Μόντο Κάνε

http://www.youtube.com/watch?v=jTSq3A0470w

Με Mondo Cane, live sto Αμστερδαμ νομίζω.
Μεταξύ κωμωδίας και ιδιοφυίας όπως πάντα, το βίντεο όμως αυτό είναι μαγικό.
Είχα μείνει με ένα ηλίθιο χαμόγελο από το ένα αυτί μέχρι το άλλο μετά το τέλος αυτού.

Ονειρο

Ήταν αναμφισβήτητα ο πεζόδρομος της Φλώρινας. ΜΕταλλαγμένος, όμως, σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Λες και το Κιάτο είχε εισβάλει με το πούτσο του στης Φλώρινας το αιδείο και ο πεζόδρομος ήταν προϊόν αυτής της τερατογέννεσης. Επίσης, υπήρχε πολλής κόσμος- μάλλον, όχι, ΠΟΛΛΗΣ κόσμος, σε σημείο που θύμιζε αμερικάνικο δρόμο Δευτέρα πρωί. Εγώ καθόμουν μαζί με κάποιον ή κάποια σε ένα πεζούλι και παρατηρούσα τον κόσμο. Δίπλα μας, καθόταν ένας βαφιάς, προσποιούταν ότι έβαφε αλλά η αλήθεια είναι ότι ήταν καθυστερημένος, πρόβληματικός, και κουνιόταν αδέξια αριστερά δεξιά με ένα πινέλο βγάζοντας περίεργους ήχους. Στο κέντρο του πεζόδρομου, είχαν τοποθετήσει μια απίστευτα μεγάλη εικόνα, την οποία στήριζαν άνθρωποι περίεργα ντυμένοι- σαν Μίκυ Μάους ένα πράγμα. Ενίοτε, όπως καθόμουν, παρατηρούσα τους ανθρώπους αυτούς να σφαγιάζονται, αφού η οθόνη τους έπεφτε πάνω, και τους αντικαθιστούσαν με άλλους, παρόμοια ντυμένους παλιάτσους, που σήκωναν και την οθόνη. Από μακριά, άκουσα κραυγές θυμού. Σηκώθηκα και μέσα στο κόσμο, είδα κάποιον που έμοιαζε με έναν γνωστό μου- όσο πλησίαζε, τα χαρακτηριστικά αυτά αλλοιώθηκαν και ήταν απλά ένας άγνωστος μαλάκας, δίπλα σε έναν άλλο άγνωστο μαλάκα, που γκάριζαν με όλη τους τη δύναμη, λέει, επειδή ο ένας έβρεξε τον άλλο. Οι γκαρίλες τους σε συνδιασμό με τον κόσμο, μάλλον τρόμαξαν τον καθυστερημένο βαφιά, που άρχισε να ουρλιάζει κι αυτός μόνος του. Μια, δυο, τρεις φορές, στο τέλος κάποιος ήρθε, με ένα γιγάντιο ράσο που το είχε σκεπάσει/φορέσει από πάνω μέχρι κάτω (δηλαδή δε φαίνονταν χαρακτηριστικά) και με ένα μαχαίρι του έκοψε τη γλώσσα και του βγαλε τα μάτια. Όλως περιέργος, ο καθυστερημένος σταμάτησε μεμιάς και συνέχισε να προσποιείται ότι βάφει. Είχα μείνει άναυδος, και από τη πράξη, αλλά και από την απάνθρωπη εκείνη φιγούρα. Οι δυο μαλάκες συνέχισαν να γκαρίζουν και να βρέχουν ο ένας τον άλλο- κάτι σαν αποτυχημένοι κωμικοί χωρίς να το γνωρίζουν, μέχρι που στη γιγαντο-οθόνη άρχισε να δείχνει αγώνα (Ολυμπιακού μάλλον) οπότε όλοι πήραν θέσεις, μας έσπρωξαν, εμένα και τον/την σύντροφό μου βίαια στο πεζοδρόμιο για να καθίσουν στα πεζούλια και κάτω απ αυτές τις συνθήκες, φύγαμε. Η επόμενη σκηνή με βρίσκει εμένα σε ένα πάρκο, μικρό, ψιλοβρώμικο, με κάτι μικρά, κατσιασμένα δέντρα, και μια περίεργη ατμόσφαιρα στον ουρανό- έλεγες, να, θα βρέξει, όχι, δε θα βρέξει. Ήταν λες και πάρκο ήμουν εγώ και ήξερα ότι ήμουν στο πουθενά. Ήμουν με την Αγγελική και τις δυο αδερφές της. Ένας άλλος άνθρωπος υπήρχε, μόνο, και έπαιρνε τηλέφωνο από ένα χαλασμένο τηλεφωνικό θάλαμο. Η Αγγελική με τις αδερφές της, θεώρησαν καλή ιδέα να μεταμορφωθούν σε μυρμήγκια και να διασχίσουν έτσι το πάρκο. Ο άνθρωπος τελείωσε το τηλέφωνο και άτσαλα πέρασε από δίπλα τους, σχεδόν λιώνοντάς τες. Άρχισα να ουρλιάζω- Ξαναγίνετε άνθρωποι! Μα το Θεό, δε βλέπετε ότι θα πεθάνετε έτσι;! Αλλά τίποτα. Κάναν του κεφαλιού τους. Σε μια στιγμή μια γάτα εμφανίστηκε, και έφαγε το ένα μυρμήγκι- δε ξέρω αν ήταν κάποια απ τα κορίτσια ή κάποιο άλλο τυχαίο. Συνέχιζα να φωνάζω, πάλι κανένα αποτέλεσμα. Στο τέλος είδα μια ολόκληρη ομάδα από ξένα μυρμήγκια, να πλησιάζει τις κοπέλες-μυρμήγκια και με τρόμο παρατήρησα ότι τους είχαν πέσει πάνω και τις βιάζανε όλα μαζί με μανία. Πριν προλάβω να αντιδράσω, η μια απ τις κοπέλες, δε θυμάμαι πλέον πια, ήταν άνθρωπος με σκισμένα ρούχα και μου λεγε γαλήνια ότι "Θα τις βρω και τις άλλες που είναι και θα τις φέρω, μην ανησυχείς". Έφυγα σιωπηλός. Στο τέλος του όνειρου, έφτασα σε ένα μεγάλο κιόσκι. Εκεί, κάτω από μια τέντα, υπήρχαν ένα σωρό γκόμενες που ήταν πίσω από πάγκους με κάθε είδους γλυκά. Τα γλυκά, τα περισσότερα, ήταν βρώμικα, πεταμένα στο πάγκο χωρίς καν περιτύλιγμα, λιωμένα, ληγμένα, απαίσια, και όσα δεν ήταν έτσι, τα αγόραζε στα γρήγορα το μαινόμενο πλήθος με τα χαρτονομίσματα στα χέρια. Οι γκόμενες όμως πίσω απ το πάγκο ήταν φοβερές, οπότε αποφάσισα να καθίσω. Μετά από αρκετή ώρα, μια πολύ γλυκιά κοπέλα-υπάλληλος με ρώτησε τι θέλω. Έδειξα δειλά ένα φρέσκο κρουασάν (νόμιζα ότι ήταν φρέσκο) και μετά το μάτι μου πήρε ένα ημι-λιωμένο μπισκότο που δεν έβλεπα τι είχε γέμιση. Η τύπισσα με προειδοποίησε- εγώ της είπα ότι τρώω ό,τι γέμιση να ναι, αρκεί να μην είναι οδοντόκρεμα. Με το που τρώω βέβαια το μπισκότο, η γέμιση ήταν, τι άλλο, οδοντόκρεμα. Οπότε αρχίζω να ξερνάω αίμα και να βγάζω ευκοίλια απ το κώλο ταυτόχρονα, ενώ το πλήθος μου πέταγε χαρτονομίσματα, προσπαθώντας να με αγοράσει.

Infinite Monolith of Slavery

California-based τριπλέτα που εξόχως βασανίζει τα αμύητα αυτιά με low-fi, down tempo καμτσικιές, οι οποίες άνετα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν blackmetal από έναν fan των Leviathan, ας πούμε (μιλάω κυρίως για το συσχετισμό καψίλας/πίσσας) όσο και sludge από τον χ,y καμμένο Eyehategod-ικό. Το μεγαλύτερο ατού της μπάντας είναι ότι παράγει αβίαστα ένα τεράστιο ποσό της λεγόμενης αυτής "cult-ιλας" που τόσο έχει γίνει καραμέλα πια στο στόμα του κάθε τυχάρπαστου, με το να συνδιάζει υπέροχα τις απόκοσμες ελεγείες με το απόλυτα ταιριαστό και καλαίσθητο artwork. Ειλικρίνεια και συνέπεια, κυρίες και κύριοι, να μια σταθερότατη βάση για το λεγόμενο cult. Οι εναλλαγές επίσης αντρικών και γυναικείων φωνητικών είναι υπέροχες. Θα θυμίσουν μέχρι και underground ήρωες τύπου Lotus Circle. Να τους δαγκώσετε με την πρώτη ευκαιρία.

http://www.myspace.com/infinitemonolith

Λουλού

Ο Wedekind είναι θεός, εντάξει; Εντάξει. Αυτό το ξέραμε, ή τουλάχιστον υποκρινόμασταν ότι το ξέραμε χωρίς να χουμε έρθει σε επαφή με το έργο του (όπως εγώ καλή ώρα). Να ναι καλά η Ελένη, η κινητή Εγκυκλοπαίδεια, να λες. Η Λουλού του (και αυτουνού, και του Μπεργκ, αλλά κυρίως αυτουνού), τίγκα στη πίσσα, το κάτουρο, τη ψευτιά, την ηδονική παρακμή που ψάχνουμε σήμερα δίχως λόγο (και λογική) σε placebo καταστάσεις (όπως ψευτοκατάργηση οριοθετήσεων μόνο και μόνο για να θέσουμε έτσι, αυτόματα, μια μεγαλύτερη και πάει λέγοντας). Ειλικρινές, μόνο και μόνο για να σε κάνει να πονέσεις. Ελεήμον, μόνο και μόνο για να σου ετοιμάσει νέο λάκο για να πέσεις. Φοβερό και τρομερό.

Μπαρμπα-Wedekind, να σαι καλά. Σκατόγερε με το χρυσό ταλέντο.

Beehoover

Μεγάλο μου αμάρτημα που μέχρι τώρα δεν ήξερα τους Γερμαναράδες αυτούς. Μεγάλο, όμως! Διότι εδώ έχουμε ένα κρυμμένο διαμάντι. Ντουέτο λοιπόν (φωνές, drums, μπάσο), μοιράζονται την ίδια εκκεντρικότητα με σχήματα τύπου Big Business και Melvins, δανείζονται ένα μέρος της ιδιοσυγκρασίας τους αλλά δε σταματάνε εκεί: Οι τύποι ντύνουν την υπέρβαρη βαβούρα τους με free-jazz δομές, sludgy καρφώματα, έγκυρα προοδευτική αντίληψη και κάποια συναισθηματικά rock/μελωδικά περάσματα που καυλώνουν άσχημα. Οι δε φωνές του ντράμερ και του μπασίστα δένουν τέλεια, τέλεια όμως, πολύ σωστές επίσης- εξαίσιες γκαρίδες όπου πρέπει (ποτισμένες με Alabamma Thunderpussy φυτοφάρμακο), όμορφα καθαρά φωνητικά, ακόμα και μερικά πιο "tricky"/ ημι-παρανοϊκά τερτίπια που θα κάνουν τους Patton-ικούς να χαμογελάσουν πονηρά. Το δε άλμπουμ τους "Heavy Zoo" (δεύτερό τους αν ενημερώθηκα σωστά) αφήνει τα στόματα ορθάνοιχτα- μέχρι και Tool-ο-ειδείς παραμάνες καρφιτσώσανε οι αθεόφοβοι στο ήδη acid/μαστούρικό τους νυχτικό. Μεγάλη αλμπουμάρα, απαιτεί με το ζόρι να μπει μέσα στο top 10 μου των δίσκων- και πώς να φέρω μεγάλη αντίσταση, όταν με κυνηγάει ένα τέτοιο θαύμα;

http://www.myspace.com/beehoover

Ω/3

Μπροστά στο Θεό, μένουμε αιώνια έφηβοι.
Με άχρηστες προσμονές για ένα μέλλον που ποτέ δεν θα ρθει.

Λέξεις που ξεχνάω τώρα,
σκατά στα στόματα των αγέννητών μου γιων.

Mandala και αρχίδια

Εδώ κάτω είναι που κρυώνουμε, γαμώ τη πουτάνα μου.

Bellies.

One mountain.
Four pillars, forming a square.
In the center of the square, a triangle-
(this triangle you fed with your inability to feel all these years
stare at it, it will stare at you too, inside a vortex)
On top of the mountain, a lifeless mass.
(this mass, you named "God" and bestowed upon it the finger
the finger of a saint who used to be you,
but you're not- and you never were at all)
Next to this mass, an aquarium full of bees
forming bodies, future weddings

God is Truth
(a Truth that is true only till you learn that
nothing is true and everything is fake)
Bees are the Song. Their Honey is Perception.

Και τα δάχτυλα σου;
Ξερά σαν την έρημο που είναι πλέον η καρδιά σου;
Ή γεμάτα μέλι και τσιμπήματα- σημάδια του ότι νιώθεις.

Θα γνωρίσεις το Θεό;
Ή απλά θα τραγουδήσεις;

Barbaroi!

Barbary Lion, το πιο βλάχικο είδος λέοντα, τόσο στο παρουσιαστικό, όσο και στο σουλούπι (λένέ έφτανε τα 270 κιλά). Από την Αφρική ώς την Αίγυπτο λέει αλώνιζε. Σήμερα πάντως, το πούλο, το έχουμε εξαφανίσει κι αυτό. Κρίμα. Είμαι οπαδός.

Λόγκο

Το τελικό logo για τους Meloco Velocet, φτιαγμένο από έναν φίλο του Μήτσου γραφίστα, σε αποκλειστικότητα, για τις υδρόβιες νυφίτσες και τα ζαρζαβατικά που καλλιεργούν εδώ πέρα.

Mahakala no more

Διαλύσανε οι Mahakala, λέει.
Χμμμ, στα παπάρια μας, βασικά.
Δεν υποστηρίζω την άποψη ότι κάθε χώρα πρέπει να έχει "τους Iron Monkey της", ανεξαρτήτως οποιουδήποτε επιπέδου "αυτοί" έχουν.
Το "Hang my head" τραγούδι που βάλανε στη σελίδα τους στο Myspace πάντως και είναι ακυκλοφόρητο, γαμάει.
Απο κει και πέρα, πιο ειλικρινείς (αν και το ίδιο ανέμπνευστους) βρίσκω τους VoidWalker, σχήμα του "δεύτερου" τραγουδιστή των Iron Mon... εεεεε, Mahakala, και αναμένω με όλη τη καλή διάθεση να ακούσω τζούρες από τους The Great Black, το νέο πολλά υποσχόμενο (από αυτούς) black metal project.

Όνειρο

Η περιοχή ήταν μεγάλη. Απ τη μια στιγμή στην άλλη, ανοιγόταν σαν πόλη, με πανέμορφα, ξύλινα σπίτια που ισορροπούσαν πάνω σε χοντρές σανίδες. Απ'την άλλη, το πεδίο άνοιγε, πλάτυνε και έμεναν αχανείς εκτάσεις με πλακάκια, δήθεν πλατείες με βρώμικες ομπρέλες και ξαπλώστρες από συρματόπλεγμα, απ τις οποίες παρατηρούσες τις γύρω καφετέριες. Είχα πάει εκεί για βόλτα ή διακοπές με την Αγγελική και την αδερφή της- ασχέτως αν δεν τις είδα ποτέ, ήξερα ότι υπήρχαν και κάπου γυρόφερναν. Ξάπλωσα κάτω από μια από αυτές τις βρώμικες ομπρέλες, και παρατηρούσα μια ομάδα άσχημων θαμώνων σε ένα τραπέζι απέναντι, τρεις άσχημοι και μυώδεις τύποι με χαρακτηριστικά μετανάστη. Ξαφνικά ένιωσα άγγιγμα στη πλάτη μου (καθώς ήμουν μπρούμυτα) και γυρνώντας, είδα μια τεράστια παρέα από άντρες, όλων των σχημάτων και χαρακτηριστικών, να με κοιτάει περίεργα. Ο ένας απ αυτούς, φορούσε γυαλιά και είχε κοντά μαλλιά, ξανθά- έμοιαζε με ψυχασθενή Γερμανό. Μου μίλαγε και μου έγνεφε, αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγε, μέχρι που κάθισε σε μια ξαπλώστρα επίσης και οι άλλοι με το ζόρι με πήγαν μπροστά του. Όπως αποδείχτηκε, όλοι τους ήταν ομοφυλόφιλοι και μάλιστα σκληροπυρηνικοί. Θέλαν δε, να γίνω η νέα τους "μασκότ για γαμήσια", ό,τι και να σήμαινε αυτό. Εγώ ήμουν απλά μπερδεμένος, ήξερα όμως ότι σε καμία περίπτωση δε θα γίνει αυτό που θέλουν και προσπαθούσα να τους το πω ευγενικά, αποφεύγοντας ταυτόχρονα χουφτώματα σε διάφορα σημεία του σώματος. Κάθισα δίπλα από έναν φαλακρό 45άρη με κουστούμι, που μου διηγήθηκε μια ιστορία, για το πως "κάποιος που ηταν διακοπές με την γυναίκα του παλιότερα και απέρριψε την πρόταση μιας άλλης συμμορίας ομοφυλόφιλων, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς και η γυναίκα του βρέθηκε βιασμένη και νεκρή σε ένα χαντάκι". Φώναξα δυνατά ότι αυτά είναι απειλές και δε σηκώνω απειλές αλλά δεν τρόμαξα κανέναν, πέραν του εαυτού μου. Βρέθηκα μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο με τον διεστραμμένο ψευδοΓερμανό και τον Μιχάλη, έναν από τους καλύτερούς μου φίλους από το Γυμνάσιο μέχρι σήμερα, ο οποίος μάλιστα έλεγε με στόμφο το πόσο ωραίο είναι που είναι τόσα χρόνια σε αυτή τη συμμορία, και μου περιέγραφε με αηδιαστικό τρόπο τις σεξουαλικές του εμπειρίες εκεί. Η εικόνα χάθηκε, ξύπνησα ίσως, πάντως θυμάμαι ένα garden party, τίγκα στους ομοφυλόφιλους, οι οποίοι είχαν γεμίσει τον κήπο με τούρτες- κάθε τούρτα ήταν και ένας ομοφυλόφιλος και κάθε ομοφυλόφιλος και μια τούρτα. Ο καθείς πέταγε κέρματα μπροστά από τον εαυτό του/τούρτα του και μετά πήγαινε να πιει σαμπάνια. Ήθελα να κάνω κάτι αλλά δε μπορούσα, είχαν βάλει ένα μάτσο γάτες, γάτες που μίλαγαν και έσκουζαν να φυλανε τις τούρτες. Τελικά εγώ χάθηκα και εμφανίστηκε ένας σκελετός με μουστάκι, ο σκελετός του πατέρα μου, ο οποίος έσκαβε λαγούμια κάτω από τη γη, τρώγοντας μια μια τις τούρτες και σκοτώνοντας τον κάθε ομοφυλόφιλο μεμιάς.

μετά ξύπνησα πάλι, αλλά για τα καλά.

Αντεργουότερ Αυτόματο 1

"Σε βαφτίζω με το αίμα μου
σε βαφτίζω με την ψυχή μου την ίδια
Και σε ξαναβαφτίζω για να είσαι ίδιος με εμένα.
Ό,τι πολυτιμότερο έχω- σε εσένα το δίνω απλόχερα
Καταστροφέα μου, Δάσκαλέ μου, Δειλέ, Προδότη, Ήρωα
Πάρε ό,τι έμεινε μέσα στο στήθος μου
Μόνο σκόνη και ξερόχορτα
Πάρε το σώμα μου, τον Πύργο των Ηδονών
Άνοιξε τρύπες, παίξε μουσική μέσα απ αυτό
Και δείξε μου το δρόμο για το Ένα."

Προσευχή προερχόμενη από τις "Τελετές Θαλάσσης", όπως τις αποκαλούμε κρυφά με τον Σωτήρη και είναι κάτι σαν εξομοίωση πνευματικής διαύγειας υιοθετώντας "ρόλους" κάτω από την επιφάνεια του νερού- με το μυαλό να προσπαθεί να αιωρείται ακόμα πιο πέρα και το υποκείμενο να συλλέγει τις σκέψεις που αυτό φέρνει από τα ταξίδια του. Τα πράγματα είναι ακόμα σε δοκιμαστικό στάδιο, η όλη δυσκολία έγκειται δε στο ότι πρέπει να υπάρξει πλήρης ταύτιση του υποκειμένου της τελετής με τον άγιο ρόλο που επιλέγει να ενσαρκώσει, πράγμα δύσκολο σε παραλίες με κόσμο, ρακετομπαλοεκσφενδονιστές και κωλόπαιδα που γκαρίζουν.

Thoughts on Smash Bros

Ναι ναι, ξεθάψαμε ΚΑΙ το παλιό μου Nintendo 64 με τον φίλτατο Σωτήρη, και δανειστήκαμε το Super Smash Bros. Παιχνιδάρα ατελείωτη, έχουμε ξοδέψει ώρες και ώρες σε αυτό, σε φάση που θεωρώ τον εαυτό μου μέγα γνώστη- αλλά ας μη βλογάμε τα γένεια μας περαιτέρω.
Κάποιες σκόρπιες σκέψεις που μου ήρθαν στο μυαλό είναι ότι,

*Η κάμερα σε σημεία κάνει το παιχνίδι ψιλο-δυσλειτουργικό (ναι, μιλάω κυρίως για το τετραπλό) αλλά ας το πάρουμε απόφαση, ΔΕ μπορούσε να γίνει αλλιώς
*Ο Fox παραμένει για μένα top παίκτης
*Αντίστοιχα, κάτι Samus, Captain Falcon και τα ρέστα είναι οι παίκτες των καλοπερασάκηδων/αστοιχείωτων/ημιάσχετων χειριστών
*Οι νάρκες κάνουν το παιχνίδι δυο φορές πιο διασκεδαστικό
*Ο τελευταίος boss θα μπορούσε να τανε καλύτερος (αλλά extra πόντοι επειδή είναι πολύ ευφάνταστος)
*Το κάστρο Hirule είναι φοβερή πίστα, το ίδιο και το αστρόπλοιο του Fox και ο κόσμος του Mario. Η πίστα της Samus είναι αισχρή.
*Ο Metal Mario είναι τρομακτικός.

Και ναι.
Τετάρτη με Πέμπτη, ανεβαίνουμε, τσιμπάμε Nintendo Wii, μαζί με το νέο Zelda και φυσικά, το Super Smash Bros Brawl! Ε ρε γλέντια έτσι και κάτσει η φάση......

Φρηκ Μπράδερς.

Gilbert Shelton: Άνετα ένας από τους πιο ταλαντούχους και ταυτόχρονα πιο παραγνωρισμένους (συγκριτικά με τη προσφορά του) κομίστες που βγήκαν ποτέ. Γι'αυτό και παρέμεινε underground θα μου πείτε. Freak Brothers: Το πολύτιμο δημιούργημά του, μια κεφάτη ανασκόπηση της εποχής των χίπηδων που αυτοσαρκάζεται όσο δε πάει, μια επίθεση σε κάθε μορφή φασισμού και "δεξιάς" ιδεολογίας δοσμένη με τέτοια ζωντάνια και σπιρτάδα που δε καταντάει βαρετή ή κακόγουστη ούτε στο ελάχιστο. Μέσα από τα μάτια των τριών πρωταγωνιστών, Φινέα, Φράνκλιν και Φρεντυ, οι οποίοι βρίσκονται σε μια συνεχή αναζήτηση ναρκωτικών (και κυρίως μαριχουάνας), πάντα. Φοβερό, γαμάτο, έπος, δαγκωτό.

Χέλλοου δερ

Τέσσερις από τις γάτες μου σε αποκλειστικές πόζες για τα μάτια σας μόνο. Μα δεν γαμάνε;

Ραααα-χαχαχαχχαχαχα

http://www.youtube.com/watch?v=7u8huPIcIDY

ααααχααχαχαχαχαχαχα
"underground"!!!!!

Elvis 77

New York City motherfuckers! Καιρό είχα να ακούσω τέτοια δισκάρα με αυθεντικό, αλήτικο rock n roll συναίσθημα και απροκάλυπτες τσίτες μες τη μάπα σου- οι τύποι θυμίζουν από Melvins και Unsane και τις "Fulton Hill" μέρες των Alabamma Thunderpussy μέχρι τα πρώτα δύο Mondo Generator και δε σταματάνε εκεί. Παίζουν καυλωμένα και με γερές βάσεις για αυτό που κάνουν, και στο πρώτο τους full lenght "Band's Ruin" μας παραδίδουν ένα δίσκο άκρατα διασκεδαστικό, βουτηγμένο στους κολλητικούς ρυθμούς, τις ασήκωτες sludge-ίλες και τα "πάρτα μωρή γαμιόλα", Oliveri φωνητικά. ΥΠΕΡΟΧΑ.

http://www.myspace.com/77band

Ballad for Corto

Ο Hugo Pratt ήταν ο Corto Maltese. Ο Corto Maltese, ανά περιόδους, ήθελε να είναι ο Hugo Pratt (και ήταν). O Hugo Pratt πέθανε το 1996. Το ίδιο και ο Corto Maltese. Εξαφανίστηκε, ξαφνικά, μια μέρα, από προσώπου γης. Πολλοί λένε ότι ακόμα τον ακούν να συζητά με το φεγγάρι, στις ταράτσες των χαμηλών σπιτιών της Βενετίας. Αλλά δεν ισχύει. Πέθανε.

Αν όμως έπρεπε να περιγράψω μία από τις 5 πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου, αυτή θα ήταν άνετα το ότι τους γνώρισα και τους δύο, ή μάλλον τον ένα μέσα στους δύο, τον Hugo Pratt, τον Corto Maltese, το δυαδικό αυτό πλάσμα, μέσα από τις σελίδες ενός από τα πιο πολύτιμα για τη διανόηση comics που βγήκαν ποτέ.

back to the swamp

Διακοπές τέλος, το Ναύπλοιο ήταν πολύ ωραίο για τρεις μέρες (διότι υποπτεύομαι ότι με τόσο κόσμο και κοσμάκη στο τέλος θα τρελαινόσουν αν έμενες παραπάνω), το φαγητό πολύ καλό, οι καφετέριες ακριβές συχνά χωρίς δικαιολογία (άκου κει, καφές 3,50 euro!!!), οι τουρίστριες κυμαίνονταν κατά βάσην σε ικανοποιητικά επίπεδα (τι διάλο, φυλοξέρα έπιασε;) και οι σύντροφοι μου για αυτές τις μέρες ήταν (πέραν της Αγγελικής) ο Ghost Rider, τα Old Navy μπλε και το κινητό μου.

Τώρα να δούμε αν θα κάτσει να πάω με τον παλιόβλαχο να απομονωθούμε σε κανά βουνό τον Σεπτέμβρη...

Kalo kalokairi

Αύριο φεύγω για διακοπές για ένα τετραήμερο, οπότε σας αφήνω αντικαταστάτρια την δεσποινίς Gina Lynn, εδώ και χρόνια ιντερνετικό προσωπικό ντέρτι μέχρι να γυρίσω.
Καλό καλοκαίρι να χουμε, όσο έμεινε- είθε το τέλος του να ναι πιο έντονο από ό,τι ήταν μέχρι τώρα, ειδάλλως δε μας βλέπω καλά...

Super Mario Bros afierwma part 3

Το πιο ώριμο παιχνίδι της σειράς και μεταξύ μας ("αντικειμενικά") το καλύτερο. Τεχνικά, στυλιστικά, όπως και να το δεις, είναι ένα διαμαντάκι και μπορώ να φανταστώ πολύ κόσμο να χε φάει τρελή ήττα το 88 που πρωτοκυκλοφόρησε...Ο Mario λοιπόν ξανά μανά στα ίδια: Να σώσει την χιλιομαγαρησμένη Peach από ποιον άλλο, τον Koopa (εδώ Bowser!) ο οποίος όμως κάνει το εξής θεϊκό. Βάζει τα ανήψια του (ή παιδιά του ή χανουμάκια του ή εγώ δε ξέρω τι), 7 στον αριθμό, να επιτεθούν σε ισόποσους κόσμους του Βασιλείου του Μανιταριού, να εισβάλουν στο παλάτι του κάθε μονάρχη του κάθε κόσμου, να του κλέψουν το μαγικό ραβδί μεταμορφώνοντάς τον και σε διαφορετικό ζώο και να σαλπάρουν μετά με τα αερόπλοιά τους από πάνω, γαμιώντας το σύμπαν όλο- και ενώ ο Mario θα τρέχει και δε θα φτάνει, ο Bowser βουτάει το γκομενάκι στο τσάκα της τσούκα της και το πάει στο βασιλείου του, τον τελευταίο κόσμο του παιχνιδιού δηλαδή, όπου και θα καταλήξει ο υδραυλικός για να γαμήσει μερικούς κώλους... Το παιχνίδι σου μεταδίδει μια πρωτόγνωρη αίσθηση γαλήνης, είναι βασικά χρωματισμένο με τα πιο αποτελεσματικά χρώματα του συναισθηματικού καμβά: Στο κόσμο του γρασιδιού (πίστα 1) όλα είναι ηλιόλουστα και οπτιμιστικά (ενώ γαμιέται το σύμπαν!), στην έρημο νιώθεις ότι πρέπει να βιαστείς για κάτι, στη χώρα των πάγων βασιλεύει η μελαγχολία και πάει λέγοντας- ενώ στο τέλος χέζεσαι πραγματικά, στο σύμπαν του Bowser. Μεγάλο ατού και δικαιολογία για πολλά εφηβικά λερώματα εσωρούχων; Οι στολές!!! Ο Μάριος γίνεται racoon, βάτραχος, φλογοβόλος, tanooki, πετάει σφυριά και πάει λέγοντας. Επίσης υπάρχει μια πρωτόγνωρη αίσθηση rpg-ικού συνδρόμου- ο χάρτης στον οποίο κινείστε και επιλέγετε ποιες πίστες θα παίξετε, τα μαγαζιά με τα παιχνίδια που κερδίζετε ζωές ή που επιλέγετε αντικείμενο- το ότι έχετε inventory, εν γένει! Φοβερό! Το Super Mario Bros 3 έκανε ρεκόρ πωλήσεων (ακόμα και σήμερα κατέχει κάποιον τέτοιο τίτλο), φανταστείτε το σαν το "Back in Black" των ACDC σε παιχνίδι κονσόλας!

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Διότι γιγάντωσε μεμιάς τον θρύλο του Μάριου και έκανε παγκοσμίως γνωστή την Nintendo σαν πρωτοπόρα μα και άξια εμπιστοσύνης εταίρια στην ηλεκτρονική ψυχαγωγία. Επίσης, είναι τόσο state of the art για αυτό που θέλει να περάσει, που δε σηκώνει αμφισβήτηση. Ή σου αρέσει, ή δεν είσαι σοβαρός gamer. Απλά και σταράτα.

HIGHLIGHTS: Ο Bowser!!! Εδώ τον συναντούμε στην μορφή που θα έχει και τα επόμενα χρόνια- ογκώδης (αν και εδώ παρουσιάζεται σχετικά μαζεμένος), με κόκκινα άγρια μαλλιά και χαρακτηριστικά δεινόσαυρου. Respect- επίσης ο τρόπος που τον αντιμετωπίζεις στο φινάλε. Το βασίλειό του επίσης- μια φασιστική χώρα όπου βασιλέυει το σκοτάδι, τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει... Η στολή tanooki (ένα είδος μυθικού πλάσματος μεταξύ racoon και σκύλου στο ιαπωνικό folklore), η οποία σου δίνει την ικανότητα να μεταμορφωθείς για ένα διάστημα σε άγαλμα του Bodhisattva Ksitigarbha (πεφωτισμένος γκουρού της ινδουιστικής φιλοσοφίας ο οποίος έλεγε ότι "Μέχρι να αδειάσει η κόλαση, εγώ δεν μπορώ να αφυπνιστώ") και οι εχθροί να περνάνε μπρος σου αδιάφορα! Το πόσο υπέροχο είναι όταν πετας- και ανακαλύπτεις και κρυφά σημεία του χάρτη της πίστας, βεβαίως βεβαίως. Το πόσο εύκολα παίρνεις ζωές, μάζευα περίπου μια 30άρα μέχρι τον 3ο κόσμο πάνω κάτω. Το μουνόπανο ο Toad που κλαίγεται όταν φτάνεις στο παλάτι του κάθε κόσμου για πρώτη φορά, και σου γλύφει τον κώλο όταν επαναφέρεις την τάξη σε αυτό (πάρτα!). Ο "τζόγος" στα ειδικά μανιταρόσπιτα. Και μια ακόμα φορά η μουσική- το ξέρατε ότι η μουσική που ακούγεται όταν παίζετε τη φλογέρα μεταφοράς ("τι είναι η φλογέρα μεταφοράς"; Μυστικό! ψάξτε να τις βρείτε, 3 είναι στο παιχνίδι!) ακούγεται και στο Link to The Past και Ocarina of Time της σειράς Zelda, αντίστοιχα; Ο συνθέτης άλλωστε, Koji Kondo, είναι κοινός...

Super Mario Bros afierwma part 2

Με διαφορά ο αγαπημένος μου τίτλος Super Mario ever! Κυκλοφόρησε το 1986 και πραγματικά έφερε τα πάνω κάτω στη σειρά: Πλέον δεν υπήρχαν λουλουδοφωτιές, ο χαρακτήρας είχε κανονική μπάρα ζωής που μπορούσε να μεγαλώσει με τα γνωστά πλέον μανιτάρια (αν και εδώ ο τρόπος που τα έβρισκες άλλαζε τελείως), δεν υπήρχε μέτρημα χρόνου (άρα ούτε και μπόνους τέτοιου είδους στο τέλος κάθε πίστας), μπορούσες να επιλέξεις ανάμεσα σε τέσσερις παίχτες (Mario, Luigi, Toad, Peach) ο καθένας εκ των οποίων είχε και ξεχωριστά χαρακτηριστικά και αυτό φαινόταν στο gameplay όντως. Μεγάλο μέρος της δράσης επίσης στηριζόταν στο να ξεχορταριάσεις πάσης φύσεως ζαρζαβατικά και να τα εκτοξεύσεις στους αντιπάλους, ενώ οι αντίπαλοι δεν πέθαιναν με το να τους πατήσεις- τους καβάλαγες κανονικά και μπορούσες να τους σηκώσεις και να τους εκτοξεύσεις σε άλλους αντιπάλους. Οι ζωές επίσης κόποις κτώνται σε αυτό το παιχνίδι- είτε θα τις βρείτε σπάνια ενώ ξεχορταριάζετε, είτε θα πρέπει να τις κερδίσετε σε ένα είδος εκνευριστικά άδικων φρουτακίων στο τέλος κάθε level. Σχετικά κολπόζικο παιχνίδι μέχρι να του πάρεις τον αέρα (διότι δεν είναι πανδύσκολο πχ), θεωρήθηκε από τη πλειοψηφία ως το μαύρο πρόβατο τότε της σειράς αλλά απ'όσο διάβασα πρέπει να πούλησε πολύ καλά- και δικαίως, διότι είναι παιχνιδάρα.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ: Διότι οι δημιουργοί του παίζει να το σκαρφιστήκανε έχοντας πάρει τρελά ναρκωτικά. Το σενάριο έχει ως εξής: Ο Μάριο, ενώ κοιμάται, ονειρεύεται ότι σκαρφαλώνει μια σκάλα, ανοίγει μια πόρτα και βλέπει έναν τεράστιο, νέο κόσμο να ανοίγεται μπροστά του και φωνές να παρακαλάνε για βοήθεια. Ξυπνώντας και πηγαίνοντας για πικνίκ με τον αδερφό του, τη σκύλα του και το κολαούζο τους (κοινώς, Luigi, Peach και Toad) τους διηγείται την εμπειρία αυτή, αλλά μπαίνοντας σε μια σπηλιά, βλέπουν ακριβώς την ίδια σκάλα, ακριβώς την ίδια πόρτα και τον ίδιο κόσμο να ξεχύνεται μπρος τους... Έλα όμως που τερματίζοντας το παιχνίδι (SPOILER, SPOILER AHEAD) ανακαλύπτεις ότι τελικά πρόκειται περί dream within a dream, καθώς παρακολουθείς το Μάριο να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου βλέποντας τη τελική σκηνή πανηγυρισμού που σου χαρίζει απλόχερα το παιχνίδι μετά από τόσο κόπο...Φοβερό;! Το θέμα είναι ότι το παιχνίδι με μια λέξη περιγράφεται ως εξής: ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ! Αλλοπρόσαλλες χρωματικές επιλογές που βαφτίζουν συναισθηματικά και έντονα την κάθε πίστα, ό,τι να ναι περιοχές και ορίζοντες, ανώμαλοι εχθροί μερικοί εκ των οποίων τότε με κοψοχόλιαζαν τρελά (θυμάται κανείς τις γαμημένες τις μάσκες που ζωντάνευαν όταν έπαιρνες τα κλειδιά τους;)...Ας αναφέρω απλώς ότι με το που ξεκινάς το παιχνίδι, ανοίγεις μια πόρτα και...πέφτεις στον κόσμο του Sub-Con. Ο οποίος κόσμος βαφτίστηκε από τη θεωρία του "subconscious", υποσυνείδητο δηλαδή, του Freud. ΔΩΣΕ! Επίσης, το απίστευτο ινδουιστικό/occult σημείο (πέραν του ότι "η ζωή είναι ένα όνειρο μέσα σε ένα άλλο) είναι τα ελιξήρια που παίρνεις απ το έδαφος, που δημιουργούν πύλες, οι οποίες και σου επιτρέπουν για ένα σύντομο χρονικό περιθώριο να περάσεις στη ζώνη του Τίποτα, όπως την αποκαλώ, όπου βασιλεύει το απόλυτο σκοτάδι, δεν υπάρχει σημείο ζωής, όλα είναι ένα δηλαδή, και εκεί τα χορτάρια είναι νομίσματα και πέφτουν μανιτάρια από τον ουρανό... ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΠΕΙΣ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΛΑΤΡΕΨΕΙΣ;!;!

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Διότι πολλές πατέντες του, οι περισσότερες δηλαδή, έμειναν στα παιχνίδια Mario. Και αυτό φαίνεται τόσο από τους αντιπάλους που έκαναν το ντεμπούτο τους εδώ (οι Shy Guy είναι κλασσικοί πλέον, όπως και οι βόμβες που περπατούν, όπως και ο ποντικός με τις βόμβες και πάει λέγοντας) όσο και από το ότι όταν κάνανε ένα remake του Super Mario Bros 3 πριν κάτι χρόνια στη Nintendo για το Nintendo DS, προσθέσανε και την επιλογή να εκτοξεύεις ζαρζαβατικά στους αντιπάλους εκτός των άλλων. Ε'ίναι επίσης σημαντικό διότι ήταν το πρώτο παιχνίδι Μάριο (αν όχι το μοναδικό) που έδειξε ότι το πράγμα μπορεί να ξεφύγει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πολύ, αν το θελήσουν οι δημιουργοί, χωρίς όμως να χάσει τις βάσεις του.

HIGHLIGHTS: Όλο είναι ένα highlight. Θα έλεγα πάντως ότι μεγάλο highlight είναι από μόνος του ο βατραχομούρης κοιλαράς-τελικός αντίπαλος Wart (den exei Koopa edw, kardia mou), ο οποίος, έκπληξη, εμφανίζεται ΚΑΙ στο Link's Awakening με την Ιαπωνική του ονομασία ("Mamu") και μαθαίνει στον Link το "Mamu's Mambo" τραγούδι (νομίζω...παίζει να κάνω και λάθος στο όνομα του τραγουδιού...). Επίσης το ότι το παιχνίδι βασίζεται σε έναν παλαιότερο και παντελώς άγνωστο τίτλο, το "Doki Doki Panic", όπου έχουν αλλάξει απλώς τα γραφικά και οι χαρακτήρες- στο Doki Doki Panic είχαμε μια αραβική περιπέτεια με ανάλογους παίκτες. Highlight εγώ θεωρώ επίσης το πόσο αστεία είναι εκείνα τα παγωνοειδή-στρουθοκαμηλέ πτηνά στην 5η πίστα κοντά όταν τα σηκώνεις στον αέρα, highlight θεωρώ και το μεγάλο εκείνο κεφάλι αετού που σε καταπίνει όταν το αφυπνίσεις για να τελειώσει το level (ΣΠΟΪΛΕΡ, ΣΠΟΪΛΕΡ ΑΧΕΝΤ) και το γεγονός ότι στη τελευταία πίστα σου επιτείθεται κι αυτό απ το πουθενά και του γαμάς τα πρέκια- όχι παίζουμε να ουμ.

Super Mario Bros Afierwma part 1

Το ποιος είναι ο Σούπερ Μάριος σαφώς και δε χρειάζεστε εμένα να σας το υποδείξω. Και αυτό αυτόματα υποδηλώνει και την μέγιστη επιτυχία της Nintendo, όχι μόνο στο να πιάσει την καλή και να θέσει γερά θεμέλια ως μια παντοδύναμη και αξιοσέβαστη απ'όλους οικονομική μονάδα στο χώρο της ηλεκτρονικής (και μη) ψυχαγωγίας, αλλά και να δημιουργήσει ένα έμβλημα, έναν χαρακτήρα πρότυπο για τα video games και υγρό όνειρο πολλών κορασίδων ανά την Υμφήλιο...Καλά, σαφώς και τα παραλέω, αλλά σημασία δεν έχει αυτό: σημασία έχει ότι προσφάτως ξεθάψαμε με ένα καλό φίλο το NES και ξεσκιστήκαμε στο να τερματίσουμε όλα τα Mario Bros- και τα 3! Οπότε μεταξύ Αυγουστιάτικου πρωινού (σχεδόν) και βιντεοπαιχνιδικής καύλας, ιδού ένα short αφιερωματάκι στον πιο cool ιταλοπρεπή υδραυλικό του κόσμου.

*Το "αφιέρωμα" χωρίζεται σε 3 μέρη για να μην έχω ψευδολογοτεχνικούς καταρράκτες στη σελίδα και σας κουράσω εσάς, κουράσω και μένα που θα τσεκάρω μετά.



Από εδώ ξεκίνησαν όλα...Ή μάλλον, για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους- ο Mario εμφανίστηκε πρώτη φορά στο platform Donkey Kong αρχές δεκαετίας 80, ονομαζόμενος απλά "Mr Videogame" (στην Ιαπωνία τουλάχιστον) και προσπαθώντας να σώσει την τότε ερωμένη του (δε θυμάμαι καν αν είχε όνομα) από τις χερούκλες του καυλωμένου γιγάντιου πίθηκου- μετά έγινε και η αλλαγή, ο Mario έγινε ο κακός κυνηγός που κρατούσε όμηρο τον μπαμπά Donkey και ο γιος του (του Donkey, ε) έπρεπε να τον σώσει, αλλά αυτό είν άλλη ιστορία. 1985 λοιπόν, και ο πρώτος αυτούσιος τίτλος Super Mario Bros μπήκε μπρος. Χειριζόμενος τον Mario ή τον αδερφό του, τον Luigi (πάντα δήλωνα Luigi-κός παρεπιπτόντως), των οποίων η μόνη διαφορά στο gameplay ήταν ότι ο ένας ήταν κόκκινος και ο άλλος πράσινος (τι περιμένατε, αρχές δεκαετίας 80 γαρ...), με σκοπό να απελευθερώσει την πριγκήπισσα Toadstool (ή Peach αν προτιμάτε) από τον φοβερό και τρομερό βασιλιά Koopa, ο παίχτης έπρεπε να περάσει μια σειρά "κόσμων" και να διασχίσει φαράγγια και ωκεανούς και να αντιμετωπίσει ορδές από μαστουρωμένες χελώνες, τσαμπουκαλίδικα μανιτάρια και ό,τι άλλο έχετε ευχαρίστηση.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ Ο ΤΙΤΛΟΣ: Σαφέστατα επειδή εδώ παρουσιάζεται πρώτη φορά το ανώμαλο concept της σειράς- άκου δω, κοντόχοντρος υδραυλικός που καταναλώνει μανιτάρια και μεγαλώνει. Και μη βιαστείτε να στείλετε στο πυρ το εξώτερο μεμιάς φήμες που θέλουν τη σειρά να ναι σταλινική προπαγάνδα- ψάξτου λίγου, που λένε στη Λάρσα. "Λεπτομέρειες" του στυλ "Επηρρέασε όλα τα platform games από κει μετά" επίσης ισχύουν.

HIGHLIGHTS: Το κατέβασμα της σημαίας στο κοντάρι πριν μπείτε σε κάθε κάστρο-checkpoint, η άτσαλη εμφάνιση του βασιλιά Koopa που ναι σα γαμώ το κώλο του με κέρατο στη μέση, ο απελπιστικά εκνευριστικός Toad που σε κάθε level, στο τέλος, σας πληροφορούσε ότι "Η πριγκήπισσα δεν είναι εδώ!" (πάνε και γαμήσου). Επίσης το πώς σήμερα μοιάζει απολύτως μινιμαλιστικό ενώ τότε ήταν κάτι πρωτόγνωρο, αλλά ταυτόχρονα σαγηνεύει για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Η μουσική του Koji Kondo επίσης με τα waltz της (που τόσο γαμάτα διασκέυαζαν live οι λατρεμένοι Mr Bungle)

The power of Meow

"Εμένα οι γάτες μου γαμάνε"

Και δέρνουν.

Igor Baranko, "The Horde"

Έτος 2040, ένας νεός Ρώσος δικτάκτορας έχει ένα όραμα: να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία που θα φτάνει από τον Ειρηνικό μέχρι τον Ατλαντικό ωκεανό στο πνεύμα του Τζένκις Καν και της Χρυσής Ορδής του. Για να γίνει αυτό, η Μυστική του Υπηρεσία πρέπει να βρει το πτώμα της τελευταίας μετενσάρκωσης του ίδιου του Τζένκις Καν. Αλλά οι δρόμοι τους θα συναντηθούν με τον τελευταίο Τσετσένο, επιζήσαντα ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος που δεν έχει τίποτα να χάσει και τίποτα να φοβηθεί- ειδικά τον Ρωσικό στρατό.

Το αριστούργημα του Ουκρανού Igor Baranko (ο οποίος πέρασε και από το Metal Hurlant αν θυμάμαι καλά) συνδιάζει αποκαλυπτικές/προφητικές εικόνες παγκόσμιας κλίμακας με ναρκωτικά, θρησκεία, εξωγήινους και το Μονοπάτι προς την Απόλυτη Αρμονία/Γνώση... Οι κακές γλώσσες λένε ότι το κόμικ είναι απλά μια αποτυχημένη απόπειρα συνδιασμού πολλών διαφορετικών φιλοσοφιών/ιδεών, εγώ λέω απλά να το βουλώσουμε όλοι και να βυθιστούμε στην εθιστική παρακμή του κόσμου του Baranko με το ψυχεδελικό στήσιμο και το φοβερό σχέδιο που θυμίζει πιο πνευματικό Frank Miller.

Μακάρι να βρω link και να το ανεβάσω εδώ για downloads, αξίζει τα μάλα.

Sun City Girls, οεο

Απελπιστικά άγνωστοι παρόλο που έχουν δημιουργήσει επίσης απελπιστικά ιδιοφυή μουσική, οι Sun City Girls υπήρξαν ένα από τα εξόχως κρυφά βίτσια των απανταχού αναζητητών της μουσικής και μια απ τις αγαπημένες μου μπάντες ever. Έχοντας κυκλοφορήσει πάνω από καμιά σαρανταριά δίσκους, μαζί με 7άρια και "soundtracks ταινιών" (που μονο soundtracks ταινιών δεν είναι- με την καλή έννοια πάντα) και έχοντας αφήσει το στίγμα τους στη μουσική σκηνή δίχως να έχουν επηρρεάσει όμως πολλούς (λογικό, δε μπορεί κανείς να πει ότι είναι επηρρεασμένος από Sun City Girls, είναι απλά άκυρο ρε αδερφέ), οι avant-garde rock ανησυχίες τους και τα ανοίγματά τους πρός πάσα πιθανή κατεύθυνση τους τοποθετούν αυτόματα στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Ένα μέρος της αξίας τους μπορείτε να το ακούσετε στο πώς είναι δομημένο και πώς ηχεί το "Disco Volante" των θεών Mr Bungle- αλλά και πάλι δέν έχετε ακούσει τίποτα. Οι Sun City Girls έπαψαν να υπάρχουν όταν ο μοναδικός Charles Gosher έχασε τη μάχη με το θάνατο πριν κανά χρόνο αν δεν γελιέμαι. Οι εναπομείναντες συνομομπαντίτες του, Alan και Rick Bishop συνέχισαν τις δικές τους αναζητήσεις. Ο τελευταίος μάλιστα παράγει φοβερή ακουστική μουσική με κιθάρα κάτω απ το όνομα Sir Richard Bishop (και έβγαλε και ένα υπέροχο split με Earth φέτος).
Το νόημα τους ίσως χάνεται τη σήμερον ημέρα, όταν διάφοροι παραγοντίσκοι κάθε είδους πλασάρουν "νέες εκφράσεις του underground" με βάση τη ξεροκεφαλιά τους και επηρρεάζουν κόσμο και κοσμάκη με όποια μέσα διαδέτουν. Και εμείς απ την άλλη θέλουμε μια γερή πούτσα στο κώλο, όταν θεωρούμε "μουσική ιδιοφυία" την κάθε σκατομπάντα που τυγχάνει να "συνδιάζει πολλά πρόσωπα του ακραίου και mainstream ήχου", παίζει λίγο περισσότερο τεχνικά από το μέσο όρο και έχει "πολυποίκιλα φωνητικά"... Οι Sun City Girls είναι στο προσκήνιο για να σε βάλουν σε trip-ακι αυτο-αμφισβήτισης των μουσικών σου δήθεν ιδιοφυιών. Αντέχεις;

Wojczech

Οι Wojczech είναι από τα αγαπημένα μου grind συγκροτήματα ever. Δεν είναι τίποτα παιδαρέλια, οι τύποι είναι απο το 95 και πριν παίζανε σε άλλα grindoσυμπλέγματα. Το γαμάτο με τους Wojczech είναι ότι γράφουν επικά κομμάτια (με τον τρόπο που και οι Morser πχ έχουν "επικό" grind) και τα στολίζουν πανέμορφα με έξυπνα riffs που δεν αρνιούνται τις προφανέστατες Napalm Death-ικές καταβολές τους, ενώ ταυτόχρονα φλερτάρουν (ως ένα βαθμό, μη το δέσετε σκοινί κορδόνι) με το μεγαλείο μπαντών όπως οι Discordance Axis. Το τελευταίο split με Catheter (επίσης καλή καφρίλα για όποιον ψάχνεται) gamhse ki edeire.

sensitivewormrile.net
http://www.myspace.com/wojczech13

*Το υπέροχο όνομά τους επίσης μου φέρνει στο μυαλό τον "Woyzeck" του Buchner- ένα απ τα θεατρικά που χω μέσα στη καρδιά μου για πολλούς λόγους.
Και ναι, το ξέρω ότι προσφάτως παινεύω τα ονόματα σχεδόν όλων των μπαντών για τις οποίες γράφω αλλά τι να κάνω;

Seal #7: Conclusion

Gone. Is he?
Soil works as a face, most times. Its ears, the artifacts that persuade passion to breed corrections inside the conceptual womb that is "we". Without fresh automations to support the pillars, the temple of absurdity will fall. Samson faced eagle messiahs, bald with the scars of stone liver and expectations, stoned from the scent of cement, pouring eulogy. Angels of semen, angels of tar, forming a circle around this filthy vessel, called a "body", cleansing all impurities by devouring the flesh- the flesh of all tigers. You are the bitter. You are the meek.You are the semen. You are the meat.

That's how our great civilization fell, from one day to the other- we asked from the sun to shine, from the moon to cry, from the serpent to throw away its skin, and we did so as if these actions were something beyond ordinary- commanding the natural to become one with the paperwork.Void of light, void of hope, void of the three nines in the highway,and i'm your vechicle tonight, and your key to invade inside the machine

Music to my ears. Music to the soil's ears. semen to my forehead.

Children in the soil.Raped from their father's fingers.

I asked the Hedgehog to remain with us. I failed. Now it's your generation that will take the blame. Good luck,

I'm just a voiceless actor now.

Cadillacs and dinosaurs

Μπαντάρα από τη Γαλλία που ΠΡΕΠΕΙ να λατρέψετε για τρεις απλούς λόγους

1)Το όνομά τους γαμεί και δέρνει, παραπέμποντας στην ΠΑΙΧΝΙΔΑΡΑ εκείνη που μας είχε αδειάσει τις τσέπες στους κερματοφάγους, τότε

2)Το artowork τους είναι σουρεαλιστικό και ευφάνταστο και σε ένα μεγάλο βαθμό βασίζεται και αυτό σε αγαπημένα παιχνίδια της τότε εποχής

3)Η μουσική τους που θυμίζει από Agoraphobic Noisebleed μέχρι Pig Destroyer (μεγάλο αντιστρόφως εξελικτικό βήμα, ε;) είναι απίστευτη, συνθέσεις που πιο περιεκτικές και ουσιώδεις δε θα μπορούσαν να γίνουν και ένα γαμημένο πάθος για να τα γαμήσουν όλα. Τι άλλο να ζητήσεις από τέτοια μουσική; Ε;

http://www.myspace.com/cadillacsanddinosaursgrind

"Now poop on us Oliver..."

http://www.youtube.com/watch?v=ZA1NoOOoaNw

Ένα από τα τρία καλύτερα πράγματα που μπορείτε να δείτε, συνολικά, στο Youtube (τα άλλα δύο ας τα αποφασίσουν άλλοι). Role Model, όχι μαλακίες.

Quick Sketches

Μερικά γρήγορα σχεδιάκια με ανθρώπινες φιγούρες για προθέρμανση. Το καλοκαίρι με κατέστρεψε καλλιτεχνικά (όσον αφορά το σκιτσάρισμα/ζωγραφική) και πρέπει σιγά σιγά να κερδίσω το χαμένο έδαφος.