Αυτός που φοράει το δέρμα μου.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ξεκίνησα το τσιγάρο για να έχω την ψευδο-πολυτέλεια να πληκτρολογώ ηλίθιες κωλο-ατάκες αντί εισαγωγής σε αμφιβόλου αισθητικής ιντερνετικές ψυχαναλύσεις: "Τσιγάρο στο χέρι και σκοτάδι στο δωμάτιο" κλπ, κουλουπου- πήρατε μια ιδέα.

Επίσης μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι ξεκίνησα τις αλκοολικές καταχρήσεις για να δώσω χρώμα στο μαλακισμένα κάτασπρο καμβά της γκλάβας μου. Ή να φορέσω το ψευδομανδύα της εικονικής εμπειρίας ως αντίβαρο στην ά-πειρη (και απείρως ξερακιανή) καθημερινότητα μου ως τώρα.

Επιπροσθέτως, κατασκεύασα μια εξίσου εικονική ψευδο-tough guy αμφίεση, μυών και ξυρισμένης κούτρας, για να φέρω σε μια τάξη το χάσμα μεταξύ του τότε φοβισμένου 15αρη και του νυν σταρχιδιστή 20άρη, που κουβαλάει σα τον Άτλα στις πλάτες του μια τεράστια, στρογγυλή και υπερβαρη μαλακία φτιαγμένη από κόμπλεξ και λανθασμένα παραδείγματα.

Ίσως να μπορώ να κατηγορήσω τον μαλάκα που με φοράει σα δέρμα, ότι αρνείται πεισματικά να ενταχθεί κάπου, όχι ως αποτέλεσμα υγιούς μελέτης και επιλογής κοσμοθεωριών, μα φόβου για την αδυναμία του να υποστηρίξει ορθώς κάτι που ίσως πιστεύει.

Το "εν ολίγοις" βιάζει μια στρατιά από "επίσης", "συν το ότι", "να σημειώσω πως" και απαιτεί να εισακουστεί, μπρος στη σάλα των ανούσιων αυτοκριτικών (που εν τέλει δεν οδηγούν κάπου διότι γραμμένες χάνουν τη μισή τους ουσία): Είναι που δεν υπάρχει νόημα. Δε ξέρω τι, δε ξέρω πώς, γιατί και πότε. Αρχίδια πολιτισμούς κρύβει μια νιφάδα μέσα της- αυτή η αλλαγή δε με άγγιξε ποτέ, διοτί απλούστατα γεννήθηκα βλάχος και παχύδερμο. Κάθε νιφάδα είναι το ίδιο άδεια και σάπια, ανούσια και κενή.

Και φαντάζομαι ότι αν ανοίξει το μπαούλο, θα βγούνε κι άλλα.
Αλλά απόψε είναι μια απ τις ελάχιστες μέρες που αισθάνομαι ευλογημένος, καθώς νυστάζω από τις 2:30. Οπότε θα το χρησιμοποιήσω υπέρ μου, ξεγλιστρώντας μίζερα, σα το γυμνοσάλιαγκα, από μια ούτως ή άλλως άκυρη συνομιλία με αυτόν που φοράει το δέρμα μου.