Ασημι

Ευλογω συχνα τα δαχτυλα μου και τον κοσμο γυρω μου, που με φερνει στη θεση του να παραγω γραπτως το οτιδηποτε. Αυτο ομως ειναι απλα ενας τροπος για να ξεχναω το πως δε ξερω να γραφω. Αν οντως αυτο που παραγουμε μας αντικατοπτριζει τελεια, παραμενω παντα ενας ατσουμπαλος χοντρος. Ο οποιος καταπιαστηκε καποτε με πραγματα που δε μπορεσε να κατανοησει ποτε. Εχουμε ολοι μεσα μας νησιδες, κολυμπαμε γυμνοι σε εναν ωκεανο ιδεων και ερεθισματων και η καθε νησιδα ειναι εφαλτηριο για νεες ανακαλυψεις. Μεσα στο αγχος της ηλικιας μου, και του ανωφελου των γραπτων μου, συχνα επεισα τον εαυτο μου να δεχτει οτι θα μπορουσε να κολυμπησει μεχρι να του τελειωσει η αναπνοη, και να φτασει, πνιγμενος, στο πατο ενος ωκεανου που ποτε δεν τον αγαπησε. Να βρει το τιτανιο εκεινο φως, στο κεντρο ακριβως ολων των πραγματων, αναμεσα στο σκοταδι, να αιωρηθει χωρις ζωη σαν εμβρυο μεσα στο κιτρινο και το κοκκινο, να αφουγκραστει ανασες, να καταπιει τα νευματα των κινησεων των ιδεων. Τετοιες ψευτομεσσιακες εικονες επλαθα και αισθανομουν βολεμενος, μεσα στην ανακουφιση του αφηρημενου, που προσφερει ενα τετοιο διανοητικο χαος. Το γεροτερο χαστουκι ηρθε οταν παρατηρησα οτι ο κοσμος αναπνεει μαζι μου, οτι υπαρχοντας, φερνω ευτυχια και δυστυχια, παρομοια με αυτη που συλλεγω. Ολα πλεον εμοιαζαν πιο στερεα απο πριν, ολα ειχαν μια εξωγηινη βαρυτητα, η οποια με πλακωνε σαν βασιλικος ελεφαντας, περπατωντας αυτοκρατορικα απο πανω μου με κυκλους.

Ολα εκμηδενιστηκαν απο εκει και περα. Οι νησιδες μου γιγαντωθηκαν, η σαρκα του εδαφους απλωθηκε στον ωκεανο μου, ρουφωντας τον, μετατρεποντας ο,τι ειχα να κοκορευομαι, σε ερημο. Μια αλληλουχια παραστασεων, το καφε της ατμοσφαιρας, το κιτρινο της διψας, μια ευθεια που δεν οδηγει πουθενα και δε τελειωνει πουθενα. Αποφασισα να επανεφευρω τον εαυτο μου. Να τον σκοτωσω και να τον ξαναγεννησω απ το μουνι της γκλαβας μου. Να τον θυσιασω για να ερθει η βροχη. Μετα συνειδητοποιησα οτι δε μπορουσα. Διοτι ο εαυτος μου δεν ειναι μονο εγω. Ειναι ολοι οσοι βρισκονται θαμμενοι μεσα μου, ειναι ολοι οσοι αναπνεουν καθε μερα μαζι μου, ειναι ολα οσα παρατηρω, απ τον τσιμεντενιο τιτανα της μεγαλουπολης μεχρι την κινηση της πευκοβελονας στον ανεμο. Δε μπορω να θυσιασω τιποτα απο ολα αυτα, με το ετσι θελω, επειδη ανακαλυψα την ανικανοτητα μου να ειμαι αυτο που θελω να παραγω.

Λενε οτι το σωμα ειναι ναος. Το δικο μου ειναι σουπερ-μαρκετ. Εμπορευομαι ανουσιοτητες, καλογυαλισμενες και λαχταριστες με την συσκευασια τους, αλλα διχως νοημα. Και αυτο δε το ξεχναω, ουτε ενα δευτερο, καν.