Κόκκινο

Όσοι αρέσκονται στις ταυρομαχίες είναι πνευματικά στείροι.
Αν είν έτσι, ας επαναφέρουμε και το Κολλοσαίο. Να σφάζονται τα παληκάρια με τα σουβλιά στην αρένα και μεις από απάνω να φωνάζουμε "Όλε" και να στριφογυρνάμε τον αντίχειρα σα μανιβέλα αναλόγως των μαλακισμένων μας ορέξεων.

Το επιχείρημα ότι άλλο το ανθρώπινο ον, και άλλο το ζώο, κρίνεται ως καθαρό προϊόν σαραντάχρονης, παλιατζουρίστικης λογικής με τα φίλτρα των κόμπλεξ της μεταπολίτευσης (κλπ κλπ κλπ- φυσικά, μη ξεχνιόμαστε), ή μεταμοντέρνας κάλπικης "ανοιχτομυαλιάς" με μεταβολισμό κωλοτρυπίδας. Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η ευκολία του να αφαιρέσεις, ή να εκμηδενίσεις γενικότερα μια ανθρώπινη ζωή σήμερα, καθιστά πολλές φορές δήθεν αυτονόητο το γεγονός ότι θα έπρεπε, μαθηματικά, να είναι ακόμα ευκολότερο και απλούστερο να σκοτώσεις και οτιδήποτε άλλο. Και η ρίζα του προβλήματος ίσως να κρύβεται στο ότι θεωρούμε το ανθρώπινο ον τόσο σπουδαίο (επειδή κατάφερε να γαμήσει σε απειροελάχιστο χρονικό πλαίσιο τον πλανήτη στον οποίο χέζει, επειδή κατάφερε να κατουρήσει τόσο πολύ ώστε να φτιάξει έναν ολόκληρο ωκεανό από κουτοπονηριά, επειδή επειδή επειδή επειδή) που το κάθε τι που δεν περπατάει στα δύο και δε κατουράει σε καμπινέδες σπάει σε χίλια κομμάτια.

Το να σκοτώνεις για διασκέδαση σε real time συνθήκες, παραμένει καθυστερημένο και ερμαφρόδιτο, ο σαραβαλιασμένος πουτσάκος του βιομηχανικού Γκοτζίλα που πλέον τον μαγκώνεις με γάντζους από παιχνιδομηχανές περιπτεράδων και το μουλιασμένο ψευτομουνάκι γαλαζοαίματης κορασίδας πατημένης από σκατωμένα λάστιχα κωλοφτιαγμένου αγροτικού στο Τέξας της Τρίπολης. Δε θα πρεπε να μας απασχολεί η δήθεν "ηθική" του θέματος. Ούτε των περισσότερων θεμάτων. Περισσότερο να μας κόψει η γκλάβα μας και να ξεκαβαλήσουμε το ψαροκάλαμο που ιππεύουμε τόσους γαμημένους αιώνες. Και αφού το σπάσουμε στη μέση, να το χώσουμε στο κώλο μας και να τρέξουμε γυμνοί στη σκόνη, με κάγκελα τριγύρω, μέχρι να μας μαχαιρώσει ο Ζορό-τορεαδόρ στο κούτελο και μετά μας κόψει σε κομμάτια, μοιράζοντάς μας σε πεινασμένους κηφήνες που θα μας πάνε με τη σειρά τους πεσκέσι στη χοντροκώλα βασίλισσα μιας χεσμένης στο μέλι Τυφλής Ιερουσαλήμ.