Γαμιώντας αφηρημένα

Καθόμουνα και σκεφτόμουνα μια μέρα, ρε πούστη, τελικά η πουτάνα η πολεοδομία αναπτύχθηκε τόσο πολύ, εξαιτίας του γνωστού, παγκοσμίου προβλήματος που ακούει στο όνομα "γυναίκα".

Τρόπος του λέγειν, το πρόβλημα, δε γουστάρω να μου επιτεθεί ο σύλλογος γυναικών Φλώρινας "Οι Ακτύπητες" καθώς θα πηγαίνω να πάρω τσιγάρα στο πεζόδρομο- καλές είναι οι γυναίκες.

Αλλά σοβαρά τώρα. Αν σκεφτούμε το πώς αντιμετώπιζαν παλαιότερα τα μπουρδέλα, δε μας προκαλεί μεγάλη έκπληξη η παραπάνω διαπίστωση. "Τρόπος για να συνομιλήσεις με τους θεούς" λέγανε. Και να σου τιμές στη πουτάνα, την διάμεσο. Οπότε, ας έχουμε πιο εύκολη πρόσβαση στα μουρδέλα. Αργότερα τα δεδομένα βέβαια άλλαξαν (όπως κι εμείς), αλλά το roller coaster είχε ξεκινήσει.

Και να που έχουμε έναν ξεβράκωτο Τιτάνα τίγκα στο τσιμέντο και τα σκατά με πίσσα, πάνω απ τα κεφάλια μας- τελευταία φορά δε, τον είδα κομματάκι χλωμό. Άκουσα αργότερα ότι είναι βαριά άρρωστος. Να εύχεστε, κουφάλες, να μην ξεψυχήσει, ή έστω λιποθυμήσει. Διότι στο κεφάλι το δικό μας θα πέσει. Και τι να την κάνω τη διάμεσο μετά; Θα τους συναντήσω τους θεούς μου μόνος μου και από κοντά.

Γαμάει. Η Πάτρα είναι τόσο απελπιστικά κενή και ανούσια, που όπως έλεγα και πριν, αναγκαστικά στρίβεις το μυαλό σου, το ξεζουμίζεις για να βγάλεις έστω και τρεις σταγόνες από... κάτι. Από υποτιθέμενη ουσία, έστω. Και δε γαμιέται; Τι άλλο να κάνεις, μόνος στο σπίτι, με ένα πακέτο καρκίνο και μπουκάλια από "Βελούχι" (ναι, γκρίζα διαφήμιση, περιμένω τα φράγκα ταχυδρομικώς απ' τον Άρη των ατάκτων αυτοπροσώπως)

Α, και για να μη ξεχνιόμαστε. Πάνω είναι η παλαιολιθική "Αφροδίτη του Βίλεντορφ", πρότυπο ομορφιάς για τότε. Νο πρόμπλεμ, βίτσια και αντανακλάσεις κοινωνιάς- νο πρόμπλεμ. Αλλά για να ισορροπεί λίγο η κουλτούρα, αντιπροτείνω:

Kinzie Kenner, post-industrial εποχή, η Αφροδίτη του κανα-πέους
(Μα ναι, είμαι σεξιστής λοιπόν- ό,τι καλύτερο για να κοροϊδεύεις ψευτοαριστερούς)