Βοκαλιστς

Μια γρήγορη και περιεκτική λίστα από αγαπημένους τραγουδιστές, τους οποίους για κάποιο περίεργο λόγο "θυμάμαι" μόνο σε συγκεκριμένες φάσεις της μουσικής μου καύλας αλλά όταν το κάνω, δε ξεκολλάνε πραγματικά από το cd-player μου.




Spice
(Spiritual Beggars/ Mushroom River Band/ Kayser/ Spice and the RJ Band)
------------------
Αμίμητος. Πύρινος, εξοντωτικός. Φωνή που δε πετυχαίνεις συχνά. Προσωπικός τρόπος γραφής, είτε μουσικά, είτε στιχουργικά, όπου κάνει επικλήσεις στο πνεύμα του Μεγάλου Χανκ με φοβερά αποτελέσματα. Παθιασμένος, λες και αύριο τελειώνει ο κόσμος. Και πολυ απλός κι ευχάριστος χαρακτήρας, όπως διαπιστώσαμε με τα ίδια μας τα μάτια κι αυτιά στο προ ενός μηνός περίπου εγχώριο live της τελευταίας του μπάντας.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Επιστρέψει στους Spiritual Beggars, βεβαίως βεβαίως.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Βιαστεί να βγάλει νέο δίσκο, με θύμα την έμπνευσή του.




Joe Preston
(Thrones, Earth, Sunn O))), Harvey Milk, Melvins, High on Fire κ.α)
--------------
Σπανίως συζητιέται σαν τραγουδιστής, περισσότερο σαν συνθέτης, μπασίστας και μουσικός εξερευνητής του σκληρού ήχου, έχοντας περάσει από σημαντικότατες μπάντες του doom/rock ιδιώματος (στρετσαρισμένου, OK). Εδώ δε θα εκθειάσουμε τις παραπάνω του ιδιότητες (να χουμε υλικό και για άλλο αφιέρωμα σε περίπτωση τραγικής βαρεμάρας), αλλά θα σταθούμε στη φωνή του, η οποία πραγματικά κόβει κώλους: Ίσως και ιδιαίτερα άτεχνος, αλλά αυτή είναι και η μαγεία του. Βραχνάδα, γέρος σκύλος που αλυχτά στη σκηνή, βαρύς, πένθιμος, τραχύς. Εννοεί κάθε λέξη που αφήνει να κυλήσει αργά, σαλιωμένα, ως το πηγούνι του. Και ναι, όποτε το θέλει, τραγουδάει και πιο μελωδικά, το ίδιο αρχιδάτα και σαλταρισμένα, όμως.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Βγάλει επιτέλους ένα υπερ-του-γαμάτου Thrones δίσκο.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Αφήσει τους Harvey Milk μετά την τελευταία τους αλμπουμάρα.



Chris Reifert
(Death, Autopsy, Abscess, Eat my Fuk κ.α)
-------------
Ψόφος κακός. Χροιά νεκροζώντανου, λυσσασμένου κτήνους που γουστάρει να φάει κλητορίδες σε σουβλάκι. Αισχρή φωνή, θανατερή με όλη την έννοια της λέξης, είτε στους θρύλους Autopsy είτε στην tribute band του στον GG Alin. Καμμένος ολίγον από τις "ψυχεδελικές του αναζητήσεις", αλλά πάντα το ίδιο απολαυστικά σιχαμένος. Πιο "death", αισθαντικά, δύσκολα ακούς από λαρύγγι.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Ψηθεί να γράψει σοβαρά, με τους άλλους κοινούς γνωστούς, νέο Autopsy υλικό
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Το νέο Abscess δεν έχει πάλι αυτό το "κάτι" που σε κάνει να το λατρεύεις από πάνω μέχρι κάτω και όχι να το ακούσεις απλά "οπαδικά"



Alan Tecchio
(Watchtower, Hades, Seven Witches κ.α)
--------------
Σταμάτησα εδώ και πολύ καιρό να ασχολούμαι με τον γενικότερο όρο του "heavy metal" (ναι, σαν πρόταση η παραπάνω για πολλούς ίσως δε βγάζει νόημα, δεδομένου και του αφιερώματος και μόνο, αλλά εξαρτάται και τι έννοια δίνεις στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα) και ακόμα περισσότερα χρόνια με το "power metal", ο Alan όμως πάντοτε με συγκινούσε. Πιθανότατα λόγω της συμμετοχής του στο μνημείο "Control and Resistance" από Watchtower όπου έσπειρα κανονικότατα. Επιθετικά φωνητικά, σε σημεία παραπάνω επιθετικά απ' το στερεότυπο power metal style, όταν δε απελευθερώνει το γρέτζο του γίνεται πανικός. Όπως και όταν τσιρίζει σαν υστερικιά εκτός ελέγχου (δες Watchtower).
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: ...ξέρω κι εγώ; Να βγάλει project σε φόρμες Watchtower και να ξαναβγει εκτός ελέγχου;
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Δε ξεπεράσει τη μετριότητα των τελευταίων χρόνων και επιμείνει στα ίδια και τα ίδια (αν και σε σημεία, το τελευταίο Seven Witches το ακυρώνει το παραπάνω σχόλιο)




