Hacking

Επιτέλους έστρωσα το κώλο μου και άκουσα τη συλλογή "Noise vs Subversive Computing" που μου έδωσε ανα χείρας, προσωπικά, ο αξιοσέβαστος G.G (κατά κόσμον "Hellboy_106) για να του πω τη γνώμη μου, μιας και συμμετέχει και ο ίδιος. Είχα τη τύχη δε να είναι και το όλο πακέτο σε μια απ τις 256 εκδόσεις USB στικακίου, πράγμα που κάνει το όλο εγχείρημα ακόμα πιο γαμηστερό- ναι, το style μετράει, και πάντα θα μετράει.

Προφανώς είναι μουσική για συγκεκριμένα γούστα. Ακόμα και πολλοί από εσάς που θεωρούν τους εαυτούς σας "noise-αδες", παίζει να σκαλώσετε με το υλικό και την πολυμορφία του. Και αυτό δε λέγεται ελιτισμός, λέγεται" σας γλιτώνω χρήματα και ώρα, αν δεν ενδιαφέρεστε πραγματικά". Το σύνολο των noise καλλιτεχνών μας προσφέρει απλόχερα ό,τι όλοι εμείς οι βλαμμένοι αγαπήσαμε με τα χρόνια, από Merzbow-επικλήσεις σε Ministry-based χορευτικά κομμάτια, και από εκεί σε απάνθρωπο (μα σκεπτόμενο) harsh, harsh noise. Οι computer freaks απ την άλλη συνεισφέρουν με προγράμματα και σκέψεις πάνω στο θέμα του hacking (ενίοτε και με κομμάτια- δες πχ το video ήχος/εικόνα του Pascal Creatain) που για μένα πχ που η σχέση μου με το θέμα είναι "Me Tarzan, you Jane" μου φαίνονται εξωγήινα, αλλά αυτό δεν αναιρεί με την ΚΑΜΙΑ την σπουδαιότητα του εγχειρήματος. Να συμπληρώσω επίσης ότι όλες σχεδόν οι μπάντες και οι hackers συνεισφέρουν και με κείμενα, πίνακες ζωγραφικής, ποιήματα, κλπ κλπ.

Μη το χάσετε. Πρόκειται για κάτι σπουδαίο, στα πλαίσια της εθιστικά ενοχλητικής αυτής "μουσικής", περισσότερο μια συγκέντρωση κοσμοθεωριών και πληροφοριών παρά μια ακόμα συλλογή μουσικής, που ασχέτως της αυξομείωσης του ποιοτικού επιπέδου του περιεχομένου, αξίζει να βρίσκεται στη USB θύρα του κάθε μουσικού τοξικομανή, μόνο και μόνο για το καλαίσθητο, και το ιδιαίτερο της υπόθεσης. Στηρίζουμε τέτοια βήματα και παρακαλάμε και για άλλα, μπας και δούμε άσπρη μέρα, με όλους τους μαλάκες που μαζευτήκανε πάνω απ τις πλάτες μας.

Poster

Poster για Meloco Velocet

Molesters

Baracuda Vagina

Speechless

Slaughter their will, and their souls will follow

Blackmetal remix

Remix από το κάτω

A womb called Antarctica

Harvester

Blackmetal cancer 2

#2

Blackmetal cancer

Βοκαλιστς παρτ ντούε

Βαρέθηκα πιο γρήγορα απ' όσο υπολόγιζα. Πάμε στο δεύτερο μέρος της προσωπικής μου λίστας των αγαπημένων μεν, σπανίως ενθυμούμενων δε τραγουδιστών.



Carl-Michael Eide
(Virus, Ved Buens Ende, Aura Noir, Dodheimsgard, Cadaver κ.α)
---------------------
Ο ιδιοφυής Νορβηγός, απέκτησε το απόλυτο respect των πιο "σαλεμένων" (τότε) ή "κουτοπόνηρων" (σήμερα) οπαδών των Μουσικών Παραολυμπιακών με τις συμμετοχές του σε μπάντες-μεγαθήρια της διανόησης-σε-νότες, τα χρόνια που μας πέρασαν. Και όμως, διάολε, ακόμα βελτιώνεται, τη στιγμή που άλλοι, συνομήλικοί του ή όχι, θεωρούν ότι έπιασαν τον παππά από τα αρχίδια επειδή κούρδισαν βαρύτερα και εξομοίωσαν τον λόξυγγά τους στην ταστιέρα- άντε, έβαλαν και ένα μπλιμπλίκι πάνω από το blackmetal τους. Τόσο σαν συνθέτης, αλλά κυρίως σα τραγουδιστής, ο Czral έπιασε τέλεια το Garm-ικό πνεύμα και το φίλτραρε σε κάτι πιο προσωπικό, κρατώντας απ τη μία τις οπερετικά πολεμικές ιαχές, αλλά με το τελικό αποτέλεσμα να μοιάζει σαν πιο πομπώδη Chris Isaac. Τέλειος. Το τελευταίο Virus στο δείχνει ξεκάθαρα, άλλωστε.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Θέλει κι ερώτημα; Νέο Ved Buens Ende, η μπάντα που όλοι προσποιούμεθα ότι καταλάβαμε με τα χρόνια, αλλά κανείς μας δεν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Υπέροχο το νέο Virus, αλλά. Αλλά.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Ξαναβουτήξει από κανα μπαλκόνι με μοιραία αυτή τη φορά, αποτελέσματα.



