Αντρας σε κύβο και μπαμπού

[Τοπίο: Ένας μεγάλος κύβος. Πάνω του έχει ζωγραφισμένα πολλά μάτια, και ένα μπαμπού τοποθετημένο στο κέντρο του. Γύρω γύρω, κουρτίνες μαύρες, ώστε να μη φαίνεται τίποτα από αριστερά, δεξιά, μέσα, έξω.
Ένας άντρας μπαίνει απ τα αριστερά. Είναι γυμνός και λεπτός]

ΑΝΤΡΑΣ: Σήμερα γεννήθηκα. Και μη βιαστείτε να με κατακρίνετε- δε σας λέω κάτι ιδιαίτερο. Τι πιο απλό από μια γέννα; Σήμερα γεννήθηκα- ή έτσι πίστευα. Να σας πω, έχω μπερδευτεί. Πραγματικά όμως. Έχω γεννηθεί; Μέχρι πριν πέντε λεπτά να με ρωτάγατε, θα έγνεφα καταφατικά μεμιάς. Τώρα απλά δε ξέρω. Νιώθω εγώ. Αλλά αυτό φτιάχτηκε πριν ή μετά;

Αγαπημένοι μου, ανύπαρκτοι και αόρατοι ακροατές, σας βεβαιώνω- δεν υπάρχετε εδώ μέσα. Ξέρετε όμως τι βλέπετε. Ή όχι; Εγώ υπάρχω εδώ, και δε ξέρω τι να νιώσω απ αυτό που βλέπω. Πώς, γιατί, πότε. Δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο σαν οντότητα για μενα. Διότι εσείς έχετε βάλει σε μια τάξη τα υπαρξιακά σας- και μιλώ για απλά πράγματα, ανύπαρκτες κυρίες και κύριοι. Γεννηθήκατε τότε. Ζείτε τώρα. Αλλά αν σας ρώταγα εγώ τι έκανα απ τα δύο, θα μου λέγατε;

Σαφώς, αν στηρίζασταν στο ότι έχω σάρκα και οστά- μα, έχω; Το βλέπετε αλλά δεν είστε εδώ. Εγώ σας βλέπω μα είμαι. Το μόνο που μου ανήκει είναι ο χώρος. Και αυτό το κωλόδεντρο.

(Κατουράει το μπαμπού)

ΑΝΤΡΑΣ: Ό,τι και να λένε, τίποτα δεν είναι τελειότερο από την συνειδητοποίηση ότι πιάνεις τον εαυτό σου. Μακάρι να χανε την ίδια άποψη και τα σκουλήκια και να μην πιάνανε τα δικά μας σώματα. Διότι εκεί καταλήγουν όλοι, ανύπαρκτες κυρίες και κύριοι.

(Πιάνει το μπαμπού και το μυρίζει και το χαϊδεύει στο πρόσωπό του)

ΑΝΤΡΑΣ: Ασήμαντο πράμα. Μα τόσο ουσιώδες.

(Κάθεται στο κύβο)

ΑΝΤΡΑΣ: Εκεί καταλήγουν. Θα μου πείτε, πώς το ξέρεις χωρίς να χεις γεννηθεί, όπως λες; Μα γι'αυτό και έχω μπερδευτεί. Διότι αυτό εδώ δεν είναι η ζωή μου. Ούτε η δική σας, για σας δεν υπάρχει. Βλέπετε έναν καθρέφτη απ τη μεριά του ειδώλου, αγαπημένοι μου ανύπαρκτοι κύριοι, ανύπαρκτες κυρίες. Περιμένω εδώ και ώρες, μέρες, χρόνια. Να ξερα μόνο- τι θα γίνει; Θα βρεθώ σαν έμβρυο, σε μια αγκαλία που θα γνωρίσω ΚΑΠΟΤΕ; Θα περιμένω να σκοτεινιάσουν όλα και απλά να χαϊδεύω το μπαμπού μου; Δε θυμάμαι καν. Έχω βρεθεί ποτέ σε αγκαλιά; Είμαι στο κέντρο, και δε ξέρω τι να κοιτάξω και προς τα πού. Θα μπορώ να χαϊδεύω το μπαμπού μου αν σκοτεινιάσουν όλα; Το ότι αισθάνομαι τα χάδια, σημαίνει ότι έχω τις αισθήσεις που θα χρησιμοποιώ για μια ζωή, ΚΑΠΟΤΕ; Ή ότι είναι ό,τι απέμεινε;

(σηκώνεται και ξαπλώνει στο πάτωμα με το μπαμπού)

ΑΝΤΡΑΣ: Δεν υπάρχετε εδώ. Βλέπετε ό,τι σκέφτεστε. Μπορείτε να σηκωθείτε και να με αγγίξετε. Θα με νιώσετε. Μπορείτε να σκίσετε τις κουρτίνες πίσω μου. Να διαλύσετε το κύβο μου, να πάρετε μακριά το μπαμπού μου, να με σηκώσετε και να με ντύσετε. Αλλά ποιός θα μου πει, έχω γεννηθεί ήδη; Ή περιμένω το τελευταίο σκουλήκι να απενεργοποιήσει τον εγκέφαλό μου;

(κουλουριάζεται και παραμένει έτσι μέχρι το κοινό να φύγει ή να αντιδράσει- επικροτείται το να μπει το κοινό μέσα στο χώρο-δωμάτιο και να αλληλεπιδράσει όπως επιθυμεί με τα στοιχεία του έργου. Ο άντρας πρέπει να παραμείνει ακίνητος και με κλειστά μάτια- να αναπνέει κοφτά, ελεγχόμενα, "κυκλικά" (ανάσα συγκεκριμένης και πανομοιότυπης ισχύς). Το έργο συνεχίζεται και αφού φύγουν όλοι (ή μείνουν ελάχιστοι)- ο ηθοποιός έχει χρέος να μείνει έτσι μέχρι να κοιμηθεί)