Carl-Michael Eide(Virus, Ved Buens Ende, Aura Noir, Dodheimsgard, Cadaver κ.α)
---------------------
Ο ιδιοφυής Νορβηγός, απέκτησε το απόλυτο respect των πιο "σαλεμένων" (τότε) ή "κουτοπόνηρων" (σήμερα) οπαδών των Μουσικών Παραολυμπιακών με τις συμμετοχές του σε μπάντες-μεγαθήρια της διανόησης-σε-νότες, τα χρόνια που μας πέρασαν. Και όμως, διάολε, ακόμα βελτιώνεται, τη στιγμή που άλλοι, συνομήλικοί του ή όχι, θεωρούν ότι έπιασαν τον παππά από τα αρχίδια επειδή κούρδισαν βαρύτερα και εξομοίωσαν τον λόξυγγά τους στην ταστιέρα- άντε, έβαλαν και ένα μπλιμπλίκι πάνω από το blackmetal τους. Τόσο σαν συνθέτης, αλλά κυρίως σα τραγουδιστής, ο Czral έπιασε τέλεια το Garm-ικό πνεύμα και το φίλτραρε σε κάτι πιο προσωπικό, κρατώντας απ τη μία τις οπερετικά πολεμικές ιαχές, αλλά με το τελικό αποτέλεσμα να μοιάζει σαν πιο πομπώδη Chris Isaac. Τέλειος. Το τελευταίο Virus στο δείχνει ξεκάθαρα, άλλωστε.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Θέλει κι ερώτημα; Νέο Ved Buens Ende, η μπάντα που όλοι προσποιούμεθα ότι καταλάβαμε με τα χρόνια, αλλά κανείς μας δεν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Υπέροχο το νέο Virus, αλλά. Αλλά.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Ξαναβουτήξει από κανα μπαλκόνι με μοιραία αυτή τη φορά, αποτελέσματα.
Steve Austin(Today is the Day)
------------
Μουσικός με όραμα. Από εκείνους τους τύπους που σε πείθουν ότι και ο κόσμος όλος να χάλαγε, θα έκανε το δικό του όπως και να χει. Αυθεντικά μουρλαμένος, δε χρειάζεται να προβεί σε λατερνισμούς και χορογραφημένα τσαλίμια για να σε κάνει να πιστεύεις ότι θα σου δαγκώσει το κεφάλι στην πρώτη ευκαιρία. Σημαντικότατος συνθέτης του λεγόμενου "νέου ακραίου ήχου", επηρέασε κόσμο και κοσμάκη, και κατάφερε να κατασκευάσει ένα φωνητικό στυλ που δεν αντιγράφεται με την καμία. Strumf-on-steroids, κακιά πεθερά, εκμηδενισμός των φωνητικών χορδών και επίσης πολύ ιδιαίτερα, μελαγχολικά θα έλεγε κανείς brutal φωνητικά. Θα'μαι ειλικρινής, μου πήρε χρόνια για να τον συνηθίσω πίσω από μικρόφωνο, αλλά μόλις το έκανα, ξεπληρώθηκαν όλα.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Φτιάξει έναν ψυχεδελικό/βιομηχανικό country δίσκο. Ξέρω ότι το' χει.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Δε διαλύσει κάποτε τους Today is the Day εγκαίρως και καταλήξουν copy-paste band.
Mike Williams(Eyehategod, Outlaw Order, Arson Anthem)
-------------------
Απ' τις πρώτες και πιο εμβληματικές μορφές του όρου "σαπίλα" στο μεγάλο εγχειρίδιο του sludge. Πρεζάκιας, χυδαίος. Απίστευτα ειλικρινής πίσω από το μικρόφωνο- είτε σχεδιάζει αφηρημένα στιχάκια μισανθρωπίας, είτε ξερνάει τα άντερά του πάνω στον ακροατή. Πολλοί προσπαθούν να επιτύχουν το ίδιο, αλλά καταλήγουν ανέμπνευστοι και άχρωμοι. Διότι φίλε μου, δε κατέχουν την έννοια της Παρακμής της ίδιας βαθιά μέσα στη γκλάβα τους, με τον τρόπο που την κατέχει ο φίλος μας ο Mike. Γκέγκε;
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Βγει νεο Eyehategod, κάπου, κάποτε.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ, ΑΝ: Θεωρήσει ότι τα υπόθετα Outlaw Order και Arson Anthem τον καλύπτουν καλλιτεχνικώς.
