Ο πιτσιρικάς με το καλοχτενισμένο καστανό μαλλί, εγκλωβισμένος στην πανάκριβη Μερσεντέ που οδηγούσε ο πατέρας του, κοίταξε με μελαγχολία τους δυο συνομήλικούς του με τα φαρδιά παντελόνια και τις κουκούλες να περνάνε το δρόμο τρικλίζοντας μόρτικα και γελώντας, λέγοντας φωναχτά βρώμικα ανέκδοτα. Δυο μαύροι στέκονταν στον τηλεφωνικό θάλαμο και έμοιαζαν να τσακώνονταν με τον τύπο της απέναντι πλευράς της γραμμής ταυτόχρονα, ανταλλάζοντας το τηλέφωνο και κοπανώντας το στο τζάμι του θαλάμου, ενίοτε. Τα θεόχοντρα περιστέρια με την χωρίστρα έξω από το μαγαζί κατοικίδιων έχωσαν τόσο βαθιά τα κεφάλια τους στα φτερά τους, που τα πέρναγες ακέφαλα- μια μέθοδος προφύλαξης απ τη βροχή, προφανώς. Μια παρέα από σκατόφατσες με πολύχρωμα ρούχα, λιγδιασμένα μακριά μαλλιά και τσιγάρα στα χέρια απλώθηκε στο πεζοδρόμιο και κοιτούσε τα πάντα περίεργα. Χυδαία, σχεδόν. Τα μαγαζιά έμεναν κλειστά, έμοιαζαν εντελώς δυσπρόσητα, νεκρά. Μια ομάδα μεταναστών περιφερόταν, κάνοντας κύκλους, ανοιχτά της πλατείας, αδιαφορώντας για τη βροχή- στ'αρχίδια όλων μας τι έψαχναν. Πιο κάτω, στο πεζοδρόμιο, ένας μικροσκοπικός παππούς του οποίου τα πόδια είχαν γυρίσει 90 μοίρες απ το κανονικό, προσπαθούσε να περπατήσει, σέρνοντάς τα. Ένας ανθρωπόμορφος πιγκουίνος ξεχασμένος από όλους, και γιατί όχι; Μαθήτριες που μοιάζουν με φοιτήτριες και φοιτήτριες που μοιάζουν με μαθήτριες περνάνε τρέχοντας το πράσινο φανάρι με τα βιβλία τους για προφύλαξη απ το νερό του ουρανού. Δε παραλείπουν να αφήσουν τα μπούτια και τα βυζιά τους ανοιχτά, παρ' ολ' αυτά. Αμάξια να κουνάνε τους σιδερένιους κώλους τους βαριεστημένα, αιμοραγώντας βενζίνα. Πόσο τα βαρέθηκα όλα. Όταν πρέπει να περάσεις απέναντι όμως, κανένα δε σταματάει σεβόμενο τη διάβαση πεζών. "Διάβαση πεζών", τι παραμύθι αυτό για την Ελλάδα. "Διάβαση παραιτημένων απ τη ζωή" έπρεπε να τη λένε. Και οι λίγοι τολμηροί που περνάνε ανάμεσα απ την κίνηση, αποδεκατίζονται κατά λεγεώνες, άντερα απλωμένα στο δρόμο, σα κάποιος να τα έσπειρε για να καλλιεργήσει νέο πληθυσμό για τη σκατόπολη, τη Πάτρα.
Ένα παλιό τρένο, με ρυτίδες μπρος μου. Κανένας για να μπει- μόνος μου. Εγώ, και άλλοι τρεις. Απέναντι, ένας 55άρης βγάζει τα παπούτσια, ξαπλώνει στις θέσεις και μουρμουρίζει μόνος του ακατάπαυστα. Κίνηση, καλεϊδοσκόπιο απ το γυαλί. Παρατηρώ πόσοι φοιτητές βγαίνουν στα μπαλκόνια τους και αράζουν και για κάποιο λόγο αισθάνομαι καλύτερα. Ειδικά όταν είναι φοιτήτριες και μάλιστα με hot pants- ναι, hot pants σε βροχερά μπαλκόνια, δεν είναι υπέροχο; Βρεμμένα μπούτια δίχως κυτταρήτιδα. Μετά δέντρα. Μεγάλα δέντρα, πράσινα δέντρα, δέντρα κομμένα, δέντρα μικρά, δέντρα σα φιγούρες, δέντρα σα τεράστιες πούτσες με εξογκώματα. Η μπροστινή μου μιλάει στο κινητό με τις ώρες. Δυνατά. Ακόμα και τα ακουστικά μου δε κρύβουν τη φασαρία της. Γαμώ τον αντίχριστό μου. Και μετά πάλι κοιτάω απέξω και ξεχνιέμαι. Δέντρα, δέντρα, δέντρα, δέντρα, δέντρα, δέντρα (...)
