Όλα καταλήγουν εκεί τελικά.

Να σου πω, στέκομαι σα μαλάκας και αναρωτιέμαι, πού είναι εκείνη η απειροελάχιστα μεγάλη κουκίδα, που στέκεται σαν σημείο για να ενώσει την τσιμεντένια, γκρι κληρονομιά του δρόμου μαζί με το σκούρο μωβ του γαμημένου του ουρανού; Είμαι τυχερός που στραγγάλισα από νωρίς τον κουλτουριάρη μέσα μου- διότι το έδαφος, ο δρόμος, είναι πιο κοντά απ τον ουρανό και σίγουρα βαριέμαι περισσότερο από εσάς τις ποιητικές εξάρσεις αηδίας, εξύμνησης της απεραντοσύνης αυτού που μας αγκαλιάζει απο "απάνου". Πεντακόσια βήματα στην άσφαλτο, 600 χιλιόμετρα μέσα σε ένα μπρίκι με τέσσερεις ρόδες, η απαίσια αντανάκλαση των φωτών των πεζοδρομίων στο τζάμι και όλα μοιάζουν καλύτερα, μα πολύ καλύτερα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά τότε κοιτάς το κόσμο μέσα από ένα άλλο πεδίο, ουτιδανότητας ίσως, και ο πολιτισμός τους (μας) μοιάζει με μια φωλιά από πυγολαμπίδες, που συσπειρώνονται, γαμιούνται μεταξύ τους βίαια, ξεσκίζοντας τα βρωμερά, μικροσκοπικά μουνιά τους και μετά αλληλοτρώγονται.

Αποχαυνωμένος, όχι από τον ηλεκτρισμό και τα εργαλεία του, αλλά από την απίστευτη (και απίστευτα ανούσια) προσπάθεια να βάλω ουσία σε μια ύπαρξη που ποτέ δε κατάλαβα, προσωπικά, γουστάρω να αγκαλιάζω την κληρονομιά που σου αφήνει ένα μονοπάτι ή ένας δρόμος- πατημασιές χρόνων, φτυσιές, σκατούλες. Σα να προβάλλεις την εικόνα των αδυναμιών σου στην άσφαλτο και να την περπατάς, να τη βαδίζεις σα να είσαι ένα με αυτες- αισθάνεσαι και πιο ανθρώπινος, αν το πάτε έτσι. Αλλά είναι αυστηρώς προσωπικό τριπάρισμα, και όχι συχνό. Απ τη στιγμή που σαν είδος αποφασίσαμε ότι ένα αστέρι είναι απλά ένα αστέρι και τίποτα παραπάνω, και το φεγγάρι ένα τρύπιο κέρμα στο ταβάνι του "εμείς", γίναμε τεμπέληδες. Περισσότερο της αλληλεπίδρασης με την κατανόηση του τι υπάρχει γύρω μας, παρά σωματικά ή πνευματικά.

Αλλά σαφώς, επειδή ανήκω στο ίδιο μαλακισμένο είδος με εσάς, αυτά τα γράφω με το σώβρακο, καθισμένος στην αναπαυτική καρέκλα μου, μπροστά απ την οθόνη ενός υπολογιστή που έχω χρόνια και δεν αγόρασα εγώ, σε ένα σπίτι που δε μπορώ να πληρώνω εγώ, σε μια ζωή που δε μπορώ να καταλάβω, με τσιγάρο, που είναι το τέλειο άλλοθι για "την χύμα" ή σκατά-intellectual-με-τρίχες-στη-μάπα αντιμετώπιση των πραγμάτων (μη κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας). Και σαφώς, δε το κόβω να περπατάω στη Φλώρινα μόνος, σύντομα- δέσμιος μιας επίσης ανούσιας καθημερινότητας, αλλά αυτό δεν είναι λάθος κανενός παρά μόνο δικό μου. Άρα αγνοείστε τις δήθεν λογοτεχνικές εξάρσεις και χαλάστε την ώρα σας, αν φυσικά το πάρετε απόφαση να χαλάσετε την ώρα σας διαβάζοντας το κείμενο, επικεντρωμένοι στο πόση ουσία έχει η δικιά σας ζωή.