Πάντα

Τα βράδια που δε θυμάμαι πώς έληξαν,
ούτε το αν κοιμήθηκα και πού,
και το επόμενο πρωί όλα πονάνε, μουδιασμένα μέλη σε φορμόλη,
αυτά τα βράδια είμαι σίγουρος ότι έχω αυτοκτονήσει
και έχω βρεθεί ξανά, με κάποιο ακατανόητο τρόπο
(ή ίσως είναι παιχνίδι της φύσης του σύμπαντος)
στα ίδια μπουρδουκλωμένα σκεπάσματα, μπερδεμένος,
με εικόνες του θείου πλακουτσωμένες, πατημένες από αόρατες μπότες
να μου κλείνουν το μάτι σιχαμένα.