....
Σάββατο 25 Απριλίου 2009
Κυριακή 19 Απριλίου 2009
Άρης καλεί Γη.
Μετακομίσαμε από το Κιάτο στη Νεράντζα το 2000, έχω δηλαδή 9 χρόνια στο χωριό και στις γύρω περιοχές. Και σήμερα ήταν η πρώτη φορά που πάτησα στο μεγάλο κλαμπάδικο του Βραχατίου, εδώ και τόσο καιρό. Homo Clubatus, ποτέ δεν υπήρξα, και αν υπάρχει ένα πράγμα που θα ήθελα να έχω μαζί μου αν χρειαστεί να πατήσω σε τέτοιο οίκημα, είναι ένα κουτάκι Αρντάν, και είμαι άρχοντας. Αυτή τη φορά όμως πήγα μαζί με τον Φώτη, απ τα ελάχιστα άτομα απ τα μέρη μου που θα έκοβα το πουλί μου ότι είμαστε φίλοι (περάσανε κιόλα 4 χρόνια, γέρο μου).
Δε πλήρωσα καν είσοδο. Ο Αυστραλός ημίθεος δούλευε μπράβος παλαιότερα στο συγκεκριμένο μαγαζί, τον ξέρανε όλοι. Ένιωσα επίσημος, σελέμπριτυ. Γαμώ τις αρχές. Πρόσεχα το βήμα μου πάντως- από πιτσιρικάς έμαθα να φοβάμαι τους πορτιέρηδες/μπράβους. Ιστορίες και γεγονότα, τι να σου λέω μάτια μου, και φαντάσου ότι δε ζω στο γαμημένο το Μπρονξ, στη κωλοτρυπίδα της Ελλάδας ζω. Είναι απ τα θηλαστικά που ποτέ δεν θα θελα να ενοχλήσω, ειδικά σε περίοδο αναπαραγωγής όπως τώρα. Ένας κοστουμαρισμένος τύπος, ενώ περίμενα έξω ενώ ο Φώτης μίλαγε με κάτι γνωστούς του παρκαδόρους, μπερδεύεται από το ρώσος νταβατζής στυλ (ξυρισμένο κεφάλι/ λεπτό ανοιχτό κοντομάνικο τζην πουκάμισο/ παραπανίσια κιλά/ μούσια) και μου ζητάει να του πω τι παίζει και που είναι το αμάξι του.
"Συγγνώμη φίλε, δεν κατέχω".
Πλάκα είχε.
Διακόσμηση σκατά. Μπλε φώτα, είμαι σε διαστημόπλοιο. Πετσετάκια πεταμένα στο έδαφος- μάλιστα ο μπάρμαν και ο DJ πετάγανε κι άλλα σε ανύποπτο χρόνο, ή βάζανε μεγάλους ανεμιστήρες για να μας έρχονται πιο έυκολα στη μούρη ή στο ποτό, να γουστάρουμε καλύτερα βρε πούστη μου. Ανεβαίνουμε στο πάνω όροφο. Παραγγέλνω ένα ουίσκυ, να συμπληρώσω το προηγούμενο που ήπια πριν λίγο στο άλλο μαγαζάκι. Ξεχνάω να πω "σκέτο", μου δίνουν κοκα-κόλα με ουισκότσιχλα μέσα, για τη γεύση. Δε γαμιέται. Το περιβάλλον δε με ελκύει για να πιω, ούτως ή άλλως.
