εικόνα, η περσόνα, το ΤΣΑΦΦΦ που λέμε, το έστω-κάλπικο-μα-στην-ουσία-υπέροχο είδωλο, να σε αρπάξει απ' τα μαλλιά και να σε κάνει ό,τι θες.
Ναι, είμαι πουτάνα στη μουσική.
Ή μάλλον ήμουνα.
Από όλη τη δισκογραφία λοιπόν, το "Sound In Time" ξεχώρισε σχεδόν με το ζόρι. Φασιστικά, θα' λεγε κανείς. Ίσως επειδή εδώ συγκεκριμενοποιούν πιο πολύ το τι θέλουν να πετύχουν; Ίσως επειδή σε σημεία "βαράει" (και όπου "βαράει" στη συγκεκριμένη περίπτωση = ροκ'ν'ρολ, όχι " 'εβυ μιεταλλ") περισσότερο απ' τα άλλα; Δεν έχω καταλήξει ακόμα και ποτέ δε θα καταλήξω, ίσως.
Ένας δίσκος που ξεκινάει με μια πανέμορφη εισαγωγή με το επίσης πανέμορφο όνομα "Constellations", δε μπορεί να μη τραβήξει την προσοχή. Ούτε ένα "To Whom you were born", με το μετα-punk χλεμπόνι να γίνεται ένα με την κυκλοθυμική, σαγηνευτική μελωδία, και τον Higgs να σε ρωτάει στη μάπα, από πού, πότε και από ποιον προήλθες. Και όταν ο δίσκος αυτός συνεχίζει με το "Jonah", όπου ο Higgs μέσα σε rock'n'roll μοτίβα, άμεσα και ειλικρινή, σκούζει για "μισθούς αμαρτίας" και προειδοποιεί για το νέο κήτος που απειλεί να καταπιεί τον Ιωνά μέσα σου, ξέρεις ότι θα κολλήσεις, γιατί το ταξίδι είναι ήδη μαγικό.
Το "Solid State" είναι άρτια δομημένο, μινιμαλιστικό, και με δυο φωνές ταυτόχρονα να σε υποτάσσουν και από τα δύο ηχεία. Και γενικά, δε ξέρω αν υπάρχει κάποιο νόημα στο να σας χαλάσω εγώ το ταξίδι σας, επειδή με έπιασαν τα δικά μου τα γλυκούλια απόψε. Αλλά ταυτόχρονα θα ήταν έγκλημα να μη σταθώ έστω και λίγο στο τιτάνιο "Signpost", ένα μελαγχολικό παιάνα που ίσως γουστάρετε να σιγοτραγουδάτε καλοκαιρινά βράδια με τη πλάτη σε χαλίκια, στο αυτί του "αμόρε" σας, όχι επειδή σας έπιασαν τα εφηβικά σας και θυμηθήκατε μπαλάντες τύπου "Holiday" από Σκόρπιονς, αλλά επειδή κατανοείτε βαθύτερα ότι η μοναξιά σας, ακόμα κι όταν είστε με στρατό ολόκληρο από "έρωτες", είναι η μόνη αξιοσέβαστη πυξίδα στο ταξίδι από τη μήτρα ως τους σκώληκες κει χάμω.
"If you'll be my signpost, if you'll be my signpost" και οι φαντασματένιες νύφες του προφήτη στήσανε χορούς.

Πολλοί αποκαλούν μουσικά το δίσκο, "post-punk". Κι εγώ μαζί τους. Και όλοι εμείς είμεθα οι ίδιοι που θα τρέξουμε να ψαρώσουμε με τ τελευταίο ποστ-σκουπιδαριό-έκτρωμα που επειδή έχει τρία ακόρντα παραπάνω και σε σημεία "σκοτεινιάζει" (Ω ΓΟΥΑΟΥ), το λέμε "θρίμαβο της ατμόσφαιρας", "εξομολόγηση με το εγώ", "βουτιά στα ενδότερα", "χαρά του Γιουνγκ" κλπ κλπ. Εδώ μέσα μάγκες κρύβεται η μαγεία όλη, αρκεί να γουστάρεις να βουτήξεις. Ο δίσκος ο ίδιος άλλωστε, τελειώνει όπως ξεκινάει, με το "Constellations" σχεδόν ίδιο- ο κύκλος δηλαδή κλείνει, πήρες ό,τι είναι να πάρεις από το ταξίδι σου, αλλά όπως δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει και τέλος- και η ζωή σου συνεχίζει.



