"Γαμημένη Χελώνα"

Παρόλο που εκείνη η σερβιτόρα ήταν απελπιστικά ερεθιστική, κάτι μέσα μου με σκούνταγε και μου ψιθύριζε ότι ήταν τραβέλι- ότι το μουνί της είναι μόνο μια πληγή από μαχαιριά χειρούργου και τίποτε περισσότερο. Κάτι ανήθικα ψευδές φυσικά. Η κατάσταση δεν αλλάζει, όσα κείμενα και να γραφτούν, και το καταλαβαίνεις όταν πιάνεις τον εαυτό σου στη πλατεία της Φλώρινας, με το χιλιοστό διακοσιοστό όγδοο τσιγάρο να κρέμεται απ τα χείλη σα σακάτης που έπεσε κατά λάθος απ την αναπηρική καρέκλα και μια μέχρι πριν κρύα σοκολάτα να ανθίζει βγάζοντας μπουμπούκια, μπρος στη μάπα σου.Μάτια μισόκλειστα απ το χτεσινό (και τακτικό πλέον) μεθύσι, με placebo φιλοσοφίας υποσχέσεις για πανάκεια για την καθημερινότητά σου, αξύριστα μούτρα, η μύτη παρόλο που δε μπορεί να μυρίσει, είναι σίγουρη ότι η μπλούζα-φλοκάτη που φοράω εδώ και καμιά βδομάδα συνεχώς (και στον ύπνο ακόμα) αρχίζει να αποσυντίθεται απ τη βρώμα και τα μικρόβια. Οι μύες εδώ και 2 μήνες κρέμονται ανήμποροι να λειτουργήσουν- το λογικό αποτέλεσμα μιας κομπλεξικής εφηβείας που δίνει τη θέση της στην γκρίζα ενηλικίωση, ο σκεμπές φουσκώνει αργά αλλά σταθερά απειλώντας να μετατρέψει τον χρυσαυγίτη του απέξω σε σήμα/μασκότ της Michelline, o άνθρωπος-σαμπρέλα. Οι ορμόνες εκτοξεύονται στα ύψη διότι ο ήλιος, ο γαμημένος ήλιος δε μου κάνει το χατήρι να κρυφτεί, ώστε να κρυφτούν μαζί του και τα μέλη του σώματος των χιλιάδων γυναικείων παρουσιών που κάνουν πασαρέλα στο πεζόδρομο- ξεκινάει πάλι ο εμφύλιος του μυαλού και της δήθεν ψυχής, ορμόνες εναντίων έρωτα που λένε, η ζωώδης ανάγκη να γαμήσεις στριμώχνει στη γωνία του ρινγκ το συναίσθημα και την ειλικρίνεια απέναντι στο έτερον ήμισυ, οπότε και καταλήγεις να τον παίζεις στο pornhub μέχρι να βαρεθείς.

Όχι ότι οι διπλανοί είναι καλύτεροι. Ο σγουρομάλλης δαίμονας των γηπέδων, ο έκφυλος με τα γαλάζια μάτια επίσης σαπίζει αλλά το κρύβει καλύτερα με τις δαιδαλώδεις ποδοσφαιρικές συζητήσεις. Πιο δίπλα, το υποκατάστατο του Speed των Soilwork με τη χειρότερη μοϊκάνα στην ιστορία της κομμωτικής δε τη παλεύει ούτε στάλα, θύμα κραιπάλης επίσης, οι υπόλοιποι απλά υπάρχουν (όπως κι όλοι μας) για να υπάρχουν μέσα στο περιβάλλον της καφετέριας. Σα πιόνια σε σκακιέρα, κινούμασταν στα τετράγωνα πλακάκια της πλατείας με προορισμό αποφασισμένο όχι από εμάς αλλά απ την ίδια τη Φλώρινα και το φάντασμα του Καντιώτη. Ναι, ξέρω ότι δεν έχει πεθάνει ο τύπος.

Το σπίτι κοινόβιο, αχούρι, βουνά από άπλυτα, στάχτες και πλαστικά ποτήρια σε ρόλο τασακιών παντού σα τρόπαια, το μπάνιο κερδίζει άνετα μια θέση στους πιο απαίσιους στάβλους της ιστορίας της ανθρωπότητας- ζηλεύω την κουφάλα τον Ηρακλή και το νταλαβέρι με τις κουράδες του Αυγεία, παραήταν εύκολο για άθλος. Ξεραμένο κάτουρο στο πλαστικό καπάκι της λεκάνης σε καλωσορίζει στο rollercoaster της προσβολής της ανθρώπινης υγιεινής, όπως και μια πινακίδα διαφήμισης ηχοσυστημάτων, που βουτήξαμε έξω από ένα μαγαζί το προηγούμενο πρωί, μες τη σούρα μας, με τον τυρναβιώτη παιδεραστή, μαζί με άλλη μια που διαφήμιζε τυρόπιτες από ένα φούρνο και δυο παλούκια με χοντρό σκοινί που ήταν μπροστά απ το γκαράζ της τράπεζας δίπλα απ το σπίτι μου- επίσης μέσα στο αχούρι μου κι αυτά. Φαγητό για κάποιο λόγο ελάχιστο, δε ξέρω κι εγώ γιατί τρώω τόσο λίγο- έχω την αίσθηση ότι όλη στην αίρεσή μας δε τρώμε αυτές τις μέρες γενικά. Και ο τρόμος του να συνειδητοποιείς ότι την επόμενη μέρα πρέπει αν φτιάξεις κουτάκια-ή-όχι/συσκευασία για ένα μαλακισμένο εργαστήρι, κάνει τα πάντα πιο επίπονα.

Οπότε. Λέω να κλείσω την πανέμορφη αυτή μέρα με μια υπόσχεση ότι η επόμενη θα ναι το ίδιο ανούσια με τη σημερινή- διότι ο κύκλος αυτός καυλώνει τη προκατασκευασμένη μιζέρια του μαζόχα μέσα μου. Ξες τώρα. Μακάρι να ήμουνα ποζεράς όπως η πλειοψηφία των γνωστών μου απ τη σχολή, για να μη με απασχολούσαν ρητορικές κουράδες κάθε μέρα. Αν μη τι άλλο θα χε και περισσότερη πλάκα.