Όνειρο&

Ένα τεράστιο λιμάνι με ερείπια. Σαπισμένα ξύλα, μπάζα, στάχτη, σκατά στο έδαφος και να επιπλέουν και στο νερό. Ένας πολεοδομιακός λαβύρινθος, μια πόλη μετά από μια μεγάλη καταστροφή- προφανώς πλημμύρα. Γκρεμισμένα σπίτια τοποθετημένα το ένα δίπλα απ το άλλο και διαγώνια- χανόσουν και μόνο στη σκέψη ότι θα περπατήσεις ανάμεσά τους. Στον ορίζοντα φαίνονταν και κάποιες τεράστιες πολυκατοικίες, που λες ότι αν τις άγγιζες, θα γίνονταν σκόνη- παρ'ολ'αυτά, έβγαζαν κάτι αυτοκρατορικό, ξεπεσμένα μεγαλεία-style. Άνθρωποι παντού έξω, παρέα με τα συντρίμια, να ανάβουν φωτιές στα βαρέλια και να χορεύουν τριγύρω με κουρέλια ή γυμνοί. Ανάθεμά με αν ήξερα κανέναν- ήμουν ξένος σε γη ξένων, που λένε. Περπατούσα απλά στο λιμάνι και προσπαθούσα να παρατηρήσω οτιδήποτε στον ορίζοντα. Το μόνο που υπήρχε, ήταν τρία τεράστια πλοία, να αχνοφαίνονται στο κέντρο της θάλασσας- η οποία έμοιαζε να μην τελειώνει ποτέ. Αυτά τα πλοία έστεκαν ακίνητα και σάπιζαν σιγά σιγά- σα να τους φεύγουν οι τόνοι σίδερο σιγά σιγά, λες και τα τσιγάριζες, σα κάποιο ερπετό να αλλάζει δέρμα. Καθόμουν και παρατηρούσα τους ανθρώπους, μετά το τοπίο, μετά τα πλοία. Ο χρόνος είχε εξαφανιστεί, οι άνθρωποι έμοιαζαν να μην απασχολούνται απ το τίποτα, τα πλοία σάπιζαν, η πόλη έμοιαζε να καταρρέει αργά και βασανιστικά, θύμιζε άνθρωπο που τον πυροβόλησαν και ξεψυχάει κάθε δεύτερο και πιο πολύ. Σίγουρα είχε προηγηθεί τεράστια καταστροφή, δε ξέρω αν υπήρχε πλέον "πολιτισμός" ή όχι, αλλά κατάλαβα ότι δε θα έκανα τίποτε άλλο από εκεί και πέρα, ποτέ, παρά να κοιτάω τη θάλασσα να αγριεύει, τους ανθρώπους να χορεύουν στα σκουπίδια, τον καιρό να φτιάχνει ή να χαλάει, τα πλοία να σαπίζουν.