Steve Austin
(Today is the Day)
------------
Μουσικός με όραμα. Από εκείνους τους τύπους που σε πείθουν ότι και ο κόσμος όλος να χάλαγε, θα έκανε το δικό του όπως και να χει. Αυθεντικά μουρλαμένος, δε χρειάζεται να προβεί σε λατερνισμούς και χορογραφημένα τσαλίμια για να σε κάνει να πιστεύεις ότι θα σου δαγκώσει το κεφάλι στην πρώτη ευκαιρία. Σημαντικότατος συνθέτης του λεγόμενου "νέου ακραίου ήχου", επηρέασε κόσμο και κοσμάκη, και κατάφερε να κατασκευάσει ένα φωνητικό στυλ που δεν αντιγράφεται με την καμία. Strumf-on-steroids, κακιά πεθερά, εκμηδενισμός των φωνητικών χορδών και επίσης πολύ ιδιαίτερα, μελαγχολικά θα έλεγε κανείς brutal φωνητικά. Θα'μαι ειλικρινής, μου πήρε χρόνια για να τον συνηθίσω πίσω από μικρόφωνο, αλλά μόλις το έκανα, ξεπληρώθηκαν όλα.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Φτιάξει έναν ψυχεδελικό/βιομηχανικό country δίσκο. Ξέρω ότι το' χει.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Δε διαλύσει κάποτε τους Today is the Day εγκαίρως και καταλήξουν copy-paste band.



Mike Williams
(Eyehategod, Outlaw Order, Arson Anthem)
-------------------
Απ' τις πρώτες και πιο εμβληματικές μορφές του όρου "σαπίλα" στο μεγάλο εγχειρίδιο του sludge. Πρεζάκιας, χυδαίος. Απίστευτα ειλικρινής πίσω από το μικρόφωνο- είτε σχεδιάζει αφηρημένα στιχάκια μισανθρωπίας, είτε ξερνάει τα άντερά του πάνω στον ακροατή. Πολλοί προσπαθούν να επιτύχουν το ίδιο, αλλά καταλήγουν ανέμπνευστοι και άχρωμοι. Διότι φίλε μου, δε κατέχουν την έννοια της Παρακμής της ίδιας βαθιά μέσα στη γκλάβα τους, με τον τρόπο που την κατέχει ο φίλος μας ο Mike. Γκέγκε;
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Βγει νεο Eyehategod, κάπου, κάποτε.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ, ΑΝ: Θεωρήσει ότι τα υπόθετα Outlaw Order και Arson Anthem τον καλύπτουν καλλιτεχνικώς.



Johnny Weills
(Alabama Thunderpussy, DANBALLAH, solo)
--------------------
Ναι, ο Thockmorton ήταν πιο τσαχπίνης, και ο τελευταίος τραγουδιστής των Thunderpussy πιο μετρημένος και σωστός, κανείς όμως απ τους δυο δεν είχε τα αρχίδια του Weills. Φωνητικά που σε πείθουν ότι νιώθουν και όχι ότι απλά παπαγαλίζουν southernίλες, αξιοσημείωτο φωνητικό εύρος. Δε θα ήταν άκυρο να πούμε ότι εν μέρει σε αυτόν οφείλεται το ότι το "Fulton Hill" απογειώθηκε τόσο. Στις προσωπικές του αναζητήσεις μας δείχνει ότι η χροιά του όταν το θελήσει έχει έναν έντιμο NWOBHM αέρα και ότι το γρέζι του ακόμα και σήμερα παραμένει το ίδιο πετυχημένο. Ακόμα ένας υποτιμημένος μουσικός.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Βγάλει ένα solo δίσκο που θα κάνει τους φίλους του είδους να παραμιλήσουν. Μπορεί.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Οι NWOBHM επηροές τον καθορίσουν εντελώς.




Ηλίας Αποστολάκης
(Sun of Nothing)
----------------
Να και τα εγχώρια. Δικαιωματικά και αναμφισβήτητα κατ' εμέ. Μια μπάντα φαινομενικά έξυπνη, όπως οι Sun of Nothing άλλωστε, δε θα μπορούσαν παρά να είχαν και έναν frontman εξίσου χαρισματικό. Σίγουρα όχι ο πρώτος που τραγούδησε με αυτόν τον τρόπο (παραδείγματα αρκετά), αλλά αυτός που καθιέρωσε τα ρουφηχτά, αποπνηκτικά φωνητικά σαν έμβιο οργανισμό μέσα σε ένα μουσικό χάος απολαυστικότατο και εθιστικότατο. Υπέροχες αντοχές στα πνευμόνια, φωνή σα μουσικό όργανο που ενισχύει το σκότος της μουσικής της μπάντας του και δε βγαίνει προς τα εμπρός απλά για να εντυπωσιάσει. Ακούς έστω και μια φορά, δηλαδή, και μένεις μαλάκας.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Συνεχίσει να ταλαιπωρεί τα πνευμόνια του με τον ίδιο τρόπο με τους Sun of Nothing και αποκτήσουν επιτέλους το status που τους αναλογεί στον σύγχρονο ακραίο ήχο.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Καεί τελείως και πολλαπλασιάσει τα ασυνάρτητα τερτίπια του επί σκηνής.