Αράζω. Αρχίζω να καπνίζω σαν αράπης. Θες η βαρεμάρα, θες η αγοραφοβία που άρχισε να μου χτυπάει τη πόρτα, γάμησα το πακέτο Old Navy που αγόρασα πριν καταχραστικά, αφού βαριόμουν να στρίβω. Ο κόσμος το καταδιασκεδάζει. Ρουφάω νικοτίνη και παρατηρώ, σχεδόν ασυναίσθητα, καρφώνοντας με το βλέμμα, ένα τυπάκο με πράσινο σκούφο και τη χαρούμενη παρέα του. Ξεβιδώνονται, χοροπηδάνε πιο έντονα από οποιονδήποτε άλλο, με σκουντάνε κατά λάθος, η γκόμενά του (αν ήταν όντως), μια μικρόσωμη κοπέλα με ένα τεράστιο χαμόγελο, χρειάζεται επειγόντως σεξ. Ακόμα και η κοκαϊνα, πάνω κάτω, 10 λεπτά σε κρατάει στη τσίτα, απ' όσο θυμάμαι- αυτή σπάει κοντέρ. Και πούτσες. Γυρνάω απ την άλλη. Αχα. Παλιοί μου συμμαθητές που δε με αναγνωρίζουν χωρίς την αλογοουρά. Καλύτερα. Δεν έχω τίποτα με κανέναν, αλλά οι παλιές συναναστροφές και η μανία του "τι κάνεις ρε πού χάθηκες" με κάνουν και ξεκαυλώνω απίστευτα. Κοιτάω το ρολόι. Βαρέθηκα, αλλά θέλω να μείνω λίγο παραπάνω- ο Φώτης θα με πήγαινε πίσω, έχοντας γαρ το αμάξι, δε θέλω να του το χαλάσω ακόμα. Αν και δε τη πολυπαλεύει ούτε ο ίδιος- έπιανε κουβέντα κάθε πέντε λεπτά με εξίσου φουσκωτούς (οπότε εγώ κατέβαζα το κεφάλι απότομα όταν διασταυρώνονταν τα βλέμματά μας με έναν από δαύτους).
Από το πάνω πάτωμα, όλοι μοιάζανε υπέροχα ζωύφια. Να σε παρακαλάνε να τα πατήσεις με αγάπη, μέχρι να μείνουν μόνο σπασμένες κεραίες και μουνόζουμα. Δυστυχώς έμαθα όμως να σέβομαι όποιο χώρο με φιλοξενεί, καθώς και τους άγραφους κανόνες του, οπότε απλά χασμουρήθηκα και συνέχισα να κοιτάω τριγύρω. Οι παλιοίο συμμαθητές είναι σε σέχτα, πλέον, στα μάτια μου. Ο ένας θα πιάνει τις καλύτερες φιγούρες από τους άλλους, οι γκόμενες της παρέας θα κάνουν κύκλο για να πετάξουν ψωμάκια και ροδάκινα στο ατσαλάκωτο πουκάμισό του, τα έταιρα αρσενικά της σέχτας θα αράξουν στο μπαρ ακριβώς δίπλα με ένα χαμόγελο επευφημίας, περηφάνιας για τις επιδόσεις του συντρόφου. Είναι διασκεδαστικότατο. Έχω να δω τόσο μεγάλη υποκρισία από τότε που είδα λίγο καλύτερα τον κόσμο στο τελευταίο "μεταλάδικο" που άραξα (αλλά αυτό είναι άλλη διήγηση). Η έλλειψη αλκοόλ από το ποτό μου μού τη βάρεσε στα νεύρα- γαμώ την αγία μου αγανάκτηση, μπάσταρδοι, και να πάω να γαμηθώ κι εγώ, ο υπερμαλάκας, με την αφηρημάδα μου.
Δε τη πάλεψα άλλο. Άραζα σιωπηλά και βλοσυρά με τα τσιγάρα μου παρατηρώντας τα πάντα, που μπήκα στη ψυχοσύνθεση του μπράβου κι εγώ στο τέλος. Άρχισα να υπολογίζω τι θα γινόταν αν ξεκίναγε φασαρία στο τομέα χ ή στην διάμεσο y, και γέλαγα κοφτά όταν κάποιος τζόβενος με μπέρδευε και χαμήλωνε το βλέμμα του. Ανούσια, αλλά απίστευτα ψυχαγωγική κατάσταση. Ο Φώτης με ακολούθησε, μετά από ένα τέταρτο, για να βγούμε έξω και να την κάνουμε. Το περήφανο περπάτημά μου έγινε δειλό βάδειν όταν με αγριοκοίταξε ένα καραφλό ντουλαποειδές cyborg με δερμάτινο μπουφάν στις σκάλες- άγιε μπράβε, σε τιμώ και κάνω και νηστεία για πάρτη σου, μη ρίξεις την οργή σου πάνω μου. Άσε αυτά τα χωριάτικα Σόδομα και Γόμορρα να πάνε να ξαπλάρουνε κι απόψε.