Είναι αλήθεια ότι πλατειάζω σε σημεία, και θα πλατειάσω λίγο ακόμα. Αλλά ξύνω το μουστάκι μου πιστεύοντας ότι όσοι γράφουμε δω μέσα, ό,τι μαλακία και να πούμε, τουλάχιστον θα είναι ειλικρινής. Μιλάω έτσι, ας πούμε, για ένα δίσκο, και κάποιος θα πει, "Σιγά τα ωά". Λογικότατο και πολύ υγιές. Άλλωστε, βρίσκεστε σε ένα χώρο που σχεδόν καθημερινά η αφεντιά μου παίρνει παραπάνω θάρρος απ'όσο ίσως πρέπει, για να σας ψιθυρίσει μεθυσμένα σκέψεις και εικόνες από τη ζωή του- ω "ζωή" του, 8 η ώρα το βράδυ λήγει κάθε μέρα η μέρα. Και κατανοώ ότι δεν μπαίνει κανείς σε blog για να διαβάζει ιστορίες της ζωής του άλλου, πόσο μάλλον αυτοσχέδια "ποίηση" με τη μέθοδο τριών δαχτύλων (a.k.a "ποιοοοοο πληκτρρρ δωωωω ααα; "φφφφ", "φ", ΤΣΑΚ-ΤΣΑΚ-ΤΣΑΚ). Ίσως έτσι να'ναι και το λογικό, τώρα που το σκέφτομαι, καθώς, αν θες να διαβάσεις τέτοια ΣΩΣΤΑ, πας δίπλα από το ιντερνέ-καφέ που συχνάζεις, σε ένα ωραίο μέρος που λέγεται "βιβλιοπωλείο" και αντί να χαλάσεις 5 ευρώ για να κάνεις τσατ ή να δεις μπλογκ ή να παίξεις ΝΤΟΤΑ (η μικρή εξερευνήτρια;), αγοράζεις ένα ωραίο πράμα με σελίδες και ενίοτε και χρωματιστό εξώφυλο.

Δεν ειρωνεύομαι.

Τώρα όμως μιλάμε για το "Sound In Time". Και δεν είμαστε μεθυσμένοι, κυρίως λόγω των κοινωνικών λειτουργών του χωριού και της αποτοξίνωσης που σημαίνει αυτόματα αυτό. Άρα κάνουμε μεγαλύτερη προσπάθεια για ειλικρίνεια σε προσωπικά στοιχεία, μιας και αύριο δε θα'χουμε την ψευδοάμυνα του "Τιιιι;; Τιλέειεδώρεμαλάκααα;! Ποιος το γραψε αυτό;!". Και μιλάμε σαν ερωτευμένες κορασίδες για ένα δίσκο τον οποίο για διάφορους λόγους και σε συγκεκριμένες φάσεις (ΧΑ- σας την έφερα!) τον ακούγαμε και θέλαμε απλά να βγάλουμε φτερά και να πετάξουμε μακριά απ'όλα, μετά δε, όσο προχωρούσε, απλά υποκύψαμε στα θέλγητρά του και κοιμηθήκαμε μαζί του, αποφασίζοντας πως είμαστε οι κυρίαρχοι του σύμπαντος, έστω και για μισή ώρα, επειδή ανακαλύψαμε από τι, από ποιον και πού προήρθαμε. Τα' χουμε ξαναπεί ίσως: λάστιχα λεωφορείου, ροχαλητά από τριγύρω, σκοτεινοί δρόμοι με ραμμένα στόματα, και πυγολαμπίδες αντί για πόλεις φωτισμένες- αυτός ο δίσκος ήταν τότε μόνο η "φωνή". Και η "ηχώ" μαζί, αν γουστάρετε. Εγώ γουστάρω.

Προτείνω ανεπιφύλακτα να τον ακούσετε. Για την ακρίβεια, κι επειδή δεν θέλω να γίνομαι βάρος και να τρώω ελεύθερο χρόνο από κανέναν, ειδικά από άτομα που δε ξέρω προσωπικά αλλά με κάνουν χαρούμενο με το να με επισκέπτονται πού και πού (διότι σε αυτούς που ξέρω προσωπικά αρκετά χρόνια, τους έπρηξα το πούτσο απίστευτα για να τον ακούσουν, χαρ-χαρ-χαρ), βρήκα ένα link στο google για mediafire:

http://www.mediafire.com/?03ywbelnjsd

Το δοκίμασα, δουλεύει.
Αν έχετε το χρόνο, θα ήταν ωραία διαδικασία για σας να το κατεβάσετε και να του ρίξετε μιαν αυτιά. Και μη το βιαστείτε. Κάντε το όταν θα είστε κιουλ και free απ'όλους και όλα, μοναχούλια που λένε, και αφεθείτε απλά. Νομίζω έτσι ίσως θα είναι πιο αποτελεσματικό- ακόμα καλύτερο αν το περάσετε σε mp3 players ή το κάψετε σε cd και το ακούτε ενώ ταξιδεύετε, στο δρόμο- είναι τέλεια μουσική ΚΥΡΙΩΣ για αυτό. Αν είναι και πρωινές ώρες πριν ξημερώσει το ταξίδι, ακόμα καλύτερα.
Αν το κατεβάσετε πάντως και το ακούσετε, κάντε μου τη χάρη να αφήσετε ένα comment να μου πείτε την άποψή σας. Ακόμα και ένα "Γαμήσου μαλάκα, έχασα τσάμπα ώρα με δαύτο το σκουπίδι" είναι καλό, δε θα με στεναχωρήσετε. Ίσα ίσα θα με κάνετε ένα χαρούμενο ρακούν. Και όσοι ήδη το χετε υπ'όψην, μαζευτείτε ντε, να ανταλλάξουμε εμπειρίες. Μη ντρέπεστε.

Και γω συνταξιδιώτης είμαι.