Δημήτρης Μινακάκης
(The Dillinger Escape Plan)
----------------
Νάτος και ο έτερος "συγχωριανός". Από τους τραγουδιστές που δεν "φαίνονται" τόσο, στην απέξω, αλλά αν καθίσεις να συλλογιστείς το τι κατάφεραν, ακόμα και αν δεν έκλεισαν 20ετία στο χώρο συνεχόμενης καλλιτεχνικής δημιουργίας, απλά το βουλώνεις. Ο Pucciato των Dillinger σήμερα έχει σίγουρα πιο πολύ εύρος στις χορδές του, αλλά μα το Βουκεφάλα, την τσαντίλα του Δημήτρη και την ακαθόριστη αίσθηση ότι ανα πάσα στιγμή θα πεταχτεί από τα ηχεία να σου σπάσει τα μούτρα, δεν την κατέχει. Όπως και πολλοί άλλοι. Τι καθόμαστε και συζητάμε, άλλωστε, καλοκαιριάτικα: Ο τύπος τραγουδάει στο "Calculating Infinity". Και κανένας άλλος δε θα μπορούσε να το κάνει τόσο τέλεια. Τελεία.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Βρει χρόνο από το virtual design ή ό,τι άλλο κάνει εδώ και χρόνια και φορμάρει νέο project. Η συμμετοχή του στο τελευταίο Dillinger μας σκανδάλισε, αλλά δεν ήταν αρκετή
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Χαθεί στην ομίχλη.

Βοκαλιστς

Μια γρήγορη και περιεκτική λίστα από αγαπημένους τραγουδιστές, τους οποίους για κάποιο περίεργο λόγο "θυμάμαι" μόνο σε συγκεκριμένες φάσεις της μουσικής μου καύλας αλλά όταν το κάνω, δε ξεκολλάνε πραγματικά από το cd-player μου.




Spice
(Spiritual Beggars/ Mushroom River Band/ Kayser/ Spice and the RJ Band)
------------------
Αμίμητος. Πύρινος, εξοντωτικός. Φωνή που δε πετυχαίνεις συχνά. Προσωπικός τρόπος γραφής, είτε μουσικά, είτε στιχουργικά, όπου κάνει επικλήσεις στο πνεύμα του Μεγάλου Χανκ με φοβερά αποτελέσματα. Παθιασμένος, λες και αύριο τελειώνει ο κόσμος. Και πολυ απλός κι ευχάριστος χαρακτήρας, όπως διαπιστώσαμε με τα ίδια μας τα μάτια κι αυτιά στο προ ενός μηνός περίπου εγχώριο live της τελευταίας του μπάντας.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Επιστρέψει στους Spiritual Beggars, βεβαίως βεβαίως.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Βιαστεί να βγάλει νέο δίσκο, με θύμα την έμπνευσή του.




Joe Preston
(Thrones, Earth, Sunn O))), Harvey Milk, Melvins, High on Fire κ.α)
--------------
Σπανίως συζητιέται σαν τραγουδιστής, περισσότερο σαν συνθέτης, μπασίστας και μουσικός εξερευνητής του σκληρού ήχου, έχοντας περάσει από σημαντικότατες μπάντες του doom/rock ιδιώματος (στρετσαρισμένου, OK). Εδώ δε θα εκθειάσουμε τις παραπάνω του ιδιότητες (να χουμε υλικό και για άλλο αφιέρωμα σε περίπτωση τραγικής βαρεμάρας), αλλά θα σταθούμε στη φωνή του, η οποία πραγματικά κόβει κώλους: Ίσως και ιδιαίτερα άτεχνος, αλλά αυτή είναι και η μαγεία του. Βραχνάδα, γέρος σκύλος που αλυχτά στη σκηνή, βαρύς, πένθιμος, τραχύς. Εννοεί κάθε λέξη που αφήνει να κυλήσει αργά, σαλιωμένα, ως το πηγούνι του. Και ναι, όποτε το θέλει, τραγουδάει και πιο μελωδικά, το ίδιο αρχιδάτα και σαλταρισμένα, όμως.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Βγάλει επιτέλους ένα υπερ-του-γαμάτου Thrones δίσκο.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Αφήσει τους Harvey Milk μετά την τελευταία τους αλμπουμάρα.