Εν τέλει, κατάλαβα ότι τα clubs μου σπάνε τον πούτσο, σε ένα ποσό ανάλογο της περιοχής που βρίσκονται/ φιλοσοφία τους. Έχω την εντύπωση ότι στη Φλώρινα θα ναι καλύτερα, αν και δεν έχω δοκιμάσει το ίδιο για παραπάνω από απειροελάχιστα της στιγμής. Και να κολλάω χαρτάκια/stickers στο κούτελο, ότι θέλω το ουίσκυ μου σκέτο. Και ασάλιωτο.
Δε πλήρωσα καν είσοδο. Ο Αυστραλός ημίθεος δούλευε μπράβος παλαιότερα στο συγκεκριμένο μαγαζί, τον ξέρανε όλοι. Ένιωσα επίσημος, σελέμπριτυ. Γαμώ τις αρχές. Πρόσεχα το βήμα μου πάντως- από πιτσιρικάς έμαθα να φοβάμαι τους πορτιέρηδες/μπράβους. Ιστορίες και γεγονότα, τι να σου λέω μάτια μου, και φαντάσου ότι δε ζω στο γαμημένο το Μπρονξ, στη κωλοτρυπίδα της Ελλάδας ζω. Είναι απ τα θηλαστικά που ποτέ δεν θα θελα να ενοχλήσω, ειδικά σε περίοδο αναπαραγωγής όπως τώρα. Ένας κοστουμαρισμένος τύπος, ενώ περίμενα έξω ενώ ο Φώτης μίλαγε με κάτι γνωστούς του παρκαδόρους, μπερδεύεται από το ρώσος νταβατζής στυλ (ξυρισμένο κεφάλι/ λεπτό ανοιχτό κοντομάνικο τζην πουκάμισο/ παραπανίσια κιλά/ μούσια) και μου ζητάει να του πω τι παίζει και που είναι το αμάξι του.
"Συγγνώμη φίλε, δεν κατέχω".
Πλάκα είχε.
Διακόσμηση σκατά. Μπλε φώτα, είμαι σε διαστημόπλοιο. Πετσετάκια πεταμένα στο έδαφος- μάλιστα ο μπάρμαν και ο DJ πετάγανε κι άλλα σε ανύποπτο χρόνο, ή βάζανε μεγάλους ανεμιστήρες για να μας έρχονται πιο έυκολα στη μούρη ή στο ποτό, να γουστάρουμε καλύτερα βρε πούστη μου. Ανεβαίνουμε στο πάνω όροφο. Παραγγέλνω ένα ουίσκυ, να συμπληρώσω το προηγούμενο που ήπια πριν λίγο στο άλλο μαγαζάκι. Ξεχνάω να πω "σκέτο", μου δίνουν κοκα-κόλα με ουισκότσιχλα μέσα, για τη γεύση. Δε γαμιέται. Το περιβάλλον δε με ελκύει για να πιω, ούτως ή άλλως.
Αράζω. Αρχίζω να καπνίζω σαν αράπης. Θες η βαρεμάρα, θες η αγοραφοβία που άρχισε να μου χτυπάει τη πόρτα, γάμησα το πακέτο Old Navy που αγόρασα πριν καταχραστικά, αφού βαριόμουν να στρίβω. Ο κόσμος το καταδιασκεδάζει. Ρουφάω νικοτίνη και παρατηρώ, σχεδόν ασυναίσθητα, καρφώνοντας με το βλέμμα, ένα τυπάκο με πράσινο σκούφο και τη χαρούμενη παρέα του. Ξεβιδώνονται, χοροπηδάνε πιο έντονα από οποιονδήποτε άλλο, με σκουντάνε κατά λάθος, η γκόμενά του (αν ήταν όντως), μια μικρόσωμη κοπέλα με ένα τεράστιο χαμόγελο, χρειάζεται επειγόντως σεξ. Ακόμα και η κοκαϊνα, πάνω κάτω, 10 λεπτά σε κρατάει στη τσίτα, απ' όσο θυμάμαι- αυτή σπάει κοντέρ. Και πούτσες. Γυρνάω απ την άλλη. Αχα. Παλιοί μου συμμαθητές που δε με αναγνωρίζουν χωρίς την αλογοουρά. Καλύτερα. Δεν έχω τίποτα με κανέναν, αλλά οι παλιές συναναστροφές και η μανία του "τι κάνεις ρε πού χάθηκες" με κάνουν και ξεκαυλώνω απίστευτα. Κοιτάω το ρολόι. Βαρέθηκα, αλλά θέλω να μείνω λίγο παραπάνω- ο Φώτης θα με πήγαινε πίσω, έχοντας γαρ το αμάξι, δε θέλω να του το χαλάσω ακόμα. Αν και δε τη πολυπαλεύει ούτε ο ίδιος- έπιανε κουβέντα κάθε πέντε λεπτά με εξίσου φουσκωτούς (οπότε εγώ κατέβαζα το κεφάλι απότομα όταν διασταυρώνονταν τα βλέμματά μας με έναν από δαύτους).
