Πάντοτε

Σήμερα είναι η μέρα που μίσησα τα πάντα. Γι'άλλη μια φορά, μετά από χρόνια, ίσως, σε τέτοιο βαθμό. Σήμερα είναι η μέρα που ξανανέβηκα στο θρόνο μου από καρυδότσουφλα, αιμοσταγής μονάρχης, τιμωρός των πάντων, να παλουκώσω ό,τι κινείται, από τον κώλο και το στόμα, φίλους, εχθρούς, εραστές και συγγενείς, αγνώστους και προϊόντα μυθοπλασίας. Σήμερα είναι η μέρα που αυτό το κοκτέηλ από τσακισμένη περηφάνια και χαμηλή αυτοεκτίμηση (αποτελέσματα από την τροπή καταστάσεων στα "προσωπικά" μου), αίσθημα ανικανότητας και αδυναμίας και στείρωση της φαντασιακής μου μήτρας, πυροδότησαν το φυτίλι και μούρλιανα. Ίσως όχι σαν τη λυσσασμένη αρκούδα με τα κόκκινα μάτια και τους αφρούς στο στόμα, που στέλνει στο διάλο ένα ολόκληρο ορεινό χωριό μέσα σε λίγα λεπτά. Περισσότερο σαν τη λύκαινα μάνα, που στέκει σιωπηλή μπροστά από τη σπηλιά με τα νεογέννητα, κοιτώντας στα μάτια τον επίδοξο εισβολέα/αρπακτικό που πάει να παραβιάσει το ιερό της εστίας της.

Το νιωθα εδώ και καιρό. Σαν μικρό κόκκο ρύζι στο κέντρο του κούτελού μου, να με ξύνει, να φυτρώνει αργά αλλά σταθερά. Σήμερα είναι η μέρα που από το πρωί (παρόλο που ξεκίνησε... χαλααααρααααά, να σας το θέσω απ' έξω- απ' έξω) η κοιλιά σφιγγόταν μόνη της και το μυαλό χανότανε σε πεντακοσια σταυροδρόμια. Το απόγευμα δε τη πάλεψα άλλο. Άρχισα να ζορίζω λιγάκι το σώμα μου μετά-κι-εγώ-δε-θυμάμαι-από-πόσο-καιρό. Δεν είχα όργανα. Βολεύτηκα με έναν καναπέ, καρέκλες, και κάτι σιδερένια παλούκια τράπεζας που χα'με σουφρώσει πριν μήνες. Ήξερα το αποτέλεσμα, αλλά δεν πείστηκα παρά μόνο από όταν λαχάνιασα σα καρδιοπαθής και ένιωσα το στομάχι να πονάει. Οι αντοχές μου πλέον έχουν αποδεκατιστεί.

Δε δέχομαι παροτρύνσεις και συμβουλές βεβιασμένες. Η ζωή είναι μια εμπειρία και μερικά πράγματα δε μπορούν να μετρηθούν σα κουκιά ή να αναλυθούν, αποδεκατιζόμενα, σα μαθηματική εξίσωση. Δε συμφωνώ με πολλές από τις κοσμοθεωρίες γνωστών ή αγνώστων μου. Μερικές φορές δε (λίγες), έχω και ατράνταχτα επιχειρήματα υπέρ αποδείξεως του εναντίου των μεθόδων ή των συνηθειών τους. Όπως κι εσείς, φυσικά. Πολλές φορές όμως η λέξη "καταλαβαίνω" είναι κενά γράμματα. Δε μπορώ να καταλάβω το πώς νιώθει ο κύριος Λ. όταν μας λέει ότι από τότε που έκοψε την ηρωίνη, του τη βάρεσε κατάθλιψη και παραιτήθηκε από τα πάντα. Όσο και να τον αγαπάω. Και δε μπορώ να το κάνω επειδή πολύ απλά, δεν είμαι χρήστης. Όσα βιβλία και να διαβάσω, πάλι δε θα μπορέσω να το καταλάβω, όσες κουβέντες και να κάνω, πάλι δε θα μπορέσω να το καταλάβω. Είναι απαίσιο πράγμα να βλέπεις φάτσες, ειδικά από γνωστούς, που να κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι για να σε προετοιμάσουν για τη δήθεν εμπεριστατωμένη κριτική τους, της οποίας οιμέθοδοι περιλαμβάνουν από επικλήσεις στην αυθεντία μέχρι "Έχω ένα φίλο που...". Στ'αρχίδια μου οι αυθεντίες σου, στ'αρχίδια μου οι φίλοι σου. Σήκωνες εντατικά βάρη για χρόνια; Μετά, είδες το σώμα σου και τις αντοχές σου να εκμηδενίζονται μετά από κάποιο διάστημα χωρίς να φταίει κανας άλλος παρά η μαλακισμένη γκλάβα σου; Κατανοείς το πώς δουλεύει όλο το φαρμάκι αυτό, όταν το ξεκινάς από την ανεμελιά της εφηβείας σου και σου γίνεται υποκατάστατο της αυτοπεποίθησής σου; Αν ναι, πες μου. Θέλω να σε ακούσω, πραγματικά. Όποιος και να σαι. Από τον άμυαλο μπράβο του σαββατοκύριακου μέχρι τον Σούπερμαν. Αν όχι, μίλα, αλλά δε θα ακούω. Θα σκέφτομαι άλλα. Ή θα σου πω να πας να γαμηθείς, στη χειρότερη.

Να μου λείπει και η σύγκριση. Μπορεί όλο αυτό για σένα να ναι ένα τίποτα. Σαφώς. Δε στο φόρτωσα στη πλάτη. Αλλά στο μικρό μου σπιρτόκουτο που λέγεται "ζωή", το τίποτα αυτό είναι το 1/2 των πάντων, πώς θες μετά να αντιδράσω όταν ακούω τα άψυχα "ωρίμασε" σου, πιο ανώριμα στην πραγματικότητα και από τον Σάββα που είναι 50 και μένει ακόμα με τη μάνα του, στο Παγκράτι;

Μερικοί από εμάς, γουστάρουν να μιζεριάζουν σε στιγμές, σε υγιείς δόσεις. Μερικοί απ την άλλη γουστάρουν να φαντάζονται ότι όλα πάνε σκατά και ότι όλοι τους γαμάνε στο κώλο, έτσι, για να γουστάρουν. Σε γενικές γραμμές η ζωή μου βαίνει μια χαρούλα. Κάποια θεμέλια όμως είναι ιερά για τον καθένα, και δεν απαιτείται από δεύτερους (με καλή ή κακή έννοια) να προσπαθούν να τα μετασχηματίσουν.

Κλειστόμυαλο;

Είναι κλειστομυαλιά αυτό που κάνει η προαναφερθείσα λύκαινα-μάνα;