Chris Reifert
(Death, Autopsy, Abscess, Eat my Fuk κ.α)
-------------
Ψόφος κακός. Χροιά νεκροζώντανου, λυσσασμένου κτήνους που γουστάρει να φάει κλητορίδες σε σουβλάκι. Αισχρή φωνή, θανατερή με όλη την έννοια της λέξης, είτε στους θρύλους Autopsy είτε στην tribute band του στον GG Alin. Καμμένος ολίγον από τις "ψυχεδελικές του αναζητήσεις", αλλά πάντα το ίδιο απολαυστικά σιχαμένος. Πιο "death", αισθαντικά, δύσκολα ακούς από λαρύγγι.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Ψηθεί να γράψει σοβαρά, με τους άλλους κοινούς γνωστούς, νέο Autopsy υλικό
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Το νέο Abscess δεν έχει πάλι αυτό το "κάτι" που σε κάνει να το λατρεύεις από πάνω μέχρι κάτω και όχι να το ακούσεις απλά "οπαδικά"



Alan Tecchio
(Watchtower, Hades, Seven Witches κ.α)
--------------
Σταμάτησα εδώ και πολύ καιρό να ασχολούμαι με τον γενικότερο όρο του "heavy metal" (ναι, σαν πρόταση η παραπάνω για πολλούς ίσως δε βγάζει νόημα, δεδομένου και του αφιερώματος και μόνο, αλλά εξαρτάται και τι έννοια δίνεις στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα) και ακόμα περισσότερα χρόνια με το "power metal", ο Alan όμως πάντοτε με συγκινούσε. Πιθανότατα λόγω της συμμετοχής του στο μνημείο "Control and Resistance" από Watchtower όπου έσπειρα κανονικότατα. Επιθετικά φωνητικά, σε σημεία παραπάνω επιθετικά απ' το στερεότυπο power metal style, όταν δε απελευθερώνει το γρέτζο του γίνεται πανικός. Όπως και όταν τσιρίζει σαν υστερικιά εκτός ελέγχου (δες Watchtower).
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: ...ξέρω κι εγώ; Να βγάλει project σε φόρμες Watchtower και να ξαναβγει εκτός ελέγχου;
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Δε ξεπεράσει τη μετριότητα των τελευταίων χρόνων και επιμείνει στα ίδια και τα ίδια (αν και σε σημεία, το τελευταίο Seven Witches το ακυρώνει το παραπάνω σχόλιο)




Billy Milano
(S.O.D, M.O.D)
------------
Η πικρή αλήθεια; Περισσότερο ασχολείσαι με την persona Milano παρά με τον τραγουδιστή Milano. Είτε σπάει στο ξύλο τον τυπά των Nevermore, είτε απειλεί τους System of a Down με μπερντάκι, είτε τη λέει στον ένα και τον άλλο (δείτε "Κοντός Εβραίος των Anthrax"), ο χοντρός ξέρει να κρατάει τον κόσμο σε εγρήγορση, περισσότερο απ' όσο δισκογραφεί. Όμως, η μπουνταλάδικη, όπως να'ναι και όποτε να'ναι φωνή του, τιμάται από τους φίλους του crossover και της hardcore σκηνής, ακριβώς επειδή η καυστικότητα του χαρακτήρα του περνάει με μια χροιά ειρωνίας από το λαιμό του στο μικρόφωνο με μεγάλη επιτυχία. Παραδεχτείτε το: ακόμα και αν δε μίλαγε καθόλου, δε μπορείτε να φανταστείτε κάποιον άλλο να γκαρίζει σε δισκάρες όπως το "Speak English or Die" ή το "Bigger than the devil", έτσι;
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Στρώσει τη κωλάρα του (δε με πιστεύετε; τσεκάρετε τη φωτογραφία) και κάνει δουλειά με τους M.O.D
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Δε το κάνει αυτό και συνεχίσει απλά την παρλαπίρλα (αν και το τελευταίο διάστημα έχω καιρό να ακούσω νέα του. Ρε μπας και...;)




Chris Cornell
(Soundgarden, Temple of the Dog, Audioslave, solo)
--------------
Φωνάρα. Ψυχή, συναίσθημα. Σπάνιο φίλτρο δεκαετίας '70 που σε μια σπάνια στιγμή αλχημιστικής ένωσης συνάντησε τους υπόλοιπους Soundgarden και γαμήσανε το σύμπαν όλο. Δε γίνεται να ακούσεις μια φορά Cornell και να μην τον αναγνωρίσεις μεμιάς όταν θα τον ξανακούσεις. Θα σε στοιχειώνει για πάντα. Ερωτικός και τσιτωμένος με την ίδια ευκολία, τραγούδησε πάνω από συνθέσεις που είτε άλλαξαν την μουσική ιστορία (Badmotorfinger) είτε απλά μας καύλωσαν (πρώτο Audioslave) είτε μας έκαναν να τον σιχαθούμε (μετά από Audioslave).
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Κόψει τις μαλακίες και βγάλει έναν καθαρόαιμο, καυλωτικό rock δίσκο.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο με τον τελευταίο του solo δίσκο, που είναι τόσο εκτρωματικά μακριά από το rock που ακόμα και ο σκληροπυρηνικός Mike Patton fan δε μπορεί να αντέξει.