Billy Milano
(S.O.D, M.O.D)
------------
Η πικρή αλήθεια; Περισσότερο ασχολείσαι με την persona Milano παρά με τον τραγουδιστή Milano. Είτε σπάει στο ξύλο τον τυπά των Nevermore, είτε απειλεί τους System of a Down με μπερντάκι, είτε τη λέει στον ένα και τον άλλο (δείτε "Κοντός Εβραίος των Anthrax"), ο χοντρός ξέρει να κρατάει τον κόσμο σε εγρήγορση, περισσότερο απ' όσο δισκογραφεί. Όμως, η μπουνταλάδικη, όπως να'ναι και όποτε να'ναι φωνή του, τιμάται από τους φίλους του crossover και της hardcore σκηνής, ακριβώς επειδή η καυστικότητα του χαρακτήρα του περνάει με μια χροιά ειρωνίας από το λαιμό του στο μικρόφωνο με μεγάλη επιτυχία. Παραδεχτείτε το: ακόμα και αν δε μίλαγε καθόλου, δε μπορείτε να φανταστείτε κάποιον άλλο να γκαρίζει σε δισκάρες όπως το "Speak English or Die" ή το "Bigger than the devil", έτσι;
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Στρώσει τη κωλάρα του (δε με πιστεύετε; τσεκάρετε τη φωτογραφία) και κάνει δουλειά με τους M.O.D
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Δε το κάνει αυτό και συνεχίσει απλά την παρλαπίρλα (αν και το τελευταίο διάστημα έχω καιρό να ακούσω νέα του. Ρε μπας και...;)




Chris Cornell
(Soundgarden, Temple of the Dog, Audioslave, solo)
--------------
Φωνάρα. Ψυχή, συναίσθημα. Σπάνιο φίλτρο δεκαετίας '70 που σε μια σπάνια στιγμή αλχημιστικής ένωσης συνάντησε τους υπόλοιπους Soundgarden και γαμήσανε το σύμπαν όλο. Δε γίνεται να ακούσεις μια φορά Cornell και να μην τον αναγνωρίσεις μεμιάς όταν θα τον ξανακούσεις. Θα σε στοιχειώνει για πάντα. Ερωτικός και τσιτωμένος με την ίδια ευκολία, τραγούδησε πάνω από συνθέσεις που είτε άλλαξαν την μουσική ιστορία (Badmotorfinger) είτε απλά μας καύλωσαν (πρώτο Audioslave) είτε μας έκαναν να τον σιχαθούμε (μετά από Audioslave).
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Κόψει τις μαλακίες και βγάλει έναν καθαρόαιμο, καυλωτικό rock δίσκο.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο με τον τελευταίο του solo δίσκο, που είναι τόσο εκτρωματικά μακριά από το rock που ακόμα και ο σκληροπυρηνικός Mike Patton fan δε μπορεί να αντέξει.




Dax Riggs
(Acid Bath, Deadboy and the Elephant Men, solo, κ.α)
-------------------
Οι Acid Bath γαμάνε κώλους. Εντάξει παιδάκια; Εντάξει θείο. Ένας από τους λόγους, εκτός των σερνάμενος στους βάλτους συνθέσεων και της free-to-fuck-in-sight απόδοσης των οργάνων, είναι ότι πίσω από το μικρόφωνο στέκει ένας από τους χαρισματικότερους τραγουδιστές της τελευταίας δεκαετίας. Και από τους πιο υποτιμημένους, επίσης. Ο Dax μπορεί να ξεράσει σαπίλα πάνω στη μούρη σου, με την ίδια άνεση που μπορεί και να σε σαγηνεύσει τραγουδώντας μαγκιόρικα, μαστουρωμένα blues. Τα solo του και οι δουλειές με Deadboy and... το δείχνουν ξεκάθαρα, είναι λίγο ως πολύ μουσικός πλούτος. Αν και, το αιώνιο δίλλημα, "When the Kite String pops" ή "Paegan Terrorism Tactics", όταν η κουβέντα έρχεται σε αυτόν, δείχνει με ποια μπάντα μεγαλούργησε πραγματικά.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Συνεχίσει να κρατάει τη φωνάρα του φορμαρισμένη.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Βγει εκτός μουσικής νωρίτερα απ' όσο πρέπει. Έχει ακόμα να δώσει πολλά, κατ'εμέ, και δε θα αργήσει να αναγνωριστεί όπως του αξίζει.



Jaz Coleman
(Killing Joke)
---------
Σπουδαγμένος και πανέξυπνος. Κατάφερε να ντύσει το μουσικό περιτύλιγμα των Killing Joke (μια εκ των σημαντικότερων μπαντών της σκληρής μουσικής κατ'εμέ) με τόνους εκκεντρικότητας και αγνού, αμόλυντου τρόμου, μετατρέποντάς την σε ένα βιομηχανικό θηρίο που σε καταδιώκει σε κάθε στροφή. Ευφυής στιχουργός με Biafrικό συχνά vibe, χαμαιλέοντας διαθέσεων και φωνητικών ακροβασιών, από τότε που οι Killing Joke ξύνανε, μέχρι τις new wave περιπλανήσεις τους (όπου ο τύπος μας έδειξε ότι μπορεί να τραγουδήσει καθαρά εκπληκτικά) και από εκεί στις πιο harsh, βίαιες στιγμές τους, πάντα ο Coleman στηρίζει τα θεμέλια του οικοδομήματος των Joke παίρνοντας όλο το φόρτο συναισθηματικών εναλλαγών πάνω του. Και γαυγίζοντας ανελέητα, τον περισσότερο καιρό.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Απλά βγει νέο Killing Joke. Διότι σίγουρα θα γαμάει.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Ο άδικος χαμός του παιχταρά Paul Raven τους κάνει να φρενάρουν απότομα.

==================
Παίζει να βγάλω και part 2, κάπου κάπως κάποτε. Προς το παρόν ανάβω τσιγάρο και την πέφτω. Καληνύχτα.