Χελιδόνια

Λέγαμε με το Νικόλα
για τις σκέψεις
πάλι στον ίδιο χώρο
στο ίδιο μπαράκι

Για τις σκέψεις που είναι αυτόβουλες
και αυτές που συνδέονται με το σώμα και τις αντιδράσεις του.

Η μόνη σκέψη που μπορώ
να δεχτώ
πλέον
κουρασμένος
είναι ότι ο καθείς
σκέφτεται
αναλόγως του πώς βλέπει
ένα χελιδονάκι.

Πάρε στη χούφτα σου
ή φούχτα σου
ένα χελιδονάκι
και δες πώς πεταρίζει
η ζέστα από τα φτερά, ας πούμε
το ελαφρύ τσίμπημα
απ τα νύχια στα πόδια του
το βλέμμα με τα γαλάζια μάτια
κατευθείαν στα δικά σου
τα πίπουλα
να πεταρίζουν αγχωμένα
η αίσθηση ότι
στα χέρια σου
έχεις κάτι που έχει καρδούλα
και πεταρίζει πάνω σου
ανήμπορη να κάνει κάτι άλλο
παρά να δεχτεί ό,τι μοίρα
της
χαρίσεις.

Κάπως έτσι πάνε και οι σκέψεις.
Συνέχεια το'χεις στο χέρι
το χελιδόνι
Και κάποια στιγμή
βαριέσαι
να σκέφτεσαι τι να το κάνεις
όταν έχεις μάθει να λυσσάς
με τα σαγόνια σου
και να του
καταπίνεις τα έντερα
ή όταν έχεις μάθει
να το κρατάς σε λήθη
χαϊδεύοντάς το
μέχρι να ψοφήσει,
αποφασίζεις ότι δε σε νοιάζει.

Τεντώνεις τα χέρια
και το παρατάς στη φωλιά του
ή αν μπορεί να πεταξει
να φύγει μακριά
από την χούφτα σου
τη "θεϊκή".

Η παγίδα είναι με το τελευταίο
χελιδόνι,
πάντα.
Ψοφάνε όλα τ'άλλα.
Μένει αυτό.
Έχεις στα χέρια σου
ό,τι μπορεί να συνεχίσει
μια ουρά
από πράξεις.

Και πάλι
"Φύγε απ τη χούφτα μου"
Φύγε.

Και μεταξύ τελευταίας μπύρας
και τελευταίου τσιγάρου
έφαγα αρκετό σοκ
για να αποβάλλω το λιοντάρι από μέσα μου,
αλλά να ξεκοιλιάσω και το τελευταίο χελιδόνι.

Διότι τα σέρνικα τα λιοντάρια
τεμπέληδες είναι.
Τα πουλιά όμως
όταν είναι να τα ταϊσεις
απ το χέρι σου
σκοτώνονται μεταξύ τους
με βιαιότητα
για να
φάνε.