Dax Riggs
(Acid Bath, Deadboy and the Elephant Men, solo, κ.α)
-------------------
Οι Acid Bath γαμάνε κώλους. Εντάξει παιδάκια; Εντάξει θείο. Ένας από τους λόγους, εκτός των σερνάμενος στους βάλτους συνθέσεων και της free-to-fuck-in-sight απόδοσης των οργάνων, είναι ότι πίσω από το μικρόφωνο στέκει ένας από τους χαρισματικότερους τραγουδιστές της τελευταίας δεκαετίας. Και από τους πιο υποτιμημένους, επίσης. Ο Dax μπορεί να ξεράσει σαπίλα πάνω στη μούρη σου, με την ίδια άνεση που μπορεί και να σε σαγηνεύσει τραγουδώντας μαγκιόρικα, μαστουρωμένα blues. Τα solo του και οι δουλειές με Deadboy and... το δείχνουν ξεκάθαρα, είναι λίγο ως πολύ μουσικός πλούτος. Αν και, το αιώνιο δίλλημα, "When the Kite String pops" ή "Paegan Terrorism Tactics", όταν η κουβέντα έρχεται σε αυτόν, δείχνει με ποια μπάντα μεγαλούργησε πραγματικά.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Συνεχίσει να κρατάει τη φωνάρα του φορμαρισμένη.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Βγει εκτός μουσικής νωρίτερα απ' όσο πρέπει. Έχει ακόμα να δώσει πολλά, κατ'εμέ, και δε θα αργήσει να αναγνωριστεί όπως του αξίζει.



Jaz Coleman
(Killing Joke)
---------
Σπουδαγμένος και πανέξυπνος. Κατάφερε να ντύσει το μουσικό περιτύλιγμα των Killing Joke (μια εκ των σημαντικότερων μπαντών της σκληρής μουσικής κατ'εμέ) με τόνους εκκεντρικότητας και αγνού, αμόλυντου τρόμου, μετατρέποντάς την σε ένα βιομηχανικό θηρίο που σε καταδιώκει σε κάθε στροφή. Ευφυής στιχουργός με Biafrικό συχνά vibe, χαμαιλέοντας διαθέσεων και φωνητικών ακροβασιών, από τότε που οι Killing Joke ξύνανε, μέχρι τις new wave περιπλανήσεις τους (όπου ο τύπος μας έδειξε ότι μπορεί να τραγουδήσει καθαρά εκπληκτικά) και από εκεί στις πιο harsh, βίαιες στιγμές τους, πάντα ο Coleman στηρίζει τα θεμέλια του οικοδομήματος των Joke παίρνοντας όλο το φόρτο συναισθηματικών εναλλαγών πάνω του. Και γαυγίζοντας ανελέητα, τον περισσότερο καιρό.
ΘΑ ΚΑΥΛΩΣΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝ: Απλά βγει νέο Killing Joke. Διότι σίγουρα θα γαμάει.
ΘΑ ΞΕΝΕΡΩΣΩ ΦΟΒΕΡΑ ΑΝ: Ο άδικος χαμός του παιχταρά Paul Raven τους κάνει να φρενάρουν απότομα.

==================
Παίζει να βγάλω και part 2, κάπου κάπως κάποτε. Προς το παρόν ανάβω τσιγάρο και την πέφτω. Καληνύχτα.

The Past serves right

Προς τιμήν του συναδέλφου blogger Μητς που προσφάτως ξεκίνησε τη δική του σελίδα, Malice in Acidland (link απο δίπλα), ιδού μια φωτογραφία του συγκεκριμένου κυρίου μαζί με έναν φίλο του κατά τη διάρκεια ενός Battle of the Bands στην Αθήνα, πριν χρόνια. Συγκεκριμένα, στο τελευταίο συγκρότημα, το οποίο μάλλον ήταν σκατά, αν κρίνουμε από το hint της συγκεκριμένης εικόνας...

Κόκκινο

Όσοι αρέσκονται στις ταυρομαχίες είναι πνευματικά στείροι.
Αν είν έτσι, ας επαναφέρουμε και το Κολλοσαίο. Να σφάζονται τα παληκάρια με τα σουβλιά στην αρένα και μεις από απάνω να φωνάζουμε "Όλε" και να στριφογυρνάμε τον αντίχειρα σα μανιβέλα αναλόγως των μαλακισμένων μας ορέξεων.

Το επιχείρημα ότι άλλο το ανθρώπινο ον, και άλλο το ζώο, κρίνεται ως καθαρό προϊόν σαραντάχρονης, παλιατζουρίστικης λογικής με τα φίλτρα των κόμπλεξ της μεταπολίτευσης (κλπ κλπ κλπ- φυσικά, μη ξεχνιόμαστε), ή μεταμοντέρνας κάλπικης "ανοιχτομυαλιάς" με μεταβολισμό κωλοτρυπίδας. Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η ευκολία του να αφαιρέσεις, ή να εκμηδενίσεις γενικότερα μια ανθρώπινη ζωή σήμερα, καθιστά πολλές φορές δήθεν αυτονόητο το γεγονός ότι θα έπρεπε, μαθηματικά, να είναι ακόμα ευκολότερο και απλούστερο να σκοτώσεις και οτιδήποτε άλλο. Και η ρίζα του προβλήματος ίσως να κρύβεται στο ότι θεωρούμε το ανθρώπινο ον τόσο σπουδαίο (επειδή κατάφερε να γαμήσει σε απειροελάχιστο χρονικό πλαίσιο τον πλανήτη στον οποίο χέζει, επειδή κατάφερε να κατουρήσει τόσο πολύ ώστε να φτιάξει έναν ολόκληρο ωκεανό από κουτοπονηριά, επειδή επειδή επειδή επειδή) που το κάθε τι που δεν περπατάει στα δύο και δε κατουράει σε καμπινέδες σπάει σε χίλια κομμάτια.

Το να σκοτώνεις για διασκέδαση σε real time συνθήκες, παραμένει καθυστερημένο και ερμαφρόδιτο, ο σαραβαλιασμένος πουτσάκος του βιομηχανικού Γκοτζίλα που πλέον τον μαγκώνεις με γάντζους από παιχνιδομηχανές περιπτεράδων και το μουλιασμένο ψευτομουνάκι γαλαζοαίματης κορασίδας πατημένης από σκατωμένα λάστιχα κωλοφτιαγμένου αγροτικού στο Τέξας της Τρίπολης. Δε θα πρεπε να μας απασχολεί η δήθεν "ηθική" του θέματος. Ούτε των περισσότερων θεμάτων. Περισσότερο να μας κόψει η γκλάβα μας και να ξεκαβαλήσουμε το ψαροκάλαμο που ιππεύουμε τόσους γαμημένους αιώνες. Και αφού το σπάσουμε στη μέση, να το χώσουμε στο κώλο μας και να τρέξουμε γυμνοί στη σκόνη, με κάγκελα τριγύρω, μέχρι να μας μαχαιρώσει ο Ζορό-τορεαδόρ στο κούτελο και μετά μας κόψει σε κομμάτια, μοιράζοντάς μας σε πεινασμένους κηφήνες που θα μας πάνε με τη σειρά τους πεσκέσι στη χοντροκώλα βασίλισσα μιας χεσμένης στο μέλι Τυφλής Ιερουσαλήμ.

Και επειδή παρασοβαρέψαμε...

...να μια πρόχειρη πρόσφατη πλέη-λιστ-α.

1)MASTODON "CRACK THE SKYE"
Ήδη κλασσικό, φίλε μου. Καλά στα λένε από παντού.

2)STRAIGHTHATE "GRIM MEMORIES"
Γουστάρω που είναι τόσο, μα τόσο Slayer-σε-μπλέντερ. Ή λυσσασμένο deathcore. Ή όπως θες πέστο. Κρίμα που όπως ακούγεται διαλύσανε, μετά το γαμάτο "Indigenous".

3)SOUNDGARDEN "BADMOTORFINGER"
Φωνάρα, δισκάρα.

4)S.O.D discography
Χρειάζομαι λίγο μαύρο χιούμορ αυτή τη περίοδο.

5)ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ "ΧΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ"
Πάντα κάτι θα παίζει από Πανούση σε αυτά τα αυτιά.

6)KILLING JOKE "FIRE DANCES"
Ο Χάρος βγήκε παγάνι.

Ας χορέψουμε

Συν, το γεγονός ότι η μεγαλύτερη ίντριγκα που έχτισε ποτέ όλο αυτό το αδερφάτο εννοιών πάνω (και ανάμεσα από) τα κεφάλια μας, είναι η ψευδαίσθηση της κατοχής. Το 2013 λένε πως θα μας πέσει ένα τεράστιο πέτρινο παπάρι στις κούτρες μας, και αν έχεις το Θεό σου, δε θα έχουμε καν το προνόμιο να κομπάσουμε για το πώς γίναμε ένα με το είδωλό μας στο καθρέφτη. Ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για το πώς γίναμε ένα με κάποιο άλλο θηλαστικό που περπατάει στα δύο, δουλεύει μερόνυχτα και χέζει σε καμπινέδες. Μια γενιά από ψεύτες συναισθημάτων, αυτή είναι η προσωπική κληρονομιά του καθενός, και η κάλπικη διαπίστωση ότι μόνο οι γονείς σου σε νοιάζονται πραγματικά- αρχίδια, ας μαζέψουμε όλοι από 10 έγκυρες ιστορίες που αποδεικνύουν μεμιάς το αντίθετο. Αυξομειώσεις μεταξύ "καύλας" και "υποχρέωσης", μωρό μου, δυο ποσά ανάλογα μέχρι τη στιγμή που θα ξυπνήσεις στο κρεβάτι σου, θα κοιτάξεις τα μούτρα σου σε κάποιο τζάμι μαγαζιού και θα παρατηρήσεις έναν ταλαίπωρο, μουδιασμένο αρλεκίνο με κατουρημένο σαγόνι. Τότε και μόνο τότε θα υποχρεώσεις τη πούτσα σου να δεθεί με το αλέτρι της καθημερινότητας που απαιτείται από εσένα (αλλά δεν τη γουστάρεις με τη καμία) και δένοντας ένα τσιμεντόλιθο (που έχει χαραγμένη πάνω του τη φράση "Πατρίς θυσία οικογένεια") στα πόδια θα βουλιάξεις στο βαλτοτόπι του τσιμέντου, της ψευδοκατανάλωσης/ψευδοευκολίας και των πλαστικών προσδοκιών.

Και ξες γιατί; Γιατί δε τα βρόντηξες απλά όταν είχες την ευκαιρία. Γιατί παραμυθιάστηκες ότι έχεις τη τέλεια σχέση με τη γκόμενά σου από πιτσιρικάς και καταλήγεις να τη παντρεύεσαι για να αισθάνεσαι ασφάλεια, γιατί η μάνα σου και ο πατέρας σου είναι φασίστες έμμεσα ή άμεσα και το δέχεσαι για να μη τους στεναχωρήσεις, γιατί ο κώλος σου σε τρώει να ΦΤΙΑΞΕΙΣ αλλά απλά μασουλάς τροφή σε κονσέρβες. Γιατί, γιατί, γιατί... γιατί κάθεσαι και γράφεις σε μια οθόνη και ψευτορητορεύεις, αντί να έχεις το θάρρος να τα μιλήσεις στο real time simulation.

Γκέγκε, Ηλία, Μάριε, Κώστα, Γιώργο, Αδαμαντία, Προκόπη, ή όπως και να λέγεσαι;

Mesrine

Lighthouse inside your head
and you're flirting with the night
Mud and blood in your boots
and you're ready for the ride

Fireflies around your forehead
and you're fuckin with the night
mud and blood in your chest
and you're ready for the ride

[Pig faced emblem
of severed maturity
the flies breed around the neck
forcing its need to breathe]

Πάντα

Τα βράδια που δε θυμάμαι πώς έληξαν,
ούτε το αν κοιμήθηκα και πού,
και το επόμενο πρωί όλα πονάνε, μουδιασμένα μέλη σε φορμόλη,
αυτά τα βράδια είμαι σίγουρος ότι έχω αυτοκτονήσει
και έχω βρεθεί ξανά, με κάποιο ακατανόητο τρόπο
(ή ίσως είναι παιχνίδι της φύσης του σύμπαντος)
στα ίδια μπουρδουκλωμένα σκεπάσματα, μπερδεμένος,
με εικόνες του θείου πλακουτσωμένες, πατημένες από αόρατες μπότες
να μου κλείνουν το μάτι σιχαμένα.

Παρασκευή βράδυ

Ο Spice ήρθε, άραξε στο κλαμπ-άκι στην αρχή της συναυλίας μαζί με τον κόσμο, παρατηρώντας τα support, μετά, όταν έφτασε η ώρα, ανέβηκε, άρπαξε τη κιθάρα του και με την RJ BAND σε όμορφα κέφια, μας γάμησε τη μάνα από πέρα ως πέρα. Ανθρώπινο, καυλωτικό live, rock-n-roll καταστάσεις, κόσμος τόσος ώστε να θεωρείς το γεγονός άτυπα σαν "οικογενειακή υπόθεση". Πριν το live του έσφιξα το χέρι και του είπα, "Thank you man, it's my honor" κι αυτός με κοίταζε χαμογελώντας αμήχανα, σα να του πα κάτι απίστευτα τρελό. Κι όμως δεν είναι έτσι. Καθόλου "έτσι".

Πάντοτε

Σήμερα είναι η μέρα που μίσησα τα πάντα. Γι'άλλη μια φορά, μετά από χρόνια, ίσως, σε τέτοιο βαθμό. Σήμερα είναι η μέρα που ξανανέβηκα στο θρόνο μου από καρυδότσουφλα, αιμοσταγής μονάρχης, τιμωρός των πάντων, να παλουκώσω ό,τι κινείται, από τον κώλο και το στόμα, φίλους, εχθρούς, εραστές και συγγενείς, αγνώστους και προϊόντα μυθοπλασίας. Σήμερα είναι η μέρα που αυτό το κοκτέηλ από τσακισμένη περηφάνια και χαμηλή αυτοεκτίμηση (αποτελέσματα από την τροπή καταστάσεων στα "προσωπικά" μου), αίσθημα ανικανότητας και αδυναμίας και στείρωση της φαντασιακής μου μήτρας, πυροδότησαν το φυτίλι και μούρλιανα. Ίσως όχι σαν τη λυσσασμένη αρκούδα με τα κόκκινα μάτια και τους αφρούς στο στόμα, που στέλνει στο διάλο ένα ολόκληρο ορεινό χωριό μέσα σε λίγα λεπτά. Περισσότερο σαν τη λύκαινα μάνα, που στέκει σιωπηλή μπροστά από τη σπηλιά με τα νεογέννητα, κοιτώντας στα μάτια τον επίδοξο εισβολέα/αρπακτικό που πάει να παραβιάσει το ιερό της εστίας της.

Το νιωθα εδώ και καιρό. Σαν μικρό κόκκο ρύζι στο κέντρο του κούτελού μου, να με ξύνει, να φυτρώνει αργά αλλά σταθερά. Σήμερα είναι η μέρα που από το πρωί (παρόλο που ξεκίνησε... χαλααααρααααά, να σας το θέσω απ' έξω- απ' έξω) η κοιλιά σφιγγόταν μόνη της και το μυαλό χανότανε σε πεντακοσια σταυροδρόμια. Το απόγευμα δε τη πάλεψα άλλο. Άρχισα να ζορίζω λιγάκι το σώμα μου μετά-κι-εγώ-δε-θυμάμαι-από-πόσο-καιρό. Δεν είχα όργανα. Βολεύτηκα με έναν καναπέ, καρέκλες, και κάτι σιδερένια παλούκια τράπεζας που χα'με σουφρώσει πριν μήνες. Ήξερα το αποτέλεσμα, αλλά δεν πείστηκα παρά μόνο από όταν λαχάνιασα σα καρδιοπαθής και ένιωσα το στομάχι να πονάει. Οι αντοχές μου πλέον έχουν αποδεκατιστεί.

Δε δέχομαι παροτρύνσεις και συμβουλές βεβιασμένες. Η ζωή είναι μια εμπειρία και μερικά πράγματα δε μπορούν να μετρηθούν σα κουκιά ή να αναλυθούν, αποδεκατιζόμενα, σα μαθηματική εξίσωση. Δε συμφωνώ με πολλές από τις κοσμοθεωρίες γνωστών ή αγνώστων μου. Μερικές φορές δε (λίγες), έχω και ατράνταχτα επιχειρήματα υπέρ αποδείξεως του εναντίου των μεθόδων ή των συνηθειών τους. Όπως κι εσείς, φυσικά. Πολλές φορές όμως η λέξη "καταλαβαίνω" είναι κενά γράμματα. Δε μπορώ να καταλάβω το πώς νιώθει ο κύριος Λ. όταν μας λέει ότι από τότε που έκοψε την ηρωίνη, του τη βάρεσε κατάθλιψη και παραιτήθηκε από τα πάντα. Όσο και να τον αγαπάω. Και δε μπορώ να το κάνω επειδή πολύ απλά, δεν είμαι χρήστης. Όσα βιβλία και να διαβάσω, πάλι δε θα μπορέσω να το καταλάβω, όσες κουβέντες και να κάνω, πάλι δε θα μπορέσω να το καταλάβω. Είναι απαίσιο πράγμα να βλέπεις φάτσες, ειδικά από γνωστούς, που να κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι για να σε προετοιμάσουν για τη δήθεν εμπεριστατωμένη κριτική τους, της οποίας οιμέθοδοι περιλαμβάνουν από επικλήσεις στην αυθεντία μέχρι "Έχω ένα φίλο που...". Στ'αρχίδια μου οι αυθεντίες σου, στ'αρχίδια μου οι φίλοι σου. Σήκωνες εντατικά βάρη για χρόνια; Μετά, είδες το σώμα σου και τις αντοχές σου να εκμηδενίζονται μετά από κάποιο διάστημα χωρίς να φταίει κανας άλλος παρά η μαλακισμένη γκλάβα σου; Κατανοείς το πώς δουλεύει όλο το φαρμάκι αυτό, όταν το ξεκινάς από την ανεμελιά της εφηβείας σου και σου γίνεται υποκατάστατο της αυτοπεποίθησής σου; Αν ναι, πες μου. Θέλω να σε ακούσω, πραγματικά. Όποιος και να σαι. Από τον άμυαλο μπράβο του σαββατοκύριακου μέχρι τον Σούπερμαν. Αν όχι, μίλα, αλλά δε θα ακούω. Θα σκέφτομαι άλλα. Ή θα σου πω να πας να γαμηθείς, στη χειρότερη.

Να μου λείπει και η σύγκριση. Μπορεί όλο αυτό για σένα να ναι ένα τίποτα. Σαφώς. Δε στο φόρτωσα στη πλάτη. Αλλά στο μικρό μου σπιρτόκουτο που λέγεται "ζωή", το τίποτα αυτό είναι το 1/2 των πάντων, πώς θες μετά να αντιδράσω όταν ακούω τα άψυχα "ωρίμασε" σου, πιο ανώριμα στην πραγματικότητα και από τον Σάββα που είναι 50 και μένει ακόμα με τη μάνα του, στο Παγκράτι;

Μερικοί από εμάς, γουστάρουν να μιζεριάζουν σε στιγμές, σε υγιείς δόσεις. Μερικοί απ την άλλη γουστάρουν να φαντάζονται ότι όλα πάνε σκατά και ότι όλοι τους γαμάνε στο κώλο, έτσι, για να γουστάρουν. Σε γενικές γραμμές η ζωή μου βαίνει μια χαρούλα. Κάποια θεμέλια όμως είναι ιερά για τον καθένα, και δεν απαιτείται από δεύτερους (με καλή ή κακή έννοια) να προσπαθούν να τα μετασχηματίσουν.

Κλειστόμυαλο;

Είναι κλειστομυαλιά αυτό που κάνει η προαναφερθείσα λύκαινα-μάνα;