Ζωή σε 5 βήματα

-Σκηνή 1
Δωμάτιο με άμμο στο πάτωμα. Μοιάζει με έρημο.
Μικροσκοπικοί σκώληκες τρυπώνουν μέσα και έξω από το έδαφος.
Είσαι σίγουρος ότι,
αν μπορούσες να κόψεις τη σάρκα της ερήμου με μαχαίρι
μέσα στα εντόσθιά της θα χε σκουλήκια επίσης.
Ορίζοντας δεν υπάρχει
και ο ουρανός είναι κίτρινος
όπως και ο ήλιος
όπως και η άμμος
Ένας πίνακας του Βαν Γκογκ που τυφλώνει.
Περπατάς και σε ένα σημείο πέφτεις κάτω από τη πείνα
και πεθαίνοντας, συνειδητοποιείς ότι
έκανες μόλις δυο βήματα
δε ταξίδεψες καθόλου.
Τα σκουλήκια σε τραβάνε κάτω
και σιγομουρμουράει το κουφάρι σου πλέον
αμανέδες και κατάρες ταυτόχρονα.


-Σκηνή 2
Διαμέρισμα. Μεγαλώνει και μικραίνει κατά βούληση.
Δεν έχει έπιπλα, παρά μόνο ένα χαλί.
Αέρινες φιγούρες φέρνουν βόλτες στο σαλόνι
Μοιάζουν με αβατάρες ξεχασμένων θεών
τα γεννητικά τους όργανα γίνονται ατμός
και ξαναφυτρώνουν
κάθε δεύτερο που περνά.Ανοίγει η πόρτα
οι σκιές τρέχουν πανικόβλητες και μπαίνουν μες τους τοίχους
Μπαίνεις και ξαπλώνεις στο χαλί
σωριάζεσαι λιωμένος από αλκόλια
και μόλις πέσεις λιπόθυμος
οι σκιές επιστρέφουν και χορεύουν από πάνω σου
βγάζοντας μικροήχους, απαίσια τσιρίγματα
και αναλόγως των ορέξεων,
είτε θα σε χαϊδέψουν στοργικά
είτε θα σε ξυπνήσουν βίαια το βράδυ,
δείχνοντάς σου την πραγματική, απαίσια μορφή τους:
Εσένα στο καθρέφτη.
(Επαναλαμβάνεται επ αορίστου)


-Σκηνή 3
Μεγάλη αλάνα.
Καμμένα στάχια παντού, στάχτη στην ατμόσφαιρα
Στο βάθος, ίσα ίσα, σα κουκίδα, αχνοφαίνονται φιγούρες
να τριγυρνάνε σε κοπάδιασα μυρμήγκια
Αριστερά, μια σειρά ανεμόμυλοι που φέρνουν σβούρες
ρυθμικά, αργά, με θόρυβο αντίστοιχο
του να πατάς σε ξερά χόρτα το καλοκαίρι.
Κάθεσαι και παρατηρείς, απλά παρατηρείς
καθισμένος στα στάχια
Η κίνηση των ανενόμυλων σε κάνει να αισθάνεσαι γέρος
και κουρασμένος
αλλά ταυτόχρονα, παρατηρώντας τα κοπάδια από φιγούρες στο βάθος,
χαμογελάς και αισθάνεσαι ολοκληρωμένος για πρώτη φορά
μετά από καιρό.


-Σκηνή 4
Παλιός πεζόδρομος. Έχει λάμπες. Πολλές λάμπες.
Μεγάλα κόκκινα φώτα στα αριστέρά,
μπλε λάμψεις λυκόφωτος στα δεξιά,
άσπρη ομίχλη ευθεία μπρος
και κατάμαυρο, πίσσα σκοτάδι προς τα πίσω.
Πουλιά πετάνε από περιοχή σε περιοχή
και από χελιδονάκια
γίνονται εξωτικά αφρικανοπούλια
και οταν γυρίσουν πίσω,
προς το μαύρο,
απανθρακώνονται στιγμιαία
και ο σκελετός που μένει
είναι αυτός ενός νεογέννητου παιδιού.
Κάθεσαι στη μέση και προσπαθείς να αλλάξεις λάμπες
κλωτσώντας αδέξια τους σκελετούς των παιδιών
που σχηματίσανε βουναλάκια τριγύρω σου


-Σκηνή 5
Μεγάλος ωκεανός.
Με σειρές, σάρκες γης μακρουλές,
να σχηματίζουν σειρά, μία πίσω απ την άλλη.
Στο ενδιάμεσο κολυμπάνε τσούχτρες
μεγάλες τσούχτρες
μικρές
τσούχτρες εξωγήινες, με ουρές
ή κολλημένες σαν αλυσίδα, μαζί
σιαμαίες τσούχτρες
τσούχτρες-τιτάνες που πιάνουν όλο τον ωκεανό
(αλλά στέκουν σιωπηλές κι ακίνητες
σα να ονειρεύονται ενώ είναι νεκρές
όπως έλεγε ο μπάρμπας κάποτε)
και το πιο τρομακτικό ίσως,
τσούχτρες με μάτια ανθρώπινα.
Μια σειρά από άντρες, ντυμένους με προβιές
και χιτώνες πορφυρούς
με μάσκες οξυγόνου και ουλές τεράστιες στις κοιλιές
κάθε φορά που ο αέρας τους σήκωνε τα ρούχα
σε διατάζουν να κολυμπήσεις εκεί μέσα
και εσύ τρέμεις
όχι επειδή ίσως σε σκοτώσει κάποιο απαισιούργημα από δαύτα,
αλλά για να μη κολυμπήσεις δίπλα από τις τσούχτρες με τα μάτια
και αυτές απλά
σε κοιτάξουν