Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Υγρά μπαρούτια και κανείς τριγύρω να ρουφήξει



Θα θελα σα δαιμονισμένος να γραφα μπαρουτοκαπνισμένες ιστορίες σήμερα
για τσιγαρίλα στο μπαρ, για "εξτραβαγκάντζες" του τίποτα που σβήνουν
όπως οι ήρωες της Ιστορίας σε μια κόλλα χαρτί,
για φιγούρες που χορεύουν μπρος απ τα τραπέζια,
προσφέροντας αφιλοκερδώς καθημερινές εμπειρίες ζωής.

Ποτέ δε μπόρεσα να γράψω μπαρουτοκαπνισμένες ιστορίες όμως.

Μόνο για το πορτοκαλί το βαθύ,
από τη λάμπα πετρελαίου στο τραπέζι,
που σβήνει αργά και μελετημένα
όπως και οι ανάσες ενός ατοιμοθάνατου.

Το καφέ και κόκκινο της μπάρας της ξύλινης
από τις αντανακλάσεις του τίποτα
δηλαδή εμάς
και του όλου,
δηλαδή των άψυχων αντικειμένων, σε κύκλους, σε κύκλους τριγύρω.

Το χρυσαφί που σιγοκαίει
στην άκρη φτηνών τσιγάρων
και απλώνεται από το λαιμό ως τα πλεμόνια
σαν φασαριόζος συγγενής σε οικογενειακό τραπέζι
που τον δέχεσαι χαμογελώντας
ενώ πονάς.

Το βαθύ μπλε του ορίζοντα
με μορφές να σούρνουν δερβίσικες φιγούρες
και πλοκάμια του "ίσως" να στροβιλίζονται αυτοβούλως
σιγομουρμουρώντας σου:
¨τίποτα δεν ειν εδώ
παρά τα ίδια και τα ίδια όπως πάντα"
Φχαριστήσου λοιπόν την απάτη.
Δώρο πολύτιμο.

Για τα μπουκάλια τα άδεια στα ράφια για ντεκόρ
που μετά από λίγο μοιάζουν με στόματα εμβρύων
σε σειρές, σε σειρές,
να περιμένουν το βυζί απ το Παράδεισο να το αρμέξουν με τα χείλια τους
φτύνοντας ενίοτε σταγόνες στα πλακάκια
παγίδες για μας, τους αμαθείς.

(66 είναι απ' αριστερά πάντως.
Τα μέτρησα ξανά σήμερα.)

Για την στιγμή που καθορίζει τα πάντα.
Που σου βγάζει το ενδότερο,
τη φωτιά στον ουρανίσκο που σου καίει κάθε μέρα,
και σε μετατρέπει, έστω και για λίγα δεύτερα,
στον ήρωα της δικιάς σου, προσωπικής ταινίας
(έστω και για λίγα δεύτερα)
Το τσακάλι το μικρό, και όλο το μπαρ γεμίζει άμμο
και θυμίζει έρημο.

Και αν σε αυτή
τη γλυκόπικρη,
πολύτιμη,
αγία στιγμή,
κατανοούσες κιόλας φίλε μου,
όλα αυτά που
κρύβεις
κάθε μέρα κάτω απ τα φουστάνια
της καθημερινότητάς σου,
ότι θα πρεπε να χοροπηδάνε σε άσπρα πέπλα
σαν ελιές μετά από ματσουκιές
δε θα χες χρόνο να γκρίνιαζες για τίποτα.

Αλλά τώρα γκρινιάζεις.
Και έτσι είναι καλύτερα.

2 σχόλια:

γιώργος είπε...

μου ρθε μια ακατανίκητη επιθυμία να ακούσω το whorehouse blues. και θα το κάνω...

Λιος είπε...

Υπέροχο κομμάτι.
Ειδικά για "τέτοια" κι "άλλα", με πιανς.