Από το πάνω πάτωμα, όλοι μοιάζανε υπέροχα ζωύφια. Να σε παρακαλάνε να τα πατήσεις με αγάπη, μέχρι να μείνουν μόνο σπασμένες κεραίες και μουνόζουμα. Δυστυχώς έμαθα όμως να σέβομαι όποιο χώρο με φιλοξενεί, καθώς και τους άγραφους κανόνες του, οπότε απλά χασμουρήθηκα και συνέχισα να κοιτάω τριγύρω. Οι παλιοίο συμμαθητές είναι σε σέχτα, πλέον, στα μάτια μου. Ο ένας θα πιάνει τις καλύτερες φιγούρες από τους άλλους, οι γκόμενες της παρέας θα κάνουν κύκλο για να πετάξουν ψωμάκια και ροδάκινα στο ατσαλάκωτο πουκάμισό του, τα έταιρα αρσενικά της σέχτας θα αράξουν στο μπαρ ακριβώς δίπλα με ένα χαμόγελο επευφημίας, περηφάνιας για τις επιδόσεις του συντρόφου. Είναι διασκεδαστικότατο. Έχω να δω τόσο μεγάλη υποκρισία από τότε που είδα λίγο καλύτερα τον κόσμο στο τελευταίο "μεταλάδικο" που άραξα (αλλά αυτό είναι άλλη διήγηση). Η έλλειψη αλκοόλ από το ποτό μου μού τη βάρεσε στα νεύρα- γαμώ την αγία μου αγανάκτηση, μπάσταρδοι, και να πάω να γαμηθώ κι εγώ, ο υπερμαλάκας, με την αφηρημάδα μου.
Δε τη πάλεψα άλλο. Άραζα σιωπηλά και βλοσυρά με τα τσιγάρα μου παρατηρώντας τα πάντα, που μπήκα στη ψυχοσύνθεση του μπράβου κι εγώ στο τέλος. Άρχισα να υπολογίζω τι θα γινόταν αν ξεκίναγε φασαρία στο τομέα χ ή στην διάμεσο y, και γέλαγα κοφτά όταν κάποιος τζόβενος με μπέρδευε και χαμήλωνε το βλέμμα του. Ανούσια, αλλά απίστευτα ψυχαγωγική κατάσταση. Ο Φώτης με ακολούθησε, μετά από ένα τέταρτο, για να βγούμε έξω και να την κάνουμε. Το περήφανο περπάτημά μου έγινε δειλό βάδειν όταν με αγριοκοίταξε ένα καραφλό ντουλαποειδές cyborg με δερμάτινο μπουφάν στις σκάλες- άγιε μπράβε, σε τιμώ και κάνω και νηστεία για πάρτη σου, μη ρίξεις την οργή σου πάνω μου. Άσε αυτά τα χωριάτικα Σόδομα και Γόμορρα να πάνε να ξαπλάρουνε κι απόψε.
Εν τέλει, κατάλαβα ότι τα clubs μου σπάνε τον πούτσο, σε ένα ποσό ανάλογο της περιοχής που βρίσκονται/ φιλοσοφία τους. Έχω την εντύπωση ότι στη Φλώρινα θα ναι καλύτερα, αν και δεν έχω δοκιμάσει το ίδιο για παραπάνω από απειροελάχιστα της στιγμής. Και να κολλάω χαρτάκια/stickers στο κούτελο, ότι θέλω το ουίσκυ μου σκέτο. Και ασάλιωτο.
Σάββατο 18 Απριλίου 2009
Φ =2
Μια εμποροπανήγυρη πανέμορφη.
Η ατμόσφαιρα είναι υπέροχη. Παλιές και νέες φάτσες.
Υγραέριο Ιεροσολύμων, λαμπάδες και μικροαστοί
Αθηναίοι που κάνουν τα δρομάκια να μοιάζουν λεοφόροι
Και η πανέμορφη κοπελιά που εμφανίζεται μια στο τόσο στις γιορτές
να με κάνει να αισθάνομαι σχολιαρόπαιδο
και να ζητιανεύω ψίχουλα προσοχής στρίβοντας τσιγάρα
και καπνίζοντάς τα "μόρτικα" μιλώνταςμε γνωστούς απέναντί της
δήθεν ότι τους προσέχω.
Μάτσα μούτσα, καλά να μας μπει ο νέος Πάσχας,
στρατιές από έντερα σε υγρή μορφή στο πιάτο μου,
αν μπορούσα θα τρωγα και τους συγγενείς μου
και θα βαζα ταμπέλα στον εμετό, στη συνέχεια, από το φούσκωμα στομάχου:
"Η αχαρτογράφητες στέπες της φατρίας μου, μέρος 1ο"
Δυο-τρεις μπύρες στην εκκλησία, μετά από ώρες, το πρωί
με καλούς φίλους, όταν όλα σε ευλογούσαν με την σιωπή τους,
και τώρα, να, 6 τα χαράματα, κόκκορες που πάνε πίσω μια-δυο ώρες
κι εγώ να γράφω για τα κρέατα,
την ημίθεη παρουσία που ποτέ δε θα γαμήσω
(επειδή, με όλη την ειλικρίνεια, είναι πέραν της κλάσεώς μου)
άδεια κουτάκια
και μια πίπα που ακόμα περιμένω να λάβω.
Το τσουρέκι πέθανε,
σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας
και αναστήθηκε φρέσκο και φέτος
να φάμε το σώμα του
και να το ζουλήξουμε
μέχρι να πιούμε τα υγρά του
Καυλωμένη θρησκεία, για ευνούχους του μυαλού.
Τον θάψαμε ξανά και φέτο.
Ας είναι ελαφρύ το καστανόχωμα που τον ταϊσαμε.
Η ατμόσφαιρα είναι υπέροχη. Παλιές και νέες φάτσες.
Υγραέριο Ιεροσολύμων, λαμπάδες και μικροαστοί
Αθηναίοι που κάνουν τα δρομάκια να μοιάζουν λεοφόροι
Και η πανέμορφη κοπελιά που εμφανίζεται μια στο τόσο στις γιορτές
να με κάνει να αισθάνομαι σχολιαρόπαιδο
και να ζητιανεύω ψίχουλα προσοχής στρίβοντας τσιγάρα
και καπνίζοντάς τα "μόρτικα" μιλώνταςμε γνωστούς απέναντί της
δήθεν ότι τους προσέχω.
Μάτσα μούτσα, καλά να μας μπει ο νέος Πάσχας,
στρατιές από έντερα σε υγρή μορφή στο πιάτο μου,
αν μπορούσα θα τρωγα και τους συγγενείς μου
και θα βαζα ταμπέλα στον εμετό, στη συνέχεια, από το φούσκωμα στομάχου:
"Η αχαρτογράφητες στέπες της φατρίας μου, μέρος 1ο"
Δυο-τρεις μπύρες στην εκκλησία, μετά από ώρες, το πρωί
με καλούς φίλους, όταν όλα σε ευλογούσαν με την σιωπή τους,
και τώρα, να, 6 τα χαράματα, κόκκορες που πάνε πίσω μια-δυο ώρες
κι εγώ να γράφω για τα κρέατα,
την ημίθεη παρουσία που ποτέ δε θα γαμήσω
(επειδή, με όλη την ειλικρίνεια, είναι πέραν της κλάσεώς μου)
άδεια κουτάκια
και μια πίπα που ακόμα περιμένω να λάβω.
Το τσουρέκι πέθανε,
σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας
και αναστήθηκε φρέσκο και φέτος
να φάμε το σώμα του
και να το ζουλήξουμε
μέχρι να πιούμε τα υγρά του
Καυλωμένη θρησκεία, για ευνούχους του μυαλού.
Τον θάψαμε ξανά και φέτο.
Ας είναι ελαφρύ το καστανόχωμα που τον ταϊσαμε.
Κυριακή 12 Απριλίου 2009
From the Depths, "Germinate"
Βγήκε στο διαδίκτυο επιτέλους ο δίσκος των From the Depths (με μέλη Catharsis/Requiem)- κάντε τη χάρη στον εαυτό σας να του ρίξετε μια αυτιά όσο είναι νωρίς. Τα κύρια συστατικά που σας έκαναν να ερωτευτείτε δίσκους όπως το "Passion" και το "Storm Heaven" βρίσκονται όλα εδώ, ώριμα και το ίδιο καυλωτικά όπως και παλιά. Γυναικεία φωνητικά στολίζουν σχεδόν όλα τα τραγούδια και χρησιμοποιούνται τέλεια, δεν έχουμε δηλαδή κλαίουσες ιτιές αλλά γυναικεία, επαναστατική νιρβάνα. Τα κομμάτια είναι πολυεπίπεδα, noise τσόντες σιγοντάρουν όπου ακριβώς πρέπει και δίνουν μεγαλύτερο credit, τα αντρικά φωνητικά έχουν την punk ειλικρίνεια που όλοι περιμένετε να ακούσετε (τρελές τσίτες), τα κοψίματα είναι τρέλα σκέτη, στιχουργικά οι τύποι παραμένουν θεόθεοι- ασχέτως πολιτικών/κοινωνικών πεποιθήσεων, εδώ έχουμε μουσική που χτυπάει κατευθείαν στη καρδιά, όχι κατήχηση. "Germinate" κυρίες και κύριοι, κρίσιμη δισκάρα για τους κόλπους του underground γενικότερα- ουσιαστικά, μπάντες σα τους From the Depths το σώνουν και το απενοχοποιούν από καραγκιόζηδες που την είδαν σε ένα βράδυ "αλήτες" και "true". Αισθάνομαι ότι ένας κύκλος έκλεισε (τραγούδια σαν το τελευταίο, "Joan of Arc with hair Aflame" φαντάζουν σαν τον επίλογο επικών τραγουδάρων όπως το "Bandit Queens-Pauper Kings" από το "Storm Heaven") οπότε κανονίζω τις λεπτομέρειες σιγά σιγά για να το παραγγείλω και να χαζέψω και το φοβερό artwork από κοντά.
Μην κάνετε το λάθος και αγνοήσετε αυτό το δίσκο. Και ακόμα και αν στην αρχή τα πολλά γυναικεία φωνητικά σας πέφτουν "too much", χαρίστε λίγο περισσότερο χρόνο απ τη ζωή σας στο εν λόγω δισκίο και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κερδίσετε πολλά. Να τολμήσω να μιλήσω για σίγουρο top-3 του 2009, ακόμα δε μας μπήκε, πανάθεμά το; Ναι.
Μην κάνετε το λάθος και αγνοήσετε αυτό το δίσκο. Και ακόμα και αν στην αρχή τα πολλά γυναικεία φωνητικά σας πέφτουν "too much", χαρίστε λίγο περισσότερο χρόνο απ τη ζωή σας στο εν λόγω δισκίο και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κερδίσετε πολλά. Να τολμήσω να μιλήσω για σίγουρο top-3 του 2009, ακόμα δε μας μπήκε, πανάθεμά το; Ναι.
Κυριακή 5 Απριλίου 2009
Εγω
Κεφάλια από ρακένδυτα τσακάλια και καμμένο συνάλλαγμα-
Αντανακλάσεις μιας μάνας που ζούσε πίσω απ' τον καθρέφτη χάφτοντας χάπια
για να κουλάρει την μανία της να είναι ασφαλής, ασφαλής, μακριά,
μακριά από τα αδηφάγα σαγόνια ενός έμβρυου-κανίβαλλου
Χερούλι πόρτας με περούκα και κάλλους στα χέρια,
αποτυπώματα από τα ίδια χέρια στο κούτελο του ενός που ποτέ δε γνώρισε
η πόρτα να ανοίγει και ο σωτήρας να αναδύεται
μικρό φως, μεγάλο φως, ήλιος στο μέγεθος τσέπης
φεγγάρι και αστέρια και όλο το σύστημα μαζί
και ένας λόγος για να θελήσει το έμβρυο να ΜΑΘΕΙ
και να ΓΙΓΑΝΤΩΘΕΙ σαν μαντρότοιχος
και να κρύβει μέσα του το σπόρο της εσφαλμένης μητρότητας
πίσω από τσαλακωμένους μύες και εξυπνακίστηκες φράσεις
Μα τα μυρμήγκια ανεβήκανε στον τιτάνα από λάσπη και σκατά
τον γκρεμίσανε με μυρωδιές αλκοόλ και του σπάσανε τα πόδια από καλαμόξυλα
επιτελους μια ομορφη μερα
και η αρχη ενος υπνου που ξεκιναει για να τελειωσει
και vice versa
Αντανακλάσεις μιας μάνας που ζούσε πίσω απ' τον καθρέφτη χάφτοντας χάπια
για να κουλάρει την μανία της να είναι ασφαλής, ασφαλής, μακριά,
μακριά από τα αδηφάγα σαγόνια ενός έμβρυου-κανίβαλλου
Χερούλι πόρτας με περούκα και κάλλους στα χέρια,
αποτυπώματα από τα ίδια χέρια στο κούτελο του ενός που ποτέ δε γνώρισε
η πόρτα να ανοίγει και ο σωτήρας να αναδύεται
μικρό φως, μεγάλο φως, ήλιος στο μέγεθος τσέπης
φεγγάρι και αστέρια και όλο το σύστημα μαζί
και ένας λόγος για να θελήσει το έμβρυο να ΜΑΘΕΙ
και να ΓΙΓΑΝΤΩΘΕΙ σαν μαντρότοιχος
και να κρύβει μέσα του το σπόρο της εσφαλμένης μητρότητας
πίσω από τσαλακωμένους μύες και εξυπνακίστηκες φράσεις
Μα τα μυρμήγκια ανεβήκανε στον τιτάνα από λάσπη και σκατά
τον γκρεμίσανε με μυρωδιές αλκοόλ και του σπάσανε τα πόδια από καλαμόξυλα
επιτελους μια ομορφη μερα
και η αρχη ενος υπνου που ξεκιναει για να τελειωσει
και vice versa
Τετάρτη 1 Απριλίου 2009
κουικ
Μάλλον χτες μου πανε οτι μπορώ να βάλω φωτιά στο κόσμο όλο. Άψυχο καμίνι, σκατά που ζέχνουν, να περπατάω πάνω από τσουρουφλισμένα κωλαράκια και να γαμάω ό,τι έχει μείνει στρογγυλό και με τρύπα. Μάλλον. Διότι σήμερα το ξέχασα. Έχω την υποψία ότι μου πανε αυτό. Δηλαδή, κάτι που προσεγγίζει αυτό. "Μπορείς να βάλεις φωτιά στον κόσμο όλο αν γουστάς". Κάπως έτσι. Ή, "Μπορείς να βάλεις φωτιά στον δρόμο"; Δε ξέρω. Μπας και ήτανε, "Μπορείς να κάνεις βουτιά στον κώλο"; Σε ποιο κώλο να κάνω βουτιά;
Η εξίσωστη της αυτοεκτίμησής μας με την ανάγκη μας για αυτοεπιβεβαίωση: Πώς μια πράξη που στοχεύει σε απόδοση ευσήμων και κοπλιμάν, γενικότερα, κάτι συλλογικής υφής (μια φωτιά στον κόσμο όλο μας αφορά όλους), μετατρέπεται σε πρόταση κωλομπαρίσματος, κάτι σαφώς προσωπικό (διότι το αν γαμήσω απ τον κώλο τον τύπο που το πρότεινε, ευτυχώς, δεν αφορά κανέναν άλλο πέραν των δυο μας).
Η εξίσωστη της αυτοεκτίμησής μας με την ανάγκη μας για αυτοεπιβεβαίωση: Πώς μια πράξη που στοχεύει σε απόδοση ευσήμων και κοπλιμάν, γενικότερα, κάτι συλλογικής υφής (μια φωτιά στον κόσμο όλο μας αφορά όλους), μετατρέπεται σε πρόταση κωλομπαρίσματος, κάτι σαφώς προσωπικό (διότι το αν γαμήσω απ τον κώλο τον τύπο που το πρότεινε, ευτυχώς, δεν αφορά κανέναν άλλο πέραν των δυο μας).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
