Λάθος.

Κάθε σίδερο στην ταράτσα είχε και από μια ζωή, από τις 7 της γάτας που με κοίταζε πριν ώρα στην άκρη του στενού. Και ένα φανάρι, μαζί με το τελευταίο μου τσιγάρο, αναμμένο. Στους ώμους μου, το σφύριγμα των τρένων, στα αυτιά μου γέλια και βαβούρα να πολτοποιούνται σαν αερικά σε μπλέντερ. Πέντε κεφάλια, ένα για κάθε λάθος στο μοίρασμα της τράπουλας, να πέφτουν διαδοχικά από την ντουλάπα, και να αναρωτιέμαι, γιατί σήμερα; Το φανάρι σβήνει, μαζί με το τελευταίο μου τσιγάρο, οι πλαστικές σακούλες φυτρώνουν στις γωνιές, το σφύριγμα δυναμώνει κι εξαφανίζεται απότομα, σαν ενοχλητικός συγγενής.