Χρυσο.

Ημουν ο πρωτος που, στη θεα του εαυτου μου,
του νοηματος που κρυβεται μεσα στο να υπαρχω,
να υπαρχω προσπαθωντας να κατανοησω ο,τι δεν μπορει να εξηγηθει,
αρπαξα την τσουγγρανα και το δαυλο και τον κυνηγησα μακρια,
μεσα στα δαση, τη νυχτα που παρατηρησα οτι το φεγγαρι μου ψιθυριζε,
οτι το φως που με ελουζε δεν ηταν δικο μου αλλα δικο του,
κι αυτο με εκανε να ζηλεψω μια Αληθεια που ποτε δε θα αποκτουσα
οσο κι αν ματωνα κι αν εκλαιγα κι αν εσφιγγα τις γροθιες μου.

Αλλα ξερω τωρα οτι αυτο το σωμα που με αναπνεει σαν οξυγονο
ειναι απλα μια σταγονα, ενα δακρυ που επεσε απ το πουθενα,
βρωμικο και ατσαλο, σε μια τροχια απ το ματι της Ολοτητας
μεχρι το εδαφος, οπου θα χωριστει σε μικροτερα τμηματα
και το καθε ενα απο αυτα θα επιστρεψει εκει απ οπου προηλθε
στο πουθενα.

Ειναι απιστευτα σκληρο να φανταζομαι οτι καποτε απλα θα παψω να υπαρχω, οπως δεν υπηρχα πριν γεννηθω. 100 φορες πιο σκληρο, αν το σκεφτομαι πιωμενος. Η αναγκη μου να θεωρησω τον εαυτο μου αυτο-ανακυκλωμενο, ποναει επισης. Καμια αισθηση μοναδικοτητας και περηφανειας για τιποτα, περαν των αναγκων μου. Αν το παθος μου κρυβεται καπου βαθεια, αναμεσα στις σελιδες του ορατου και κατανοητου, ισως και να ψαξω να το βρω μεχρι να μη μπορω να σκεφτομαι πια για το εγω μου. Οταν το κρατησω σφιχτα στην αγκαλια μου, σα πατερας πανω απ το πτωμα του πρωτοτοκου του, ισως και να νιωσω οτι κατι πηγε καλα εδω μεσα. Και οτι ο χρονος μου εδω ειναι πολυτιμος, επειδη ακριβως καποτε θα παψω να υπαρχω, ετσι απλα, κυνηγωντας ενα παθος. Μεχρι τοτε ομως, ειμαι απλα ενα σωμα, τοποθετημενο ατσουμπαλα σε μια αλληλουχια σημειων.