Johnny Weills(Alabama Thunderpussy, DANBALLAH, solo)
--------------------
Ναι, ο Thockmorton ήταν πιο τσαχπίνης, και ο τελευταίος τραγουδιστής των Thunderpussy πιο μετρημένος και σωστός, κανείς όμως απ τους δυο δεν είχε τα αρχίδια του Weills. Φωνητικά που σε πείθουν ότι νιώθουν και όχι ότι απλά παπαγαλίζουν southernίλες, αξιοσημείωτο φωνητικό εύρος. Δε θα ήταν άκυρο να πούμε ότι εν μέρει σε αυτόν οφείλεται το ότι το "Fulton Hill" απογειώθηκε τόσο. Στις προσωπικές του αναζητήσεις μας δείχνει ότι η χροιά του όταν το θελήσει έχει έναν έντιμο NWOBHM αέρα και ότι το γρέζι του ακόμα και σήμερα παραμένει το ίδιο πετυχημένο. Ακόμα ένας υποτιμημένος μουσικός.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Βγάλει ένα solo δίσκο που θα κάνει τους φίλους του είδους να παραμιλήσουν. Μπορεί.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Οι NWOBHM επηροές τον καθορίσουν εντελώς.
Ηλίας Αποστολάκης(Sun of Nothing)
----------------
Να και τα εγχώρια. Δικαιωματικά και αναμφισβήτητα κατ' εμέ. Μια μπάντα φαινομενικά έξυπνη, όπως οι Sun of Nothing άλλωστε, δε θα μπορούσαν παρά να είχαν και έναν frontman εξίσου χαρισματικό. Σίγουρα όχι ο πρώτος που τραγούδησε με αυτόν τον τρόπο (παραδείγματα αρκετά), αλλά αυτός που καθιέρωσε τα ρουφηχτά, αποπνηκτικά φωνητικά σαν έμβιο οργανισμό μέσα σε ένα μουσικό χάος απολαυστικότατο και εθιστικότατο. Υπέροχες αντοχές στα πνευμόνια, φωνή σα μουσικό όργανο που ενισχύει το σκότος της μουσικής της μπάντας του και δε βγαίνει προς τα εμπρός απλά για να εντυπωσιάσει. Ακούς έστω και μια φορά, δηλαδή, και μένεις μαλάκας.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Συνεχίσει να ταλαιπωρεί τα πνευμόνια του με τον ίδιο τρόπο με τους Sun of Nothing και αποκτήσουν επιτέλους το status που τους αναλογεί στον σύγχρονο ακραίο ήχο.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Καεί τελείως και πολλαπλασιάσει τα ασυνάρτητα τερτίπια του επί σκηνής.
Δημήτρης Μινακάκης
(The Dillinger Escape Plan)
----------------
Νάτος και ο έτερος "συγχωριανός". Από τους τραγουδιστές που δεν "φαίνονται" τόσο, στην απέξω, αλλά αν καθίσεις να συλλογιστείς το τι κατάφεραν, ακόμα και αν δεν έκλεισαν 20ετία στο χώρο συνεχόμενης καλλιτεχνικής δημιουργίας, απλά το βουλώνεις. Ο Pucciato των Dillinger σήμερα έχει σίγουρα πιο πολύ εύρος στις χορδές του, αλλά μα το Βουκεφάλα, την τσαντίλα του Δημήτρη και την ακαθόριστη αίσθηση ότι ανα πάσα στιγμή θα πεταχτεί από τα ηχεία να σου σπάσει τα μούτρα, δεν την κατέχει. Όπως και πολλοί άλλοι. Τι καθόμαστε και συζητάμε, άλλωστε, καλοκαιριάτικα: Ο τύπος τραγουδάει στο "Calculating Infinity". Και κανένας άλλος δε θα μπορούσε να το κάνει τόσο τέλεια. Τελεία.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Βρει χρόνο από το virtual design ή ό,τι άλλο κάνει εδώ και χρόνια και φορμάρει νέο project. Η συμμετοχή του στο τελευταίο Dillinger μας σκανδάλισε, αλλά δεν ήταν αρκετή
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Χαθεί στην ομίχλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου