Το πιο ώριμο παιχνίδι της σειράς και μεταξύ μας ("αντικειμενικά") το καλύτερο. Τεχνικά, στυλιστικά, όπως και να το δεις, είναι ένα διαμαντάκι και μπορώ να φανταστώ πολύ κόσμο να χε φάει τρελή ήττα το 88 που πρωτοκυκλοφόρησε...Ο Mario λοιπόν ξανά μανά στα ίδια: Να σώσει την χιλιομαγαρησμένη Peach από ποιον άλλο, τον Koopa (εδώ Bowser!) ο οποίος όμως κάνει το εξής θεϊκό. Βάζει τα ανήψια του (ή παιδιά του ή χανουμάκια του ή εγώ δε ξέρω τι), 7 στον αριθμό, να επιτεθούν σε ισόποσους κόσμους του Βασιλείου του Μανιταριού, να εισβάλουν στο παλάτι του κάθε μονάρχη του κάθε κόσμου, να του κλέψουν το μαγικό ραβδί μεταμορφώνοντάς τον και σε διαφορετικό ζώο και να σαλπάρουν μετά με τα αερόπλοιά τους από πάνω, γαμιώντας το σύμπαν όλο- και ενώ ο Mario θα τρέχει και δε θα φτάνει, ο Bowser βουτάει το γκομενάκι στο τσάκα της τσούκα της και το πάει στο βασιλείου του, τον τελευταίο κόσμο του παιχνιδιού δηλαδή, όπου και θα καταλήξει ο υδραυλικός για να γαμήσει μερικούς κώλους... Το παιχνίδι σου μεταδίδει μια πρωτόγνωρη αίσθηση γαλήνης, είναι βασικά χρωματισμένο με τα πιο αποτελεσματικά χρώματα του συναισθηματικού καμβά: Στο κόσμο του γρασιδιού (πίστα 1) όλα είναι ηλιόλουστα και οπτιμιστικά (ενώ γαμιέται το σύμπαν!), στην έρημο νιώθεις ότι πρέπει να βιαστείς για κάτι, στη χώρα των πάγων βασιλεύει η μελαγχολία και πάει λέγοντας- ενώ στο τέλος χέζεσαι πραγματικά, στο σύμπαν του Bowser. Μεγάλο ατού και δικαιολογία για πολλά εφηβικά λερώματα εσωρούχων; Οι στολές!!! Ο Μάριος γίνεται racoon, βάτραχος, φλογοβόλος, tanooki, πετάει σφυριά και πάει λέγοντας. Επίσης υπάρχει μια πρωτόγνωρη αίσθηση rpg-ικού συνδρόμου- ο χάρτης στον οποίο κινείστε και επιλέγετε ποιες πίστες θα παίξετε, τα μαγαζιά με τα παιχνίδια που κερδίζετε ζωές ή που επιλέγετε αντικείμενο- το ότι έχετε inventory, εν γένει! Φοβερό! Το Super Mario Bros 3 έκανε ρεκόρ πωλήσεων (ακόμα και σήμερα κατέχει κάποιον τέτοιο τίτλο), φανταστείτε το σαν το "Back in Black" των ACDC σε παιχνίδι κονσόλας!
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Διότι γιγάντωσε μεμιάς τον θρύλο του Μάριου και έκανε παγκοσμίως γνωστή την Nintendo σαν πρωτοπόρα μα και άξια εμπιστοσύνης εταίρια στην ηλεκτρονική ψυχαγωγία. Επίσης, είναι τόσο state of the art για αυτό που θέλει να περάσει, που δε σηκώνει αμφισβήτηση. Ή σου αρέσει, ή δεν είσαι σοβαρός gamer. Απλά και σταράτα.
HIGHLIGHTS: Ο Bowser!!! Εδώ τον συναντούμε στην μορφή που θα έχει και τα επόμενα χρόνια- ογκώδης (αν και εδώ παρουσιάζεται σχετικά μαζεμένος), με κόκκινα άγρια μαλλιά και χαρακτηριστικά δεινόσαυρου. Respect- επίσης ο τρόπος που τον αντιμετωπίζεις στο φινάλε. Το βασίλειό του επίσης- μια φασιστική χώρα όπου βασιλέυει το σκοτάδι, τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει... Η στολή tanooki (ένα είδος μυθικού πλάσματος μεταξύ racoon και σκύλου στο ιαπωνικό folklore), η οποία σου δίνει την ικανότητα να μεταμορφωθείς για ένα διάστημα σε άγαλμα του Bodhisattva Ksitigarbha (πεφωτισμένος γκουρού της ινδουιστικής φιλοσοφίας ο οποίος έλεγε ότι "Μέχρι να αδειάσει η κόλαση, εγώ δεν μπορώ να αφυπνιστώ") και οι εχθροί να περνάνε μπρος σου αδιάφορα! Το πόσο υπέροχο είναι όταν πετας- και ανακαλύπτεις και κρυφά σημεία του χάρτη της πίστας, βεβαίως βεβαίως. Το πόσο εύκολα παίρνεις ζωές, μάζευα περίπου μια 30άρα μέχρι τον 3ο κόσμο πάνω κάτω. Το μουνόπανο ο Toad που κλαίγεται όταν φτάνεις στο παλάτι του κάθε κόσμου για πρώτη φορά, και σου γλύφει τον κώλο όταν επαναφέρεις την τάξη σε αυτό (πάρτα!). Ο "τζόγος" στα ειδικά μανιταρόσπιτα. Και μια ακόμα φορά η μουσική- το ξέρατε ότι η μουσική που ακούγεται όταν παίζετε τη φλογέρα μεταφοράς ("τι είναι η φλογέρα μεταφοράς"; Μυστικό! ψάξτε να τις βρείτε, 3 είναι στο παιχνίδι!) ακούγεται και στο Link to The Past και Ocarina of Time της σειράς Zelda, αντίστοιχα; Ο συνθέτης άλλωστε, Koji Kondo, είναι κοινός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου