Όναρ λένε το ξενοδοχείο

Ένιωσα άλλη μια φορά
την ανάγκη να ενδώσω
στον εδώ και χρόνια
διαταραγμένο ύπνο μου

Αρχικά ήμουν
ο "Ανώνυμος"
στραγγαλιστής της
Άγριας Δύσης
σα μεγαλύτερους εχθρούς
είχα μια μεταλλαγμένη έκδοση
των Ντιπόν-Ντιπόν
δυο δίδυμοι
σερίφηδες
προσπαθούσα να τους πλευρίσω
κρυφά
για να τους στραγγαλίσω
μα πάντα με παίρνανε πρέφα
και γελάγαμε όλοι
και έλεγα τότε
τσιτάτα όπως
"Να ζήσουν αιώνια
οι Κοντοι!"
και ξαναγελάγαμε
με τις ώρες
μέχρι να ξαναπροσπαθήσω
να τους
σκοτώσω

Μετά βρέθηκα σε ένα χωματόδρομο
δυο καλοί φίλοι
μου λέγανε ενθουσιασμένοι
"Πρέπει να πάμε στο φεγγάρι
έχουν φυτέψει κει
χασίσια
υπέροχα,
λουσμένα με το φεγγαρόφωτο!"
μα δε ξέραμε πώς
να πάμε στο φεγγάρι
απλά λοιπόν αράζαμε
στο κοκκινόχωμα
και φαντασιωνόμασταν

Μια βιομηχανική
θεά-Αράχνη
ήρθε σφήνα απ το πουθενά
με καμιά δεκαριά χέρια
που γράπωναν κουτάλια
έτρωγε ένα
κούμκουατ
με σοκολάτα

Στο τέλος
όλα έγιναν κόμικ
για πεθαμένα βρέφη
το Yellow Kid
είχε ψοφήσει
και πλέον
είχε μείνει
το χρυσοντυμένο κουφάρι του
να λέει εξυπνάδες
μέσα από
σαπισμένα σαγόνια
που κρέμονταν
φυλακισμένο πτώμα
σε ένα
κόσμο
του ΤΙΠΟΤΑ
ντυμμένο
με παραίτηση
και καμμένα
λάστιχα
στην
εθνική