Ας χορέψουμε

Συν, το γεγονός ότι η μεγαλύτερη ίντριγκα που έχτισε ποτέ όλο αυτό το αδερφάτο εννοιών πάνω (και ανάμεσα από) τα κεφάλια μας, είναι η ψευδαίσθηση της κατοχής. Το 2013 λένε πως θα μας πέσει ένα τεράστιο πέτρινο παπάρι στις κούτρες μας, και αν έχεις το Θεό σου, δε θα έχουμε καν το προνόμιο να κομπάσουμε για το πώς γίναμε ένα με το είδωλό μας στο καθρέφτη. Ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για το πώς γίναμε ένα με κάποιο άλλο θηλαστικό που περπατάει στα δύο, δουλεύει μερόνυχτα και χέζει σε καμπινέδες. Μια γενιά από ψεύτες συναισθημάτων, αυτή είναι η προσωπική κληρονομιά του καθενός, και η κάλπικη διαπίστωση ότι μόνο οι γονείς σου σε νοιάζονται πραγματικά- αρχίδια, ας μαζέψουμε όλοι από 10 έγκυρες ιστορίες που αποδεικνύουν μεμιάς το αντίθετο. Αυξομειώσεις μεταξύ "καύλας" και "υποχρέωσης", μωρό μου, δυο ποσά ανάλογα μέχρι τη στιγμή που θα ξυπνήσεις στο κρεβάτι σου, θα κοιτάξεις τα μούτρα σου σε κάποιο τζάμι μαγαζιού και θα παρατηρήσεις έναν ταλαίπωρο, μουδιασμένο αρλεκίνο με κατουρημένο σαγόνι. Τότε και μόνο τότε θα υποχρεώσεις τη πούτσα σου να δεθεί με το αλέτρι της καθημερινότητας που απαιτείται από εσένα (αλλά δεν τη γουστάρεις με τη καμία) και δένοντας ένα τσιμεντόλιθο (που έχει χαραγμένη πάνω του τη φράση "Πατρίς θυσία οικογένεια") στα πόδια θα βουλιάξεις στο βαλτοτόπι του τσιμέντου, της ψευδοκατανάλωσης/ψευδοευκολίας και των πλαστικών προσδοκιών.

Και ξες γιατί; Γιατί δε τα βρόντηξες απλά όταν είχες την ευκαιρία. Γιατί παραμυθιάστηκες ότι έχεις τη τέλεια σχέση με τη γκόμενά σου από πιτσιρικάς και καταλήγεις να τη παντρεύεσαι για να αισθάνεσαι ασφάλεια, γιατί η μάνα σου και ο πατέρας σου είναι φασίστες έμμεσα ή άμεσα και το δέχεσαι για να μη τους στεναχωρήσεις, γιατί ο κώλος σου σε τρώει να ΦΤΙΑΞΕΙΣ αλλά απλά μασουλάς τροφή σε κονσέρβες. Γιατί, γιατί, γιατί... γιατί κάθεσαι και γράφεις σε μια οθόνη και ψευτορητορεύεις, αντί να έχεις το θάρρος να τα μιλήσεις στο real time simulation.

Γκέγκε, Ηλία, Μάριε, Κώστα, Γιώργο, Αδαμαντία, Προκόπη, ή όπως και να λέγεσαι;